Shiba Inu

Ik heb ondertussen al redelijk wat gelezen over het ras Shiba Inu.

Mijn vriend en ik overwegen eentje in huis te nemen eens we verhuisd zijn naar ons eigen stekje.

Wat mij verbaast is hoe uiteenlopend (en in extremen) de commentaren over dit ras zijn. Wat moet ik dan wel én wat niet geloven ?

Het is of héél negatief of héél positief. Zwart of wit ; maar nergens grijs.

We zijn reeds info gaan vragen aan een fokker ook. Die heeft twee Shiba's in huis. Van weglopen was totaal geen sprake, hoewel hun poort openstond en de honden vrij rondlopen. Het teefje vond het amper de moeite de poort een blik waardig te gunnen. Het is een kalme, onafhankelijke hond, die duidelijk liet merken of ze wilde spelen of niet. Die dag net niet. Er liepen vele andere honden rond haar en ook een anderhalf jarige peuter. Ze hief er haar hoofd zelfs niet voor op.
De reu die ook aanwezig was, had een groter stuk energie, maar was minstens even vriendelijk als het teefje dat we eerder zagen. Hij wou spelen, op z'n kopje gekrabd worden, ... En volgens de vrouw is dat iedere dag minstens tot hij weet dat je niet meer vertrekt. Oké, daar heb ik geen zicht op dus ze kan vertellen wat ze wilt. Maar ik heb wel gezien hoe ze waren. Gehoorzaam zonder twijfel of koppigheid.

Maar als ik dan op internet rondsnuffel, begint het stilaan te lijken of de Shiba komt recht uit de hel om je leven echt lastig/moeilijk te maken... Is er dan IETS goed aan dit ras ?

Mijn vriend en ik zijn er verliefd op. En niet enkel om zijn uiterlijk ! Ja, dat was het eerste wat we aan de Shiba zagen : fluffy, schattig, knuffelbeertje. Maar ook wij weten beter dan dat. Het is al langer duidelijk dat je bij het kiezen van een bepaald ras dat niet doet om het uiterlijk, maar om het karakter. Wij hebben geen tijd voor een superaanhankelijke hond. We hebben een zelfstandig dier nodig dat wel blij is ons te zien, maar dat evengoed wel even alleen kan zijn. En daarbij lijkt de Shiba nog het best te passen.

Je kan het niet vergelijken, maar ik heb een tijdje gelogeerd bij iemand die een Akita in huis had. Het was een eigenaardig karakter, maar op ieder moment lief en zelfs beleefd. Ze hing vast aan haar baasje, maar ze speelde al even graag eventjes met mij. Omdat ik de vergelijking op internet heb terug gevonden (Shiba vs. Akita), ben ik beginnen zoeken naar het karakter van een Akita. En ik vond een volledig andere beschrijving dan wat ik met eigen ogen gezien had bij die vriend.

Dit zou niet de eerste hond in mijn leven zijn, maar wel mijn eerste EIGEN hond. Wat ik overal las heeft mij de stuipen op het lijf gejaagd, maar ik weiger te geloven dat een Shiba echt zo'n "ramp" is. Als je een goede opvoeding kunt garanderen met socialisatie naar andere dieren én kinderen toe, dan kan ik mij moeilijk inbeelden dat ik mij de keuze de rest van mijn leven zal beklagen ?

"Wij hebben geen tijd voor een superaanhankelijke hond. We hebben een zelfstandig dier nodig dat wel blij is ons te zien, maar dat evengoed wel even alleen kan zijn "

Als je een ras hebt dan heb je bepaalde karaktereigenschappen, zoals waakhonden, jachthonden, gezelschapshonden, waterhonden en ga zo nog maar even door. Daarnaast komt dan de eerste weken van de fokker kijken, hoe die met de pups om gaat en hoe de ouderdieren qua karakter zijn. Maar daarna is het geheel aan jullie. Als je nu al zegt geen tijd te hebben voor een super aanhankelijke hond, heb je dan wel de tijd om een hond waar je nu al zoveel twijfels bij hebt de stabiele opvoeding te geven? Een pup ben je 24/7 mee bezig, sowieso de eerste maanden, die moet je alles leren. Dit moet trouwens met welk rashond dan ook, maar als je nu al twijfels hebt bij het ras zul je toch zeker ook twijfels moeten hebben bij de tijd die je erin moet steken en die je schijnbaar niet hebt.

