Hoe gaan jullie om met afscheid nemen

Wendy, ik weet het niet hoor, die website! Daar moet ik eerst goed over nadenken.

En Anny, ik weet niet precies wat je bedoelt maar ik zoek me rot, en wil toch niets overhaast doen. Toen ik Fleur na 6 dagen na het overlijden van Tonko kreeg, klikte het meteen! Ik had in de dagen daarvoor al wat foto's van haar gezien en zei ja!

Dat was toen ideaal, maar ja nu is het anders.

Ik ken het verder ook niet, was wat aan het klikken en kwam daar uit. Een snelle google zoekactie gedaan kon er niets negatiefs over vinden...

Ik heb alleen de eerste drie berichten gelezen.
Ik kan er niet mee omgaan...al is het alweer een jaar geleden met Banjer.
Ik vermijd eigenlijk bewust deze hoek omdat ik altijd weer direct in tranen uitbarst als ik ook maar een enkele regel hier lees.

Al heb je 3 jaar nodig...neem alle tijd die je nodig heb.

Vanavond heb het weer even moeilijk. Ik kijk regelmatig naar de bank, waarop ze het meest  lag, om tegen haar te praten. En dan weer die pijn! Ik heb nu een week vakantie en hoop toch een nieuw maatje te vinden, zodat ik weer verder kan, weer iets heb om voor te zorgen. Dat zou de pijn die ik nu voel enigszins verzachten. Maar ja, ik weet het: niets overhaasten.

Het zorgen voor. De extra structuur rondom uitlaten samen spelen en trainen e.d. een hond die even tegen je aan kruipt op zo'n lastig moment. 

nee overhaasten is dan misschien niet goed, maar wij hebben ook bewust gekozen om al naar een pup op zoek te gaan toen Beauty er nog was. En mijn ervaring is wel dat het scheelt want je hebt toch gewoon een dier om je heen die zorg nodig heeft en duidelijkheid en de structuur die de hond op haar beurt nodig heeft biedt mij weer de structuur die ikzelf nodig heb. En merk voor mezelf dat het wel enorm scheelt.
Niet dat ik Beauty vergeet, of haar nooit mis... zeker niet, maar je bent wel in de weer, hebt gewoon contact met andere hondenbezitters op straat, niet de stilte in huis. Knuffel momentjes die lebber in je gezicht. Ik weet voor mezelf dat ik zonder pup/andere hond om me heen compleet in alles vastgelopen was.

Dus ik kan zeker begrijpen dat je druk op zoek bent en ik je echt van harte gun dat je snel een maatje vind waar het mee klikt. Zolang je, je maar realiseert dat het een nieuwe en andere band zal zijn immers elke hond is uniek en dat brengt juist zijn charmes met zich mee. Ik denk aan je en hoop met je mee.

Dank je wel Renate, dit doet mij goed!

IK denk ook dat het kan verschillen, waarom/hoe is de hond overleden.
Mijn honden zijn niet mijn kinderen, dat zijn mijn twee dochters, het zijn/waren mijn vriendjes, dat scheelt denk ik.

Sheeba ( kruizing Bouvier/hollandse herder ) was onze eerste hond, hebben wij met 7 maanden een goud mandje kunnen bieden, wij hebben haar uit een asiel gehaald.
Heeft bijna 9 jaar mijn huis bevuild, chronische diaree, omdat zij een afwijking had aan haar alvleesklier, medicijnen hielpen op een gegeven moment niet meer, ik heb 9 jaar schoon gemaakt en gedweild, en alles met liefde, zij was mijn vriendinnetje en mijn beschermer, met 9 jaar hebben wij haar in moeten slapen.
Ik was toen erg verdrietig, maar had twee kleine kinderen die mijn aandacht nodig hadden.

