Is jouw/jullie hondje ook door een auto doodgereden? En heb/hebben je/jullie dit enigszins kunnen verwerken?

Beste hondenliefhebbers, Het is in juni alweer 4 jaar geleden dat Sendy voor mijn ogen door een auto is doodgereden. Ons eerste hondje en cavaliertje van nog maar 10 maanden oud. Mijn man liet haar al een poosje los, maar ik durfde dit nog niet echt. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als haar iets zou overkomen. Maar omdat ik zag dat ze er zo van genoot, ging ik dit toch ook voorzichtig doen...elke dag in het midden van hetzelfde parkje liet ik haar even los en lijnde haar altijd ruim op tijd weer aan, omdat ik erg bang was dat ze de weg op zou gaan die wat verder weg ligt. Het ging goed...tot die ene vreselijke dag in juni 2010... Op het moment dat ik haar wilde aanlijnen, ging ze achter een vogel aan en stak ze plotseling de weg over. Er kwam maar 1 (!) auto aan en die raakte haar precies. De automobilist stapte uit om te zeggen hoe erg hij het vond en is daarna weer weggereden (hij heeft zelf ook een hondje). Heb haar opgetild en ben overstuur met haar in m'n armen naar huis gehold en ben in m'n eentje met haar naar de dierenarts gereden. Haar hartje deed het inderdaad niet meer... Onze lieve schat had een klap tegen haar koppie gekregen en achteraf bleek dat ze op slag dood was. Ik heb dagen niet kunnen eten en slapen en bleef maar huilen... Pas veel later kon ik zeggen dat ze er 'gelukkig' niets van heeft gemerkt en dus niet heeft geleden. Toen ik de automobilist na een poosje toevallig tegenkwam (ik herkende hem niet), vroeg hij hoe het met ons hondje ging. Ook zei hij dat hij Sendy te laat had gezien en nog geprobeerd had om uit te wijken. Iedereen om me heen zegt dat zulke dingen kunnen gebeuren, dat ik enorme pech heb gehad en dat ik me niet schuldig moet voelen. Vele anderen laten daar ook nog steeds hun hondjes (ook pups) los en die steken ook wel 's over en zij zeggen dat ze tot nu toe geluk hebben gehad dat de auto's op tijd stopten. Toch heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds veel verdriet hiervan en zit ik nog steeds met een enorm schuldgevoel, omdat ik vind dat het mijn schuld is dat ze er niet meer is. Ik heb helaas het risico genomen dat er iets kon gebeuren. Mijns inziens is dit ook de voornaamste reden dat ik moeite heb om het te verwerken en ik het daarom geen plekje kan geven. Mijn man en drie kinderen waren ook erg verdrietig, maar hebben 't redelijk snel een plaatsje kunnen geven. Dit komt waarschijnlijk ook omdat ze het niet hebben zien gebeuren. Tevens ziet mijn man het als een harde les waarvan we hebben geleerd. Vaak denk ik "Had ik haar maar NOOIT los gelaten!!! (in ieder geval op die plekken waar auto's in de buurt kunnen komen). Of "had die vogel er maar niet gezeten" of "had die ene auto er maar niet gereden" etc. Hoewel ik de bewuste plek eerst een tijdje heb vermeden, kom ik er nu elke dag over heen en word ik er elke dag aan herinnerd. Ik kan gelukkig erg genieten van mijn twee lieve cavaliertjes die daarna gekomen zijn, maar zou daarnaast graag willen dat ik mijn verdriet om Sendy een plekje kon geven. Ook zou ik niet willen dat mijn hondjes voelen dat ik nog steeds verdrietig ben. Ik zal Sendy sowieso nooit vergeten en ze zit voor altijd in mijn hart. Ze was ons eerste hondje en dat blijft mijns inziens toch heel speciaal. Ze ligt in onze tuin begraven en ik praat nog elke dag tegen haar. Heb haar al zo vaak om vergiffenis gevraagd. Ook staat er een mooie foto van haar in de kamer. Soms heb ik het gevoel dat ik het enigszins heb verwerkt, maar dan ineens heb ik weer een periode dat ik er enorme last van heb. Ik hoop dat er onder jullie hondenbezitters zijn die mijn verhaal een beetje herkennen en/of mij tips kunnen geven om mijn verdriet/schuldgevoel een beetje een plekje te geven?

