hoe kan ik mijn hond helpen, nu zijn grote voorbeeld, onze andere hond is overleden.

Onlangs, vrijdag 5 oktober hebben wij onze 13 jarige Labrador Moos in laten slapen. Wij hebben nog een Labrador, van 10 jaar Sam, hij snapt er niets van. Hij is er bij geweest, toen de dierenarts bij ons thuis kwam, voor het 'laatste'prikje. Maar hij blijft zoeken.
Ik heb zelf ook heel veel verdriet, maar dit vind ik nog veel erger, wat kan ik doen?

Hem vooral de tijd geven en hem steunen.

Sterkte met het verlies!

Geef het wat tijd! Wij hebben hetzelfde meegemaakt toen Buster dood ging. Flos bleef toen op 14 jarige leeftijd achter en heeft hem weken gezocht. Soms ging hij kwispelend naar de gangdeur in de hoop dat Buster daar zou staan, maar dan kwam hij weer down terug! Na een paar weken, merkte wij dat hij weer meer contact zocht met honden tijdens de wandelingen. Terwijl hij dat voorheen nooit deed, omdat hij Buster had. Nu met mijn volgende honden heb ik ze wel geleerd om veel dingen apart te doen, niet te veel op elkaar te laten leunen. Toen Flos dood ging, had Morris er totaal geen moeite mee. Nu is laatst Morris overleden en ook Lotje mist hem totaal niet. Het is echt triest om te zien als het overgebleven maatje er zo'n last van heeft. Maar echt als ik terug denk aan die periode dat Flos echt aan het rouwen was, heeft het maar enkele weken geduurt. Heel veel sterkte met het verlies van je kanjer Moos en ook sterkte met het steunen van Sam. Geef hem maar zo veel mogelijk aandacht, dan komt hij er wel bovenop....

Hallo Yvon,
Onlangs heb ik hetzelfde meegemaakt. Wij hadden twee shelties, moeder en dochter. De moeder Catootje is op 6 augustus op 13 jarige leeftijd overleden. Haar dochter Lotje (9 jaar) was duidelijk van slag. Ze bleef zoeken op plaatsen waar haar moeder altijd was en was duidelijk ongelukkig. Terwijl ze voorheen altijd vrolijk en blij vooruit rende, sjokte ze nu achter ons aan. Ze liet haar oren hangen. Ze wilde niet meer met de hondenoppas mee (ze verstopte zich achter een stoel). Ik vond het heel erg om te zien. Ik verwachtte dat het vanzelf wel over zou gaan, dat ze er wel aan zou wennen. Natuurlijk vroeg ik mijzelf ook af of ik niet aan het projecteren was of dat Lotje zich misschien zo gedroeg omdat ze zag dat ik zo verdrietig was. Maar na vijf weken was haar gedrag niet veranderd. Ik ben toen met haar naar een holistische dierenarts gegaan en die heeft fantastisch werk verricht. Ze is weer vrolijk en levenslustig, rent weer en gaat weer met plezier met de oppas mee. Misschien was het uiteindelijk ook wel in orde gekomen zonder die holistische dierenarts, maar ik maakte me op een gegeven moment erg veel zorgen over Lotje. Dat ze haar moeder duidelijk mist(e), bleek vorig weekend nog. We waren op bezoek bij  het gezin waar Catootje en Lotje altijd logeerden als we ze niet mee konden nemen op vakantie. Lotje is stapelgek op die mensen. Maar tijdens dit bezoek werd ze weer heel stil en begon ze weer te zoeken. Op plekken waar ze altijd met haar moeder sliep en in de tuin waar ze altijd speelden. Daarna ging ze ergens stil in een hoekje liggen terwijl ze anders alleen maar met de kinderen wilde spelen. Dit was twee maanden na het overlijden van Catootje. Ik vond dit heel opvallend. In haar eigen omgeving was gelukkig alles weer in orde. Dus: misschien moet je het tijd geven en gaat het vanzelf weer goed met Sam. Anders kan ik je aanraden om contact te zoeken met die dierenarts.

Voor jou in ieder geval heel veel sterkte met het verlies van Moos.

Moos en jouw Sam waren maatjes , bijna net zo oud, en onafscheidelijk denk ik zo. ga wandelen metSam op plekjes waar jullie niet zo vaak kwamen met Moos.

bemoeder hem een beetje, geborgenheid geven, verwennen mag best even, neem hem eens mee op een bezoek bij anderen waar je niet kwam met Moos en Sam , zodat je hond afleiding heeft.

het heeft tijd nodig dat Sam er aan went dat tie alleen verder moet. ga ook eens naar speelveldjes waar anderen honden zijn, wie weet vind tie daar een nieuw speelkamaraadje waar je dan mee kan gaan wandelen, niets moet, niets dwingen, rustig aan.

en jij, heel veel sterkte met het verlies van Moos.

Om te beginnen : heel veel sterkte, Yvon. Deze pijn slijt heel langzaam...

Sam voelt natuurlijk ook dat jij verdrietig bent.
Heeft Sam nog wel een tijd aan Moos gesnuffeld, of heeft de dierenarts Moos gelijk meegenomen?

Ik zou proberen Sam veel afleiding te geven, wandelen op nieuwe plaatsen, misschien een nieuwe knuffel kopen en wat meer spelen met hem.

Veel sterkte,

wij hebben op 25/09 ook onze oudste laten inslapen... Capo mist haar zeker maar we proberen hem extra aandacht te geven.  Het zal zeker verschillen van hond tot hond.
Wij hebben hem wel laten snuffelen aan Layla en ze is gewoon thuis begraven.   

We hebben ook veel weggedaan - nieuwe mand, zelfs nieuwe halsband en lits - maar ik weet nu niet of dat veel helpt

Bedankt voor alle lieve reacties, Jantien, ja, Sam heeft heel lang gesnuffeld aan Moos, maar had niet het idee dat hij er iets van snapte. Ik denk idd, dat ik mijn eigen verdriet, projecteer op Sam. Dat moet ik niet doen natuurlijk, maar als hij dan zo bij me komt zitten, met die zwarte vragende ogen...waar is Moos???? Vind het heel erg moeilijk.

Allereerst heel veel sterkte gewenst.

Hier hetzelfde probleem, in aug is mijn maatje bugs vertrokken naar de eeuwige speelweide.
Zijn vriendinnetje bleef heel zielig alleen over.
We hebben haar erbij gelaten, ze is erbij geweest toen de laatste spuit gezet werd.
Maar toch had ik het idee dat ze het niet snapte, we hebben bugs een nachie bij ons gehouden zodat elk dier hier in huis afscheid kon nemen.
Ze heeft de hele avond speeltjes naar hem toe gebracht, en dan dat koppie, je hart breekt.

Het heeft best lang geduurt voor ze weer een beetje vrolijk werd, nu na twee en een halve maand kan ik pas zeggen dat ze de oude weer is.

De tips die ik heb gekregen is gewoon je routine blijven volgen, of ze mee wil of niet.
Maar geef haar wel de ruimte om zelf te kunnen rouwen!
Zo zijn al bugs zijn spulletjes opgeruimd, en ik heb haar 1 speeltje gegeven van hem, het is haar slaap knuffel geworden!
Geef het tijd, voor jezelf maar ook voor je mannetje..

Thanks Marjolijntjuh! Ik zal mijn lieve Sam, alle tijd geven die hij nodig heeft. Ik moet zelf sterker zijn..Heb het verlies van een hele dierbare hond, tien jaar terug nog niet eens verwerkt! Volgens mijn echtgenoot, ben ik in een vorig leven, een hond geweest, vandaar. Maar bedankt voor je comment!