Boris de eerste is overleden na een operatie, begon op een vrijdag over te geven, in het weekend at hij niet, en op maandagavond hebben wij uren doorgebracht bij de dierenarts, heeft kalium toegediend gekregen en ik moest met hem terug komen de volgende dag, er werd een echo gemaakt en een röntgenfoto maar konden niks vinden, weer kalium toegediend gekregen, en werd naar huis gestuurd met een laxeermiddel, want zij dachten aan een verstopping, Hij leek wat op te knappen maar de volgende morgen was hij zo zwak dat ik zijn kop op moest tillen, mijn man heeft hem naar de dierenarts gebracht en hij werd meteen geopereerd. Boris had een sok opgegeten, deel zat vast zijn maag, andere deel zat verbonden met een lange draad in zijn darmen, en darmen blijven pulseren, en die sneden langzaam zijn dikke darm door, Boris is na de operatie overleden, de inhoud van zijn maag is in zijn bloedbaan terecht gekomen.
Boris is nog net geen 5 jaar geworden, heel verdrietig allemaal, en het plotselinge overlijden van onze huisgenootje bracht een groot gemis met zich mee.
Maar wij hadden er wel alles aan gedaan om het probleem op te sporen, maar helaas was het voor hem veel te laat,maar helpt wel bij het verwerken.

( voor vaderdag hadden wij een verrassing voor mijn man en zo kwam Boris de tweede in ons leven, nu inmiddels 3 jaar )

En Boomer ( makthezer leeuwtje ), lag drie weken geleden dood in huis, niks aan zien komen, s'morgens was hij alleen een beetje erg langzaam en was een dagje aan de diaree, Boomer is 15 jaar geworden, een prachtige leeftijd maar heeft diepe indruk op ons gemaakt.
Inmiddels heb ik het overlijden geaccepteerd maar het gemis is er nog elke dag.

Ik heb veel te maken gehad met afscheid nemen, mijn ouders en mijn schoonvader zijn overleden, het hoort bij het leven maar het went nooit en het gemis blijft.

De eerste keer als je het mee maakt denk je dat je altijd verdrietig zal blijven, maar de tijd heelt alle wonden, als je maar de tijd neemt om alles goed te verwerken.

Voor jou ook heel veel sterkte toegewenst.

Voor mij was Beauty een heel trouw maatje (ons afscheid is veel te snel gegaan, de ene week hoor je dat ze een kwaadaardig gezwel bij een lymfeklier heeft en exact een week later moet je al afscheid nemen) en bepaalde dingen was ze voor mij een hulphond. Kinderen heb ik niet en komen er niet   Dus ja ze vervulde misschien daardoor een belangrijkere rol in ons leven. Ik ben heel erg dankbaar voor de tijd die ze bij ons heeft mogen zijn en alles wat we van elkaar hebben mogen leren en de steun die ik heb ervaren.  Voor mij was en is ze nog steeds heel speciaal en zo zal ze ook altijd in mijn herinnering en hart blijven 

Wat een droevig verhaal Marina! Ik wens je héél veel sterkte.

Ik heb vandaag een vriendin geholpen die problemen had met haar laptop, ik ben ict-er, en had dus even wat afleiding, wat natuurlijk welkom was! En ze vertelde me over een vriendin van haar die regelmatig te maken krijgt met honden die herplaatst moeten worden omdat hun baasje is overleden.

Of zij iets voor mij zou kunnen betekenen was de vraag. Ja dus! Ze heeft dit nu met haar vriendin besproken en is het voor mij weer afwachten.

Ik heb er in ieder geval een bron bij die mee kijkt!

Verder, ik heb de hele week aardig kunnen eten, maar vandaag krijg ik geen hap door m'n keel. Het zal er wel bij horen...

Ik mis Fleur! Haar gezelschap! Ik voel me erg alleen. Als er niet snel iets op mijn weg komt, ga ik toch maar eens kijken naar Puck in Tiel. Ik heb nu vakantie, dus tijd zat!

Word het niets, tja jammer dan, moet ik nog wat wachten. Maar ik word hier gek van de leegte! Het gemis van Fleur word minder, dat kan ik accepteren, maar die leegte neemt toe!

Het is vandaag 4 weken. Vandaag gaat het gelukkig weer wat beter, wat afleiding gezocht in het huishouden. Zo meteen lekker eten en dan kijk ik wel.

En de klok tikt.....de tijd stopt niet.....'

Vandaag sinds maandag weer wat gegeten (bami van de slager, ging wel). Voel me nu wat rustiger.

De drang om snel een nieuwe hond te nemen om de stilte hier weer te vullen, is gelukkig minder! Stel je voor dat ik een verkeerde en overhaaste beslissing zou nemen! Dat zou voor beiden niet goed zijn geweest.

