Reactie Jip op confrontatie met de dood van Lily

Het gaat goed met Jip. Zoals mijn inschatting al was 'hing' Jip niet echt aan Lily in de zin van afhankelijk, zijn zekerheid en veiligheid eruit halend. Hij heeft zich in de loop der jaren niet echt zichtbaar aan haar opgetrokken tot een stabiele hond. Was zij soms letterlijk een 'brug' om een barriere te overwinnen, achteraf was het meer een naapen zonder daadwerkelijk invloed op zijn gemoed. Hij laat nu dan ook meer z'n onzekerheid zien en is z'n 'grote waarschuw en wegschreeuw waffel' een stuk minder.

De stress impact op hem van haar overlijden heeft met name te maken met mijn emotionele moodswings in het proces en de hoeveelheid aan gebeurtenissen en veranderingen in leven van alledag. Dat is mooi, want zo houdt hij mij een spiegeltje voor. Voor ons ligt er dan ook nog een weg in het verschiet om samen dingen aan te gaan en onze gezamelijke balans te vinden. Ik hoop toch dat er in de ontwikkeling van Jip nog meer stabiliteit en rust mogelijk is.

Ik heb er om meerdere redenen voor gekozen om Jip niet bij de euthanasie te laten zijn. Vlak na de euthanasie heeft een vriendin, die zich over hem ontfermd had, hem hier weer gebracht. Ik ving Jip op in de achtertuin. Zoals gewoonlijk stuiterde Jip enthousiast naar binnen, naar Lily, om vervolgens tegen een onzichtbare muur te 'knallen'. Hij is in zijn angst in dezelfde vaart de tuin weer in gevlucht. Ik heb niets gezegd en ben naar binnen gelopen en op de bank gaan zitten .  In mijn beleving eindeloos en tergend langzaam en buikschuivend kwam Jip angstig naar binnen getijgerd. Toen hij bij de mand aankwam heeft hij 1x met zijn neus Lily aangetikt en is vervolgens compleet door het lint gegaan (opgebouwde spanning ontladen). Hij was op dat moment door de ergste angst heen en heeft nog twee maal aangetikt en is toen aan de andere kant van de kamer gaan liggen. Op het moment (anderhalfuur later) dat ik nog even afscheid nam van het lijfje van Lily hier thuis (vlak voor ons vertrek naar crematorium) kwam hij naast me zitten. Bijzonder momentje.

Mijn vraag is met name aan mensen met meerdere honden.

Hoe is jullie ervaring met reactie van roedelgenoten op een overleden dier? Honden reageren allemaal op hun eigen manier op de confrontatie met dood van een roedelgenoot. Toch vind ik de angstreactie van Jip behoorlijk heftig. Ik vraag me af of er meer ervaringen zijn dat een hond met dergelijke angst reageert (zeker omdat hij op dat moment nog niet haar overleden lijf gezien had). In mijn achterhoofd weet ik dat een gevoelige hond als Jip al dagenlang meeveerde op de onrust naar het moment van euthanasie, dus zijn glaasje zal sowieso al 'vol' gezeten hebben. Het lijkt me alleen geen verklaring voor deze heftige angstreactie.

Bij onze eerdere honden hebben wij er voor gekozen om ook niet de hond er bij telaten bij het laatste
Dus het huis ook uit.

Maar na het het einde hebben mijn ex.schoonouders de hond toen in de mand opgebaard gelegd en de anders hond de tijd gegeven om afscheid tenemen.

De hond heeft 2 dagen thuis geweest dus de andere hond heeft er steeds naar toe gekund heeft er naar mijn iedere aan kunnen wennen dat hij er niet meer was dat hij naar de andere zijde was..........

Op de dag dat hij naar her crematorium ging heeft de hond naar mijn gevoel bewust afscheid genomen......

Mooi maar emo moment..

Vergeet dit nooit meer hij stond bij de mand gaf de hond een lik en een kopje zo van en ga nu maar weg het is goedzo...