Een hond kan niet goed alleen zijn, een hond moet leren alleen te kunnen zijn en moet leren vertrouwen te krijgen in jullie als persoon. Dit kost tijd en erg veel geduld.

Ik denk dat je zeker meer over het ras moet leren kennen , ervaringen van andere mensen lezen, maar nog belangrijker is dat je moet gaan bekijken of jullie er echt klaar voor zijn en de tijd en energie hebben. En dan heb ik het niet alleen over de eerste weken , nee dat moet je jezelf afvragen over een verloop van maanden, zo niet jaren voor je een stabiele hond hebt.

Je kunt natuurlijk altijd nét die hond treffen die niet alleen kan zijn, ook al staat ie bekend als zelfstandig en wel even alleen kunnen zijn. 
 
Als je geen tijd hebt voor een super aanhankelijke hond, heb je dan überhaupt wel tijd voor een hond? Een hond is over het algemeen toch een gezelschapsdier, de meesten kunnen best even alleen zijn (na training, wat soms best een tijd kan duren), maar samen met de baas is toch veel gezelliger. 
Een kat is wat dat betreft zelfstandiger dan een hond (had ik een week vakantie, zat poes Puk hele dagen boven, op de warme zolder, in het zonnetje... )

Vergis je niet. Met de term 'zelfstandige' of 'onafhankelijke' hond wordt meestal niet bedoeld dat de hond goed alleen kan zijn. Daarmee wordt bedoeld dat het dier in z'n denken onafhankelijk is van z'n baas, m.a.w. de hond heeft weinig will-to-please. Hij is goed in staat z'n eigen kopje te gebruiken en zal niet zomaar bevelen gaan opvolgen omdat jij het zegt, maar enkel als ie er zelf het nut van inziet.Een 'onafhankelijke' hond kan net zo goed een erg aanhankelijke hond zijn als het om samenleven gaat.
Dat zie je bijvoorbeeld bij de poolhonden heel erg: ze zijn erg zelfstandig in hun denken, maar kunnen heel slecht alleen zijn en willen steeds het gezelschap van hun familie (mens of ander dier).

Als je zegt geen tijd te hebben, wat bedoel je dan precies? Hoe zie je het leven met een hond dan dagdagelijks, bijvoorbeeld?

Ik heb mezelf verkeerd geformuleerd. Ik heb tijdlang 2 Franse Bulldogs in huis gehad. Zij konden totaal niet alleen zijn, hoewel we met het hele gezin probeerden hen dit aan te leren. Ze leerden alles, maar dat niet. Is nooit gelukt.

Ik heb wél tijd. Tijd te over. Maar ik kon de aanhankelijkheid van die Frenchies niet goed aan.

Van Shiba's las ik dat zij soms (net als ik) die leef en laten leven mentaliteit hebben.

Dat bedoeldd ik meer.

Ik zou nooit een pup overwegen als dat is om het diertje te verwaarlozen !

Il werk fulltime, mijn vriend ook. Dus een hele dag alleen zitten is nodig. Bij thuiskomst eerst en vooral de pup uitlaten en een wandeling maken. Hoe ouder die wordt, hoe langer. Ik zou met hem dogjoggen als hij al de basistraining op de hondenschool achter de rug heeft. Dagelijks ook de oefeningetjes herhalen. Het lijkt allemaal gedicteerd, maar ik meen dat ik er een goede, getrainde hond van wil maken.

