wat te doen?

Ik zit al ruim een half jaar in een depressie en dacht er goed aan te doen om een pup in huis te nemen. Heb reeds 2 honden opgevoed, dus wist wat me te wachten stond. In de tijd dat ik er mee bezig was om te kijken welke hond en welke fokker en me inlezen enz. voelde ik me ook echt een stuk beter. Vrijdag 6 september mocht ik pupje halen en 's avonds begon ze te huilen en heeft halve nacht gejankt. Ik meteen in de stress. Ze heeft 4 nachten gehuild, daarna hebben we pup en bench ergens neer gezet waar ik haar niet hoor. Maar ook het overdag steeds in de gaten houden brak me op en ik liep op mijn tandvlees. Uiteindelijk besloten om pup terug te brengen naar fokker. De fokker deed me een voorstel: pup blijft zo'n 2 maanden bij fokker, totdat ze zindelijk is en komt dan terug naar ons. Nu denk ik mezelf dus gek: ik wil het zoooooooooo ontzettend graag en ik weet ook wat ik ervoor terug krijg als ze eenmaal groter is en het bezorgt me ook afleiding en een doel, maar wat als ik me over 2 maanden nog steeds rot voel of me weer rotter ga voelen als ze weer bij ons is? Ik weet natuurlijk dat jullie die beslissing niet kunnen nemen voor me, maar jullie zien het misschien wel weer van een andere kant of hebben hier zelf ervaring in. HELP.

ik zou de pup niet terug nemen...
wat als je de pup na een tijdje niet meer aankan, dan is het zoeken naar een goede thuis voor de hond nog moeilijker.

pups blaffen en janken de eerste nacht omdat ze voor het eerst zonder hun mama en broers en zusjes moeten slapen, een pup vraagt veel tijd en geduld. Ik heb dit opgelost door de bench naast mijn bed te zetten zodat de pup mij nog kon zien. na 1 nacht heeft mijn pupje niet meer gejankt.

veel succes met je beslissing!

Hmm, dit is een lastige zeg! Ik ben zelf regelmatig neerslachtig. Mijn oudste hond (die ik al acht jaar heb) ondersteund me hier enorm in. Maar mijn jongere hond (nu ruim een half jaar bij me) maakt het juist alleen maar erger.. Het nadeel is dat je niet weet hoe de hond gaat worden als ze straks ouder is. Want het blijft een jonge hond, en buiten het zindelijk zijn, zijn er nog véél meer dingen die straks "fout" kunnen gaan en die je stress op zullen leveren. En een hond is helaas geen "object" dat je even buiten gehoord of zicht kunt zetten als ze je irriteert.. 

Ik zou er in ieder geval heel erg goed over nadenken..

ik zou een stabiele herplaatser nemen als ik jou was.
een pup opvoeden lijkt mij al een hele opgave, laat staan als je zelf emotioneel niet 100% bent.
Ik vind het een te groot risico om na 2 maanden de pup wel te nemen, na 2 maanden is het nog altijd een pup die veel opvoeding nodig heeft. Er komen hier zoveel topics voorbij van mensen wiens pup na 6 maand, 8 maand, 10 maand,... nog niet zindelijk is, wat als dat bij de jouwe ook het geval gaat zijn?

Ik zou de pup uit je hoofd zetten en eerst aan jezelf werken.
Het kan een hele negatieve invloed hebben op een hond als je zelf niet goed in je vel zit.
Je kan onbewust een hoop dingen af reageren op de hond en dat is niet de bedoeling.

Als de puptijd te druk en teveel van je vraagt kan je ook een herplaatser overwegen.
Één die misschien net een jaar is geweest zodat je het lastigste deel hebt gehad.
Natuurlijk betekend dat niet dat je een wel opgevoede en gehoorzamende hond krijgt. Je moet er nog wel mee werken en een band opbouwen maar je hebt niet de stress van het zindelijk maken en het overal op moeten letten.

Maar het lijkt mij toch wijs als je aan jezelf werkt voordat je aan een hond begint.

Sterkte!

Ik zou het je ook afraden, juist omdat je zelf niet goed in je vel zit.

Want wat als je pup na die 2 maanden nog niet zindelijk is (en het nog 4 maanden duurt)? Wat als je hond niet de makkelijkste is?

