Hoe gaan jullie om met afscheid nemen

Vandaag ging het duidelijk beter dan vorige week. Ik heb voor het eerst wat minder rooie oogjes. Nog even gereageerd op een hond, elders op het forum, maar helaas, waarschijnlijk al weg. Even afwachten op de afloop.

Fijn dat het vandaag beter is gegaan. Kleine stapjes dan kom je er wel!

Ik duim voor je of t wel of niet deze hond is je snel eentje treft waar een klik mee is

Dank je Renate! Jij kent deze hond ook, het is Rasha van Selma.

Ik ben heel slecht in namen... bloos als ik de hond zie weet ik het weer.

Die zwarte Labrador kruising, die na 4 jaar weg gedaan wordt. Daar heb jij ook veel gereageerd.

O die mooiert die volgens mij hartstikke lief is.

Ja die Renate! Ik moet nog even afwachten, heeft waarschijnlijk al een baasje.

Zou ik voor jou wel jammer vinden als, kan me voorstellen dat jullie maar zo een goede match zouden kunnen zijn.

Dat lijk mij ook Renate, maar ja het nieuwe stel dat dit weekend is langs geweest bij Selma laat zo snel mogelijk weten of ze haar nemen of niet. Afwachten maar.

Ik ga duimen voor je

Kan ik gebruiken Renate! Bedankt!

Gaat vandaag al weer beter! Fleur is thuis, dat helpt toch wel. Gisteren nog gebeld door de DA die zijn excuses aanbood voor de slechte voorlichting! +1 voor hem.

Ik heb nog niets gehoord over Rasha, de labrador, ik wacht maar af.

Toen ik thuis kwam vandaag heb ik mijn lichtbruine colbert op de bank (rechts naast mij) neer gelegd. En het lijkt nu wel of ze, vanuit mijn ooghoek, er ligt. Op een wijze die ik nog nooit heb kunnen fotograferen. Als ik mijn camera pakte, ging ze ineens rechtop zitten. (bekend?)

Maar ja, de tranen bleven vandaag weg, ik denk zoveel mogelijk aan de mooie dingen. Dit is de laatste week, van de 4 totaal, dat ik een uurtje minder werk per dag. En volgens mij gaat het goed zo.

Nu alleen nog een nieuw maatje, een nieuw begin. Weer iemand om voor te zorgen.

Groetjes Martin

Weer een goede dag! Fijn...

Haha erg bekend! Denk je "ach dat zou een leuke/schattige/grappige foto zijn" waar is mijn toestel? Zitten ze alweer te kijken "wat ga je doen???? Zal ik mee gaan???

Ik duim mee...

Het verwerken van een verlies dat zo heftig is, daar kun je inderdaad geen tijds kader aan geven.

Ik kan mij nog herinneren dat ongeveer 3 jaar na het overlijden van onze te jong moeten laten inslapen hond, ik op een camping bezig was een boek te lezen.
Voor ons kwam een camper staan en daaruit sprongen 2 honden van hetzelfde ras als mijn overleden hond.
Dikke tranen biggelden over mijn wangen zonder dat ik wist dat ik huilde en terwijl onze allang weer nieuwe trouwe metgezel aan mijn voeten lag.

Het overkomt je en je moet het je laten overkomen. Rouw heeft tijd nodig. Maar wat je wel moet voorkomen is jezelf er helemaal in verliezen, daar is niemand bij gebaat. 
Maar wat is een week of twee weken verdriet na de dood van een dierbare. Niets dus.

Bedankt voor de reacties, maar zo zie je maar dat niet altijd wat je wilt zeggen goed aankomt. Jammer...

Helaas voor mij maar goed voor haar heeft Rasha een nieuwe baas. Ik moet nu verder zoeken. Wellicht is Puck wat in Tiel. Ik weet het niet.

Ik wil mijn nieuwe maatje echt zien in het echt, dus ik denk erover om maar eens rond te neuzen in Tiel of Apeldoorn. In Arnhem nog steeds niets.

Iemand nog evt een tip? Het zou over één week heel mooi uitkomen want dan heb ik een week vakantie! Ik weet dat ik niets moet overhaasten maar een nieuw maatje helpt wel, weet ik uit ervaring.

Helaas voor jou inderdaad dat Rasha een ander baasje heeft gevonden, ik hoop voor jou dat er snel iets op je pad komt.
Wat voor karakter en type honden liggen je goed?
Ik weet als geen ander dat een nieuw maatje en een nieuwe uitdaging om aan een nieuwe band te werken veel verschil kunnen maken. 

Ik ga vandaag het derde weekend in zonder Fleur. idd de scherpe kantjes zijn er nu deels af, maar ik kan nog steeds niet zonder tranen over haar praten. Wat ik vooral mis is het geluid van haar ademhaling, als ze op de bank ligt, haar nagels op het vinyl als ze naar het raam loopt en het geluid van het waterdrinken en/of eten.

Het is stil hier! En helaas is er nu voor mij geen andere hond beschikbaar (in een straal van 50km van Arnhem). Ben benieuwd hoe dit weekend gaat verlopen.

