moeilijk

Ik zit met een groot probleem. Een kennis van me heeft een leuk hondje van amper twee jaar. Zelf is ze 78, erg in de war en eigenlijk niet in staat om goed voor het hondje te zorgen. Ze behandelt het hondje als een baby en trekt hem nog net geen kleertjes aan. Vaak is het hondje bij mij want ze wil hem niet alleen laten en ik neem hem ook regelmatig mee voor een lange wandeling, ik krijg dan wel een lijst met instructies mee, mag niet vies worden, mag niet rennen (dan wordt ie moe) niet met andere honden (dan wordt ie ziek of wordt gebeten) enz enz. Ik trek m,n eigen plan en spoel hem eerst thuis af voordat ik hem weer terugbreng en laat hem lekker spelen met mijn 3 honden. Nu is ze in het ziekenhuis opgenomen en is hij bij mij. Gisteren heb ik het hondje laten nakijken bij de dierenarts omdat ik vond dat hij zo kaal werd, volgens de dierenarts is de oorzaak stress!! Eigenlijk moet hij zo snel mogelijk weg bij de mevrouw en ik weet ook wel een goed adresje voor hem maar deze mevrouw houdt zo zielsveel van haar hondje en zal hem nooit af willen staan. Ik heb de dierenarts gevragen om haar conclusie op schrift te zetten om haar over te halen maar ik vrees dat dat niet genoeg is.Wie kan mij helpen om dit baasje te overreden want zelf vindt ze dat het hondje het heel goed bij haar heeft.

waarom ligt ze juist in het ziekenhuis? kan ze zelf nog voldoende met het hondje wandelen? mischien zijndat wel argumenten die je kan gebruiken.

Je zou haar ook gewoon kunnen proberen te overtuigen.
Je moet niet meteen haar hondje af te nemen.
Dat is hartverscheurend als zij denkt dat ze het goed doet en als ze zoveel van dit hondje houdt.
Ze heeft het er goed mee voor, laat de dierenarts haar doen inzien wat anders moet.
Ze houdt van haar hondje dus als ze inziet wat ze mis doet wil ze dat vast wel aanpassen!

Edit: nu ze in het ziekenhuis ligt kan jij je toch met haar hondje bezighouden en kijken wat hij nodig heeft? Dit kan je haar dan proberen bij te brengen als ze weer thuis is!

Ze ligt in het ziekenhuis omdat ze behandelt is voor kanker, ze kan wel met het hondje wandelen maar altijd aan het riempje terwijl hij zo kan genieten van het rennen en dollen met andere honden.

je kan haar ook uitleggen hoe jij het al een hele tijd doet met haar hondje en dat haar hondje het toch prima naar zijn zin heeft bij jou.

Dit is zo erg voor het hondje. Een soortgelijk geval ken ik ook uit mijn buurt. Een oud echtpaar, allebei voorbij de 80 jaar en ziek, hebben een tijd geleden plotseling hun zoon verloren. Aangezien de vrouw niet goed kon lopen, zat het pupje een jack russell-mix constant bij de vrouw op schoot en werd zelfs chocolade gevoerd. De man liep een paar passen in het park met hem, maar meer niet, aangezien hij steeds slechter ter been is,  zit hij altijd binnen. De vrouw kreeg een beroerte en werd opgenomen in een verzorgingstehuis en stierf kort erna. Ik heb de man gemeld, dat chocolade vergift is en hij keek me aan, zo van,  dat hij het niet geloofde. De man heeft keelkanker en is geregeld weg, naar de dokter of het ziekenhuis en het diertje zit alleen. Het hondje komt nu al helemaal niet meer buiten, de buurvrouw neemt hem wel eens mee voor een wandeling, maar meer als 1 keer per week zit er niet in. Nu was er een echtpaar met een hondje, die dit hondje wilden overnemen. Om een lang verhaal kort te houden, de man weigert het hondje af te staan, hij zei zoiets als : over mijn lijk ! en dit is het dan voor het hondje. Schattig hondje om te zien. Maar pure dierenmishandeling, vind ik. Een man van over de tachtig, met slechte vooruitzichten ivm de kanker, houdt het hondje nu angstvallig bij zich. Ik vind dit heel erg, erg voor de man, erg voor het hondje. Maar we kunnen niets doen !

