Schuldgevoel

Onze hond is vorige maand ingeslapen.

Deze donderdag zou hij 14 geworden zijn.

Het was een kruising terriër.

de reden dat ik dit post is omdat ik mij vreselijk schuldig voel. Niet over zijn inslapen:

hij was incontinent, zware artrose onderdrukt met medicatie, dementerend; zomaar kwijt in huis en dan lag hij in de douche of gang, de hele dag in een staat van zenuwen en paniek afgewisseld met terugtrek gedrag en had vlg de dierenarts waarschijnlijk kanker want viel veel af met hetzelfde eten. 

Nee, ik voel me schuldig omdat ik al die regels toepaste die Cesar Milan en andere deskundigen voorschrijven. Wij kregen hem 7 jaar terug als lief hondje van het asiel maar binnen een maand was hij dominant geworden omdat we geen regels hadden want geen ervaring. Keihard trekken aan de riem, janken onder het eten, blaffen etc.

zodra we hem niet meer op de bank lieten, als laatste naar buiten lieten gaan, als laatste eten en geen aandacht op commando gaven, veranderde hij weer in een lief braaf hondje dat zelfs prima met ons kind omging toen die jaren later geboren werd, terwijl hij weg was gedaan 'vanwege de kinderen'.

en toch voel ik mij ZO schuldig. Want wat had ik graag al die regels laten varen het laatste jaar! Ik had hem veel meer willen vertroetelen maar ik bleef streng zoals dat bij een Terriër meestal het beste is.

maar waarom stuurde ik hem naar zijn bench terwijl hij waarschijnlijk angstig was van de ouderdom en pijn.

ik had hem bij me moeten nemen op de bank. Maar zijn geur was zo vies en zo doods dat laatste jaar, het leek wel lijkenlucht, het ging niet. Waarom heb ik hem niet meer verwend met koekjes tussendoor. Ik deed het wel maar dan was hij binnen no time de hele dag door aan het bedelen en eten van mijn kind afpakken en dan stopte ik er weer mee. Nu denk ik: wat had het uitgemaakt!!

ik had door moeten hebben hoe oud hij werd en hoe slecht het ging. In mijn gedachten zou hij wel 100 worden. 

Hij hield niet van knuffelen. Hij liet het wel toe om mij te plezieren maar draaide zijn lieve koppie dan weg zodra het kon.

ook dat vind ik moeilijk. Alle dingen die vroeger gingen zoals balletjes gooien, rennen, knaagtouwen, springen en gek doen, gingen niet meer! En er bleef alleen nog een kort wandelingetje over waar hij plezier aan had.

ik ben zo blij dat we de laatste jaren voor zijn oude dag om de 2 maanden een lekker schoon nieuw benchkleed van 20 euro voor hem kochten wanneer wasmachine schoon er niet meer zo goed uit zag. dan stond zijn koppie zo blij. Ook toen wist ik niet dat hij al incontinent was... Ben ook blij dat we het duurste voer van Hills voor artrose kochten. Hij vond het heerlijk.

hoe dan ook. Ik heb spijt... Spijt dat ik al die strenge regels zijn laatste jaar heb gehandhaafd. Ik had hem bij me moeten nemen en troosten. Niet boos worden dat hij me elke seconde ging volgen door zijn onzekerheid...

ook mijn veeleisende peuter zorgde ervoor dat ik gestoord werd van een plakkende peuter en plakkende hond de hele dag..het was gewoon teveel... Waarom hebben andere mensen veel meer geduld?

ik weet dat het asiel vol zit met terriërs omdat mensen de roedel regels niet goed toepassen. Daarom twijfel ik ook of ik ooit weer een hond kan nemen. Want ik wil dan een hond die ik kan knuffelen en die op de bank kan, zonder dat ie dan dominant wordt! Maar bestaat dat?

en niemand kan mijn leukste terriër ooit vervangen. Ik voel me een slechte, slechte baas.

ik had ook door moeten hebben dat hij niet meer wilde luisteren naar veel commando's omdat hij te oud werd. En ook daar had ik niet boos om moeten worden tegen hem.. 

