Het valt tegen en ik vind het heel erg dat dit zo is.

Ik zou je aanraden om per ergernis een aparte topic te openen, boeken te lezen en op internet naar mogelijke oplossingen te zoeken.
Dit zijn allemaal geen onoverkomelijke problemen, maar het komt erop aan de juiste methode te vinden voor jouw specifieke hond en zijn specifieke baasje (jij dus).

Ach, als ik aan de keren denk dat ik op het labradorforum een dergelijk topic geopend heb...
Hier ook eentje die veel te ruw speelde met andere honden en opdringerig was. Let op het gebruik van de verleden tijd.
En hier ook eentje die leeft om te eten, eetbaar of niet (paar keer in de stress gezeten na het opeten van een paar kousen, een teddybeer, een trektouw, laatst nog een grote zakdoek), ronduit walgelijk of niet...

En toch heb ik nu een heerlijke hond waar ik een goede band mee heb. Die goed luistert en waar ik vaak zo trots op ben.

De band tussen jou en je hond zal vanzelf beter worden naarmate je hond beter en beter luistert.

En hebben jullie ook dingen samen waar jullie beide veel plezier aan beleven? Bepaalde spelletjes bv, of knuffelmomenten.

Schrijf alles maar eens van je af, dat lucht op. En dan kun je er weer met volle moed tegenaan.

Je mag me altijd ook een persoonlijk berichtje sturen.

Hoi Mira, knap dat je eerlijk zegt wat je voelt, pas dan kan er verandering ontstaan. Een collega van me had hetzelfde probleem, nu haar hond "volwassen" is geworden, zijn gelukkig alle frustraties verdwenen! Vaak is het een kwestie van geduld. Veel sterkte !

Hij komt dus uit een schuur,dat is niet een hele goede basis.
De dingen die je noemt,koppel ik qua gedrag ook meer aan onzeker,niet weten wat hij met zichzelf moet,en heeft grenzen nodig,een baasje die hem weer op tijd aanlijnt en hem uit die situatie haalt,en dat doe je ook ,dus dat is heel goed en daar moet je gewoon mee door gaan.

Laat hem ook minder met andere honden spelen,als hij 2 keer per week met een stabiele hond contact heeft is dat ook voldoende.Ik weet niet hoeveel je hem laat spelen met andere honden,dat kun jij zelf het beste inschatten of het minder kan.
Veel interactie is voor een hond ook niet goed,ik dacht vroeger ook ;lekker laten spelen met elke hond die ze tegen komt(als die ander ook wilde en ze los waren)maar daar ben ik flink van terug gekomen.
Elke hond die ze tegen komen moet worden afgetast ,dat is best zwaar,stel je voor dat jij met alle mensen die je tegen komt kennis gaat maken,een hand moet geven en een praatje maken(hartstikke intensief )
En dat is het ook voor een hond.Het is ook afhankelijk van je eigen hond,hoeveel die aankan,hoe stabiel dat karakter is,de een kan meer hebben dan de ander.

Het constant poep willen eten  of steeds op zoek zijn naar iets te eten op de grond is ook gespannen/zenuwachtig  gedrag.Snuffelen,zoeken en op iets kauwen is rustgevend,hoe hij zich gedraagt lijkt het erop dat hij zichzelf constant aan het kalmeren is,iets zoekt om rustig van te worden.(het stomme is dat ik ook verschil zie bij mijn eigen hond,ben ik onstabiel,dan is zij constant bezig met iets te vreten te zoeken,ben ik stabiel ,dan doet ze dat dus niet)
Ergens moet je een stapje terug doen,maar dat is misschien beter te achterhalen met een goede GT die ook werkt met Kalmerende Signalen.

Ook ik vind het knap dat je het durft te benoemen dat je er even doorheen zit en even niet zo kan genieten van jullie spruit als je gewend/ gewenst zou zijn. Alleen het al uitspreken/ op schrijven kan je hoofd al wat meer rust geven.