Wel een hond die aangereden is, maar ze heeft het gelukkig overleefd. Ze heeft er wel een handicap aan over gehouden. 

Ik begrijp dat je je schuldig voelt, ik denk dat ik het mezelf (en mijn man)  nooit zou vergeven hebben als Sasha het niet had overleefd. Toen ik die remmen hoorde gieren en de hond gillen, dacht ik dat het te laat was. Maar Sasha heeft geluk gehad, de auto is enkel over haar voorpoten gereden. Gevolg : één poot met diepe sneden en de andere voet was quasi verbrijzeld. Ze heeft dan een operatie ondergaan waarbij alle botjes in haar linkervoorvoet aan elkaar zijn vastgezet, waardoor dat nu 1 bot geworden is. Ze kan haar pols en tenen dus niet meer bewegen, dat  is nu één stuk. In het begin voelde ik me ook erg schuldig, maar als ik zie hoe ze zich nu behelpt, denk ik dat ze toch wel gelukkig is.

Ook bij ons was het een ongeluk. De hond los gelaten in de tuin van bekenden. Er was een feestje geweest in hun schuur en alles moest opgeruimd worden en naar de keuken gebracht. Sasha liep los mee, ik zei nog om haar in het schuurtje te laten, maar het kon toch geen kwaad. En toen zag ze de kat....Weg was de kat, Sasha erachter en zo de straat op waar net op dat moment een auto kwam. Die is gewoon door gereden. Mijn man heeft Sasha wat verder gevonden en naar binnen gedragen. En dan midden in de nacht op zoek naar een dierenarts.

Nu voel ik er me niet meer schuldig over, maar toen was ik boos! Op mezelf om me te laten ompraten, op mijn man omdat hij het gevaar niet tijdig had gezien (hij liep het dichtste bij haar). Maar het heeft geen zin, wat is gebeurd is gebeurd, het is spijtig en wilde dat het anders was gelopen, maar het heeft geen zin om er op door te bomen. Het was een ONGEVAL, die gebeuren spijtig genoeg. 

Neen ik heb zoiets niet zelf meegemaakt maar wel mijn grootouders met hun pekineesje. Ze kwamen ons bezoeken aan zee, en op het moment dat de autodeur opengaat springt hun hondje de baan op en loopt over waar er gras was......ook op slag aangereden , gelukkig ook op slag dood . Wat een verdriet, mensen toch. 

Het is mijn grootste angst dat Lance ook zoiets overkomt, en dat hij daar dan jankend en gewond zou liggen.....ik mag er niet aandenken. Heb ooit een poes zien aanrijden, vreselijk tekeer ging ze , dat beeld staat voor eeuwig op,mijn netvlies gebrand.

Hetgeen jij en mijn grootouders meemaakten,daar  kan je nooit zelf iets aandoen. Er zijn altijd onbewaakte momenten.

Jouw pijn zit diep , nu na vier jaar nog zo erover willen schrijven. Je moet het echt lossen hoor. Jou treft geen schuld, het is het lot. En jouw hondje heeft niks gevoeld, gelukkig.

Sterkte....en wordt het geen tijd om terug een hondje te nemen, je hebt nog zoveel te geven.....

Oh..verschrikkelijk allemaal...en ik snap het gevoel zo goed....

Niet met een hond maar onze kat,ik was 12 en aan het buiten spelen vlakbij huis,de kat liep er ook en ik heb hem verjaagd om naar huis te gaan..we zijn hem bijna een week kwijt geweest voordat we hem dood gereden vonden..wat voelde ik me rot en schuldig. En nog steeds,11 jaar later. Had ik maar nooit..had ik maar dit...ook al zeiden mijn ouders dat ik er niks aan kon doen en misschien wel pas veel later was aangereden...