ik ben zo leeg nu en down. Ik wil niet vrolijk doen maar moet wel voor mijn zoontje. Ik voel me een slecht mens

sorry voor het lange warrige verhaal dat ik van me afschrijf

Juist goed dat je het van je afschrijft! En ik denk niet dat jij je schuldig hoeft te voelen. Je deed wat je op dat moment het beste leek voor je hondje, uit liefde voor hem. Dan doe je toch niks verkeerd lijkt mij! Ik kan me jou verdriet heel goed voorstellen, wat een gemis als je jou kleine lieverd niet meer bij je hebt. Ik hoop dat je het schuldgevoel wat los kan laten op den duur, want in mijn ogen heb je niks verkeerd gedaan! Sterkte met het verwerken van je verdriet, en knuffel maar veel met je zoontje.

Ja je had misschien dingen anders kunnen doen maar wie is perfect ? Wat ik lees is een hondje dat een fijn. leven bij jou heeft gehad, en dat op het laatste niet heeft moeten afzien.

Ik denk dat iedereen, ná een overlijden zich deze schuldvragen vragen stelt. Ik ook hoor .

Spijtig dat het zo heeft moeten lopen, maar kwel jezelf aub niet onnodig. 

Sterkte 

Ik weet wel....zodra je maatje er niet meer is ga je nadenken ( ik althans )

Dit had ik beter gekund, dat....vice versa.

Ook  ik heb soms een schuldgevoel, was ik niet te hard?

Als je weet dat je het beter had kunnen doen, doe je dat bij je volgende hond.

We leren overal van.

Twijfel niet teveel, schuldgevoel is nergens voor nodig.(ik begrijp het wel)

Sterkte!

Denk dat je je schuldig voelt omdat je je hond ontzettend mis, je hebt veel geleerd met deze hond, we maken allemaal fouten, en doen verkeerde dingen.

De leukste terrier ooit, er zijn toch verschrikkelijk veel mooie momenten in het leven van je hond geweest ? toch niet alleen maar vervelende dingen ?

denk niet dat je schuldig bent, niet doen, wat schiet je er mee op ? alleen pijn en verdriet die je geen plekje kan geven.

gedenk je hond in mooie en goede tijden, dat jij veel liefde van je maatje gekregen heeft, en ook dat jouw hond dat van jou gekregen heeft.

berg die schuldgevoelens op, gedenk je hond in mooie herinneringen. denk niet dat je een slecht mens bent.

Probeer in de toekomst niet dezelfde fouten te maken, je hebt er van geleerd, anders zou je dat hier niet vertellen, mooi van je afgeschreven, maar nogmaals gedenk je hond in de mooie tijd.

je gemis van je hond is groot, heel veel sterkte toegewenst.

Misschien toch hulp zoeken ? je schrijft dat ...

je gestoord wordt van een plakkende peuter, en dat je er ook geen plakkende hond er bij wilde, je peuter veeleisend is.... misschien toch hulp zoeken ? je verhaal kwijt bij een kundig iemand ?

Dank voor jullie lieve reacties... Ik moet het allemaal nog een plekje geven en mezelf ook leren vergeven... 

Ik ben qua karakter ook altijd erg geneigd om naar de negatieve kanten van mezelf te kijken dus dat helpt ook niet erg mee.

in de toekomst zou ik wel weer een herplaatser willen maar ik denk dat ik wel een half jaar of langer moet nemen om te rouwen en te bedenken hoe ik wil zijn bij een nieuwe hond.

Laat dat schuldgevoel nu maar heel snel varen want zoals ik het lees heb je het heus goed gedaan.

Een hond is nu eenmaal best gebaat bij regels, zonder dat worden ze alleen maar onzeker.

Ook al was ie dan op het laatst dement dan is er vanwege de regels toch een vertrouwd element, JIJ.

Tuurlijk mis je je hond, is alleen maar logisch.

Ik heb me ook lang schuldig gevoeld, was ik wel een goed baasje, had ik misschien moeten wachten.

Dat de dierenarts op mijn gevoel probeerde te werken van probeer nog eens even pijnstillers, je hondje wil nog niet dood, dat hielp ook niet echt met verwerking.

Maar achteraf weet ik zéker dat ik in het belang van mijn hondje gehandeld heb en tot dat besef zul jij ook komen.

