Man wil pup denk ik niet meer

Goedemorgen wij hebben sinds 2 weken een herderpupy.
Ik wou heel graag een hond, ben er mee opgegroeid en mijn man niet.
Eindelijk wou mijn man het ook wel omdat we al een tijdje een ruimere woning hebben.
Ik wist dat het pittig zou worden, slapeloze nachten enz enz.
nou is onze pup een behoorlijke doorzetter en blaft waneer hij in de bench moet  en als niemand in dezelfde ruimte is.
Nou had ik de bench pas in de slaapkamer gezet en dan is hij in pricnipe stil na even mokken.
Mijn man irriteerd zich er kapot aan, hij wordt wakker van het geblaf en waneer ik op sta om ons hondje uit te laten dit ook s'nachts ook al staat de bench beneden.
dat ik veel met onze pup bezig zou zijn wist mijn man maar dat het zo intensief was niet.
(soms heb ik naast het hondje geslapen bij de bench en ik kan niet  makkelijk ff weg van huis boodschappen doen en het huishouden is iets minder aktief door onze kleine dondersteen alles moet gepland worden, meer dan anders.
Toch doe ik bijna alles alleen als t om ons hondje gaat, mijn man werkt best veel en maakt lange dagen dus begrijp dat het voor hem ook wennen is en niet altijd leuk waneer je geen rust kunt vinden.
Waneer hij iets aan me vraagt nu, moet er eerst altijd rekening met onze pup worden gehouden en dergelijke.
Vanacht ben ik er twee keer uit gegaan om Moosje uit te laten, man wakker en vloeken werd dus wakker, bij terugkomst lawaai in de keuken door vrolijk hondje, terug in bed en bench gepiep en man is geflipt. Hij is weg gegaan naar zijn moeder om daar verder te slapen.
kortom ellende...
ik ben heeeeel bang dat hij onze moos niet meer wil en dat vind ik een afschuwelijke gedachte naast deze sfeer om de pup.
Ik loop al op eieren en paranoide waneer het beestje even piept.
Ik wil niet een van die vele mensen zijn die hun hondje herplaatsen ivm 'omstandigheden' je leest het zo vaak "Wegens omstandigheden zoeken wij een nieuw thuis voor ons lieve hondje. Is zeer lief en aanhankelijk, wil graag spelen en is nog geen 3 maanden oud, wij doen hem weg ivm ons gezinsleven en vragen een vergoeding maar we wilen zeker zijn dat hij een heel warm gouden mandje krijgt". voor info bel 000000.
Dit wil ik niet!!!!
Maar mijn huwelijk gaat lijkt wel naar de knoppen.
Hij ligt zo lief te slapen en er is vooruitgang.
Onze dochters zijn gek met deze schattebout.
Ik weet niet of iemand weet wat te doen, help?

pfoe, moeilijk zeg!misschien helpt het als je je man dingen laat lezen over opvoeding? leg hem uit dat het heus wel beter gaat worden binnen korte tijd, maar dat dit nu even normaal is bij een pup. laat hem desnoods verhalen van dit forum lezen over pups.
veel sterkte!!!
ik kan zelf ook totaal niet tegen pups, daarom neem ik altijd herplaatsers. ik word er heel nerveus van, dus ik begrijp je man ook wel.

Met je man praten....dat dit er echt bij hoort en over gaat, het is idd even doorbijten.

Ik zou eens met je man rond de tafel gaan zitten en een goed gesprek voeren/afspraken maken.
Hem duidelijk maken dat het maar tijdelijk onrustig is en als je nu heel veel in je hond investeert heb je straks een fijn huisdier.

Ik wens je sterkte hiermee.

Klinkt heel herkenbaar alleen had ik het met een volwassen hond. Praat er is rustig met hem over en vraag wat hij graag wil dan weet je iniedergeval waar je aan toe bent. Voor iemand die geen honden gewend is is het ook een hele stap om ineens zon levend wezentje met een eigen willetje in huis te hebben. Leg hem duidelijk uit dat dit vanzelf overgaat etc en misschien trekt hij dan wel bij.
Mijn ex wist ook niet dat het hebben van een hond zon impact had op je leven en dat er zoveel dingen veranderd moesten worden en dat je niet zomaar even er op uit gaat met zn 2e.