Ik denk dat het ook wel herkenbaar is voor vele. Misschien niet iedereen in dezelfde vorm of uiting maar ik denk dat veel mensen die (weer) aan een pup beginnen op zulke punten komen. Helemaal als je eerst jaren een volwassen hond in huis hebt gehad die steeds ouder/rustiger wordt en dan ineens weer een blij ei door je huis hebt hobbelen. Dat is een omschakeling en vraagt veel van je. Hoe goed je hierin ook hebt voorbereid, het kan soms even te veel worden.... niets mis mee, maar wel iets om snel mee aan de slag te gaan, om het om te toveren voor jezelf.

Vanaf hoe oud is de pup bij jullie gekomen?

Ik denk dat het misschien goed is om even jezelf terug te trekken uit het leer proces. Misschien kan je man met de hond naar cursus gaan (is ook goed voor hun band samen) en dat jij even de rust neemt en even de geniet momenten pakt met de hond. Doe dingetjes waarvan je vooraf kan inschatten dat het slagingspercentage 99,9% is. De dingetjes die je al opnoemt.... apporteren e.d.
Leer hem misschien ook leuke dingetjes aan, die misschien volkomen nutteloos lijken zoals high five, om rollen, ofzo maar dan ben je wel op een leuke ontspannen manier met je hond bezig zonder dat er druk op zo'n oefening hoeft te liggen. Dan kun je er zelf mogelijk ook wat meer van genieten en wordt de band zeker sterker.

In elk geval heel veel succes.

Hihihi, een blij ei.

Petje af hoor dat je dit durft toe te geven. Er zijn echt heel veel mensen die dit wel eens hebben...zeker in de pubertijd.
Ik heb alles een beetje doorgelezen en er is niet 1 reactie waar ik het niet mee eens bent.

Is het geen goed idee om op dit forum een oproep te doen om mensen te zoeken die zo nu en dan 's lekker met je mee willen gaan wandelen?
Een buitenstaander...waar je tijdens de wandeling mee kan praten over de problemen die je ondervind met je hond, waarmee je ervaringen kunt uitwisselen en je wellicht weer een frisse blik op je hond geeft.

hoi mira

jeetje meid,dat je er doorheen zit,daar kan ik inkomen
en je "vergelijking" met je vorige hond,snap ik ook wel
weet je wat het is??
je onthoudt mogelijk nu alleen nog maar de positieve kant van je vorige hond
de "vervelende" dingen ben je misschien vergeten

hier een pup gehaald,na een maand van het overlijden van onze nog maar 5 jarige hond
ik haal ook dingen uit onze pup,dat ik denk,ja zo was zo onze vorige hond of zo deed ie ook
de leuke dingen haal ik nu omhoog en dat je niet vergelijken mag,dat weet ik,maar toch...doe je het.

is je pup 's nachts zindelijk?
en waar slaapt hij?
probeer eens helemaal terug naar het begin te gaan..om de 2 uur laten plassen?

met het poep eten,brrr dat doet de mijne soms
ik leid hem dan af met een koekje of een speeltje of ik zeg iets,waardoor hij geintresseerd raakt.
je moet er blijkbaar bovenop zitten,om op de dingen te letten,die hij niet mag.
poeh dat vind ik wel moeilijk,ik heb dat in het begin gehad,doodmoe werd ik ervan..
ik denk,als hij aanstalten maakt om iets te doen,wat hij niet mag,dat je misschien ook kan afleiden met een speeltje ofzo?

in zijn spel,schrijf je dat je hem regelmatig in zijn nekvel moet grijpen...
laat hem voorlopig niet los en doe hem aan de riem...
neem je tijd om een cursus te volgen die jou goed lijkt en waar je wat aan hebt...
leg van te voren daar uit,waar je tegen aan loopt..
en neem tijd en geduld voor je pup
misschien is het moeilijk,omdat je het niet ziet zitten..
zet vooral hier je dingen neer,er is altijd wel iemand,die een handige tip heeft of in ieder geval
een "luisterend oor"

toi toi toi

Ik denk dat veel dingen nog echt beter zullen worden.

Zindelijkheid komt vast goed, bij mijn hond duurde het ook ruim een half jaar!

Poep eten deed mijn hond ook als pup is ook over gegaan, gewoon volgehouden dat het niet mag.