Dus onderga gerust je rouwproces zonder schuldgevoel en koester de herinnering aan je lieverd.

Heel veel sterkte met je verlies.

Allereerst sterkte nog met het verlies van je maatje. Rot zeg, dat je met zo'n schuldgevoel zit. Je hebt het in de eerste plaats allemaal gedaan omdat je het beste voor je hond wou en zoals ik het lees is het een drukke periode geweest voor je, met een zieke/ouder wordende hond en een drukke peuter. Probeer je te focussen op de positieve herinneringen, de leuke momenten samen.

Ik herken het ergens wel een beetje hoor. Mijn hond (kruising van pittige rassen, niet die van de profielfoto) kwam ook uit het asiel..en oh man.. het eerste jaar heb ik het toen echt verprutst; de verkeerde trainer erbij gehaald, de verkeerde methodes toegepast, onnodig hard en streng geweest, omdat ik dacht dat dat nodig was bij 'zo'n hond'. Ik kwam daarna, o.a door dit forum, in contact met een meer positieve vorm van training. En toen stond ik er wel even goed bij stil wat ik mijn hond allemaal had aangedaan.. Daar heb ik het wel erg moeilijk mee gehad, ik heb maanden het idee gehad dat ik het goed moest maken en dat ze me nooit 100% zou gaan vertrouwen zo.
Nu kan ik dat wel meer loslaten. Ik geloof dat alle hondenrassen duidelijke regels nodig hebben en goede begeleiding, maar ik geloof er niet in dat dat inhoud dat ze fysiek gestraft hoeven worden om ze dingen duidelijk te maken of dat we de 'roedelregeltjes' daarvoor moeten toepassen. Als je terug gaat naar hoe die regels er zijn gekomen, dan zie ik geen reden om niet gezellig lekker mijn hond op de bank of zelfs op bed erbij te nemen.
En zelfs nu, dat ik me zo aan het verdiepen ben in gedrag en training etc, maak ik ook geregeld nog foutjes hoor.. Dan verlies ik mijn geduld of verhef ik onnodig mijn stem.. Maar goed, dat is alleen maar menselijk. Fouten zullen we altijd blijven maken, maar het belangrijkste is denk dat we er van leren.

Nogmaals, heel veel sterkte. Moedig je verhaal hier zo te delen, ik hoop dat je wat steun vind d.m.v dit topic!

Groetjes

Gecondoleerd. Om te kunnen veranderen als je meent dat het verkeerd was hoort dit erbij, het inzien, schuldig over voelen enz. 

Wat ik echter niet begrijp is dat je zo van je hond hield maar zijn geur als vieze lijkengeur benoemt het laatste jaar. Ik begrijp ook niet dat je enerzijds roept dat je het verkeerd deed en anderzijds roept dat het toch zo hoort. Een ieder die zijn hond verliest komt in een rouwproces en ik wens je hiervoor sterkte toe. Al begrijp ik je niet.

Ach arme, je hebt je best gedaan. Niet altijd gaat alles zoals wij wensen. Je hond wist dat je er voor hem was. Ja een oude hond ruikt anders, zeker wanneer er meer aan de hand is dan wat wij kunnen zien. Ik zit zelf in een rouwfase maar probeer mijn honden los te laten. Of er ooit weer een nieuwe hond komt, ik weet het niet. .

Jullie reacties doen me goed, bedankt daarvoor en ook sterkte voor degenen die verdriet hebben om hun beesie..

by the way: ik was niet van het fysiek corrigeren hoor. Hooguit eens een tikje tegen de billen of neus (zachtjes) wanneer hij na 30x zeggen niet afging....maar een hond echt met fysiek geweld benaderen zou ik niet kunnen (of durven)

wij kregen hem met zo'n rare halsband die steeds strakker om zijn nek wordt als hij trekt en die ging dus direct de prullenbak in!

ik probeer te kijken nu naar de goede dingen die ik deed. En ja, dat waren er ook heeeeel veel.

ik baal alleen enorm dat ik niet wist dat die stomme 'dominante theorie' achterhaalt is!

ik had naar mijn gevoel moeten luisteren ipv dat soort theorien...