Hey Debby.

Wij hebben familie, een echtpaar waarvan de kinderen uit huis zijn, die zich ook volop aan 't voorbereiden zijn op een eerste hond nu ze verhuisd zijn en er de ruimte en tijd voor hebben.



De man heeft nooit een hond gehad en houdt er niet zo van een voortdurend kwispelende drukke aandachtvragende hond te hebben. Dat heeft hem er tot nu toe van weerhouden om er een in huis te halen. De vrouw is echter gek op honden. Ze gaan sinds hun pensionering ook heel vaak met de camper op reis.

Na jaren opletten en uitzoeken zijn ze ook bij de Shiba Inu uitgekomen. Ze wachten nu op een nestje bij een fokker.

We hebben er veel over gepraat en door alles wat ze aanhaalden denk ik echt dat ze de voor hen ideale hond gekozen hebben.

Zij zullen wel genoeg tijd hebben voor de hond en hoewel de man geen echt hondenmens is, weet ik dat hij net het meest bezorgd is om het welzijn van een hond.

Ik denk dus dat je bedoelt dat je niet zoals sommigen voortdurend met je hond op schoot wil zitten enzo. Op tijd aandacht, spelen, wandelen enzovoort heeft elke hond nodig. Maar een Shiba Inu heeft geen grote verhaarproblemen enzo dacht ik...

Volgens mij heb je dus wel een hondje op 't oog dat een goede match kan zijn.

Ik lees net dat de hond ook als pup een ganse dag alleen gaat zijn. Dat is wel niet zo'n goede start. Als je een pup zoveel en zolang alleen moet laten en achteraf ook allebei de ganse dag uit werken bent dan is het misschien beter om nog met een hondje te wachten. Je doet er de hond echt weinig plezier mee denk ik. En om enkel voort te gaan op wat jij wil en nu wil... vind ik niet zo'n goed idee.

Of een vaste oppas zoeken..die je kan helpen met opbouwen en zodat de hond niet hele werkdag alleen is.
Zeker als je werkt is dat altijd handig ,aangezien je van geen hond van te voren weet,
 hoe de training op alleen zijn gaat lopen.
Een vaste bondgenoot is  heel fijn, want dat haalt de druk van de ketel!

Hoi Debby

Overburen van mij hebben een Shiba Inu, hij is nu ongeveer een maand of 10.
Een leuk hondje, absoluut, maar heel eigenzinnig.
Hij kan niet los, en alleen thuis blijven is een geen optie.
Wil hiermee niet zeggen dat alle Shiba's hetzelfde zijn, maar de kans is nou eenmaal
groot dat jij hetzelfde krijgt.
Daarnaast schrijf je dat je full time werkt, dus eigenlijk niet veel tijd hebt.
Een pup kan niet de hele dag alleen thuis blijven, moet er, zeker als pup, vaak even uit om
te plassen.
Buiten dat, begrijp ik, heel eerlijk gezegd nooit zo goed waarom mensen aan een hond beginnen
als ze fulltime werken.
Daar denkt niet iedereen hetzelfde over, maar ik vind het eigenlijk niet kunnen.
Als je denkt aan een goed getrainde hond, dan is een Shiba niet het eerste ras waar ik aan denk.
Ik denk dus dat het geen goede match is.

Dat  werkende mensen niet aan een hond mogen beginnen vind ik onzin.
Ik werk 4 lange dagen en mijn honden zitten dan bij een oppas.(daarvoor en daarna laat ik ze uit en haal en breng)3 heerlijke vrije dagen daarnaast.
Het gaat erom dat je je zaken goed hebt geregeld....zeker voor als het blijkt dat dingen wat moeizamer gaan.

Dan is het goed geregeld, maar als je de laatste reactie leest van Debbie lees je "Il werk fulltime, mijn vriend ook. Dus een hele dag alleen zitten is nodig." en daar ben ik het niet mee eens.
Je kunt een hond niet de hele dag alleen thuis laten zitten.