Je man geeft het wel snel op ! Je hebt je puppy twee weken, dat is net hetzelfde als een baby, moet nog alles leren !

Ik lees dat je man er ook achter stond, dat er een hondje kwam, dan moet hij nu ook mee willen en eraan werken ! Deze "problemen" zijn van voorbijgaande aard, het is een pup !!!!

Ik vind het top van je dat je er zo mee inzit, want ik lees dat je van je pup houdt ! Spreek eens met je man, leg hem voor dat het niet zo gaat blijven, dat hij geduld moet hebben. Jij en je kinderen zijn gek op de pup, dat moet je man toch ook inzien.

Ben zeker dat hier tal van mensen zitten die jou goede tips kunnen geven om je pupje verder op te voeden en hopelijk kan je je man daarbij betrekken en wil hij zich ook gaan inzetten. Het is niet dat je hem hebt gedwongen een hondje te nemen, jullie hebben dit samen beslist, dan heeft hij nu ook zijn verantwoordelijkheid om goed voor de pup te zorgen en aan de opvoeding te werken ! Wat dacht hij ? Dat een pupje meteen alles kent en perfect is ? Is hij dat ?

Een hondje neem je voor het leven, niet voor heel even. De dingen waar jullie nu mee worden geconfronteerd zijn normaal, hij had zich dan beter moeten informeren op voorhand !

Succes !!!

Sorry,
ik vind je man erg egoïstisch.
Houd totaal geen rekening met wat jou en/of de kinderen interesseert.

En een man die wegloopt en bij zijn moeder gaat slapen omdat hem iets niet aan staat,
..........................
Beter mijn mening hierover niet schrijven.

Inderdaad moeilijk, maar ik snap het wel (beide kanten).
 
Ik wilde ook al jaren een hond en ineens bleek dat mijn vriend het ook wilde (blij! ).
Het werd een asielhond, wel een jonge (4 maanden).
Dat het zó pittig zou zijn daar had ik me wel iets op verkeken. Blaffen, piepen, wallen tot mijn kin en bijna elke nacht 2 keer de bench schoonmaken (want ze was ook nog eens behoorlijk aan de diarree).
 
Ik was zó bang dat mijn vriend het mij kwalijk zou nemen ("jij wilde zo graag een hond") en dat ze weer weg zou moeten. Gelukkig heeft hij dat nooit gezegd.
 
Inmiddels wordt ze bijna 2 en gaat het best goed (het blijft een moeilijke hond, onduidelijk verleden, voller rugzakje dan we dachten), 's nachts wil ze nog wel eens blaffen, maar dan hoort ze wat (sinds ze niet meer in de bench hoeft is ze waakser).
En hoe moeilijk we het allebei ook vinden soms, we zijn wél hartstikke blij met haar, ze is niet meer weg te denken.
 
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je relatie op de klippen loopt hierdoor, een hond hoort leuk te zijn. Tuurlijk is het soms moeilijk, maar dat is logisch.
Misschien was het in jullie geval beter geweest om een wat oudere herplaatser te kiezen, een die al zindelijk is, maar dat is achteraf gepraat.

Denk dat jullie hier samen héél goed over moeten praten, over hoe nu verder, wat wil hij, wat wil jij.

Uiteindelijk komt het echt wel goed, maar daar moet je man ook vertrouwen in hebben en het lijkt erop dat hij dat nu niet heeft.

Waarschijnlijk krijg ik nu veel kritiek over mij heen maar waarschijnlijk heeft hij ingestemt met het hondje, dan had jij iets voor jezelf, hij voelt zich schuldig omdat die veel werkt en lange dagen maakt, nu heb jij een hond, hij heeft waarschijnlijk gedacht dat je dan niet zo eenzaam zou zijn.
Het zal voor hem een enorme tegenvaller zijn dat een hond geluid maakt en al helemaal een herder met hun gepiep en geblaf.
Ook dat je nu heel veel rekening met een dier moet houden, dat is die niet gewend.

Ga met je man praten, je zal niet het eerste stel zijn wat rond een half jaar naar aankomst hondje uit elkaar gaat, want wat is dat nou voor volwassen gedrag, naar je moeder omdat een hondje piept.
Daar zit dan veel meer achter, dus echt waar ga met hem praten en niet waar de hond bij zit, want dit soort gesprekken zijn soms heel confronterend.