Petra,

Hoe jij Jip altijd beschreven hebt kan ik me deze reactie wel voorstellen. Zo'n gevoelige hond.
Jij bent uit je doen zijn maatje is er niet meer ik kan me voorstellen dat dat bij een hond
als Jip een hele heftige reactie geeft.

Ik hoop dat jullie samen je weg zullen vinden zonder Lily Jane.

Wat goed omschreven Petra!
In ieder geval nogmaals sterkte..

Hierbij 'ons' verhaal:

Toen Pim 1.5 jaar oud was, hebben wij onze andere 14.5 jarige hond 'Snoopy' in laten slapen. Snoopy is thuis ingeslapen. Snoopy zou om 4 uur ingeslapen worden (dat weet ik nog steeds). In ieder geval hij kon niet meer opstaan enz. en Pim bleef 's middags maar klieren (hij wilde heel de tijd spelen met Snoopy, maar ja, deze kon niks meer, dus dat was geen goede combi zo). Toen hebben wij rond een uur of 1 Pim in de schuur gezet, waar hij tot kwart voor 5 zoiets is gebleven. Om kwart voor 5 was de DA namelijk weg. Hierna mocht ook hij naar binnen en ook nog voordat Pim snoopy dood had gezien, liep hij alweer snel naar buiten. Snoopy lag op zijn kussen op de plek waar hij altijd lag te slapen en ook Pim is NIET in de buurt geweest. We hebben 1 uur de deuren open gelaten zodat Pim zou mogen kijken, maar hij is enkel heel voorzichtig naar de andere kant van de kamer gelopen om daar tegen de muur vastgeplakt te staan en vervolgens weer naar buiten gegaan.

Snoopy hebben wij helemaal achterin de tuin begraven (de buurman had met zo'n graafding een gat gemaakt). Hier hadden wij Snoopy ingelegd met slaapzak en Pim liep intussentijd ook steeds in de buurt... Het heeft zeker een maand of 2 geduurt voordat hij weer achterin de tuin durfde te komen!

Ook heeft hij 2 weken niks anders gedaan dan voor zich uit liggen staren. Hij blaft niet, niks....

En dan nog het vreemdste is dat Pim en Snoopy echt een hekel aan elkaar hadden. Het was een heel gedoe om te zorgen dat ze samen niet vochten. Hierdoor zaten ze zeker 22 uur per dag apart en die uurtjes dat ze wel samen in 1 ruimte waren, was dit onder strakke begeleiding!

Moet er ook bij zeggen dat Pim wel een gevoelige hond is, maar niet echt overdreven.

Ik heb 'Bora ook niet erbij gelaten toen ik Dodo in heb laten slapen. Ze ging wel meteen de tuin in toen we thuis waren om te kijken waar Dodo was. Van paniek was geen sprake maar ze wilde de eerste twee dagen niets van me weten. Ook keek ze tijdens de wandeling vaak om waar Dodo nu bleef. Tenminste dat vulde ik zo in. Maar ik denk wel dat ze Dodo zocht. Die bleef vaak een beetje achter om te snuffelen. Dit achterom kijken heeft bij Bora een paar dagen geduurt. Ze had overigens wel meer dingen waarvan je kon merken dat ze Dodo miste. Ze werd zwaan kleef aan. Honden bekeek ze niet meer en liep strak naast me en de eerste dagen verliepen de bos wandelingen niet vrolijk. Ze rende niet meer. Sliep veel. Toen ik bij mijn moeder langs ging de dag nadat Dodo is overleden ging ze op het plekje snuffelen waar Dodo altijd lag. Dit duurde even en daarna was het er niet meer.

Bora is in haar gedrag vast blijven zitten, ik heb na verloop van tijd homeopathie gebruikt op advies van een homeopaat en daarna werd het weer de oude Bora.

Petra nogmaals sterkte ermee.