Het is heel lastig, oudere mensen hebben vaak al veel mensen verloren uit hun omgeving en klampen zich vast aan wat ze nog wel hebben. Ze redeneren heel anders dan wij doen en op zich kunnen ze daar niet zoveel aan doen. Ze zitten vastgeroest in bepaalde patronen, laten zich door niemand iets wijs maken, maar handelen eigenlijk vanuit hun eigen angst weer iets of iemand te verliezen.
Je zou dat kunnen proberen in te zetten. Door duidelijk te maken dat als ze zo doorgaat ze dit hondje gaat verliezen. Wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn, maar het is duidelijk dat ze er veel moeite mee heeft in het belang van het hondje te denken.
Het diertje meteen uit haar leven halen is voor haar een enorme schok. Misschien is er een mogelijkheid dat ze de zorg kan delen. Of dat ze het hondje toch nog af en toe kan zien.

Ik voel me hier dubbel in. Van de ene kant zielig voor het hondje, maar ook zielig voor de vrouw.
Het hondje krijgt, hoe krom ook, wel liefde. Het hondje is bijna 2 jaar gewend om "vertroetelt" te worden door haar en ik vraag me dus af in hoeverre hij daar ècht last van heeft en of hij haar ook niet heel erg zal gaan missen.
Zelfs als honden mishandeld worden adoreren ze hun baas meestal nog , dus ik weet het niet. Ik weet alleen/ook wel dat het hondje niet op de manier opgevoed wordt, zodat de hond "hond"kan zijn, maar toch.......
Dat de dierenarts zegt dat het stress is komt hoogst waarschijnlijk ook door jouw verhaal ( dit bedoel ik niet negatief, want ik vind het heel lief dat je je zo om dat hondje bekommerd), maar het zou me niks verbazen als het een allergie is omdat het hondje mogelijk van alles te eten krijgt.
Ik zou zeggen, geef het tijd, doe wat jìj kunt doen, maar ze uit elkaar halen vind ik heel rigoureus en eerlijk gezegd vind ik dat je dat niet kunt maken, tenzij de vrouw het zelf wil. De vrouw is oud, het is een mensje van de dag, de tijd dat er een nieuw baasje gezocht moet worden komt er en dat duurt misschien nog een tijd en misschien ook niet.

Ik stel me voor dat als ik oud ben en ik voed mijn hondje op, op de manier zoals we er nú over denken en de opvattingen zijn tegen die tijd heel erg veranderd en zou de hedendaagse manier "zielig" zijn. Ik ben ziek en heb misschien niet lang meer, maar omdat ik niet goed genoeg voor mijn hondje zou zijn, wordt het al van me afgenomen.
Hoe zou ik me,jij je voelen?

ik zou niet direct denken aan herplaatsen van het hondje. Ik heb al een paar keer op dit forum een link voorbij zien komen waarin opa's en oma's hun hulp aanbieden om op te passen op hondjes. Misschien is dat iets voor haar. Dat er iemand in haar buurt een oogje in het zeil houdt, dat doe jij nu al begrijp ik dus dat kan ook. 

Iemand die dagelijks of om de dag bij deze mevrouw gaat kijken en haar helpt goed voor haar hondje te zorgen. Zo heeft ze aanspraak, let er iemand op haar hondje en hoeft ze in deze, toch al zo moeilijke en ingrijpende tijd in haar leven, geen afstand te doen en verdriet te hebben van haar hondje.

Ik zal vanavond even zoeken hoe de site heet en hem hier neer zetten.

zolang deze mevrouw nog goed bij de tijd is, zelfs nog kan wandelen, kan je het hondje haar niet ontnemen.

wel kan je dagelijks afspreken met meerderen om een kijkje te nemen bij deze mevrouw, en gelijk haar hondje mee nemen voor een wandelingentje.

daar zou ze zeker blij mee zijn deze mevrouw, maar om nu dat hondje te herplaatsen, nee niet doen, deze mevrouw heeft denk ik niemand meer, en haar hondje kan gewoon bij haar blijven, en als jullie met elkaar afspreken om allemaal een rondje met dit hondje te lopen, is dat uitstekend toch.

