Van gillende hond naar knuffelkont

Hallo allemaal!

 

Ik wil even Charlie's verhaal van mij afschrijven omdat ik zo ontzettend trots op hem ben!

 

In 2008 heb ik voor mijn 18e verjaardag (na 14 jaar zagen) mijn eigen hond Marcel gekregen, ik heb jaren gezocht naar het juiste ras en toen naar de juiste fokker. En ik ben zo blij met hem.

Maar ik heb ook nog een broertje van 5 jaar jonger dan ik, en die vond het niet eerlijk dat ik wel een hond kreeg en hij niet. 

Ik vond toen ook al niet dat hij klaar was voor een eigen hond, maar ik kreeg te horen dat ik moest begrijpen dat het maar eerlijk was dat hij ook kreeg wat ik krijg...

Dusja, ik heb er mij bij neer gelegd dat er nog een pup kwam en ben mee gaan zoeken naar een juist ras.

We zijn dan uitgekomen bij Markiesjes. (Wat voor mij ook goed uitkwam want ze hadden een wachtlijst van toen 2 jaar) Maar dit vonden mijn broer en mijn mama te lang wachten dus is ze gaan zoeken naar pups zonder stamboom.

Op marktplaats heeft ze toen een nest markiesje pups gevonden waar nog 1 reutje van beschikbaar was.
Ik ben mee gegaan om naar de pups te gaan kijken.

En meteen toen we daar aan kwamen had ik een slecht gevoel erbij.

Deze mensen hadden nog 2 andere nestjes puppies een markiesje cocker kruising en 2 husky puppies.

Charlie was het enige pupje dat van zijn nest nog over was.

Hij was bang, hij kroop weg, wilde niet met de andere pups spelen en hij was zo klein. 
Ik zei toen tegen mijn mama dat ik vond dat ze de pup niet mocht mee nemen, mijn broer kon een bange en onzekere pup niet aan.

Maar mijn mama vond dat omdat we naar daar gekomen waren voor Charlie hij al bij ons hoorde en dus mee met ons ging.

Het heeft welgeteld 2 dagen geduurd en toen kon mijn broer het niet meer aan.

Hij wou 's nachts niet opstaan om Charlie buiten te laten, hij wou niet met Charlie gaan wandelen.

Eigenlijk wou hij gewoon een hondje om mee te knuffelen.

Ik had zelf mijn handen vol met de opvoeding van Marcel en ik kon echt geen 2 puppies aan.

 

Charlie is dus uitgegroeid tot een bange onzekere hond, hij heeft zich erg opgetrokken aan de hond van mijn mama Napoleon. En dus ook al zijn mindere kantjes overgenomen (blaffen als iemand voor de poort staat bijvoorbeeld).

 

Na anderhalf jaar was ik het beu, Marcel is uitgegroeid tot een stabiele sociale gelukkige volwassen hond. En Charlie is met z'n onzekerheden blijven zitten. Hij was bang voor alles, stoelen die verschoven werden, te harde geluiden op de tv, de stofzuiger, de trap, een deken dat omhoog werd gegooid, koekjes, de kat

en niet te vergeten, hij was als de dood voor andere mensen en honden.

Bezoek werd doof van Charlie's gegil.

Na dat anderhalf jaar waar ik mij weinig van Charlie heb aangetrokken omdat mijn broer niet wou dat ik mij bemoeide met Charlie, heb ik het roer omgegooid.

Genoeg is genoeg, ik heb mijn broer de zoveelste uitbrander van hier tot in jakamakka gegeven.

En dan ben ik met Charlie beginnen werken.

Het was niet gemakkelijk, Charlie was immers bang van alles.

Ik heb mij de eerste week op de grond gezet bij hem in de buurt, maar ik heb hem niet aangekeken. Gewoon daar gezeten en zachtjes tegen hem gepraat. Na een tijdje begon hij mij meer te vertrouwen en kwam hij wat dichter zitten. En nog wat dichter. Ik dacht dat het een goed moment was om hem iets lekker te geven. Stukjes kaas werden over de vloer naar hem gerold. Dit had alleen maar een averechts effect dus daar ben ik mee gestopt.

Ik had bijna opgegeven tot hij de volgende dag na een paar minuten echt tegen mij aan kwam zitten.

Hij was duidelijk minder bang en voelde zich op zijn gemak.

Ik mocht hem knuffelen en hij is zelf op mijn schoot gekropen en heeft zich met een zucht in mijn armen opgerold. Ik was zo blij en zo trots op hem.

Van koekjes moest hij echter nog niets weten, maar dat was niet erg hij reageerde wel heel goed op knuffels.

Dus ik ben met hem beginnen oefenen en oefenen.

Na een paar maanden hier in de buurt te zijn gebleven zijn we naar Antwerpen gegaan.