Vervelend gedrag naar andere honden (bij mijn hond rij gedrag en opdringerigheid) is heeel erg geweest maar rijgedrag is nu bijna helemaal niet meer, heel af en toe.
Opdringerig.. is ook stukken minder, alleen nog bij af en toe een blijkbaar erg lekker ruikende hond.

Dus ik denk dat aan een heleboel ergernissen gewerkt kan worden en stukken beter zal gaan in de toekomst.

De liefde tjaa dat was er bij mijn hond meteen maar goed hij is dan ook mn eerste dus ik weet daar ook niet zo goed raad voor..

Ik hoop dat het snel beter gaat, succes.

Grtz.

Ik begrijp je heel goed, mijn jongste hond van 7 mnd is ook een drama. Die gedraagt zich ook totaal niet zoals ik in gedachten had. Hij is ook erg dominant en tegen alles en iedereen aan het blaffen.

Ik was zo trots op de oudste, een chihuahua die niet blaft, supersociaal is en iedereen is dol op haar. Mensen zeiden altijd wat geweldig dat je chihuahua een echte hond is! Dus mijn tweede chi zou ook zo worden, althans dat dacht ik. Gelijk gesocialiseerd, mee op curses, iedereen mag hem aaien zodat ook hij een super leuke hond wordt.

Helaas maar het is anders gelopen, hij blaft vreselijk, valt uit naar elke hond, bijt kinderen en is dominant. Ik heb daar ook zo moeite mee gehad en had echt spijt dat ik aan hem begonnen was.

Maar.. Hij kan er niks aan doen, hij is onzeker, mss doordat ik hem teveel gepusht had met socialiseren. Ik weet het niet. Maar ik ga met een gt een aanpak doen. En hoop dat als hij eenmaal door de puberfase een stuk rustiger word. En ondanks zijn streken is hij mijn kleine knul en accepteer nu maar dat hij "anders" is.

Ik herken bepaalde dingen zó goed! Ga morgen even reageren, zit nu via 7 inch tablet op HP namelijk (en ik heb nú al 43 tikfouten gemaakt... )
 
Wil je wel alvast sterkte wensen, het is niet fijn om je zo te voelen.

Alles is wel zo'n beetje gezegd. Toch wil ik je prijzen om je open en eerlijkheid, dat waardeer ik.Het erkennen van problemen of situaties waar je moeite mee hebt is immers een eerste, en cruciale stap in het vinden en tewerkstellingen van oplossingen.
Daarbij lucht het gewoon ook eens lekker op om al je frustraties te uiten, zeker geen schande als je het mij vraagt.
Hoe vaak hoor je niet dat zelfs kersverse ouders eventjes compleet van hun roze wolk afdonderen en er gewoon compleet doorheen zitten! Soms kan iets je even te veel worden, het doet niet af aan je liefde voor diegene denk ik. Okay, ik weet dat een baby niet met een hond te vergelijken is, maar even om het idee dat wat jij nu voelt, echt heel menselijk is!
Zoals je hebt kunnen lezen ben je bij lange na niet de enige die dit doormaakt, velen hebben zich ook zo gevoeld. Ikzelf ook... zeker toen mijn oudste dochter huilend aan me vroeg of Rocky niet ergens anders kon gaan wonen want ze vond hem eng en niet lief!
Het heeft heel erg geholpen haar mee te nemen naar de cursuslessen, maar dat terzijde.
In elk geval, we zijn er uit gekomen en de leeftijd van jouw hond is vaak geen peulenschil, vergeet niet dat veel dingen ook echt 'vanzelf' over gaan. Sterkte!

Wat goed dat je je emotie's uit. Hier ben je al op de goede weg om een opening te maken. Gemakkelijk, nee! Het is nooit fijn om toe geven dat je er doorheen zit.

Wat te doen? Ik voel een constante strijd tegen over je hond. Dit mag gaan stoppen. Als wij een correctie uitdelen dan pakken we vaak de hond, kijken de hond aan en blijven mopperen tegen over de hond.

Ik corrigeer/begeleid anders. Ik mopper niet maar begeleid de hond.
 
