Een nieuw begin

Eigenlijk hoort deze topic hier niet volledig thuis, maar om het bij afscheid en memoriam te plaatsen, vond ik iets te zwaar. Ik ben nieuw op dit forum en ook al weten sommige van jullie het al, ik wil toch (nog) even mn verhaal kwijt. Op 25 maart j.l. is ons jack russeltje Kim doodgebeten door een deense/duitse dog. Een ontzettend zwaar moment, waar ik het nog vaak moeilijk mee heb. Daarom zal ik daar ook niet al te veel over uitwijden. Omdat wij Frija, een mechelse herder van 11 nooit alleen hadden gehad, was Frija heel erg kapot van verdriet van Kim. Frija wilde niet meer eten, niet meer spelen, niet meer uit, was niet meer vrolijk. Sliep zelfs voor t eerst in 11 jaar op mijn bed, wat ik natuurlijk niet zo erg vond, troost zoek je toch bij elkaar, vind ik. Op 30 maart heb ik de knoop door gehakt, er moest een nieuw vriendje voor Frija komen, ons eigen gevoel van dit klopt niet, moesten we aan de kant zetten voor Frija. Wel ben ik bewust op zoek gegaan naar een zwart-witte, gladharige jack russel. Met Luna was het liefde op het eerste gezicht, gelukkig ook met Frija. Natuurlijk Frija heeft haar op moeten voeden, dr plaats moeten wijzen, maar dat is normaal, dat moet in een roedel ook. Frija knapte dankzij Luna volledig op. Tot 26 augustus.. Frija wilde weer niet eten, niet drinken, niets.. Nadat Kim dood was associeerde ik het met verdriet. Nu was het anders, ze gaf iets aan. Gelijk op woensdag naar de dierenarts geweest, die iets voelde op haar lever. Op 28 augustus hebben we met spoed een echo laten maken, de dierenarts wilde het voor het weekend weten. Het was helemaal mis. Ons meisje had al 3 levertumoren, en waarschijnlijk ook in dr longen tumoren zitten. Op dat moment kregen we ook nog te horen dat dr lever kon scheuren en dat ze dan dood zou bloeden. De wereld die je dan nog onder je voeten hebt, vergaat. We wilden haar op dinsdag 2 september in laten slapen, zondag nog alles met dr gedaan, wezen zwemmen, naar de hei, alles wat ze altijd leuk vond. Omdat ze nog zo goed was, hebben we besloten te wachten tot ze nog 1 slechte dag had, zodat we konden zien dat het moest.. Die dag kwam donderdag 4 september.. Op 6 september is ze uiteindelijk pas ingeslapen wegens omstandigheden bij de dierenarts (was een vriendin overleden ed..) Ik ben erbij geweest, heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en heb dr koppie in mn handen gehouden. Mijn laatste eer aan mijn meisje.. Luna heeft afscheid kunnen nemen, want Frija is thuis ingeslapen, op dr eigen vertrouwde plekje. Nu 16 dagen later, heb ik het nog vaak moeilijk. Natuurlijk het is goed, je weet dat het moet, want anders gaat ze lijden, maar ik mis haar. Ik mis hoe ze bij me zat, ik mis haar geknuffel en gister was ik haar zelfs aan het roepen toen ik met de honden aan het wandelen was.

De dag nadat we Frija hebben in laten slapen, zat ik te kijken wanneer er leuke nestjes verwacht werden. Ik dacht in een tijdsbestek van 3 maanden ofzo.. Zie ik een nestje van een kruising mechel en hollandse herder. Nu wil het toeval dat mn vader een hollander wilde, ik een mechel. Dus zijn we wezen kijken, mn vader heeft al 45 jaar ofzo herders, ook intensief mee getraint politietraining ed. en zag gelijk een ondervoed, uitgedroogd klein teefje zitten. Nu is mn vader wat dat betreft een enorme goedzak, dus hij zei meteen neem haar maar mee. Heel veel mensen hebben nu het vooroordeel dat we dat zo snel na Frija hebben kunnen doen, maar ik denk dat dit enorm goed is geweest. Het gemis wordt niet minder, maar het feit dat dit kleintje nu best veel zorg nodig heeft, geeft voldoening. We hebben haar nu 2 weken en ze is al zo veranderd.

Luna en Keya (een eerbetoon aan Frija en Kim) zijn zulke maatjes. Zoals Frija en Kim altijd zijn geweest. Natuurlijk heb je met iedere hond een band en is iedere hond speciaal, maar wat Luna voor mij en Frija heeft betekent na de dood van Kim, is onbeschrijfelijk. Lieve Frija, lieve Kim, jullie zullen in mijn hart en gedachte altijd mijn maatjes blijven. Rust zacht lievies...