Wat mij opvalt is dat ik in het begin veel tegen haar sprak, als of ze er nog was. Dat doe ik nu niet meer! RAAR is dat. Ik doe het alleen als ik het huis verlaat en als ik thuis kom.

Denk dat je langzaam aan je weg erin vind.
Dat houd dus niet in dat je haar vergeet of zo (dat doe je nooit niet) maar wellicht vind je langzaam aan je draai wat terug.

Ik hoop het Renate. Ben met een beetje afleiding bezig, opnieuw de knopen van mijn colbert weer goed vastzetten. Ik brand nog steeds 2 kaarsen, iedere dag. Van AH diner kaarsen gaan 10 uur mee. Mijn ervaring is wel 12 uur!

Maar ja, ik hoop dat ik dit weekend goed door kom, beter dan de vorige 2.

Hoop ik ook voor j, geleidelijk aan zal het echt steeds wat beter gaan.
Ook al blijft het wat stil in huis maar misschien kun je dat een beetje opvangen door voor jou aangename muziek aan te zetten of iets dergelijks.

Ik luister gelukkig, de hele dag naar radio 1. Veel gepraat en dus afleiding en geen volledige stilte in huis. Maar toch....

Sinds ons laatste contact, Martin, is ook mijn alles, mijn mooie Punk, overleden. Afgelopen maandag is ze hier op de bank ingeslapen.

Iedereen gaat hier op z'n eigen manier mee om. Ik kan juist heel goed over Punk praten, en put hier ook erg veel troost uit. Ik wil de hele wereld laten weten hoe bijzonder Punk was. En dat is geloof ik aardig gelukt. Punk (en mijn verhaal over hoe we samen kwamen) is gepubliceerd in een boekje, Punk staat in 't magazine Me & My Dog, en gisteren stond Punk ook in de krant (Gelderlander). Confronterend, maar ook heel erg fijn.

Het valt mij op dat ik minder huil dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat als Punk weg zou zijn, de wereld zou stoppen met draaien. Of zou exploderen. Of dat ik dood zou gaan aan een gebroken hart. Maar geen van dit alles is gebeurd. Ik had het me zó vreselijk voorgesteld, dat het eigenlijk alleen maar "mee kon vallen". De angst om haar te verliezen was enorm. Die angst is nu weg. Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden, en ik leef nog..

Wel ben ik "leeg". Niet boeit me meer. Ik was druk bezig met een huis zoeken, een baan zoeken, een partner zoeken, en nu denk ik; zoek 't maar uit. Ik zit hier, en niets boeit me. Het scheelt natuurlijk wel dat ik Cosmic nog heb. Het is hier in huis álles behalve stil..

Pauline, gecondoleerd.

Gek hè, dat je in eerste instantie zegt, dat het wel mee valt, maar toch ook die "leegte" gaat voelen, ondanks dat het niet stil is in huis. Ik heb dezelfde gevoelens! Alleen heb ik wel een huis én een baan, Na twee weken liet mijn manager (via,via) weten, dat ik toch wel lang depressief was? Dus om nu even geen baan te hebben is misschien maar goed.

Gelukkig voor jou heb je Cosmic nog! Ik helemaal niets. Laten we er beiden maar het beste er van maken.

Wees blij  Martin dat je je baan hebt. Dan zit je niet thuis te treuren heel de dag. Is voor niks goed. Thuiskomen zal al erg genoeg zijn.
Maar zoals ge zelf zegt, alle dagen went het een beetje meer.......zo gauw je een nieuw hondje hebt, ga je het terug zo druk hebben  Dan blijven alleen de goeie herinneringen over van Fleur.
Volgens mij ben jij echt zo een goed baaske dat je niet zonder nieuwe vriend moogt blijven. Zo veel liefde te geven.......hopelijk komt er vlug ééntje op je pad .

Punk was ontzettend stil.. Thuis lag ze in haar hondenbed, buiten sjokte ze achter me aan, los. Ik hoefde niet om te kijken of ze er nog liep. Ze was net een schaduw die nooit van mijn zijde week.. Het is dus niet ineens heel "stil".. Hoewel ze wel heel veel blafte, maar na acht jaar lang geblaf, filterde ik dat er uit, haha.

Aan de ene kant heb ik veel aan Cosmic. Ik MOET naar buiten, ik MOET met haar spelen, ik MOET ik MOET ik MOET. Aan de andere kant ben ik daar nog helemaal niet aan toe, en ben ik (geheel onterecht) een beetje boos op Cosmic. Als ze hier naast me ligt, met haar bonzende hartje en haar ademende longetjes, dan schiet ik meteen weer vol, zie ik Punk's levenloze lijfje voor me, en word ik boos dat Punk er niet meer is.. 

Op haar beurt is Cosmic nu ook ongelukkig. Ze is geen hond om "enigskind" te zijn. Ze wil andere honden om zich heen, ze wil niet alleen blijven. Maar ik wil nóóit meer een andere hond.. Wat dat betreft zitten we elkaar nu ook grandioos in de weg, hoewel we ook steun vinden bij elkaar..

Ik ben overigens wel blij dat ik geen baan heb, en verder weinig verplichtingen. Dat zou ik er nu echt niet bij trekken..