Enorm schuldgevoel en verdriet

Ik weet het niet meer...ben zo verdrietig.
Gisteren hebben wij onze lieve hond moeten laten inslapen. Hij is 6 jaar geworden. Hij had veel last van epileptische aanvallen en het ging niet meer.
Nu heb ik geen afscheid genomen van mijn lieve vriend. Mijn moeder heeft hem meegenomen naar de dierenarts. We hebben er veel ruzie om gehad, ik kan hem gewoon niet missen maar het kan ook niet langer zo. Mijn moeder heeft dus gisterenochtend besloten hem in te laten slapen. Ik was zo overstuur dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Ik vergeet nooit het beeld meer dat hij voor de laatste keer een plasje deed aan de overkant van het grasveld..
Hartverscheurend. Waarom ben ik zo stom geweest hem geen knuffel meer te geven? Ik stond versteld, stokstijf aan de grond genageld..van verdriet.
Nu voel ik me zo ontzettend schuldig. Hij was alles voor mij, mijn vriend, mijn schat.
Ik voel me verdrietig en tegelijkertijd zo ontzettend boos op mijzelf! Ik mis mijn schat, ik zou willen dat hij er nog een minuut was dat ik hem kon kroelen en kon zeggen hoeveel ik van mijn lieverd hou.

Heftig hoor, snap best dat je nu spijt hebt, maar je kan er nu niks meer aan doen. Sterkte met het gemis!

hij weet hoeveel jij van hem hield, net zoals hij weet dat je nog geen afscheid kon nemen van hem, maar dat heeft hij je al vergeven, mag ik vragen wat er met hem is gedaan? want als hij is verast kan je misschien nog een juweeltje van hem om je hals hangen en zo is hij voor altijd nog een stukje bij je, is voor jou verwerking misschien makkelijker.
veel sterkte en hij wist dat je van hem hield en nog hou

Jammer te horen dat jij je hond hebt moeten laten inslapen!
Heel erg om het te zeggen maar het is misschien wel het beste voor je hond en dat moet je voor ogen houden! Je deed het in belang van je hond zodat hij niet meer hoefde te lijden!

Je moet je absoluut niet schuldig voelen! Je hond weet inderdaad dat jij heel veel van hem hebt gehouden.
Op het moment dat je moeder weg ging gaan met je hond, was jij niet in staat om afscheid te nemen! Je hond beseft echt wel dat je dat op dat moment niet kon!

Veel sterkte!

Word je hond niet gecremeerd ? Dan kan je nog afscheid van hem gaan nemen als je dat wilt

Misschien kan je dit met je moeder bespreken en contact opnemen met het crematorium waar hij heen is gebracht zodat je alsnog afscheid van kan nemen van je dierbare hond

Heel veel sterkte

Goh, zit hier gewoon met een brok in m'n keel.
Wat verschrikkelijk voor je!
Heel veel sterkte.
Ik moet er niet aan denken dit mee te moeten maken.

Ik voel me zo rot. Mijn lieverd is al gecremeerd. Ik word gek van mijn verdriet ik kan hem niet missen..

Lieve Anne,
Sterkte met het verlies van je hond. Ik snap dat je verdrietig bent dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.ik weet een beetje hoe het voelt omdat een van mijn honden overleed toen we weg waren (hij zat in pension, wilde niet meer eten, met spoed geopereerd en er bleek een tumor in zijn darm die niet meer weg te halen was.) ik heb hem daarna ook niet gezien omdat ik me hem wilde herinneren zoals hij was in zijn leven, niet als koude hond met een groot litteken.

Wat mij heeft geholpen is om mijn herinneringen vorm te geven. Ik heb een collage gemaakt van foto's, het verhaal van zijn leven opgeschreven en dat als kaart naar een aantal mensen gestuurd van wie ik wist dat ze ook van hem gehouden hadden. Dat hielp, niet om het verdriet meteen weg te halen, wel om mij minder schuldig te voelen.
Want heus, we voelen ons allemaal wel ergen schuldig over als we een hond moeten laten gaan, vaak zijn we ook boos, dan verdrietig en tenslotte accepteren we dat hij of zij er niet meer is. Al deze emoties horen bij een rouwproces. En weet je, ook als je hem nog wel een knuffel had gegeven, was de afloop niet anders geweest. Je had hem toch moeten laten gaan. En weet je, je hebt vast heel veel van hem gehouden en dat wist hij ook.

Mocht je het met ons willen delen, vertel dan gerust over je hondje, hoe hij heette, wat voor rare streken hij uit heeft gehaald, hoe lief hij was. En nogmaals, sterkte met verwerken van je verlies

Lieve Anne

Ik voel je verdriet door mijn beelscherm heen en kan het me zo goed voorstellen.
Maar zoals slapende Husky al schreef,het moest gebeuren en een knuf had dit niet tegen kunnen houden.
Als je bij zijn leven altijd goed met hem bent geweest en hem na zijn dood blijft herinneren als je maatje,word je die ene knuf die je niet gaf vast vergeven.
Meis de dood van een dierbare geeft altijd zoveel gevoelens,en je hebt gehandeld naar omstandigheden van dat moment.Je kon niet anders en daar hoef je jezelf niet schuldig voor te voelen.Maar ik snap het wel.

Heel veel sterkte met jullie verlies,want voor de rest van de familie is dit ook zo moeilijk.En zeker voor je moeder.Die jouw ook nog eens zoveel verdriet moest doen.
Maar het beste voor je hondje moest doen,volgens haar overtuiging.

Bedankt voor de lieve reacties. Doet me goed.Ik mis mijn maatje zo, ik ben er al misselijk van. Ik heb een foto van hem neergezet en daar blijf ik tegen praten.
Nogmaals ontzettend bedankt voor alle reacties. x

Och ik voel zo mee met je intense verdriet

Geef die foto een mooi plekje met zijn favoriete speeltje erbij
Brand een kaarsje voor je maatje ,en praat zoveel als je wilt tegen de foto

Heel veel sterkte

Anne toch, wat is dit verdrietig voor je, geen afscheid kunnen nemen, dat is moeilijk te verwerken voor je.

eens heb ik ook geen afscheid kunnen nemen van een dierbare hond, ze was plotseling overleden nadat ik thuis kwam, dat is moeilijk ten alle tijden.

maak een mooie foto van je hond en hang hem bij je in de slaapkamer of zet hem op een kastje bij je bed, voor je slapen gaat, praat met je lieve vriendje, leg uit wat het voor je betekende dat je vriendje zo ziek was en dat je niet kon aanzien dat hij bij de dierenarts achter moest blijven.

vertel hem hoeveel je van hem hield en nog Anne, als je praat voor je slapen gaat met je vriendje dat is voor jou verwerken, en je vriendje kijkt naar je en zal je niets verwijten, je vriendje was ziek, zo ziek dat er geen beterschap meer kon volgen. en hij dankbaar is dat er geen pijn daar is waar hij nu is.

laat je tranen gaan Anne, dat is verwerken. en een prachtige foto op je nachtkastje naast je bed, heus dat helpt, en je niet schuldig voelen, dat is niet nodig. waar die is is geen pijn en verdriet meer.

je vooral niet schuldig voelen zou je hondje ook niet willen !!!
en ben er zeker van dat je hondje u ontzettend graag zag !!!

veel sterkte toegewenst !