Ik begrijp uit je verhaal een nekgrijper dat hij dan speelt met andere honden. Nekgrijpen mag je idd begeleiden en dan mag je de halsband pakken en de hond tot rust krijgen. Ik zeg dan op z'on moment niets en pak gewoon de halsband. Even beperken van het spel. Als hij rustig is dan mag hij weer spelen, gaat hij weer in de nek grijpen dan ga je hem weer in de halsband pakken en je laat hem pas weer los als hij rustig is. Bij een 3de keer lijn je hem aan en ga je weg. Hij krijgt zo een beperking op zijn spelgedrag waarbij je rustig ingrijpt.

In huis plassen kan verschillende oorzaken hebben. Nl. teveel spanning, hij drinkt teveel of te gulzig of hij is te moe.

Daarbij is handig om een dagboekje bij te houden zodat je exact kunt gaan zien hoeveel uren hij slaapt, hoeveel lichamelijke activiteiten en hoeveel geestelijke activiteiten hij krijgt op een dag. Ik lees nl. dat hij soms maar 3 uren achter elkaar slaapt.

Waar staat de bench en slaapt hij hier overdag ook langere stukken in?

Het komt veel vaker voor dat mensen zich zo voelen, en de opmerking ' deze pup is niet te vergelijken met mijn vorige hond' hoor ik mijn klanten zo vaak zeggen. Veel mensen leggen de lat te hoog, ze verwachten teveel in een te korte tijd, en gaan zich ergeren als de pup niet snel genoeg aan deze verwachtingen gaat voldoen, en kunnen vervolgens niet meer genieten. Ik denk dat jij steun nodig hebt van mensen die dezelfde situatie ook hebben mee gemaakt, ik krijg namelijk een beetje het idee dat de mensen om je heen jou niet echt steunen. Probeer het verwachtingspatroon weg te gooien, niet meer trainen op dingen die de hond niet kent of nog simpelweg niet aan toe is nog. Een gewone hondenschool zou je al goed kunnen helpen, al is het alleen maar voor je eigen steun. Wanneer je je verwachting weg gooit bestaat er een grote kans dat je ogen open gaan voor andere dingen die je al wel hebt bereikt. Waar woon je ongeveer? Ik heb de hele topic nog niet gelezen:$ misschien heb je het daar al ingezet.....

Ik heb je een pb gestuurd.

O ja (jonge) honden dagen elkaar uit door juist in de nek te happen, dat is dus relatief normaal honden gedrag. En ik zou de hond niet teveel vrijheid geven bij andere honden, het lijkt in ons ogen vaak leuk spelen maar dat hoeft het niet te betekenen voor de hond, ze moeten zich namelijk maar redden in dat soort situaties en daar zijn ze vaak nog te jong voor.....

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar..
Ik herken je gevoel zó goed. Sinds eind januari heb ik er een Podenco'tje bij. De eerste twee maanden heeft ze binnen geplast. Ze luistert ontzettend slecht (had ik overigens kunnen weten als ik me had ingelezen in het ras). Ze is erg opdringerig en verwond mij daarbij in haar enthousiasme (ik loop al sinds januari rond met bloedlippen en blauwe ogen). En ze eet ALLES van straat op, dus ik sta regelmatig vieze dingen (zoals dode vogeltjes) uit haar mondje te vissen! En oh oh, wat heb ik er doorheen gezeten. Ook hier van me afgeschreven, enorm kritische reacties gekregen dat we niet bij elkaar pasten en dat ik haar beter weg kon doen.

Maar dat heb ik niet gedaan. Inmiddels is ze zindelijk en is ze niet meer zo opdringerig (hier in huis in ieder geval, bij anderen nog wel, work in progress!). Maar luisteren, ho maar. Alles is interessanter dan ik. En hoe meer zelfvertrouwen ze krijgt, hoe verder ze de wijde wereld in trekt en hoe minder ze luistert. Ik heb gisteren nog met tranen in mijn ogen in het bos gestaan en een kwartier kunnen wachten tot ze besloot terug te komen. Zulke dagen zitten er nog steeds tussen.