Je schrijft dat je man het ook graag wilde, waar bleek dat uit? Kan hij dat je nog vertellen?
Soms helpt het wel als je even voor je haalt waarom je iets wilde.

Jullie hebben ook dochters, ik ga er even vanuit dat jullie daar ook voor uit je bed zijn gekomen, en je ze niet kant en klaar kreeg.

Dat je man er moeite mee heeft te wennen aan een hond in huis kan ik me goed voorstellen, ik moest daar ook enorm aan wennen, omdat we thuis nooit honden hadden gehad, en mijn man wél.
Inderdaad dat je rekening moet houden met een hond in huis, als je weg wilt e.d.
En dat is moeilijk van te voren voor te stellen, dat klopt.

Als hij lange dagen maakt, kan ik ook begrijpen dat het vermoeiend is, maar om dan naar zijn moeder te vertrekken?! Dat zou ik de mijne heel erg kwalijk nemen.

Wij hebben een herplaatser en geen pup dus bepaalde dingen heb ik niet meegemaakt.
Wel weet ik dat het alleen maar beter kan gaan.
Je pup moet zich wel gewenst voelen, ook door je man.
Hij moet dus even op de tanden bijten en zich door deze periode heen slaan.

Staat je man open voor het lezen van informatie, of naar een (pup)cursus gaan?
Dat is ook goed voor de band tussen hem en de hond.

Lijkt me wel een heel vervelende situatie voor allemaal.

Tja, euh....

Normaal puppygedrag lijkt mij, en da's hier ook niet het probleem denk ik..

Nou wil ik niet zeggen dat jou man , (net als ik)het normaal moet vinden om 13 uur per dag van huis te zijn, om 05:30 weer uit bed moet nadat de honden om 3 uur snacht's de boel  hebben afgebroken omdat er bv een vos buiten liep.[
Bij ons zijn dat dan volwassen honden, dus dan zou ik me nog meer op kunnen winden natuurlijk.

Maar heb meer het idee dat het bij uw echtgenoot mischien de druppel is..
Druk , stress op het werk mischien.??

*docter phill modus out*

ja, praten zullen jullie zeker moeten. de meeste mensen krijgen in het begin niet veel rust met een pup.het is wel makkelijk om te zeggen dat je man egoïstisch is omdat hij bij zijn moeder ging slapen, maar wij kennen jullie situatie niet. misschien heeft hij een drukke baan, en heeft zijn rust hard nodig.
maar leg hem uit dat dit tijdelijk is, en dat het zo met (bijna) alle pups gaat in het begin, omdat ze pas bij hun moeder weg zijn en moeten wennen. het zou kunnen helpen als je een gedragen shirt van jezelf in de bench legt, zodat hij je ruikt. ook feromonenspray of zo'n ding voor in het stopcontact met feromonen kunnen helpen.
beloof je man dat jullie samen wat leuks doen als de pup gewend is.

Niks mis met een aantal nachten apart te slapen: man in jullie bed en jij op een gezellig veldbedje beneden naast de bench. Iedereen tevreden: man krijgt z'n nachtrust, hondje is niet alleen, en jij bent niet zo gestresst om tussen twee vuren te zitten.
Zoek creatieve oplossingen voor ieders wrevel en ergernissen, en ga er geen ruzie over maken, jullie zijn 1 gezin, ouders, kinderen en hond, samen vinden jullie vast oplossingen waar ieder zich in kan vinden. Dan wordt iedereen meteen een pak rustiger, want iedereen voelt zich begrepen, en een rustige sfeer in huis komt een pup altijd ten goede (wordt ie zelf ook rustiger van).

En er is vast wel iets aan de hond dat je man wel leuk of grappig of ontroerend vindt, al is het maar een kort spelletje (verstoppertje, zoek het snoepje), of als ie graag fotografeert: fotootjes nemen,...

Succes, het komt allemaal goed!