Dank je wel voor je snelle reactie en begrip. Wat ontzettend fijn voor jullie dat Sasha het heeft overleefd en dat het toch nog goed gekomen is met haar! Het zal voor jullie ook heel heftig geweest zijn, ook om haar te horen gillen. Ik ben blij dat Sendy geen geluiden heeft gemaakt. Wat dus betekent dat het heel snel was gebeurd met haar. Wat erg weer om te horen dat de automobilist is doorgereden! Wat hoor je dat toch vaak. Een schuldgevoel hoef je niet te hebben, want je kon er niets aan doen. Gelukkig voel je je ook niet schuldig meer.
En tja, je hebt gelijk...ongelukken gebeuren nou eenmaal. Ik weet natuurlijk dat ik met mijn verdriet Sendy niet terugkrijg, maar ik kan er vaak nog zo verdrietig van worden en zo'n last hebben van dat nare knagende schuldgevoel.

Kom hier het een plekje geven, hoe meer je er over praat hoe beter de verwerking is, het maakt niet uit hoe lang het geleden is , deze manier van afscheid nemen van je hondje is altijd verdrietig en zal heel moeilijk een plekje kunnen krijgen bij je.

schuld...... dat is een vraag van, waarom ? zelfs aan de lijn kunnen er dingen gebeuren die we van te voren niet altijd kunnen overzien. Wat jouw gebeurd is, ik moet er ook niet aan denken, maar ga niet de schuld blijvend bij je zoeken, hoe verdrietig het ook is.

je geniet nu van je twee lieve cavaliertjes, probeer het achter je te laten, en ik vind het heel goed dat je er over praat, kom gerust hier met je verdriet, praten helpt om het te verwerken. een vriendin van me, een berner senner, vloog de tuin uit, hekje stond open, net twee jaar, onder een auto, zo de weg op. op slag dood, de eigenaar van de auto de bestuurder was helemaal overstuur, en is bij de vrouw haar hond gaan zitten wachtend op de dierenambulance, helaas het mocht niet meer baten, niet iedere bestuurder rijdt maar door, deze niet, en deze man heeft nog naderhand veel contact gezocht met de eigenaar van de Berner Senner. hoe erg het ook is, een ongeluk, zo noem ik het, zit in een klein hoekje.

Heb het zelf meegemaakt als puber,mijn 1ste hondje werd aangereden door een te snelle auto met dronken bestuurder net voor onze deur op de stoep. Hij is ook gewoon doorgereden zigzag over de weg zonder te stoppen. Helaas geen nummerplaat en dus weinig aan te doen.Na 17jaar nog steeds opnieuw eraan denken als ik op die plaats kom. En met regelmaat denken,was ik maar wat later naar buiten gegaan,dan was ze er nog... Sinds die dag hou ik altijd de honden aan de lijn,ook al luisteren ze zo goed.

Lieve mensen, ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie lieve en opbeurende reacties! Maar ook erg triest om te lezen wat jullie allemaal voor verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt!

Het geeft mij toch wat steun om te horen dat jullie mijn gevoel snappen en vooral vinden dat het - net als bij jullie - NIET mijn schuld was en dat een ongeluk in een klein hoekje zit.
Ben opgelucht om dit te horen, omdat er na het gebeuren (gelukkig) maar twee mensen (van onze familie nota bene) vervelend hebben gereageerd door na een week na de dood van Sendy 'even' met een sms te zeggen dat we zuinig op ons hondje moesten zijn en er verstandig mee om moesten gaan. Hier heb ik zo'n extra verdriet van gehad en dit ben ik nog lang niet vergeten. We hebben hierover toen woorden gehad met elkaar en we hebben toen, hoe spijtig ook, besloten met hen te breken.

Het doet mij ook goed om te horen dat jullie toch ook, na al die jaren, nog denken "Had ik maar dit...Had ik maar dat...".

Ook verschrikkelijk voor jullie dat dit met jullie kat is gebeurd. En dan het verhaal van die dronken bestuurder die gewoon is doorgereden! Wat schandalig en wat erg voor je! Of van die Berner Sennen, ook al zo verdrietig...