Alle twee fulltime werken en een hond vanaf pup af aan alleen thuis laten is zeker geen goede basis voor een hond, welk ras dan ook!

Je zal dan inderdaad een oplossing moeten hebben om de tijden dat jullie er niet zijn te overbruggen. Alleen met een uitlaatservice red je het dan al niet bijvoorbeeld, dan nog zouden de uren te lang zijn. Dan zul je inderdaad een oppas moeten hebben waar je de hond kan brengen als jullie werken zijn. Wel moet je jezelf dan afvragen of dit ook is wat je wil, de grote basis van de opvoeding zal dan namelijk door je oppas worden gedaan, wil je dat? Ik heb hier een hond die als pup dagelijks kwam logeren, nadeel voor de baasjes was dat de hond hier perfect luisterde en het erg goed deed maar een beetje lak aan haar baasjes kreeg en haar eigen plannetje trok thuis.

Een hond neem je sowieso als gezelschapsdier, een deel van het gezin. Het is een tikkeltje egoïstisch om dan een hond te nemen voor de tijden dat je er zelf zin in hebt en tijd voor hebt en dat de hond verder maar moet dealen met de situatie waar deze in terecht is gekomen. Dat kan ook niet de bedoeling zijn. Dus een oppas is dan wel noodzakelijk, zeker als de hond jong is en zelfs als de hond volwassen is vind ik niet dat een hond geschikt is om fulltime alleen thuis te zijn.

Nou dan zal ik maar even mijn ervaringen geven met mijn Shiba Toby is een Shiba reu van anderhalf. Ik kan er heel lang over doorpraten, maar zal even in het kort punten geven:
- zeer slim
- kan door die slimmigheid snel leren, maar kan zich hierdoor ook snel vervelen, let daar dus op bij het trainen, dat je stopt voordat de hond zich gaat vervelen
- onafhankelijk
- speelt supergraag met andere honden
- van wikipedia: angst en teruggetrokken gedrag soms genetisch worden bepaald bij een Shiba. Dit heb je waarschijnlijk ook gelezen, en je moet het niet te licht opvatten.
Toby is angstig tegenover mensen die hij niet kent. Hij moet de tijd krijgen om dit vertrouwen te krijgen, dit kan kort duren, maar ook een lange tijd. Daarbij heeft hij buiten angst voor plotselinge geluiden/deuren die opengaan (om een paar te noemen), ondanks goede socialisatie. Wij werken hier aan, maar het is niet zo een twee drie opgelost.
- vertoont geen agressief gedrag
- blaft niet veel
- consequente opvoeding nodig: leer je hem dat iets niet mag, en sta je het 1 keer wel toe, dan kun je weer opnieuw beginnen.
- Komt niet goed terug wanneer hij losloopt --> 'bananen in de oren'
- vind het heerlijk om zijn energie kwijt te kunnen: sprinten, springen, sliden; zeer behendig
- kan heel goed gillen en schreeuwen (ja letterlijk), wanneer je iets bij hem wil doen wat hij niet wil (nagels knippen)

Dat even in het kort.. Maar nu even commentaar op jullie 'eisen' zegmaar.
"Wij hebben geen tijd voor een superaanhankelijke hond. We hebben een zelfstandig dier nodig dat wel blij is ons te zien, maar dat evengoed wel even alleen kan zijn. En daarbij lijkt de Shiba nog het best te passen."

Dit heb je absoluut verkeerd begrepen. Ja de Shiba kan wel een tijdje alleen zijn, mits hem dat goed aangeleerd is, anders kun je thuiskomen in een verbouwd huis, of moet je achter een ontsnapte hond aan. Het zelfstandige van de Shiba zit hem niet in wat jij suggereert. Het zelfstandige in de Shiba (als in bijvoorbeeld de Husky en Malamute) zit hem in zijn aard. Het zorgt ervoor waarom deze rassen lastiger bijvoorbeeld los kunnen lopen. Het zelfstandige in hen is dat zij zeer dicht bij de natuur staan.