Wat snel veel reacties

Ik moet zeggen dat ik in eeste instantie altijd een hond wou en ik mijn man dat in de loop van de tijd dit  geregeld heb voorgesteld.
Ik wou het graag en hij stemde toe maar was ook enthusiast naarmate de datum verstreek en de grote dag van het ophalen van moos dichterbij kwam.
Ik denk dat hij het inderdaad meer voor mij heeft gedaan nu achteraf... uit liefde voor mij.
Het is niet zo dat mijn man niet kan genieten van ons hondje, waneer hij met hem speelt doet hij dit met  volle overtuiging en hji knuffelt hem ook veel, maar waneer er 'problemen' komen dan is het niet meer leuk, wat ik ook wel begrijp in zijn geval.
Ik heb het gevoel dat ik extra moet presteren de hond goed op te voeden omdat ik een hond wou en hem hem meegetrokken in iets waar hij misschien niet klaar voor is, of misschien nooit zal zijn.
Dat hij naar zijn moeder is gegaan vind ik ook erg rottig en onbegrijpelijk in de zin van makkelijk weglopen.

Phoe ja, dat is lastig.
Zelf heb ik met mijn eerste vriend ook behoooooorlijk veel ruzie en irritaties gehad om de hond. Mijn ouders hadden vroeger ook regelmatig ruzie om de hond.
Als kind is dat niet leuk en ik kan wel zeggen dat de hond een van de redenen was waarom mijn eerste vriend en ik uit elkaar zijn gegaan.
Ik kan (en wil!) niet zonder hond, maar hij wou totaal geen last hebben van 'mijn hobby'. Dat gaat gewoon niet. Maar wij hadden ook geen kinderen en ik was 24 toen we uit elkaar gingen, dat is even wat anders natuurlijk.
Biko was er al toen ik met mijn huidige vriend ging samenwonen en ik heb duidelijk van te voren gezegd: dit is mijn hond, die blijft en als hij er niet meer is, dan komt er een andere hond. Maar ik zorg er dan ook voor. Mijn vriend zou zelf geen hond nemen als het aan hem lag, hij houdt meer van katten. (tenzij het op de kattenbak aankomt uiteraard )

De puppytijd is gewoon een hele zware tijd. Ik denk dat je het  beste met je man om de tafel kan gaan zitten.
Bespreek goed wat zijn verwachtingen zijn en wat die van jou zijn. Schrijf ze desnoods op. Vertel wat hij de komende tijd kan verwachten. Leg ook uit dat dit voor jou ook een leuke tijd moet zijn, de puppytijd. Dat hij ook weer over gaat.
Het kan zijn dat je man zich echt helemaal niet happy voelt met een hond en hij er niet aan kan of wil wennen.
Als je iets niet wil, dan is het 12 jaar lang strijd over de hond. Zeker niet voor je kinderen.. Het is niet leuk als je doodziek bent en toch met de hond naar buiten moet omdat je man het vertikt hem een keertje uit te laten.
Dus praat erover, kijk of je er samen uit kan komen. Dat zou moeten lukken als je dat allebei ook graag wil.

Heel veel succes.

Zoals iedereen al zegt, praten met je man is het beste, ik zou er wel begrip voor hebben dat hij als hij een drukke job heeft graag wil slapen s nachts, (al reageert hij best kinderachtig vind ik), dat zou ik hem wel vertellen ook, dat je dat begrijpt. Ik bedoel dat het denk ik wel heel belangrijk is dat je niet op verwijtende, aanvallende toon met hem gaat praten want dat heeft meestal geen effect. Rustig uitleggen dat dit allemaal overgaat en hij over een tijdje weer van zijn nachtrust kan gaan genieten.


Misschien kunnen jullie de eerste tijd totdat de hond helemaal ingeburgerd is en aan een vast ritme gewend is apart slapen zodat hij er geen last van heeft als het hondje naar buiten moet.

er is al een hoop gezegd maar wat ik me eigenlijk afvroeg aangezien je het had over je dochters ..... 

Hoe was hij toen in de baby tijd want dan moest je er ook 's nachts uit, huilende baby's, huishouden even wat minder, niet even makkelijk een boodschap doen ..... 

zoveel anders is het nu niet behalve dat het om een hond gaat en niet over een kind / zijn kind / jullie kind.

bedoel ... ik ben al lang uit de luiers maar het is nu weer net als toen een van de jongens geboren werd. Wellicht kan je dat ook meenemen ......

jeanine

of het nou een stress-reactie is geweest..? Dat maakt de situatie niet makkelijker, en vind ik ook niet goed te praten...
weglopen of met elkaar in gesprek blijven...doe mij dat laatste maar, en voor de TS ook beter !