Ik wil absoluut niet zeuren of zielig zijn, maar op de een of andere manier heb ik helaas veel pech gehad met mijn eerste huisdieren. In mijn tienertijd hebben we na dagen zoeken mijn eerste poes doodgereden gevonden.

Ik hoop dat mijn verdriet en pijn mettertijd toch wat minder gaan worden, want ik vind 't zo zonde dat ik er af en toe nog zo'n last van heb dat het m'n dagen beheerst. Wat ben ik toch soms jaloers op mensen die hier beter mee om kunnen gaan dan ik en dingen beter kunnen relativeren. Ik word dan wel 's boos op mezelf dat ik wat flinker moet zijn en meer moet genieten van alle mooie dingen die ik wel heb!

Bedankt dat jullie mijn verhaal (weer) wilden lezen! Zoals jullie merken, ben ik iemand die er veel over wil praten, waardoor dit 'berichtje' dus weer wat (te) lang is geworden. Sorry!

Jullie ook allemaal veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie lieverds en schuldgevoelens en nogmaals bedankt voor jullie reacties! Als we het even moeilijk hebben, moeten we maar even aan elkaar denken!

Allemaal veel geluk en plezier met jullie doggies! En dat ze nog maar lang bij ons mogen blijven!

Hoi Jacqueline,

Je verhaal is voor mij uiteraard zeer herkenbaar. Heel, heel veel sterkte, kracht en liefde voor jou om dit alles te dragen.

Lieve groetjes van Floortje

Vind dit een harde les ten koste van het hondje. Die bestuurder zal dit waarschijnlijk ook niet meer te boven komen. Allemaal veigen na Pasen natuurlijk. Waarom willen vele hun hond perse los laten. Maja veel sterkte in ieder geval.  Herken dit verhaal gelukkig niet. Een plekje zul je het zelf moeten geven vrees ik. Heb geen opbeurende berichten sorry . 

Silke,

Jouw reactie vind ik erg kort door de bocht. Het verhaal van Jacqueline is voor mij helaas zeer herkenbaar, wat niet wil zeggen dat je dan zomaar aan kan nemen dat ik mijn hond los heb laten lopen.

Mijn hond is voor mijn ogen doodgereden, een afschuwelijk, afgrijselijk ongeluk, maar mijn hond zat wel altijd aangelijnd, ook op de dag van het ongeluk dus. Ik kon er echt niks aan doen. De bestuurder heeft in mijn geval weinig tot geen medeleven getoond, dus deze chauffeur is dit ongeval zeker al lang te boven gekomen. Ik ken de chauffeur persoonlijk.

Ik voel het dan ook zeker niet als een 'wijze les ten koste van mijn hond'.

Ik begrijp ook niet altijd waarom mensen hun hond soms perse los willen laten lopen. Dus wat dat betreft ben ik het wel met je eens.

Jacqueline vraagt en zoekt hier op het forum steun en mogelijke lotgenoten. Ik voel me een lotgenoot van haar, omdat ook mijn hond is doodgereden. Al was de situatie dan ook totaal anders, ik heb, denk ik, grotendeels hetzelfde verdriet.

Groetjes van Floortje

Sorry ik vind het toch een verschil hoor. Als je je hond bewust los laat of je hond is aan de leiband en er valt iets voor. Beide afschuwelijk om mee te maken. Maar de los lopende hond had nu zeer jammer meer kans om dit voor te hebben. Maar zoals ik al zij het is gebeurd. En een plekje moet je het zelf geven. Er zijn natuurlijk meerdere slachtoffers die bestuurder. Hoe moet die zich voelen.  Erg voor alle betrokkene en baasje natuurlijk.

 Wauw, heel empatisch. Mevrouw schrijft na 4 jaar pas hier een berichtje over het schuldgevoel dat ze nog steeds heeft en dan schrijf jij zoiets. Je zou je moeten schamen.

Mogelijk dat jullie hier wat aan hebben. Het gaat over het verhaal waarmee het begint.

google eens op rainbowbridge.