Lieve Luna, lieve Keya, welkom in ons warme nest.. Blijf jullie lekker zo ondeugend gedragen en we zullen een hoop plezier maken. En natuurlijk een nieuw begin...

Wat een verhaal, zo triest en toch opbeurend. Het leven stopt niet bij de dood, al is het altijd even door de zure appel bijten. Geen enkele hond wordt als de lieveling die we hebben moeten laten gaan, maar elke hond is uniek, zoals Luna en Keya het nu samen hebben. Mijn eigen jack russeltje Billy is ook even vrij ziek geweest, en ik ben er nog altijd niet gerust op. Maar als hij ernstig ziek werd, en er ook maar één twijfel zou bestaan dat hij zou gaan lijden, dan zou ik hem ook vredig laten inslapen alvorens de pijn te erg werd voor hem, hoeveel pijn ik er zelf ook om zou hebben. Veel plezier met je nieuwe schatten, we vergeten er onze beste vriendjes in de hondenhemel niet door, we geven onze liefde gewoon verder door omdat het leven verder gaat.

Hoi Nathalie,

Wat heb je dat goed verwoord...

Fijn dat je zo kunt genieten van je hondjes nu....

Nee, je overleden honden blijven voor altijd diep in je hart zitten...

Het verdriet blijft, de scherpste kantjes gaan er iets van af, het gemis blijft ook..

Dat veranderd niet door de komst van een andere hond.
Maar je kunt gelukkig wel weer genieten van de andere honden.
Je bent druk met de opvoeden e.d. Het geeft veel afleiding en een hoop plezier...

Geniet met volle teugen...!
Je overleden hondjes zouden niets anders willen dan jou gelukkig zien...
Eens staan ze allemaal kwispelend op je te wachten....

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Nog even...
Wat een snoepie van een pupje heb je...WAUW

Hey,

Wat een verhaal inderdaad, k las het met tranen in mn ogen. Ik weet helaas ook uit ervaring hoe het is om je grootste kameraad te moeten laten missen. En jij nog wel 2 zo kort achter elkaar! Je hoort vaker dat mensen het vreemd vinden dat je zo gauw weer aan een andere hond begint, maar ik kan het me juist héél goed voorstellen! Je kunt veel beter je zinnen verzetten door bezig te zijn met zo'n kleine ondeugende pup in huis en het brengt ook een hoop vreugde met zich mee, daarentegen wordt het verdriet er niet minder om maar het werkt wel verzachtend.

Geniet nu maar van je twee 'nieuwe' aanwinsten en geef Frija en Kim een warm plekje in je hart!

Wat ,eigenlijk, een prachtig verhaal.
Geniet maar van je nieuwe 2tal.

Allemaal bedankt voor de lieve reacties.. Ik ben blij dat je hier tenminste niet wordt veroordeeld voor t feit dat je meteen "vervanging" hebt gehaald, zoals dat zo vaak gezegd wordt de laatste tijd...Blijkbaar geven mensen niet genoeg om de hond die alleen overblijft en zich eenzaam gaat voelen. Sorry, dat moest er nog even uit, ik krijg de laaste tijd (het weekend al een stuk of 5..) steeds meer negatieve reacties..

Hoe moeilijk ook: niets van aantrekken. Ik heb het ooit gehad toen één van mijn Shar-Peis stierf. Cappuccino, het achtergebleven teefje, was doodongelukkig. At niet meer, dronk niet meer, kwam niet meer van de bank... We gaven haar water met een pipet of een lepel. Ze had verdriet. Mijn idee was: met spoed een pup of andere hond halen, iets wat ik normaal gesproken niet had gedaan. Het werd Mika, een Duitse Herder-pup... Cappuccino fleurde meteen enorm op en is vorig jaar gestorven, toch 12 jaar oud. Mika stierf dit jaar. Ze hebben nog lange tijd heel veel plezier met elkaar kunnen hebben en ik weet zeker dat Cappuccino zou zijn gestorven als Mika niet was gekomen...
Je hebt er goed aan gedaan, toen met de komst van Luna en nu met Keya.
Veel plezier met die twee!

Dankjewel Martie, ik weet zelf ook wel dat ik er goed aan heb gedaan, maar voel me altijd zo schuldig als iemand erover begint.. Ze denken meteen dat je Frija en Kim vergeten bent. Maar dat kan niet eens. Deze 2 geven me veel vreugde en helpen mij door mn verdriet, maar Frija en Kim zal ik nooit vergeten...