Het is niet dat ik haar niet leuk vind, maar de welbekende "klik", daar moeten we aan werken. Die is er niet spontaan. Ik dacht dat dit kwam omdat mijn oude hondje de makkelijkste hond ooit is, da's echt mijn maatje. Kort gezegd, Punk is mijn maatje, Cosmic is mijn hond. Vooralsnog. Ik dacht dat ik die klik niet met een andere hond kon hebben omdat ik hem al met Punk had, totdat mijn opvanghondje Winnie om de hoek kwam kijken. Daar had ik binnen drie seconden een klik mee, ik heb enorm staan huilen toen ze bij het asiel binnen kwam, omdat ik zo overspoeld werd met emotie voor haar. 

Menig van mijn vrienden, en mijn familie, mogen Cosmic absoluut niet. Voornamelijk omdat ze dus hun huis onder plast en hun met haar poten in het gezicht mept, hihi. Menig mens heeft mij aangeraden Cosmic weg te doen, mede zodat Winnie hier kan blijven (Winnie is erg ziek en zoekt erg dringend een nieuw baasje). Ik vond dit ontzettend gemeen, om überhaupt deze suggestie te doen. Ik voel me nu namelijk schuldig dat ik de klik niet heb met Cosmic, én dat ik Winnie geen huisje kan bieden! Maar Winnie, hoeveel ik ook om haar geef, is hier tijdelijk. Dat is de afspraak. En Cosmic is mijn hond, daar heb ik voor gekozen (en écht, ik zou het vreselijk vinden als ze er niet meer zou zijn!) en die gaat niet meer weg. Die blijft hier nog minstens 10 jaar en dan gaat ze met haar pootjes in de lucht pas weg. Maar in alle eerlijkheid..? Ik kan niet wachten tot ze ouder en rustiger wordt 

Dus mijn advies is; hou vol! Je hondje is nog jong en bewerkelijk! Zijn gedrag kan nog alle kanten op gaan! Probeer voor jezelf de stress-volle situaties te vermijden, en doe juist dingen met hem die jij leuk vindt (en hij natuurlijk ook) zodat je een positieve associatie krijgt. En onthou - iedere hond is anders, je kan (en mag) geen appels met peren vergelijken!

Heel veel succes! 

Kon je hond je maar verstaan, ik zeg regelmatig tegen Eli, je krijgt kvv, liefde, aandacht etc waarom gedraag jeje niet? Er zijn zoveel honden die een moord doen voor je plek.

Heb ook een spanjaard hier. Pas een dikke week in Nederland en was niet zindelijk. De grote behoefte snapte hij wel maar de kleine niet. Nu na een week gaat het harstikke goed. Eerst heb ik niks gezegd en opgeruimd maar na een tijdje heb ik toch mijn ongenoegen geuit. Dat heeft wel gewerkt en nu rennen we de straat uit naar het bos en klaar is kees, iedereen tevreden.

Wel  merk ik dat het anders is, hij meld zich wel maar heel kort. Het  is gewoon elkaar leren kennen denk ik. Met loslopen dan heeft hij geen oren maar komt wel altijd terug, duurt naar mijn gevoel veels te lang maar de tijd zal het echt wel veranderen. Ook heeft hij niet zo de focus op mij met lopen zoals mijn ier dat had maar dat heeft ook zijn tijd nodig.
Mijn idee is om naar voorruitgang te kijken dat houd je positief en slaat terug op de hond. Ieder stapje is er een.

ik heb niet alle reacties gelezen, daar heb ik even geen concentratie voor, maar ik denk dat mijn mening tegen de rest in gaat.soms is de klik er gewoon niet tussen baas en hond. beiden voelen dat, en de hond reageert daar ook op.
dit is precies de reden waarom ik altijd herplaatsers neem, omdat ik bij een pup nog niet kan voelen of ik er de klik mee heb.
ook heb ik het idee dat je deze hond vergelijkt met de vorige, wat niet eerlijk is. elke hond is een individu, ook al is het hetzelfde ras, en je zult moeten leren om bobby te nemen zoals hij is. laat het los, hoe je andere hond was, want dat doet er nu niet meer toe. bobby is bobby.
als je het meent dat je de liefde uit je moet persen, zou ik bobby herplaatsen, want dat verdient hij niet. bobby verdient een baasje dat onvoorwaardelijk van hem houdt, en er helemaal voor gaat.
als je dat niet kunt, is hij beter af bij iemand die hem dat wel kan geven. hij voelt dat echt, en zal daardoor alleen maar op een negatieve manier aandacht gaan vragen.
als je niet genoeg van je hond houdt, kun je ook veel minder van hem hebben, en ook dat voelt bobby aan.

