Pancho

Ooo wat een triest verhaal, maar ook een heel mooi verhaal. Wat houden jullie van elkaar zeg!!! Wat een mooie woorden, met kippenvel en tranen in de ogen heb ik het gelezen. Ik weet precies hoe het voelt! Die band die jullie hebben pakt niemand je meer af en jullie blijven altijd van elkaar houden. Koester de mooie momenten en wat een mooie hond is Pancho! Heel veel sterkte!

Vandaag is het 4 weken geleden. 

Soms als ik naar de keuken loop lijkt het  dat er getrippel te horen is en kijk ik achterom of Pancho achter mij aanloopt. Maar dan is het mijn dochtertje die met folie bezig is of zo.  

Soms loop ik in de morgen naar beneden en zie ik haar niet voor de kamerdeur zitten en loop ik om de hoek naar haar mand, maar die plek is nu leeg. 

Soms, heel soms , kijk ik bij fokkers of er nieuwe puppies beschikbaar zijn. Maar ik wil eigenlijk alleen maar mijn hond terug. 

Vaak ben ik treurig dat het allemaal zo snel is gegaan. Ik heb 4 weken geleden maar 90 minuten bij haar kunnen zijn. Vaak denk ik dat ik haar mee naar huis had moeten nemen om daar haar te laten inslapen. 

Vaak ben ik verdrietig dat ik haar nooit meer zal terug zien. 

Vaak moet ik hard lachen als ik aan de leuke dingen denk van Pancho.

De lach met een traan...., maar de lach komt gelukkig al weer terug 

Pancho zal nooit vervangen kunnen worden..., want Pancho was Pancho.

Maar dat wil niet zeggen dat er nooit meer ruimte in je hart zal zijn voor een nieuwe hond als je daar aan toe bent.

Ook die zal dan zijn of haar plekje in je hart veroveren..., dat is namelijk het mooie van liefde..., je hebt er oneindig veel van 

Het bericht is mij ontgaan (helaas) wil je heel veel sterkte en troost wensen. Ik weet maar al te goed wat het is om je maatje te verliezen.

Ze zeggen tijd heelt alles, zal waarschijnlijk ook wel waar zijn. Maar het verdriet, het gemis, alle normale handelingen zijn niet meer... Het doet pijn.

Weet dat er iets is na dit leven, alleen niet wat. Hopelijk zien we onze maatjes later weer.

wilde hier toch ook nog is je komen bedanken voor de steun

en je ook nogmaals veel sterkte toewensen

nu besef ik het nog maar meer dan toen 

nu yoni ook niet meer is 

nogmaals veels sterkte toegewenst !

groetjes cinneke

Ik ben van nature niet bijgelovig of wat dan ook. Heb dan ook niks met de regenboog brug. 

Weten jullie nog dat ik graag zou willen weten of alles goed ging met Pancho. Vanacht heb ik volgens mij dat teken gekregen in mijn droom. Klinkt zweverig maar dit voelde niet als een droom. 

Ik sliep maar dacht aan Pancho en opeens zag en voelde ik Pancho. Ze kwam heel hard naar me rennen en begroette mij zoals ze altijd deed. Ze kwispelde met haar staart en likte enorm mijn handen. Ik zei "Pancho , je bent dood, maar is alles goed met je ? " Ze keek mij aan en ik zag dat het goed was. Daarna likte ze nog 1x mijn hand en rende heel hard weg.

Klinkt allemaal zweverig maar het was geen "standaard "droom .

Ben nu heel emotioneel maar wel een beetje opgelucht. 

Patrick hoe raar het ook klinkt maar ik heb ook zoiets meegemaakt,ik heb mijn Thibo 2 x gezien echt gezien elk haartje zijn lieve oogjes,ik dacht dat ik gek aan het worden was.
Pancho zal altijd in jouw hart blijven en eens zien we elkaar allemaal terug.Heel veel sterkte verder.

Wat fijn voor je Patrick, ik ben zelf ook helemaal niet zo. Maar merk toch dat ik ook zit te hopen op een teken. Stom hè. 

Ik hoop dat ik het ook mag meemaken. 

Sterkte

Nog veel sterkte met je verlies.