Ik doe het dus rustig aan: komt er wat vrij in een asiel dan ga ik rustig kijken.

Het gaat nu dus een stuk beter, maar het gemis blijft.

Dat is inderdaad een betere gemoedstoestand om weer aan een andere hond te denken.
Rouw moet ook even zijn tijd hebben en als je het weer goed met jezelf kan vinden heb je ook meer te bieden aan een andere hond.
Dus stapje voor stapje en je komt er wel weer denk ik.

Je komt er zeker wel.
Hoop dat het eten ook wat stabieler word, heeft ook veel invloed op de psyche net als nachtrust. 
Het neemt je verdriet en gemis niet weg, maar houd het wel stabieler

er komt hoe dan ook een maatje op je pad, tis alleen wachten tot die klik 

Maandag 15oktober kreeg ik slecht nieuws te horen van mijn ouders
Ik had al een vermoedde wat het zou zjjn 
En Morgen (vrijdag 17 okt 14:30) is het zo ver voor ons we moeten onze 15jarige jackrussel genaamd
Sparky in laten slapen op advies van de dierenarts omdat hij waarschjjnlijk deziekte van "k" heeft en plast regelmatig binnen en heeft waarschijnlijk een tumor Maar wij hebben het geld niet om hem individueel te laten cremeren dus blijft hij daar in een vriezer totdat hij word opgehaald met een busje 
Hij kan bjjna niet lopen dus laten we hem op een klein grasveldje
Bij ons voor het huis uit
Wat me opviel is dat hij de laatste 3 weken steeds terugkijkt naar het huis
En ik denk dat hij het al aan voelde komen 
Nu zit ik echt met een rotgevoel ik zou hem het liefst voor altijd willen kroelen of met hem spelen enz enz maar ik denk telkens aan morgen
nadat het gebeurt is als ik dan in de avond denk aan dat het lichaampje gewoon daar in de vriezer ligt (het hondencrematorium is 5 min van mijn huis vandaan) dat hij nog gewoon in de buurt is maar niet meer leeft, of volgende week dat ik dan nog steeds aan het twijfelen ben of zijn lichaam al gecremeerd is ik heb telkens het slaapbeeld van mijn hond in mijn hoofs omdat ik weet dat als hjj dood is het er ook zo uitziet
Mischien ben ik de enige met deze gedachte of denken anderen mischien dat ik gek word maar dat komt omdat ik me.zo verbonden voel met mijn kleine vriend nu heb ik een heel mooi verhaal gelezen dat me wel heel erg gerust stelde en ik zal hem in mijn tweede bericht wel even posten
Voor de rest wens ik iedereen sterkte die dit nog moeten meemaken of dit al.meegemaakt hebben!!

Beste Maurice, wat een treurig verhaal, maar wel mooi dat hij toch 15 is geworden! En ja, ze voelen het aankomen, is ook mijn idee. Je brengt me met dit bericht weer aan het huilen om Fleur, maar dat is ok. Ik weet wat je nu te wachten staat, het zal heel veel pijn doen! Bij mij ging het pas na 3 á 4 weken beter.

Als jij je hond wilt laten cremeren, wil ik daar best een bijdrage aan leveren. (in heb het zelf ook niet breed) Maar zijn as op de schoorsteen, zoals bij mij, geeft toch rust!

Bij deze doe ik ( als het mag van de moderator ) een oproep om deze man te steunen met bv een euro. Een crematie kost zo'n 200 euro! Dat moet toch kunnen met z'n allen?

Veel sterkte morgen!

Beste martin en maurice......zelfs als we zouden wilen, komen we nooit aan die 200 euros. We kennen die gast ook niet, ik persoonlijk zou het alleen bijdragen voor een gekend forumlid. 


Maar nu iets anders. Maurice ? Waarom je vriendje niet begraven ergens ? Als je geen tuin hebt....doe het dan stiekem ergens in bos weet wel dat het officieel niet mag maar als je minstens 1m diep gaat.......
Dat zou mij een veel beter gevoel geven dan daar in de vrieskast en later naar afvalverwerking.....    Wij hebben zo  1 keer onze eerste hond afgegeven na zijn dood, aan het asiel.......we keken nog eens om en zagen nog net dat ze uit hygiene zeker hem opraapten door een haak in zijn lijf te steken. Zoiets vergeet je nooit ! NOOIT! 
Nu ligt mijn tuin vanachter vol, maar anders zou ik het zeker  in een bos doen.niemand hoeft he te zien.  Lekker in de natuur, tussen de vogeltjes en konijntjes.......iedereen is anders daarin. 
Veel sterkte maurice, we weten maar al te goed hoeveel pijn het doet 

Jullie hebben gelijk, normaal zou ik ook nooit geven. Het was waarschijnlijk de emotie die even de overhand had!

