Alweer een half jaar geleden, mis haar zo...

Het is alweer een half jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van onze lieve golden retriever Sita  Wat gaat de tijd snel! Nog steeds is er het verdriet en het gemis, weet niet of dat ooit zal overgaan? Ondanks dat we weer 2 enorme schatten van honden hebben inmiddels, kan het toch niet de leegte vullen die ik in mijn hartje voel voor Sita. Het gemis blijft, het verdriet slijt, maar regelmatig stromen de tranen nog over mijn wangen als ik aan haar denk. Niet meer elke dag gelukkig, zoals in het begin, maar zeker nog elke week!  
We missen je lieve schat, we hopen dat je nu geen pijn en ellende meer hebt daarboven.....

I love you dat ut de moord stikt!

Ik snap je helemaal Anita en dat gevoel is heel gewoon en andere mensen kunnen wel zeggen dat je het een plaatsje moet geven, maar dat is heel erg moeilijk.
Ook ik mis mijn maatje Viktor heel erg en dagelijks leeft hij voort mijn hart, ondanks dat ik weer een lieve hond heb van hetzelfde ras toch blijft er die leegte.
Ieder dier is weer anders ook al is het van hetzelfde ras het is niet met elkaar te vergelijken.
Ik huil ook vaak om Viktor en altijd als ik alleen ben anders denken de mensen, pffff....het is toch maar een hond.

Maar ik wens je veel sterkte met het verlies van Sita en je zal haar nooit vergeten en dat moet ook niet!

wat was ze toch mooi Anita. het gemis zal altijd blijven, de pijn ? die verzacht, een ding Anita.

Je zal altijd verweven blijven met haar altijd.

bedenk dat je vele jaren gelukkig bent geweest in haar gezelschap en zij bij jou... en een gemis , ja dat zal altijd zo blijven.

Houdt de zon vast.
Lasso de maan,
Zodat je nimmer zal treuren.

Ze was inderdaad een hele mooie retriever Willemijn, maar vooral heel erg lief en aanhankelijk! Iets wat ik bij mijn huidige honden nog heel erg mis, ze zijn ontzettend lief, maar niet zo aanhankelijk naar mij als Sita. Bono is nu 5 maanden bij ons en Chewie pas 3 weken, dus misschien wil ik het allemaal wel te vlug!
Daarbij was Sita een teefje en Bono en Chewie zijn reutjes, ze zeggen dat die sowieso minder aanhankelijk zijn? Weet niet of die informatie klopt?

Ze was inderdaad een bijzonder mooie Golden met een lieve uitstraling !! Natuurlijk mis je haar nog, ik mis Yoshi ook nog steeds al is het 4jr geleden. Ik dacht indertijd "zo'n lieve hond vind ik nooit meer", maar Tibootje heeft mijn ongelijk bewezen ' Sita is echter heel gelukkig mogen zijn bij jou en daar moet je troost uit putten ! Ze blijft voor altijd in je hart en zo hoort het ook !

Maar ik denk dat jouw twee nieuwe maatjes gewoon nog verder moeten wennen, een band moet je nu eenmaal opbouwen. En ik kan je zeggen, vermits ik altijd reutjes heb en nu ook een Golden, dat dit niet klopt wat aanhankelijkheid betreft, Tibo is geweldig aanhankelijk en dat was Yoshi ook. De ene hond is gewoon de andere niet, maar toch, ik denk dat er ook bij jou nog verandering in gaat komen hoor !! Even geduld ! '

He Anita,
Ik zag je Topic titel en ik dacht al een half jaar? Pas een half jaar.. dat is nog zo kort, ik moet nog steeds over Chenak vertellen aan mensen, hoe een bijzondere hond het was en die is alweer anderhalf jar geleden overleden... en Janouk nu bijna een jaar en die mis ik ook nog hoewel ik twee heerlijke jongemannen rond heb lopen.

Ik heb alleen maar reuen gehad, kan het niet met teven vergelijken maar Spot is zeker binnen heel aanhankelijk. Maar wat Marir Rose zegt, dit heeft tijd nodig. Bij Spot kwam de 'klik' als ik het me goed herinner eigenlijk pas bij een maand of acht. Daarvoor was het een droppie van een pup, maar pas toen hij man werd werd de band meer  hoe zal ik het zeggen, wederzijds??

Missen zal je je maatje altijd, alleen gaan er na verloop van tijd de scherpe kantjes er wel van af.
Hoe en wanneer dat is voor iedereen verschillend natuurlijk.
Maar missen doe je ze altijd omdat ze toch een deel van je leven en gezin zijn geweest.

Een half jaar is nog maar kort hoor, lekker laten komen dat verdriet, het moet er toch uit. Koester de mooie foto's en fijne herinneringen. Het is nu nog zo vers, de scherpe kantjes gaan er inderdaad van af. En ineens denk je terug aan een gekke actie en is je eerste reactie een grote glimlach in plaats van een stroom tranen.
 
Vriendje Max (die kwam pas toen ik al samenwoonde, dus is nooit écht mijn huisgenoot geweest) is nu al bijna 4 jaar dood (eind mei), maar ik mis hem soms nog steeds. 

En poes Puk hebben we eind november in laten slapen, haar mis ik ook heel erg. Ze is toch bijna 10 jaar in mijn leven geweest (op 1 maand na). Soms denk ik aan haar zachte lijfje, wat steeds brozer en dunner werd en dan schiet ik weer vol (nu dus ook weer...).
Het zachte snurkje, haar rustige ademhaling, haar smakjes, haar rustgevende gespin. En het hele avonden slapen op mijn schoot. Zo lang dat ik rustig anderhalf uur wachtte als ik naar de wc moest, want ze sliep zo lekker
Op het toilet hangen een aantal foto's en soms zit ik in mijn eentje te huilen op de wc.

En niemand moet het in zijn botte kop halen om te zeggen "het is maar een hond/kat", want die krijgt de wind van voren.
Voor een buitenstaander is het misschien 'maar' een hond of kat, maar voor ons was het wel een maatje voor het leven, JOUW hond, MIJN kat.

Begrijp je heel goed, het is ook niet niks om je lieve hond te missen. Een half jaar is best nog kort, vind dat niet zo raar hoor dat je er nog steeds heel erg mee zit. Die van mij is iets meer dan een maand geleden overleden en ik denk echt elke dag aan haar, krijg elke keer tranen als ik naar haar foto's kijk. Volgens mij kom ik hier niet eens meer overheen... Mis haar zo erg, echt niet normaal! Hoop maar dat ik het ooit een plekje kan geven, en er makkelijker mee om kan gaan. Heb jij het al een beetje een plekje kunnen geven? Sterkte!

ik begrijp het ook goed hoor.mijn teckeltje nu 2 maanden niet meer bij mij ik mis haar zo.
soms kan in 1 keer het verdriet me weer overvallen.
maar ook mijn andere honden mis ik nog gewoon hun dingen hoe ze waren als ik ergens ben waar ik met hun was.
ik heb ook nog 2 honden waarvan 1 pup en het is een heerlijk dier die soms ineens dingen doet die chiara ook deed dat vind ik dan zo bijzonder zie het als een teken van haar.
maar maakt ook niks uit hoor dat we nog verdriet hebben zou veel erger zijn als dat niet zo was.
ik weet het leven gaat weer verder maar toch ik mis haar het heeft me nog niet de herinnering gegeven die ervaar met een glimlach.
ik zou er alles voor over hebben haar nog in mijn armen te hebben even lekker knuffelen op bed zoals ze dat kon doen.
groetjes greet