Zonder Marcel erbij.

Charlie heeft heel de treinrit op mijn schoot gezeten, dicht tegen mij aan. Hij was nog onzeker maar voelde zich veilig. In Antwerpen heeft hij niet naar de mensen geblaft, is hij niet uitgevallen en heeft hij zich echt voorbeeldig gedragen.

Toen wist ik zeker dat het nog goed ging komen met hem.

De wandelingen hier in de buurt gaan nog steeds niet zo goed, hij blaft naar iedereen die hij ziet.

Maar als we hier gaan wandelen komen we ook maar weinig mensen tegen.

Ik denk dat het voor hem makkelijker is om zich er over te zetten als hij zoveel mensen ziet en eigelijk geen keuze heeft dan zich aan te passen.

Bezoek ontvangen thuis gaat ook steeds beter, terwijl hij vroeger niet stopte met blaffen en echt doodsbang was wordt bezoek nu vrolijk begroet. Hij blaft wel maar je hoort dat het van enthousiasme is. Het duurt ook maar heel kort, nog geen 2 minuten. En als hij klaar is met blaffen gaat hij bij het bezoek op schoot zitten en wil hij geknuffeld worden.

 

Ik ben zo trots op Charlie, hij is van zo ver gekomen.

Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het niet de juiste moment was om er nog een pup bij te nemen en dat al deze problemen die ik heb ondervonden met hem makkelijk te voorkomen waren.

Maar hij is echt opengebloeid en hij is een schat van een hond geworden.

Charlie heeft nog steeds problemen, maar ik ben er van overtuigd dat met liefde en geduld hij binnekort een heel gelukkige, zelfzekere hond gaat zijn.

 

 

Bedankt voor het lezen, ik wou dit echt van mij afschrijven. Ook omdat ik wat vragen heb in verband met Charlies gedrag en verdere opvoeding en ik zo niet iedere keer heel z'n verhaal hoef te vertellen maar wel een duidelijk beeld kan geven van hoe Charlie is.

 

Groetjes Charlotte, Marcel & Charlie

HHEEEYYYY, je mag ook trots zijn op jezelf hoor!!!!!!!
Knap werk

Hey,
super van je =) een hondje heeft namelijk iemand nodig die leiding geeft en je broer is daar volgens wat ik kan lezen niet toe in staat, ik ben blij dat jij toch verantwoordelijkheid neemt die je broer normaal zou moeten hebben.

Ik hoop dat je dit niet persoonlijk neemt maar ik verwijt je ouders. Zij zouden slim genoeg geweest moeten zijn om geen hond te geven aan een 13 jarige jongen die de komende jaren toch gaat puberen. Het gaat om een leven, maar echt geweldig van je dat jij dit hondje wel zekerheid en stabiliteit geeft!

Super! Logische dat je trots ben op jezelf,

Wat goed dat jij je toch over hem hebt ontfermd Je mag echt wel trots zijn op jezelf! Jammer natuurlijk dat je mama er toen niet beter over heeft nagedacht, maar je kan de tijd niet terug draaien en je bent goed bezig

Super van je! Je mag trots op jullie allebei zijn!

je mag best trots op jezelf zijn.
Super dat je tijd in charlie bent gaan steken zo kan hij ook mee genieten van hond te zijn.
Met de nodige tijd en knuffels komt het wel allemaal goed met dat ventje.
Geniet nog van charlie en natuurlijk jouw eigen schatje marcel.

Top van je om niet langer naar je broertje te luisteren en het recht in eigen handen te nemen.
Je hebt het heel goed aangepakt.

Logisch dat je trots bent.

Bedankt allemaal voor jullie positieve reacties!
Bij deze ook nog een filmpje van charlie:

wat leuk om jouw verhaal hier tegen te komen, ik kwam verschillende filmpjes op You Tube tegen van jouw Charlie en Marcel, niet wetende dat dit verhaal erachter zit ( heb in het verleden daar zelfs gereageerd). Goed hoor om zoveel geduld op te brengen.
Hier ook een Charlie,( markiesje) maar die is het tegenovergestelde , van de duvel niet bang en heb daar ook mijn handen vol aan.

Knap hoor!

Hey Charlotte,
Jij kunt trots zijn op jezelf.
Tjonge jonge wat goed zeg.
En wat fijn voor Charlie dat er iemand in huis was die hem geborgenheid kon geven.
Waardoor hij zich goed kan ontwikkelen.
Als ik dit lees kan ik echt blij worden.
Dikke knuffel voor jou Charlie en Marcel nogmaals complimenten

Wat heb jij je ingezet voor Charlie. Mooi om te lezen en heel fijn dat hij zo vooruit is gegaan. Heel goed gedaan!!! Dikke pluim voor jou. En een knuffel voor Charlie.