Dank.

Ik ga nu het 5e weekend in zonder Fleur. En ook deze keer gaat het weer wat beter... Laatste vakantiedag, maandag weer naar mijn werk. (nog geen zin) Maar het is toch een goede week geweest, ik heb in het huishouden een doel bereikt die ik in de zomervakantie al gerealiseerd wilde hebben, maar door de hoge temperatuur toch niet aan ben begonnen, nu wel en ik geniet ervan!
Ook eindelijk een sticker op de brievenbus met "NEE NEE" geen reclame meer?  Zou ook eindelijk geweldig zijn!

Ik kijk nog steeds rond, bij de verschillende asiels, maar helaas...

Alleen dit weekend geen eten van de chinees, maar van appie. Nou ja, het zal wel te eten zijn, als ik daar sowieso aan kan beginnen.

Al met al, is het toch een "goede" week geweest. Eens kijken wat dit weekend zal brengen!

Ik denk dat Fleur graag zou zien dat je ondanks gemis en verdriet goed zou eten.  Desnoods beperken tot alleen maar dingen waar je gek op bent 

Ja lekker veel frietjes en chinees halen,koekjes eten,  bijkomen kilos en kilos.......ben je wel verplicht van ze eraf te gaan lopen met een nieuwe hond.....' En als je dan een spaanse windhond moest nemen....

In tegenstelling van mijn vorige positieve bericht, nu iets emotioneler, ik heb weer moeten janken om het gemis! Mijn ... (ik wil niemand beledigen) wat mis ik mijn steun en toeverlaat !!

Dit zijn van die momenten waar ik even doorheen moet, dat weet ik. Maar het komt toch weer iedere keer hard aan!

Die moeilijke momenten zul je niet zo ineens kwijt zijn de tijd die het aanhoud wordt korter en de tijd ertussen wordt steeds ietsje langer. maar velen weten wat je doormaakt, velen hebben al 1 of meerdere keren afscheid moeten nemen van hun trouwe maatje. 
Je bent niet alleen.
Er wordt aan je gedacht (ook al is dat op afstand).

Digitale knuffel Martin en probeer iets te eten vandaag 
Zou een weekendje weg niet wat voor je zijn gewoon even een weekend in een andere omgeving?

Een lekker frietje stoofvlees gaat er wel in ja, nu niet, maar dat komt volgende week met mijn lunch pauzes wel goed.

Een weekendje weg 1. ik heb dat nog nooit gedaan 2. dat kan ik ook niet betalen.

Ik kijk wel wat dit weekend brengt, al is het maar een positief teken.

ik heb al 35 jaar honden.en heb dus vaak afscheid moeten nemen
het went nooit.het blijft vreselijk.
maar ik heb mijn duitse herder moeten laten inslapen,en daar had ik een speciale band mee.
het is nu 5 jaar geleden en ik mis haar nog steeds.ze hielp me ook steeds opvoeden met de honden die ik erbij kreeg.
ze heeft me nog vaak op gezocht.
ik had en heb nog een witte herder nu 7 jaar die helemaal van slag was zo miste ze haar maatje.
het was echt een rots in de branding.
ik heb er voor haar een kruising herder bij genomen.om geen vergelijk met een duitse te maken.
helaas bleek daar jachthond in te zitten,wat ik dus niet wist.maar vanaf dag 1 klikt het met hun,ze zijn echt maatjes.maar de kruising heeft dus epilepsie en atrose,wat haar weer beperkt in de beweging.
het gaat nu goed maar ik heb heel wat problemen moeten overwinnen.
maar het slijt wel,maar met sommige honden heb je toch een diepere band en kan het heel lang duren.
ik heb ook meestal snel weer een andere hond vaak al eerder dus meestal 2 honden.
niet voor vervanging,maar het geeft je wel een doel om door te gaan.
heel veel sterkte.