Nu gewoon in het algemeen, hiermee probeer ik jullie niet aan te vallen, of af te kraken, of wat dan ook, maar naar mijn eerlijke mening is het voor jullie niet geschikt om een Shiba te nemen, of wat voor ras dan ook eigenlijk. Met twee fulltime werkende baasjes zal je hond niet gelukkig worden. Ja het is fijn om vrolijk begroet te worden als je weer thuiskomt, en om even lekker te knuffelen etc, maar je denkt vanuit jouw oogpunt. Als je nu eens denkt vanuit het oogpunt van de hond:
's ochtends vroeg wordt hij uitgelaten. Baasjes vertrekken om pas 's avonds weer thuis te komen. Hond zit de hele dag 5 dagen in de week alleen. Bij terugkomst wordt hij uitgelaten. De baasjes moeten eten, en willen hoogstwaarschijnlijk na een lange dag werken even ontspannen. Dan worden er misschien nog wat balletjes gegooid. En dan gaan de baasjes naar bed om 's ochtends vroeg weer te vertrekken.
In andere woorden. Je bent er 'sochtends heel even voor de hond. En pas 's avonds krijgt hij weer aandacht. Laten we zeggen: je komt om 5 uur thuis van je werk, hond even uitlaten, jullie hebben honger na een dag werk, dus eten klaarmaken en eten, dan is het half 7. Dan even ontspannen, misschien even de televisie aan, dan is het al snel bedtijd. Je hond zal gewoonweg echt te weinig aandacht en beweging krijgen.

Hiermee wil ik dus absoluut niet zeggen dat jullie niet voor een hond kunnen zorgen of niet genoeg van hem houden, maar je hebt gewoon niet genoeg tijd om hem te geven wat hij nodig heeft. Ik hoop dat je dit ook ziet wanneer je gaat kijken vanuit het oogpunt van de hond, i.p.v. het jouw oogpunt.

Als een van jullie later part-time gaat werken, of stopt met werken, dan zou je een hond kunnen nemen.

Ik erger me gek aan mensen die ervan overtuigd zijn dat je geen hond kan hebben als je fulltime werkt. Sinds 7 maanden heb ik een hond/pup in huis.

Ik werk fulltime, ben alleenstaande en ik durf zeggen dat mijn hond niets tekort komt. Ja, ze zit een hele dag in haar kennel.
Maar ik ga 's morgens flink wandelen en 's avonds 2 keer en heb een tuin waarin ze tussendoor kan ravotten.
In de weekends grote wandelingen en 2 keer per week hondenschool.
Zowel zij als ik zijn hier heel gelukkig mee.

Ik ben zeker dat ik meer met m'n hond bezig ben, dan sommige mensen die misschien een volledige dag thuis zijn. Dus ja, mensen moeten er zich bewust van zijn dat als je fulltime werkt, het grootste deel van je vrije tijd naar de hond gaat. Maar zeggen dat het niet mogelijk is of af te raden vind ik niet nodig. Voor mij gaat dit vanzelf en ik geniet ook echt van al de tijd die ik met haar doorbreng.

Het kan een mentaliteitsverschil zijn tussen Nederland en België, maar ik ken veel mensen die fulltime werken en een hond hebben. Al ben ik akkoord, dat het door heel veel mensen onderschat wordt of dat veel mensen niet weten waar ze aan beginnen.  En als ik financieel kon, ik ging deeltijds werken en zou dolgelukkig zijn met de tijd die ik zou hebben voor mijn hond.
Maar in deze tijden is dit jammer genoeg niet mogelijk.

Goed nadenken voor je eraan begint, weten dat de hond buiten het werk, op de eerste plaats moet komen en dan is het zéker doenbaar.