Als ik de link zou posten dan gaat het fout.

Sucses met het verwerken van jullie verdriet.

ZUCHT ! Laat hangen. Ga er niet verder op in. Blijkbaar snap jij niet wat ik bedoel.

En zeg juist dat dit voor iedereen verschrikkelijk is. Maar u mag denken wat je wil. Ik heb niks verkeerd geschreven en ga op hier geen woorden meer aan vuil maken. Plus ik hoef mij zeker niet te schamen. Vind het juist heel erg. Maar mag toch wel het verschil duidelijk maken zeker. Lees over mijn berichten als het stoort ;) . Nogmaals veel sterkte voor het baasje. 

Natuurlijk is er een verschil! De hond van Jacqueline liep los, met de beste bedoelingen voor haar hondje. Haar schuldgevoel is nu des te groter. Had ze haar hondje maar aangelijnd....., dan was dit niet gebeurd, zo zal Jacqueline het voelen denk ik. Echter ze heeft haar hondje met de beste bedoelingen voor het hondje los laten lopen en ze heeft dit trauma van te voren niet kunnen overzien. Een ongeluk dus! Nu zoekt ze steun en herkenning hier op het forum en die zal ze ook vinden, een uitzondering daar gelaten.......

Jacqueline zit midden in haar verdriet en hoewel het 4 jaar geleden is, snap ik dat heel goed. Ik ben na 2 jaar ook nog volop met het ongeluk bezig. Ik wil Jacqueline dan ook zo veel mogelijk steunen, zodat het voor haar uiteindelijk draaglijk wordt.

Ennuh, op dit moment geen reden om medelijden te hebben met de chauffeur, daar is Jacqueline nog lang niet aan toe. Misschien is de chauffeur ook helemaal geen slachtoffer. Te hard gereden, niet opgelet en voertuig wat gevaarlijk en verboden is om mee te rijden, het kunnen allemaal redenen zijn om de chauffeur uit de slachtofferrol te halen. Bij het ongeluk wat mijn hond en mij overkomen is, was dat namelijk het geval.

 Precies!

Als kind heb ik het meegemaakt dat ik na een week internaat vrijdag thuiskwam en mijn hondje was er niet meer. 's Maandags doodgereden omdat mijn pa weigerde om een hek te zetten, terwijl hij wist dat het hondje, 6 maanden jong, wel eens durfde weglopen...

Ik heb daar wel iets van overgehouden, regelmatig heb nachtmerries dat één van mijn honden onder een auto komt. Badend in het zweet word ik dan wakker. Ik bedoel maar, jij zit met dat extra schuldgevoel, dat ellendige "had ik maar" idee. Maar gedane zaken nemen geen keer, je hebt brute pech gehad. Hopelijk kan je het ooit loslaten. 

Niemand wandelt met zijn pup of hondje om hem doodgereden te zien worden.Lijkt me ook een afgrijselijk gebeuren en gelukkig heb ik zelf nooit een dier gehad waarbij dat is gebeurd.Wel ben ik een poes kwijtgeraakt en nooit meer terug gevonden en een poes van vrienden is doodgereden en heb ik opgehaald van de plek waar het was gebeurd. Ook zaken waar ik veel verdriet van heb gehad.Ik kan me het schuldgevoel van Jacqueline dan ook heel goed voorstellen, want ze zal nooit meer andere hondjes daar loslaten en het gebeurde zal nooit meer van haar netvlies verdwijnen.Maar hoe akelig ook ,het was je eerste hondje en helaas doen mensen dan dingen die je bij een volgend hondje niet meer zal doen.Maar fouten maken we allemaal,dus laten we Jacqueline helpen haar verdriet en schuldgevoel kwijt te raken ,vier jaar verdriet over je pup van 10 maanden is meer dan genoeg, zet je erover heen en geniet van de honden die je nu zoveel plezier kunnen geven.