Ik heb vorig jaar ook een periode gehad dat ik er behoorlijk doorheen zat, heb er toen ook een topic over geopend (met volgens mij best veel pagina's, waar ik heel veel aan heb gehad), omdat ik het gewoon niet meer zag zitten, ik wist het niet meer, moest van me afschrijven, wilde heel graag weten hoe anderen hier tegenaan keken. Ik vroeg me regelmatig af of ik haar wel kon bieden wat zij nodig had, of ik wel de juiste persoon was voor deze hond met rugzakje.
En o, o, ó, wat vond ik het moeilijk om toe te geven dat ik het niet aan kon! Voelde me zo'n mislukkeling op dat moment. Al zo lang wilde ik een hond en nu was ze er eindelijk...
 
Alleen heb ik nooit 'de liefde eruit hoeven persen'. Ik hield (en houd) zó ontzettend veel van haar, juist daarom maakte het me zo verdrietig dat het gewoon niet leek te werken. En doordat ik zo in de put zat reageerde zij daar weer heel sterk op, op die manier versterkten we elkaars negatieve gedachten/gevoelens.

Inmiddels gaat het heel goed met haar, zit ik zelf ook weer beter in mijn vel (vooral dat laatste was gewoon heel belangrijk).

Je schrijft dat Bobby heel erg naar jou toetrekt, dus vanuit zijn kant zijn die gevoelens er wel. Ligt het wel echt aan Bobby dat je je zo voelt?
Zelf heb ik een tijdje valeriaan pilletjes geslikt, dat heeft mij wel door die rotperiode heen gesleept. Kan geen kwaad, dus misschien voor jou ook het proberen waard.

Ik spreek uit eigen ervaring dat een band, vertrouwen en daarmee ook liefde moet groeien. Zeker wanneer je 'verwent' bent met je vorige hond.
Je vergelijkt nu je vorige hond: jaren samen, vertrouwd, precies op elkaar afgestemd, rustig, gewend, enz... met je jonge pup: onwenning, nieuw, nog niet vertrouwd, eigenwijs, druk enz..

Ja, dat IS gewoon ook nog een wereld van verschil Daarbij komt dat je waarschijnlijk je vorige hond nog meer mist (juist omdat het nu nog even zo tegenstrijdig is) en dit maakt het nog moeilijker.

Ik wil je alleen maar meegeven: geduld en ' laat het los '. Je pupje/puber is nu nog gewoon lastig. Nou en? Het is een pup/puber. Gun hem ook gewoon die lol van opstandig zijn en dwars liggen. Het is maar 1 fase in zijn leventje en straks is hij jaren volwassen.  
Het zegt ook niets over dat er niet iets heel moois kan groeien tussen jullie. Dat je vorige hond zo heerlijk was ligt echt niet alleen in het karakter, dat zegt ook heel veel over jou. En dat zal met deze pup ook goed komen als je dat de kans geeft. Laat het idee van de perfecte hond los en accepteer dat het niet zo makkelijk gaat allemaal. Dat geeft niet, dat komt vanzelf wel.

Zoals al eerder is genoemd volgens mij, concentreer je op de dingen die goed gaan. Als je daar echt op gaat letten denk ik zelfs dat je verbaasd raakt hoeveel dat eigenlijk is. Dingen die minder gaan probeer je te negeren, hoe moeilijk dat soms ook is. Gaat het een dagje minder, ja jammer, morgen beter. Als jij je minder druk gaat maken zul je zien dat dit veel beter werkt.
Laat je ook zeker niet gek maken door mensen die het beter denken te weten of die je het gevoel geven dat je dominante hond hebt of zo. Dit is nergens voor nodig want wat ik lees is het gewoon een pubertje en misschien vervelend, maar zeker niet hopeloos  

Heel veel sterkte probeer niet te wanhopen. Heel veel mensen herkennen wat je voelt en ook ik kan zeggen dat het echt beter wordt. Geduld, geduld en geduld

Gr. Alexandra

Ik zag Doby ook niet graag. En ik vond het wel een leuke hond (vooral een grappige), maar geen lieve. Oh, ik heb vaak op het punt gestaan om hem naar zijn fokster terug te brengen. Vaak.
Wat me heeft doen volhouden, was net dat ik dankzij Caedlih wist hoe leuk het kon zijn met een hond.