Ik vind dat je niet kan beslissen over de hond van iemand anders.
Die mevrouw is dol op haar hondje op haar manier.
En dat kan je niet zo maar van haar af pakken omdat jij vindt dat ze er niet goed voor zorgt.
Ze laat hem nooit loslopen, nou en...... dat moet ziij weten. Als jij hem uitlaat krijgt hij wel de kans om lekker met andere honden te spelen.
Bovendien er zijn zoveel hondjes die nooit met andere honden spelen omdat ze het zelf niet willen.

De mevrouw heeft in goed vertrouwen jou de zorg voor haar hondje gegeven nu ze noodgedwongen in het ziekenhuis ligt.
Dan kan je het niet maken om achter haar rug om een ander thuis voor hem te zoeken.
Mevrouw heeft kanker en is 78 jaar oud, wil je haar nu het enige afnemen waar ze van houdt?

Misschien vind je mijn reactie hard naar jou toe.
Maar verdikkeme zelf ben ik 77 jaar en slecht ter been, ik moet er toch niet aan denken dat ze Rocky bij mij weg halen omdat ik hem niet zou kunnen geven waar hij volgens een ander recht op heeft.
Dat hij vorig jaar bij mij kwam wonen heeft er wel voor gezorgd dat ik niet in de depressie ben geraakt die er aan zat te komen omdat ik geen kennissen en vrienden meer heb en nergens heen kan.
Neem mij mijn hondje af en van mij hoeft het dan niet meer.

Ook ik vind dat je niet kan beslissen hierover.

Deze mevrouw is eigen baas en dat jij NU een adres hebt is heel lullig gezegd jou probleem.
Je kan een hond niet zomaar af nemen.
Hij wordt niet mishandeld of weet ik wat maar gewoon netjes verzorgd.
Hij mag dan niet rond rennen maarja zo zijn er meerdere.
Het hondje weet niet beter dan hoe zijn leefsituatie bij die mevrouw is en ik vind dat je het zo moet laten.
Mocht de mevrouw echt niets meer kunnen kan je het er altijd over hebben maar vind het een beetje naar dat je dit achter de rug om van die mevrouw doet en geen nee accepteert.

Weet je zeker dat het stress is? De oorzaak vinden voor haaruitval en jeuk is vaak (als er geen duidelijke oorzaak zoals een parasiet is) een heel lange weg. Ik geloof dat wij anderhalf jaar bezig zijn geweest om erachter te komen waar de haaruitval, hot spots en jeuk bij mijn hond vandaan kwamen. Ik wil niet je meteen je dierenarts afvallen, maar heel veel mensen op dit forum zullen kunnen beamen dat de oorzaak voor haaruitval en jeuk ontzettend moeilijk te vinden is. Het hondje kan namelijk net zo goed allergisch zijn voor de voeding of voor bijv. huisstofmijt. Jij hebt waarschijnlijk je zorgen geuit tegenover de dierenarts en daarmee heb je hem/haar (onbewust) al in een bepaalde diagnoserichting gestuurd.

Ik zou persoonlijk nooit het hondje van een oude, doodzieke dame afnemen als je niet 100% zeker weet dat het diertje mishandelt wordt. Ik denk dat wat je doet (het hondje regelmatig meenemen op een wandeling) al heel goed is. De vrouw is gek op haar hondje en misschien een beetje overbezorgt. Maar is ze in huis ook zo overbezorgt? Ik kan me bijna niet voorstellen dat als het hondje overdag gewoon lekker bij een oud vrouwtje thuis zit en overdag lekker met jou meeloopt echt heel ongelukkig is. Ik neem aan dat het beestje gewoon twee keer per dag eten heeft en los door het huis mag lopen? Misschien ligt de oplossing is het vaker uitlaten van het hondje. En dan toch gewoon lekker laten spelen met anderen. Wat niet weet wat niet deert. Het hondje geniet en je doet de dame (die het waarschijnlijk al heel zwaar heeft) geen verdriet. En dat je nu iemand anders voor het diertje weet doet eigenlijk niet ter zake. Komt tijd komt raad. Ik denk dat het voor de gezondheid van de dame ook van belang is dat zij haar hondje voorlopig kan blijven zien.

in deze tijden van allemaal maar druk druk, zijn de opa's en oma's die alleen komen te staan ook aan het vereenzamen, deze dame heeft misschien geen kinderen, en al zou ze die wel hebben, ook hun hebben hun eigen leven, en dat betekent niet dat je elke dag je neus hoeft te laten zien, want dat is soms ommogelijk, haar hondje is het enige wat deze dame momenteel heeft, het hondje is niet onderhevig aan verwaarlozing of mishandeling, ze heeft de allerbeste intenties, wat is er nu mooier dan  de pure liefde van een trouwe viervoeter nog te mogen voelen alsje deze leeftijd bereikt hebt...en dan ook nog eens ziek...het is haar enige houvast...oude bomen moet je niet verplaatsen...