Vergeten doe je dit nooit en verdriet erom verdwijnt nooit helemaal.  Schuldgevoel... Dat is volgens mij iets wat meestal net die mensen hebben, die het niet zouden moeten hebben.
  Degenen die het zouden moeten hebben, die kennen het niet.  Pech voor jou dus Jacqueline

Dit nog nooit met de hondjes meegemaakt maar wel met onze kat. Katje van 1 jaartje logeerde bij oma terwijl we in Frankrijk waren en we komen terug en katje was er niet. Oma had 3 dagen zitten zoeken om haar dan doodgereden aan de kant van de weg te zien. Ik heb toen weken geweend,dat katje was echt speciaal. Ik had er een hechte band mee en dan dat. En 2 jaartjes later is onze andere kat ook zo verdewenen, maar die is dan niet doodgereden maar doodgeschoten . Sinds dien hecht ik me niet meer aan onze katten, het lukt me gewoon niet meer. 

Vroeger toen ik 6 jaar was heb ik een katje voor men verjaardag gekregen. Normaal ben ik niet aan katten maar zij was dus echt een lieverdje. Altijd knuffelen, meeslapen, enz..

Ook ging ze soms eens buiten, echt niet veel mss 1 keer in de week en dannog kwam ze binnen het uur terug naar huis. Nu toen ik 10 jaar was en we gingen naar school lag ze voor onze deur aan het randje van de stoep doodgereden. Haar achterste pote helemaal plat. Je zag een bloedspoor van midden op de weg. Heeft dat arm schatje zichzelf gesleurd tot aan de stoep om naar huis te gaan. Dat vond ik nog het ergste van al dat ze wss pijn heeft gehad en dat we haar niet hebben kunnen helpen.. Nu 10 jr later heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik denk er niet vaak meer aan maar als ik dingen zoals jou berichtje lees zie ik de beelden weer voor me. Afschuwelijk gewoon.

Veel sterkte! En aub je niet schuldig voelen kan met iedereen gelijk gebeuren.. Zoals ik hierboven al las zelfs met aangelijnde honden.

Wat erg! Ik wens iedereen heel veel sterkte zoiets vreselijks te kunnen verwerken, is niet niks.

Maar hier kan niemand iets aan doen, het gebeurd geheel onverwachts. Ik geloof niet dat je alles in de hand hebt en het lot soms anders bepaald. Zo zijn er honden en mensen die net niets gebeurd en anderen hoe goed je het ook bedoeld heel vreemd mis gaat. Zelfs mensen die zich nooit verslapen hebben een trein gemist die "toevallig" een ongeluk kreeg. 

Nogmaals, sterkte. Vergeten doe je nooit maar op den duur slijt de pijn.

Wij hadden net een puppy, onze andere hond was dertien en hadden we in laten slapen. Die puppy was net zindelijk beet niet meer en was kei lief, toen was het halloween, ik was met mijn broertje en vader naar een tennis toernooi. Mijn moeder was thuis met de pup in de tuin en ze hadden in de tuin gespeeld met de blaadjes. Pup was doodmoe, dus mama loopt even naar buiten naar de kliko . Pup rent achter haar aan en glipt tussen de bosjes bij de bovenburen.
Pup wil niet komen, dus mama gaat koekjes halen.
Nu wonen wij in een staat waar drie auto s per dag komen.
En net als de pup komt aangerend rijd de buurvrouw de straat in. Mijn moeder gebaarde nog te stoppen,.maar de buurvrouw dacht dat mama zwaaide (het was donker)
En ja hoor rijd over de pup heen. Hele achterkant verbrijzeld en veel boten gebroken,
We hebben nog aande andere kant van Nederland laten opereren maar het haalde niks meer uit. Ze hebben hem niet meer wakker laten worden.....
Zo zielig, hij had nog een heel leven voor zich :,(

