Jaren geleden...

…had ik een diep snurkende echtgenoot, twee bloedjes van zoontjes die mama helemaal het einde vonden en een schattig York terriërtje, wat kan er dan nog mis gaan?

Nou, het slapen, dat ging elke nacht mis. Hoe vaak ik ook aan mijn echtgenoot zijn hoofd zeurde om toch eens langs de huisarts te gaan, het hielp allemaal niks. Hij snurkte per nacht complete bossen omver met een decibelkracht waar zelfs de zwaarste cirkelzaag nog jaloers op zou worden. Black & Dekker zou daar meteen patent op aan vragen. Zo schiet het niet op. Ik kwam nooit en te nimmer aan mijn broodnodige rust en hij lag prettig te ronken. Het werd al te erg toen ik mijn buurtjes, die gezellig vier tuinen verderop aan elkaar hoorde vragen of ze dat rare geluid ook elke nacht hoorde en waar dat dan wel niet vandaan kwam? Als persoonlijke troost en om die slapeloze nachten door te komen nam ik in die tijd mijn Lotje mee naar bed. Het waakdiertje was nog geen turf hoog en ook niet veel langer. Dat mini haarbolletje paste wel op mijn dekbed. Elke avond lag ze trouw aan ons voeteneind en zij had nergens last van, zo leek het op het eerste gezicht.

Plotseling, tijdens de nacht, werd ik weer wakker van een knallende, onmenselijke motor naast me en ik kon een omhoog stijgende boosheid in mij niet meer onderdrukken. Verdulleme, dit heb ik nou elke nacht en ik ben al zo moe. Je raakt echt behoorlijk geïrriteerd als je elke nacht wakker wordt geronkt. Soms lag ik er al op te wachten, dan gebeurde er niks en soms was ik zoals deze nacht, diep in slaap om daar weer wreed uit te worden gestoord. Ik was nog half om half in slaap maar gaf mijn wederhelft een dermate duw dat datgene gebeurde wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Hij kletterde echt uit bed. Door die duw rolde hij naar de zijkant en kwam met een harde klap op de grond terecht. Gossie, ben ik echt in staat om een man van bijna 2 meter het bed uit te bonjouren?

Wederhelft was laaiend en volgens hem veroorzaakte hij niet die herrie, hij vond het allemaal een schande en of ik wel helemaal gezond was! Nou, zeg, elke nacht werd ik wakker, mag hem toch wel een keertje wakker maken. Weet ie ook eens wat ik al jarenlang mee maak. En zo ontstond er om plus minus 02.30 uur onze echtelijke ruzie. Met een ‘mens ga slapen’ draaide wederhelft zich om, trok het dekbed naar zich toe en wreef nog eens over zijn achterhoofd. Volgens hem voelde hij al een aardig ei opkomen….en dat was mijn schuld!

Ik was het daar beslist niet mee eens. Die ei had hij mooi aan zichzelf te danken. Moet hij maar op tijd naar de huisarts gaan en zichzelf laten onderzoeken. Ik hoef toch niet elke nacht, al jarenlang, wakker te worden gebromt omdat hij lui is? Mooi niet, en ook ik trok mijn deel dekbed en ietsjes meer naar mij toe. Tussen ons in was ineens veel meer ruimte dan normaal. Je denkt toch niet dat we op dat moment gezellig naast elkaar gaan liggen hè?

Terwijl we beide de slaap weer probeerde te vatten, bromde weer dat achterlijk en snoeiharde geluid in mijn slaapkamer. Gefrustreerd knipte ik het lichtje aan en wilde nu echt in de aanval, op dat moment hoorde ik mijn echtgenoot met een benepen stemmetje zeggen ‘ik ben het niet hoor.’ Maar als hij het niet is: wie is het dan wel?

We zaten nu allebei rechtop en keken strak naar het voeteneind. En daar lag ze dan….dat monstertje! Daar kwam me toch een herrie uit, niet meer normaal. Ik heb Lotje diezelfde nacht opgetild en naar de huiskamer gebracht. Dat werd haar nieuwe slaapplek en niet meer in mijn bed. Twee snurkende gruwels in mijn bed heeft meer weg van een zaterdagavonddisco, dan van een rustige plek om je moede lijf tot rust te laten komen. Eenmaal terug in bed beloofde wederhelft -nog steeds strijkend over zijn achterhoofd- dat hij dezelfde week nog een afspraak bij de huisarts zou maken. Hij hield woord. Binnen een maand is hij geopereerd volgens het allernieuwste systeem en men heeft hem echt verteld dat hij nog net op tijd was. Tijdens alle vooronderzoeken bleek dat hij de ene apneu na de andere had en dat zou zijn hart fataal zijn geworden. Hij heeft een nare tijd gehad na zijn ingrijpende operatie. Zo erg dat hij 3 weken geen vast voedsel kon eten en het roken toen ook maar heeft gelaten. Toch is hij nu blij, al jaren……….anders ik wel!

Mijn buurtjes heb ik nooit meer gehoord en ik heb het ze niet verteld. Wie begrijpt er nu dat zo’n klein wicht ook dat geluid kan voortbrengen?

Mooi verhaal!
Ik heb hier een kat die ook een herrie kan maken!!
Klein beestje.. maar snurkt voor tien..

jeetje wat een onrustige nachten zeg .Wel lekker voor jou en je man dat nu alles achter de rug is en dat die er gelukkig net op tijd bij was .
Ik moest eigenlijk wel even lachen hoe jij het schrijft is echt lach wekkend .
groetjes joke en taat

Hoi Wilma,

Geweldig hoor....
Een soort van herkenbaar voor mij...

Ik had jaren geleden een cypers katertje wat vreselijk hard kon beginnen spinnen midden in de nacht en begon dan te gelijker tijd te tullen op één van míjn oorlellen.
En z'n poten tegen m'n wang aan te duwen.... :(

Gelukkig heb ik daar m'n echtgenoot er nooit de schuld van gegeven.

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

haha, ja ik heb een siamees, Dieseltje, die spint ook zo hard. Die slaapt het liefst bij me in bed, onder de dekens en met zijn koppie ook op het kussen en dan maar heerlijk hard spinnen en met die tandjes mn wang of kin vast pakken... doet zeer!

Bij mij is het alleen andersom, ik krijg van mn vriend de schuld dat ik Dieseltje heb binnengelaten in de slaapkamer...(haal 'dat beest' weg, al die haren in bed, getver. Hij bijt ook nog')
Maar hij is zo lief als ie eenmaal in coma ligt

Groetjes, Margje

Hoi,

wat een leuk en herkenbaar verhaal,
ja de waarheid is soms heel wat anders hé haha......

pootje Toshi