Het verhaal is nog niet compleet. Deze mevrouw is zo in de war dat ik de zorg voor haar hondje steeds zwaarder vind wegen.Ze belt me gemiddelt 7 keer op een dag, als ik weg ben geweest staat m,n antwoordapperaat vol, ze belt me midden in de nacht met bv. de vraag "mag hij een aardbei" of iets wat ze al 10 keer eerder gevraagt heeft. Ik wil wel voor het hondje zorgen maar ik krijg de mevrouw erbij. Dit aangeven bij haar helpt niet want na een half uur is ze het weer vergeten.Nu heb ik zelf een zwaar depressieve moeder op een uur rijden van me vandaan waar ik mijn zorg aan moet besteden, een druk gezin en mijn werk. Ik KAN en WIL wel voor het hondje maar niet voor deze mevrouw zorgen. Door haar "in de war" zijn heeft ze ruzie met iedereen in de buurt en met haar familie, ze heeft geen kinderen. Ze staat wel op de wachtlijst voor een verzorgingshuis maar daar gaat ze niet naar toe zonder haar hondje. Nou heb ik zelf 3 honden en een man die dit tolereert maar zelf niet gek is op honden, hij wil niet regelmatig een 4-de hond over de vloer en dat leidt dus regelmatig tot ruzie,s.Ik realiseer me dat het hartverscheurend is voor de mevrouw maar de druk wordt me te zwaar en zonder mij kan ze het hondje niet houden.

vervelend, mes snijdt aan 2 kanten nu...kun je in contact komen met famillie leden ? Misschien dat er proffesionele hulp in geschakeld moet worden, thuiszorg o.i. Ik heb zelf in de zorg gewerkt. En heb het vaak meegemaakt. Jij kunt dit zeker niet allemaal op je nek nemen nu, met jouw beste intenties ook. Er zal of iets van mantelzorg uit haar kringen uit voort moeten komen als dat kan, en anders toch thuiszorg..ook omdat ze zo in de war is, beginnende althzeimer, zeg het maar...Is voor ons een moeilijke schatting maken, ook voor jouw.

Truida nee ik vind je reactie niet hard naar mij toe, ik snap het allemaal wel, ze moeten mijn honden ook niet van me afnemen. Ik ben niet van plan iets te doen achter haar rug om, ook omdat het HAAR hond is en niet te mijne, ik heb alleen gezocht naar een adres "voor het geval dat". Maar ik ben ten einde raad, zonder mij redt ze het niet en ik kan het niet meer.

misschien is het handig als je meld in welke woonplaats dit speelt , allicht zijn er mensen op dit forum die bij willen springen ik zou meteen mijn hulp aan willen bieden !!

Is het misschien mogelijk een buddy voor de mevrouw te regelen? Het lijkt me heel lastig als je de hele dag maar door haar wordt gebeld met 'onzinnige' vragen.

Het is wel een heel lastig parket waar jij, die mevrouw en het hondje in zitten. Iemand met beginnende alzheimer iets vertrouwds afnemen geeft vaak een enorme spurt in de ziekte. Mensen kunnen dan binnen één of twee jaar helemaal aftakelen. Helaas vaker gezien. Het gaat vaak mis als ze naar een verzorgingstehuis moeten. Ik kan me zo voorstellen dat het wegnemen van haar hondje ook slecht is voor het beloop van haar ziekte. (Ook de kanker). Maarja...voor jou is dit ook geen doen zo en voor het hondje misschien ook niet.

Wie weet knapt mevrouw wat op van een buddy. Ik weet dat de oma van mijn man er heel veel aan heeft. Ze gaat zich echt een beetje hechten aan die mevrouw en ze heeft bij haar aanspraak en er wordt met haar gewandeld enzo.

ze is verward dus is het mischien best dat je mee helpt te werken aan een vaste structuur, een vast schema dat heel duidelijk is.
van dit uur tot dat uur wandelen, dat uur eten...