Onze chihuahua is gisteren onder de auto van mijn zus gesprongen toen ze van de oprit reed. Het was geen harde klap maar zo'n klein hondje.. Hij had inwendige bloedingen en de dierenarts kon niets meer doen, hij is dan maar in de armen van mijn zus en ouders gestorven na enkele minuten lijden.. Hij was 1,5 jaar oud. Ik vind het verschrikkelijk, ik ben mijn allerbeste maatje kwijt, mijn steun en toeverlaat, het liefste hondje dat ik ooit gekend heb.. Ik kan niets anders doen dan huilen. Mijn zus voelt zich vreselijk schuldig, voor haar moet het NOG een grotere klap zijn hoewel zij het ook niet had kunnen zien aankomen, hij was daar opeens.. We hebben het allemaal erg lastig en het zal lang duren om het een plaatsje te kunnen geven. Ik was niet thuis toen het gebeurde en nu denk ik ook steeds 'als ik thuis was, zat ik misschien binnen met hem' enzovoort.. Het is gewoon verschrikkelijk en ik wens het niemand toe :'( 

Mijn vorige hondje, Boris, is doodgereden toen hij net een jaar oud was. Hij was ontsnapt en achter een ander hondje aangegaan. Ik ben er jaren stuk van geweest, na vier jaar een ander hondje in huis genomen die ik heel lang bij mij heb mogen houden. Helaas heb ik deze hond afgelopen donderdag in moeten laten slapen. Ook heel pijnlijk en ik mis hem enorm maar niet traumatisch verloren zoals bij een ongeval. Sterkte met het verlies, al is het al vier jaar geleden. Veel geluk met de nieuwe hondjes.

Het is alweer 7 maanden geleden dat ik mijn verhaal hier 'even' kwijt moest... Ik wil iedereen nog even bedanken voor alle lieve reacties, steun en medeleven! Heeft me echt goed gedaan! Ik zat met een enorm schuldgevoel en wist niet hoe ik me ooit beter moest gaan voelen... Ben uiteindelijk toch maar naar de huisarts gestapt en doorverwezen naar een psycholoog. Heb veel gepraat en gehuild en beetje bij beetje ben ik me gelukkig beter gaan voelen. Waarschijnlijk heb ik het gebeurde nu pas weten te verwerken en heb ik 't nu pas een plekje kunnen geven. Mijn schuldgevoel is gelukkig ook een stuk minder geworden. Ik wens iedereen die zijn/haar hondje ook door een ongeval is verloren (en natuurlijk ook alle anderen die hun hondje moeten missen), veel sterkte toe met het verwerken hiervan! Vergeten doe je het nooit en ik weet nu uit eigen ervaring dat het tijd kost om het verdriet te verwerken en dat duurt bij de een langer dan bij de ander.

Fijn dat het beter met je gaat, Jacqueline. Ik zag het topic, wou mijn ervaring delen, maar nu ik je laatste bericht lees, laat ik het maar zo eindigen.

Sendy heeft je niet lang gekend, maar je was beslist een goed baasje. Sommige honden krijgen een leven lang nooit liefde.

En wat "Wat als" betreft... Daar hebben we allemaal wel af en toe last van...het veranderd niks.

Het ga je goed, Jacqueline !

Lieve groet.

Ik ben blij dat het beter gaat met je.Mijn hondje is dan niet dood gereden,maar ik heb toch ook nog wel schuldgevoelens van waarom heb ik niet gezien dat mijn hondje ziek was.Hij wilde zaterdag plots niet meer zijn normale eten eten en was snel moe.Maar hij was 16 jaar en het was erg heet.Dus dinsdagavond naar de Da kreeg ik te horen dat hij vocht achter zijn longen had.2 injecties gekregen,die moesten aanslaan zoniet dan moest ik Bobby in laten slapen.Bobby is diezelfde nacht op mijn bed onder mijn geaai uit zich zelf overleden.Dit is nu bijna 15 weken geleden,maar ik kan er best moeilijk mee omgaan omdat het zo snel is gegaan.Zo niet aan zien komen,dat het zo ernstig was.Had hem zo graag willen helpen beter te worden.Had er alles voor over gehad.Mis hem ontzettend.Sorry voor mijn lange verhaal,ook ik vind het nog steeds fijn om van me af te schrijven.Geniet van je 2 hondjes.En dat je zo zat met wat er is gebeurd zegt genoeg over hoeveel je van haar hield.Groetjes rianne