En ja, ik vergeleek en vergelijk Doby en Caedlih ook heel vaak. Vroeger vielen die vergelijkingen altijd in het nadeel van Doby uit (want Caedlih was liever, braver, voorzichtiger, kalmer, knuffeliger, aanhankelijker, leuker).
Maar dat is vanzelf, naarmate de band groeide, overgegaan in neutrale vergelijkingen: Caedlih speelde zo leuk in plassen en beken, Doby niet. Maar die speelt dan weer zo leuk met stokken (en dat deed Caedlih niet).
Caedlih kon ik uren knuffelen, Doby niet. Maar Doby likt graag (wat ik ook leuk vind), en dat deed Caedlih dan weer niet.
Caedlih was een schat van een pup, Doby euh iets moeilijker. Nu kan ik dat niet eens meer erg vinden, want ach: dat brave, kalme, aanhankelijke was typisch voor Caedlih, en dat eigenwijze, overenthousiaste, energieke typisch voor Doby. Ik wil niet eens meer dat hij zo kalm en voorzichtig wordt als Caedlih was, want dan zou hij Doby niet meer zijn. En dan zou mijn Caedlih ook niet meer uniek zijn.

Wat me ook geholpen heeft, is dat ik vaak te horen kreeg dat Doby een normale pup was. Ik kon dat niet geloven, omdat Caedlih zo braaf was (zij was mijn enige vergelijkingsmateriaal). Maar nu zie ik Caedlih als een speciale hond, en Doby als een normale jonge hond.
Caedlih was speciaal omdat ze meteen zo goed luisterde en zich zo goed gedroeg. Weinig jonge honden zijn zo. En het is heel fijn om haar te herinneren als "een speciale hond".
Het haalt meteen ook de druk van Doby af: die mag nu van mij een normale jonge hond zijn.

En ondertussen luistert hij bijna even goed als mijn Caedlih deed. Al mijn werk, mijn gezucht en gepieker hebben hun vruchten gedragen.

En weet je: dat samen ontdekken wat jullie beiden leuk vinden, en dat dan ook vaak doen, dat is niet alleen goed voor jou. Het zal er ook voor zorgen dat je hond je liever ziet, en het daardoor belangrijker vindt om je te behagen (lees: te gehoorzamen).

En misschien is hij, net als mijn Doby, een bundeltje energie? Dan maakt het al veel verschil als hij die energie ook kwijt raakt (al moet je wel voorzichtig blijven vanwege zijn leeftijd).

Ik zou mijn Doobs echt niet meer kunnen missen. En ik ben heel blij dat ik hem nooit teruggebracht heb.
Ik had het de eerste 6 maand met hem nooit verwacht, maar we hebben nu een goede band. En ik kan oprecht zeggen dat ik hem graag zie en dat het een lieve hond is.

Ik lees heel eerlijk gezegd niet echt dingen die niet bij een 6 maanden oude hond kunnen horen.Het poep eten, het haantje de voorste zijn, het niet zindelijk zijn ik ken het helemaal want Joy had hier giga veel last van.
Werd er helemaal gek van maar uiteindelijk is dit toch ook goed gekomen.
Ik had Jackie eerst en die is een totaal andere hond maar ze vullen elkaar daardoor juist super goed aan.
Daarnaast een bruine lab die zijn gewoon giga hyper meestal.
Die van mijn buurman is 9 en die is wilder dan mij 2 3 jarige honden bij elkaar.
Hij denkt dat hij een pup is en dat is juist het leuke van de bruine lab vind ik.

Ik denk dat je meer moet gaan genieten en je minder druk maken over hoe je hond doet.
Dat plassen gaat vanzelf over, het poep eten ook, het haantje de voorste gedrag wordt ook vanzelf minder.
Het is op deze leeftijd en de komende 2 jaar erg aanpoten maar indien jij correct en positief opvoed heb je zometeen een schat van een beest.