Ook ik heb al van verschillende honden in mijnjeugd afscheid moeten nemen maar weg zijn ze nooit. Elke verjaardag komt er wel eentje aan de beurt om over te vertellen en zodra er een nieuwe kennis of familielid in de familie komt dan komen alle honden aan bod. Vergeten zal je Pancho nooit maar de pijn wordt steeds zachter, daar zorgt de tijd voor.

Een nieuwe hond ga je ook weer enorm van houden en wordt weer een hele nieuwe fase van je leven. Deze zal nu vanaf het begin van het hele gezin zijn en met je kinderen opgroeien en alle fases van je kinderen meemaken, ook weer mooi.
Maar je moet er pas aan beginnen wanneer je er weer zin in hebt.

Sterkte met de verwerking.

Ook ik heb dit soort ervaringen gehad. Niet zozeer met Tessa, die laat me weten dat ze er is door op de meest vreemde plekken vlinders te laten zien.

Maar met Rano, die is zo onverwacht overleden.

Ik zag hem de eerste weken telkens onderweg in de berm van de rijbaan. Hij rende met me mee met een happy grijns op zijn bek. Af en toe naast me en dan weer een stuk verderweg op me wachtend. Nu heb ik soms nog het gevoel of hij tegen mij aankruipt, dan voel ik letterlijk zijn lichaamsgewicht.

Maakt je inderdaad emotioneel, maar is ook prettig.

Bedankt om dit te delen.

Even een kleine update.

Paar hele drukke weken met werk gehad.  Ik zit veel in de auto en als ik de radio niet aan heb dan is het altijd weer Pancho..... 

De realiteit van dat ze weg is is zeker wel aangekomen. De pijn is gelukkig weg maar het verdriet is er zeker wel.  Regelmatig ( lees elke dag ) stromen er wel traantjes hoor. Die kleine flapoor heeft me zo gelukkig gemaakt en ik mis haar zo... 

Maar het leven gaat en moet door. Elke dag steken we een kaarsje op voor Pancho. Op die manier denken we met het hele gezin elke dag aan haar en zijn we dankbaar dat ze ons heeft uitgekozen. 

Ik lees nu pas je verhaal.Wat een liefde voor Pancho heb jij gehad en andersom ook.Zo mooi om te lezen.Ik weet ook wat het is om je geliefde vriendje plotseling te verliezen.Ik ging s'avonds naar de Da en s'nachts is Bobby overleden.Was achteraf echt ziek,vocht achter zijn longen,waarom had ik dat niet eerder gezien,Maar ik heb het geluk gehad dat Bobby 16 bij ons is geweest.En zoveel jaren vreugde heeft gegeven.Maar het verdriet is nog steeds intens en het gemis vreselijk.Ik hoop dat het nu beter met je gaat iig heel veel sterkte.

 Ja Patrick, die kleine flapoor van mij heeft me ook zo gelukkig gemaakt. Flappypappy noemde ik haar altijd. 

Zo herkenbaar allemaal en het gemis is zo erg. 

Heel veel sterkte met het gemis.....

Hoeveel honden er geweest zijn, hoeveel er nog komen gaan.....

Allemaal hebben ze een plekje in mijn hart. Eentje heel speciaal omdat hij er was in de jaren dat ik regelmatig geopereerd werd en dan later thuis een bed in de woonkamer had. Dan lag hij hele dagen bij me te knuffelen en mij te troosten...

Ik zeg wel eens dat deze hond meer van me weet dan mijn psycholoog...hahahaha.

Als ik foto's zie van mijn overleden vriendjes en vriendinnetjes begin ik spontaan te janken. Je blijft ze missen. Allemaal met hun eigen streken, gedrag enz. Zo fijn dat ze bij ons zijn geweest.....zo jammer en zo ontzettend verdrietig dat je ze een keer moet laten gaan.

Mij helpt het om heel snel weer een pup in huis te nemen. Niet als vervanging, want een hond wordt niet vervangen door een andere. Het helpt op dat moment wel als afleiding, ik blijft minder lang hangen in het hele heftige verdriet. 

