kalmerende signalen

loop ik (zonder de honden erbij) een stukje achter een vrouw met een hondje. het hondje snuffelt een tijdje aan de plas van een andere hond maar de vrouw let niet op der hond waardoor de hond een licht snok aan de riem krijgt wanneer die ten einde is. de vrouw mekkert dat de hond moet voortkomen waarop het hondje likt... ze stopt en geeft de hond onder zijn voeten omdat hij wat gegeten zou hebben. 
ik had me voorgenomen om het te negeren (per slot van rekening was ze niet fysiek naar de hond toe) en gewoon langs te gaan... maar het hondje keek naar mij waarop die vrouw zei dat hij niet naar mij moest kijken maar naar haar. had ik toch onbewust een blik terug gegeven naar het hondje... "ja mevrouw, hij mag niet eten van de straat."
ik kon het toch niet laten om te antwoorden dat haar hond niets gegeten had... "oh nee? waarom likt hij dan aan zijn bek en durft hij me niet aankijken? omdat hij weet dat hij iets gedaan heeft wat niet mag."
"neen mevrouw, uw hond bleef snuffelen aan de pis van een andere hond en u had dat niet door. het likken en het wegkijken is u hond zijn manier om te zeggen dat u te druk bent en wat rustiger mag doen."
ze bekeek me maar raar en kreeg een "dat zal wel" er achter.

Ja soms grr ... 

hein.

ze zei er achter nog iets wat ik niet verstaan heb maar ik had er geen zin in dus was ik ook niet blijven staan om er verder op in te gaan 

Ik maak als ik in gesprek ben met andere hondenbezitters nogal eens reclame voor het boekje Kalmerende Signalen van Turid Rugaas, dat ik het geweldig vind om eerder ook de hond van de ander en het onderlinge contact met mijn hond in te schatten, mijn hond op tijd uit spel kan halen erdoor voor er een conflict ontstaat (door vermoeidheid), maar dat het kennen van de signalen gewoon een super bijdrage is in het contact met je hond, al ben ik er van overtuigt dat ik vast nog wel signalen mis. 

Er zijn best veel mensen geïnteresseerd en ook een hoop niet, het is toch maar een hond? daar ga ik dan ook maar geen discussie over aan, al denk ik dan mijn mijzelf dan.. ja een hond met gevoel en waarmee je kan communiceren... je weet niet wat je mist (door er niet voor open te staan).

Er zijn te veel hondenbaasjes die ook niet weten, dat een hond die aan de plasser en de urine van een andere hond ruikt, of aan de anus, dit heel normaal honds gedrag is. Toch wordt dit meestal als heel vervelend ervaren, terwijl de hond het gewoon heel normaal vindt, dit te doen. Zo cummuniceren ze met elkaar. Honden nemen de geuren op door de receptoren in hun gehemelte, vandaar dat ze ook vaak klappertanden boven struikjes, plasjes urine ed. Ze hebben een heel groot geurgeheugen,dat veel verder reikt dan ons geurgeheugen. Honden die dit mogen, zitten beter in hun vel. Baasjes laten dit vaak niet toe en er worden zelfs honden voor gecastreerd ! Het artikel ; Ook honden twitteren is heel interessant, net zoals het boek dat hier genoemd wordt van Turid Rugaas, over kalmerende signalen.

Herkenbaar!
Ik had laatst een gesprek met een man die zijn tweede hond uit het asiel had, net vier maanden. Hij vertelde dat hij de hond even op zijn plaats had gezet. De hond had in huis ergens gelegen en hij was daarover heen gaan hangen, de hond grommen om zijn grenzen aan te geven. Had de baas niet gepikt en even laten weten dat hij de baas was. Hoe heb ik maar niet gevraagd.
Zucht. Ik voorzichtig aangegeven dat zijn hond juist goed bezig was en zijn grenzen aangaf en dat hij die best mocht respecteren. Die man keek mij heel vreemd aan. Toen wat uitgelegd over kalmerende signalen. Want ondanks dat zijn hond heel lang in het asiel had gezeten, gaf de hond hele mooie signalen naar mijn hond die een beetje bang werd. Uiteindelijk hebben ze nog gespeeld met elkaar.
Het aparte was dat die man wel rekening hield met een stuk onopgevoedheid van de hond omdat ie zolang in het asiel had gezeten. Hij zag hem als een pup die nog alles moest leren. De hond was al 4 en had inderdaad nog veel weg van pupgedrag.

Haha Obi mag van mij altijd snuffelen aan plasjes of dingetjes die hij wil besnuffelen op de grond. Daar nemen we even tijd voor omdat ik weet dat hij daar in z'n hoofdje rustiger van wordt. We wandelen voor hem dus waarom hem niet de tijd gunnen om z'n hondending te doen? Het is ook niet dat ik continue stil sta of dat Obi totaal niet meeloopt met mij. Maar ik houd er wel rekening mee door soms even af te remmen of te stoppen. Daarna komt ie snel weer mee met me.

Ik vind het ook een vieze gewoonte, echt hondachtig   Zeker als de zever dan nog uit hun muil stroomt, en Lance kent er serieus wat van.....maar ja als hij het leuk vindt. 
Poezen ruiken ook lekker , hier in huis toch.  Zijn neusje kan niet dicht genoeg in de poes zijn achterste geraken, stapvoets lopen ze dan achter mekaar. Bah! 
Daarom ook iedere keer ná elke wandeling wordt ook zijn snuit en snor even gespoeld.
Na ieder poes onderzoek, idem dito. 


Wat dat kalmerend signaal likken betreft, iedere keer als Lance moet komen om zijn tuigje aan te doen, kijkt hij eerst even rond , likt, of geeuwt, en ja dan eindelijk komt hij langzaam af. 
Nochtans ben ik dan kalm of misschien voelt hij aan dat het voor mij wel iets vlugger kan ?

' T is ook nooit goed hé