Misschien moet je voor jezelf nu eerst even rust creëren. Misschien is het een idee om je pup een weekendje naar familie ofzo te brengen zodat je zelf even de tijd hebt om goed na te denken. Wat wil ik nu echt, wat verwacht ik van mijn hond, is wat ik van hem verwacht wel redelijk of zit er meer achter?

Ik weet niet of dit voor jou gaat helpen, maar het lijkt mij een goed idee om eerst voor jezelf te besluiten wat je nou echt wilt.

Misschien besef je na zo'n weekend dat je toch niet zonder je hond kunt, of dat het misschien een beter idee is om de hond te herplaatsen. Je moet er namelijk echt voor de volle 100% voor gaan wil je dat dit gaat lukken. Je zult de hond moeten accepteren zoals hij is, en als je dat niet kunt wordt het erg lastig.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd.

Hoi Mira

Hoe gaat het nu? 
Snap het nog steeds hoor,ook dat je het erg vindt dat je niet dat gevoel hebt voor je hond.Ik denk dat het je ook aan het schrikken maakt,dat jij zulke gevoelens kunt hebben of juist niet.

vr gr

Op 6 maanden is ie natuurlijk wel echt puber, en de ene pup is een wat moeilijkere puber dan de ander, toch blijf geduld en vertrouwen houden, je komt er echt wel en kijk eens of je iets kan vinden wat jullie allebei goed doet en waar jezelf misschien wat energie uit kan putten. Nu is het allemaal zwaar omdat het moeizaam gaat. Maar over een tijdje blijkt het de energie en de moeite dubbel en dwars waard te zijn geweest.
Heb wel nog een andere vraag, je geeft aan eigenlijk dat er irritatie punten zijn waarvan je denkt dat het door de hond komt. Kan het ook zijn dat er iets anders is waardoor je al op je tenen loopt, een hond voelt dit aan en kan dan nog wel eens proberen de grenzen verder op te rekken. De druppel ligt dan zeg maar daar, maar is misschien niet de eigenlijke oorzaak. Ik kan er compleet naast zitten, maar misschien iets om eens te bekijken 

Uit wat ik lees, zeg ik dat je een zeer onzekere hond/pup hebt!
Heb ik ook, ook onze jongste komt uit een schuur, maar wel eentje waar mensen en kinderen op bezoek kwamen en ze eenmaal lopend ook naar buiten mochten.
Maar ook onze jongste was en is erg onzeker.
Ook ik ben de wanhoop nabij geweest, maar op het diepte punt kwam ik terecht bij een BHN school.
Ik train daar nu VZH, een afkorting van Verkeer Zekere Hond.
Dit is een training die erg zwart wit is, ja is ja en nee is nee!

Wat ik lees van jou, iedere twee uur naar buiten, doet hij niets, nat tien minuten weer naar buiten.
Ga dat eens anders doen, bv iedere twee of drie uur naar buiten en niet eerder weer binnen laten als hij iets heeft gedaan.
Want door steeds achter hem aan te lopen en te bedienen door de deur open te maken, neemt de hond de leiding en een onzekere hond is niet bij machte om de juiste keuzes te maken.

Ik heb vandaag met onze jongste de vijfde les van VZH gehad en ik heb in deze vijf afgelopen weken een totaal andere hond gekregen.
Heb nu contact met hem, op een totaal andere manier, wij hebben plezier samen en hij vindt het super leuk om met mij te werken.

Ik wil jou niet de VZH opdringen, maar het is wel een training om je hond zelfverzekerd te maken, maar ook jij wordt er zelfverzekerd door, waardoor je geen slaafje meer bent van je hond, maar op die manier een eerlijke en open band opbouwt met je hond.

En ja ook ik zat een paar weken nog jankend na een wandeling aan de tafel, zag het ook niet meer zitten en nu vijf weken later moet ik er om lachen en denk, tjee had dit niet eerder gekund??

Hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal, want echt, het kan in korte tijd heel anders worden

Sterkte, weet hoe jij je moet voelen!