Dit klinkt misschien bot, zo bedoel ik het echt niet hoor, maar soms kom ik mensen tegen die echt maandenlang, tot jarenlang om een hondje blijven treuren. Waarom dan geen nieuw hondje? Je weet immers hoe sterk een band kan worden en hoeveel vreugde zo'n viervoetervriendje brengt. De liefde die je voor je overleden hond had/hebt kan je aan een volgende geven. En nogmaals, je vervangt een hond echt niet. Juist omdat ze allemaal verschillend zijn en hun eigen karakter hebben.

Een leven zonder hond?? Ik zou diep ongelukkig worden/zijn. In de 46 jaar dat ik er ben zijn er 46 jaar lang ook altijd honden geweest. Toen ik ging samenwonen was het eerste wat ik zei:" samenwonen is best, maar er zal altijd een hond zijn. Wil je dat niet, dan gaan we niet samenwonen..." Gelukkig vindt mijn wederhelft honden ook erg gezellig en is wel een beetje hetzelfde al ik ben, wanneer we een hond moeten laten inslapen. Graag zo snel mogelijk een nieuwe/andere. Het klinkt alsof we niet verdrietig zijn....maar dat zijn we juist heel erg. Ik zie mijn man nooit huilen behalve als we een hond verliezen.

Is het niet enorm zonde als je zo lang blijft hangen in verdriet terwijl juist de herinneringen ook zo mooi kunnen zijn?!

Wanneer ik het bijzondere verhaal van Patrick lees..... Hoe mooi is dat als je zo'n band hebt met een hond. Hoe gaaf zou het zijn als je dit weer zou krijgen met eentje....

Zo herkenbaar. Toen mijn 1ste Dalmaat overleed op 13 jarige leeftijd bleven er nog 2 over. Voor hen moest ik door en het heeft geholpen om niet te blijven hangen in het verdriet.

Toen in juni van dit jaar beide honden overleden viel ik echt in een diep gat. Was op 11 juni geopereerd, Rano was op 5 juni plotseling overleden en kwam op 13 juni weer thuis. Ook op een bed in de huiskamer.

Tessa trok het niet meer, ze was ziek maar door het overlijden van Rano kwijnde ze weg. Op 28 juni heb ik haar moeten laten gaan. Wekenlang op bed (mocht de 1ste 6 weken niet lopen).

Toen kwam mijn dochter op 18 augustus met Patch aan.... was direct verkocht. Patch is afkomstig uit het Rotterdamse dierenasiel en is op zo'n 4 a 5 jaar geschat.

Inmiddels zijn we 5 weken verder en Patch komt helemaal uit zijn schulp. Aanstaande donderdag ga ik weer aan het werk. Patch kan met me mee.

Patch is zichzelf, niet Noah, Tessa of Rano. Ik zie soms herkenningen en laatst moest ik lachen omdat hij een hond in zijn neus beet die Rano in zijn neus had gebeten. Gelukkig niets ernstigs maar wel even van zo dat is de revance voor Rano.

Ben blij dat ik mijn liefde aan hem kan geven en hij geeft zoveel liefde ervoor terug.

Grappig is dat hè als je ineens iets herkent in je nieuwe hond van een van je vorige honden.

De hond die ik voor Willem had gooide altijd de brokken uit zijn bak en ging dan van de vloer eten. Willem was een dag bij ons en deed exact hetzelfde. Compleet andere hond, de vorige was een kruising collie... Heel grappig.

Is toch wel heel toevallig dat dat Patch  in zijn neus gebeten wordt door de hond die gebeten is door Rano...hahahaha

Ik heb je verhaal overigens gelezen en natuurlijk is het wel heel zuur en verdrietig als je in drie weken tijd beide honden verliest. Vreselijk!! En natuurlijk mis je ze. Maar je hebt nu Patch, en dat geeft toch afleiding en brengt vreugde. Heerlijke hondenknuffels...

We hebben vorige week een email gehad van het crematorium dat Pancho in de Noordzee is uitgestrooid. Was wel weer een momentje hoor.

Vandaag de auto gewassen, en ik kom nog steeds haren van die flapoor tegen.  Dagelijks vloeien er hier nog steeds traantjes al zijn er ook veel glimlach momenten.  Mijn oudste van bijna 3 heeft het nog elke dag over Pancho. Ook steek ik elke dag een kaarsje aan voor haar foto.