Een hond reageert heel sterk op zijn baasje, wij kunnen nóg zo ons best doen om het niet te laten merken, maar ze voelen het heel goed aan.
En als jij al niet lekker in je vel zit en je zit met een puberende hond... die gaat je uitproberen en niet zo'n beetje ook.

Kun je niet voorlopig een leuke, relaxte buurhond een keer per dag meenemen voor een flinke wandeling? Heb jij tóch je wandeling, ben je er even lekker uit, maar heb je niet de verantwoordelijkheid van opvoeden en alles wat er bij een eigen hond komt kijken.

Ik zou eerst aan de depressie werken, en als je daar van hersteld ben aan een hond beginnen.
Zodat je er voor de volle 100% voor kan gaan, en ook die zo belangrijke eerste tijd samen kan meemaken.
Het lijkt me nu dat het voor zowel je hond als voor jou een beetje van alles is, je kunt er niet 100% voor hem zijn, en dat staat dan je eigen herstel ook weer in de weg.
Geen kritiek hoor, maar vanuit jullie beiden gedacht.
Veel sterkte!

Ik snap jullie reacties allemaal wel, maar vergeet niet dat een hond/huisdier ENORM kan bijdrage in het herstel van een depressie..

dat klopt maar een depressie kan een hond ook veel problemen opleveren. Maar in TS haar geval lijkt mij een pup geen goed idee en pup vraagt veel geduld en tijd, ik zou dan eerder voor een stabiele herplaatser gaan

Daar ben ik het wel mee eens Zoals ik ook al zei, Punk heeft een positieve uitwerking op mij, Cosmic juist niet

Dat is ook zeker zo hoor Pauline, maar ik denk dat een pup dan niet de juiste keuze is. Juist omdat pupjes heel veel structuur nodig hebben en vaak naar buiten moeten. Van wat ik wel eens heb gehoord van mensen in dezelfde situatie, zijn er soms dagen dat ze gewoon niets doen, er de puf niet voor hebben.
En dan gaat zo'n pup natuurlijk ook nog puberen. Kan goed gaan, maar als je zo'n draak van een puberhond krijgt (of gewoon zo'n bange poeperd als ik hier heb) dan kan dat volgens mij best wel eens héél zwaar gaan worden.

Daarom leek het mij ook wel een mooie tussen oplossing om lekker elke dag een uur met een buurhond te gaan wandelen. Beetje het idee 'wel de lusten, niet de lasten' (oké, een uur in de stromende regen lopen valt niet echt in de eerste categorie )

Moeilijk hoor. Ik snap dat je graag een hond wil, maar of de pup nu de oplossing is betwijfel ik... 
Door allerlei tegenslagen in het afgelopen jaar, zelf op dit moment "overspannen". De honden zijn de reden dat ik nog mijn bed uitkom, dus aan die kant helpt het me. Maar het is ook een opgaaf om eropuit te gaan met ze, dat kost zoveel energie! En dan heb ik 2 makkelijke honden die goed luisteren, die mijn alles zijn! Ik heb de afgelopen weken regelmatig gezegd "ze voelen het". Een pup is een hoop werk, ook al is hij/zij zindelijk!

Karin, misschien kun je de hond van iemand gaan uitlaten die (veel) werkt. Op deze manier kun je toch wandelen, een band opbouwen met een hond ect. Maar heb je niet de verantwoording van de hele dag een hond. Als dit goed gaat kun je volgend jaar altijd nog verder kijken voor een hond (herplaatser of pup).

Sterkte

Ik zou eerst mezelf op de rits krijgen en nog niet beginnen aan een hond. Straks komt nog het puberen en opvoeden blijft. Dat zou dan ook best teveel kunnen worden. Dus voor jouw en hond zou ik zeggen niet doen. Sterkte en succes!

Ik zou ook geen pup nemen. Een pup moet ervaringen opdoen en groeit van die ervaringen. Op het moment dat zijn ervaring is dat de wereld negatief is (baasje is immers negatief), dan heb je een hond die zijn leven lang last zal hebben van zijn puppy periode.

Ik zou een oppas hondje zoeken. Wel de lusten, niet de lasten

Na je zindelijkheid komt nog training en de puberteit om de hoek kijken. De puberteit drijft vaak 'gezonde' mensen tot wanhoop, laat staan wat het doet met iemand die al depressief is..