mijn hond was niet dominant maar onzeker, waarschijnlijk omdat hij gedumpt was.

en dat ik daar nu na zijn dood pas achterkom vind ik ongelovelijk $}#%>%$

en ja, die lijkenlucht, sorry dat was het echt. Niet liefdeloos bedoeld. Zelfs visite trok dat amper want 3 meter verderop te ruiken nog. We maakten er weleens grapjes over

Ik wil niet respectloos zijn, maar als je hond een geur heeft ga je uitzoeken waar dat vandaan komt en doe je er iets tegen. Waar je van houdt is niet vies maar mankeert iets. Lijkt me eerder zorgelijk dan grappig.

Hebben we ook gedaan Blaise...

Heel veel sterkte .

Ik vind het erg vervelend voor je!
Zelf heb ik mijn hond eigenlijk nooit opgevoed via de cesar millan manier, maar ook niet over de dominantie theorie.
De dominantie theorie is achterhaald. Misschien is www.hondenwijzer.com iets voor jou voor de volgende hond?
Jij heb gehandeld dat je toen op die manier dacht goed te doen, je kan altijd achteraf denken is dit wel goed geweest zo? Maar draai het om dat je nu heb geleerd van je fouten, en dat je het beter gaat toepassen op ooit een volgende hond!
Veel sterkte met het verlies van je hond! Iemand is pas dood als je hem vergeten bent, je hondje leeft vast voort in je hart!

Dank. Ik ga zeker heel goed uitzoeken of en wat voor hond er in de toekomst mag komen en het beste past bij mij, mijn man en kind. En idd nooit meer mijn gevoel negeren voor een theorie..

Appel, sterkte voor je

probeer je schuldgevoelens los te laten.

je hebt lief en leed gedeeld en bent een baken geweest voor je hond. Er waren regels en grenzen, die waren veilig en  gaven geborgenheid.(ook een hond in zijn oude dag, heeft nog rust bij regels die min of meer blijven, naargelang de situatie)

Nu na het afscheid moet je dat niet extra in vraag stellen naar je overleden hond toe.

De enige manier om het voor jezelf in het reine te krijgen, is het naar je overleden hond toe uit te spreken en (bij een mogelijke nieuwe hond) je nieuwe visie toe te passen.

Gebruik maken van werkende systemen en de verouderde loslaten> combinatiedenken, er bestaat immers geen zwart-wit

(best of both worlds)

je visie was grenzen geven aan een hond die was opgegeven (asiel wegens 'niet bij kinderen') je hebt dat dus toch prima gedaan.

Dat je nu kregel bent op je peuter is een verstrengeling van schuldgevoelens en rouw.(begrijpelijk in deze context, maar totaal onnodig; je peuter is ook een kind met eigen behoeftes en heeft geen weet van 'groot menselijke schuldgevoelens die hij op zijn conto krijgt').(wil je ook niet, maar ik geef de mogelijke valkuil maar mee)

Laat los en leef van dag tot dag.

er zijn geen schuldigen

je peuter mist de hond ook....hoe klein ook.

samen vooruit

Hoi Kiki, fijn gezegd, kreeg er tranen van!

 Hoi Appel,

Ik zou het zeker eerst proberen om het een plekje te geven voordat je begint aan een nieuwe hond.

Heb er zelf ruim een jaar over gedaan om het een plekje te geven, zou het niet eerlijk vinden tegenover de nieuwe hond.

Gr. Tommy

Ben ik met je eens Tommy!

Schuld gevoel hoort bij een rouw proces.

Ga je rouw proces in en schrijf het van je af, wat je nu ook doet.

Zelfs als moeder, die later terug kijkt,  om wat voor reden dan ook, zal je je schuldgevoel herkennen.

Een knuffel van mij.....

 Probeer je gedachten te richten op het positieve ipv alleen maar op het negatieve

je hebt gehandeld al naargelang je kennis van dat moment met de beste bedoelingen en dat is het belangrijkste .Tijden en dus ook de kennis veranderd mee .Zie het als een leerproces  en haal de dingen eruit waarvan je wel tevreden bent .Kijk vooruit en blijf niet hangen in het negatieve .Je schiet er niets mee op en het vreet energie !

Sterkte ermee !