Ik probeer te denken aan het feit dat Pancho niet zo willen dat we blijven rouwen en verdrietig zijn om haar dood , maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Toch denk ik dat ze trots op ons is. 

Vandaag om 12.35 was het precies 10 weken geleden en ik heb heel even de auto aan de kant gezet en een stukje gras gepakt. Pancho was gek op gras. 

Bah... veel te snel gestorven.... 

Inderdaad Patrick, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb ook de indruk dat onze dieren makkelijker nieuwe dingen aanleerden, dan wij mensen doen.

Veel liefde rond je heen gewenst.

Inderdaad Patrick, veel te jong..... Raffi is vandaag 9 weken geleden overleden. En wat is die dinsdag elke week een rot dag. Ik ga dan ook weer terug in de tijd. En alhoewel ik me er best doorheen sleep (volgens mij is ze ook trots op ons) is het toch weer gemakkelijker gezegd dan gedaan. We moeten wel... maar valt niet mee.

Sterkte maar weer......

Ik leef met je mee.Weet hoe het voelt.En het is idd makkelijker gezegd dan gedaan,het gemis iedere keer dat je wakker wordt en beseft dat hij of zij er niet meer is.Vannacht om 2.10 zal het bij mij 9 weken geleden zijn dat bobby onverwachts overleed.

Ja Patrick het blijft pijn doen,de ene dag gaat beter dan de andere maar jou leven gaat verder probeer zo sterk mogelijk te blijven ,ik leef met jullie mee.

tja.

We zijn 6 maanden verder. Wat kan ik zeggen. 

Het verdriet is er nog elke dag, wel minder rauw. Maar een gevoel dat er iets is geamputeerd ( klinkt heftig maar kan het niet anders verwoorden ) blijft elk moment aanwezig. 

Alles is anders. Alles is goed, maar niet 100%.  Lopen door het bos is heerlijk, maar niet hetzelfde. In huis is het fijn, maar toch anders. Meer en meer waardeer ik dat Pancho voor mij heeft gekozen om haar leven mee te delen.  

Een ander hondje zal er zeker niet gaan komen op korte termijn.  De pijn en verdriet die er was/is door het wegvallen heeft een dermate indruk op mij achtergelaten dat ik zeker weet dat ik dit niet nog een keer in de komende 10 jaar wil meemaken. 

Er was maar 1 hondje en dat was / IS Pancho.

Het verdriet zal blijven, maar de pijn wordt minder scherp..

Je hele verhaal doet mij denken aan mijn twee bijzondere hondjes, Buck en Lotje, je kunt hun verhalen lezen op mijn profiel..

Ook met name Buck was mijn steun, toeverlaat, beste vriend, praatpaal, knuffelkous en tranenlikker..

Nu, anderhalf jaar nadat hij de regenboogbrug over ging, kan ik vaker lachen om de streken die hij had, dan dat ik moet huilen omdat hij er niet meer is. Natuurlijk, ik mis ze allebei elke dag, en elke avond gaan er twee kaarsjes aan bij hun foto.. Zelfs Babs weet dat dat voor mij een momentje blijft, ze gaat dan even heel stilletjes in maar mand zitten om later tegen me aan te kruipen voor een knuffelsessie.

Heel veel sterkte, geloof me, de scherpe kantjes gaan eraf, maar vergeten doen we ze nooit..

Heel veel sterkte, ik weet precies wat je bedoelt

En zeker met deze dagen is het gemis heel erg.

Veel sterkte Patrick,we zullen ze steeds blijven missen ,maar in ons hart zullen ze altijd zijn.

Ik zou het gevoel van het gemis niet beter kunnen omschrijven, Patrick... een amputatie.

Ik wens je veel kracht toe.

Ach Patrick, een half jaar is nog maar zo kort.

Logisch dat het nog zo moeilijk voor je is.

Rouwen is een werkwoord en heeft veel tijd nodig.

Gun jezelf die tijd.

Op een gegeven moment zal je merken dat het iets gemakkelijker wordt.

Maar uit ervaring weet ik dat het heel lang kan duren.

Veel sterkte!