Probeer erachter te komen wat jullie verwachtingen zijn, hoe jullie elkaar af kunnen lossen, en vooral ook, er voor elkaar zijn !

Toen onze dochters pas geboren waren, was mijn mijn erg geduldig, zijn meisjes zijn alles voor hem.
Ik ga zowiezo een gesprek aan en ik zal hem vragen eventueel hier op deze site zich meer in te lezen en te zien wat hij kan verwachten.
Ik heb me beter voorbereid dan dat hij dat heeft gedaan, dat is duidelijk.
Ik moet zeggen dat ik ook nogal kribbig ben gezien het gebrek aan nachtrust en hoopte van mijn man wat meer begrip te krijgen.
Ik heb zoeven geprobeerd te bellen maar zijn tel staat niet aan.
Ik ga het heerlijke moosje zo uitlaten lieve mensen'

Dat is niet makkelijk, gelukkig is het vaak maar een korte periode.
En een pup is toch net een kind?
Of wist hij dat niet van tevoren?

geniet lekker van jullie pup, die tijd kan je niet meer over doen , hopelijk blijven jullie in gesprek samen, en laat je man i.i.d meelezen, inlezen enz. Elk stapje is er één ! Succes !

hoi ,jij voelt je rot en schuldig en verplicht om alle hondentaken op je te nemen.Op zich prima je man werkt veel .Maar als het even moeilijk is ,dan word hij boos en loopt weg.Dit is niet zo fair tegen over jou.Jullie hebben SAMEN het besluit genomen om een hond te nemen.
Dus ook samen er tegen aan.Okee dat jij meer taken hebt is logisch je geeft aan dat je man veel werkt.Maar boos worden gaat te ver.Praat er over ,dat jullie elkaar moeten steunen.En dat het echt beter word.En dat het normaal is dat het soms moeilijk is.Probeer niet het gevoel te hebben ,om hem alles heel makkelijk te maken.Jij bent geen schuldige ,jullie samen hebben de hond gekozen.Je kan je best doen ,maar hij moet dat ook want het is ook zijn hond.heel veel sterkte ermee groetjessss judith

Het is inderdaad een hele zware tijd, maar geloof me, het komt goed! Probeer hem daarmee te overtuigen en laat hem ook weten dat hij ingestemd heeft en daarom nu niet zo bij de pakken neer moet gaan zitten.

Ik zou met hem om de tafel gaan.
Hem uitleggen dat een jonge hond net als een kind eerst veel vraagt en wel eens uitmoet!
Net als toen je kinderen klein waren, dus baby waren.
Vertel hem ook om wat geduld te hebben, want een hond is met geduld sneller opgevoed als kinderen

Laat hem ook genieten als jullie buiten zijn en de kids met de pup spelen, daar moet zijn hart toch ook sneller van gaan kloppen?

Maar weglopen en bij moeders verder gaan slapen was voor mij, not done! Terug komend had er eerst gepraat moeten worden, dat had ik dus niet gepikt, want op dat moment ontrok hij zich aan zijn volledige verantwoordingen, dus ook van jou en de kids en het hele huishouden, dat had ik dus niet gepikt!

lekker bij zijn moeder laten en op zoek gaan naar een begripvollere man

Wat lastig joh. Aan de ene kant snap ik dat je man het erg vervelend vind en toch zwaarder dan verwacht, maar aan de andere kant vind ik het ook wel erg kinderachtig om naar zijn moeder terug te gaan en daar verder te slapen. Dat vind ik dan ook echt weer niet kunnen... 
Ga met hem om de tafel zodat jullie het uit kunnen praten, hoe het nu gaat is voor jullie beiden niet goed. Ik denk ook dat jullie niet het meest gemakkelijke ras genomen hebben. Herders kunnen behoorlijk blaffen en piepen. Daarbij zijn veel herders erg nerveus en dat doet de situatie ook geen goed denk ik... Persoonlijk heb ik het vermoeden dat jullie beter af zouden zijn geweest met een pup van een minder hard kaliber en wat gemakkelijker op te voeden. Helemaal als je man hier al problemen mee heeft.