Dat iemand zélf (tijdelijk) negatief in het leven staat, wil niet zeggen dat dat voor hun hond ook geldt. Ik ben negen van de tien keer chagrijnig óf verdrietig, maar ik vind mijn honden toch wel behoorlijk vrolijk meestal.. Ik vind fietsen niet leuk, maar ik maak het voor Cosmic wél leuk. Om maar een voorbeeldje te noemen.

De puppy periode is de belangrijkste periode. De hond ontdekt dingen en ervaart dingen. Een hond is een spiegel voor jezelf.

Mja, met pups heb ik geen ervaring..

Ik wel en ook met pubers  Hoewel Dribbel een makkelijke pup was, was ze een vreselijke puber haha. Ik had haar niet door de puberteit heen kunnen slepen als ik geen stress, vermoeidheid en wanhoop had kunnen verdragen.

Ik zou zelf nóóit aan een pup beginnen (tenzij iemand gratis van een Lundehund af moet, toevallig?). Cosmic is toen ze hier aankwam een jaar of twee geschat. Da's de jongste hond die ik ooit gehad heb, en ik heb een sterk vermoeden dat de volgende hond toch minstens vier jaar oud gaat zijn, liefst een jaar of zes.. 

Het is een feit dat dieren een positieve invloed hebben op zieke mensen...maar...je moet er dan wel voor de volle honderd procent achterstaan. Een depressie is zwaar om te dragen en de vooruitzichten naar je pupje gaven je net dat beetje kracht om uit je dal te kruipen, je keek er geweldig naar uit kan ik lezen. Vind het dus heel spijtig dat het niet zo leuk geworden is als je aanvankelijk dacht. Sommige pups laten zich de hele nacht sussen en slapen een hele dag, sommige net niet...Laat je vooral niet afschrikken maar probeer eerst zelf wat beter te worden, een pup lijkt me niet meteen aan de orde. De fokker deed een mooi voorstel maar twee maand is wel kort, zou voorstellen dat je eventueel volgend nestje afwacht, zo heb je ook geen 'eindmeet' die je halen moet...In de toekomst zal er zeker een maatje voor je zijn, als jezelf sterker bent. Wens je veel beterschap.

Misschien is het voor jou beter om een volwassen hond aan te schaffen? Zo weet je al hoe die is en hoef je je ook niet meer met de opvoeding bezig te houden, want die is normaal al achter de rug. Asielen zitten vol met lieve en meestal goed opgevoede volwassen hondjes die smachten naar een nieuwe thuis. Het is maar een ideetje!

Bedankt allemaal. Ga de fokker bellen om door te geven dat ik idd wacht totdat ikzelf beter in het velletje zit.

Ben je helemaal alleen thuis of zijn er nog andere mensen bij je?
Flow is bewust gekozen om mijn man uit een zeer zware periode in zijn leven te helpen.
Ik heb het zindelijk maken op me genomen,en met 12 weken is zij met hem naar de opleiding reddingshond gegaan.
Flow heeft hem echt uit de zware tijd getrokken omdat ze samen zeer intensief bezig waren en nog zijn,ze hebben het samen buiten het zindelijk maken wel gered,ze hebben een gigantische band samen waar ik echt niet tussen kan komen.
Dus als je hulp in de buurt hebt voor je te helpen de eerste tijden kan het misschien wel mits je er echt voor wilt gaan,bij maar enige twijfel of als je alleen woont zou ik het dan niet doen en wachten tot jezelf weer helemaal op de been bent.

Als ik jou was zou ik de pup ook bij de fokker laten zodat deze een baasje kan vinden die wat stabieler is. Pups zijn heel lastig op te voeden, en wanneer ze puber zijn gaan ze je ook weer uittesten en dan moet je ook stabiel in je schoenen staan. Je kan die garantie niet geven dat je tegen dan stabiel bent natuurlijk, je weet nooit wat het leven zal brengen.
Als een hond je kan helpen om je af te leiden en wat geluk en liefde te geven, dan raad ik je aan om een hond uit het asiel te halen. Ik raad je aan om een niet al te oud hondje te nemen. Deze zijn wel makkelijker, maar als deze binnenkort gezondheidsproblemen krijgt dan zak jij weer in de put van verdriet.
Ga er desnoods eerst een paar keer mee wandelen, en zelfs als het dan klikt kan je bij de meeste asiels de hond op proefperiode meenemen.