Ik heb helaas al twee keer afscheid moeten nemen. De eerste was Byerro. Naast hem had ik ook nog Sandor en Dixie. Ook ik heb er voor gekozen de honden niet bij het inslapen aanwezig te laten zijn. Toen Byerro ingeslapen was heb ik Sandor en Dixie naar binnen gelaten. Sandor heeft een keer aan hem gesnuffeld en ging toen in zijn eigen mand liggen. Dixie had altijd een heilig ontzag voor Byerro. Ook toen hij was overleden bleef ze op afstand staan snuffelen, keek met een oog naar zijn balletje wat bij hem lag, durfde dat toch niet te pakken en liep weg.

Een jaar later moest ik afscheid nemen van Sandor. Ik heb het weer op dezelfde manier gedaan. Dixie was erg close met Sandor, lag altijd tegen hem aan en trok zich erg aan hem op. Ondanks dat reageerde ze erg rustig, bijna ongeïnteresseerd op zijn overlijden. Ze ging bij hem snuffelen, draaide om en ging in haar mand liggen slapen.

Beide honden hebben ook nooit lopen zoeken naar de overleden hond. Ik vind het zelf erg belangrijk dat de honden de kans krijgen om afscheid te nemen of te zien en ruiken dat er een roedelgenoot is overleden. Dat ze weten wat er is gebeurd en waarom hij weg is. 

Zoals je leest hebben mijn honden totaal anders gereageerd dan Jip. Ook ik vond (toen ik zijn reactie las in je andere topic) erg heftig. Maar goed, met als bij mensen zal ook elke hond wel anders reageren en verwerken. Ik ben in elk geval blij dat het verder goed met hem gaat.

Gaat het met jou ook een beetje?

Sorry Petra 

Ik vergeet dit

Mooi geschreven en verwoord

Jip is en blijft en gevoelige hond..
Hoop dat jullie samen en weg vinden om dit een plekje te geven".....

Oei, wat een heftige reactie van Jip zeg!

Bij ons ging het zo:

7 juli 2010:

Bij onze Boerenfox Klorus was een longontsteking vastgesteld d.m.v. een röntgenfoto. 2 dagen later is ze overleden. Ik had haar die nacht mee naar boven genomen omdat ik haar einde voelde naderen. Ze at al wat dagen niet en wilde gewoon helemaal niks meer. 's Nachts rond 03.00 uur ging het opeens heel slecht, er kwam bloed en slijm uit haar bekkie. Mijn vader belde de dierenarts, we konden gelijk komen. Toen ik in de auto zat om haar bij me op schoot te nemen is ze in mijn vaders armen overleden. We hebben haar binnen bij  onze Bouvier Roos neergelegd, het Jack Russeltje Beau van mijn tante was er ook. Eerst wilden ze niet uit de mand komen, toen ze haar zagen liggen hebben ze aan haar gesnuffeld en haar aangeraakt. We hebben haar vervolgens in de kamer op haar dekbed gelegd en hebben wat proberen te slapen, om de volgende dag het slechte nieuws aan opa en oma te vertellen (Klorus en Roos waren hun hondjes) maar ze waren op vakantie. 

De volgende ochtend renden Roos en Beau heel hard de kamer in naar Klorus toe, ik zat er op de stoel bij. Roos ging steeds van Klorus naar mij toe. Beau was rondjes aan het rennen in de kamer. Klorus heeft nog een paar uur in de kamer gelegen, toen hebben we haar naar het crematorium gebracht. Waar ik samen met opa en oma en Roos 10 dagen later nog afscheid hebben genomen. 

Voordat opa en oma terugkwamen van vakantie moest Roos nog 2 nachten zonder Beau slapen. Beau was inmiddels weer naar mijn tante. Toen heeft ze wat gepiept en gejoeld. Heb haar vanaf boven zacht en lief toegesproken en toen ging ze slapen. Toen opa en oma weer in huis waren ging het met Roos weer helemaal goed. Iedereen was er weer.

12 september 2011:

Het ging erg slecht met Roos, ze was gewoon op. Wilde niet meer eten en wandelen. Kwam moeilijk overeind, had last van ontstekingen in en aan haar bekkie en waarschijnlijk een stembandverlamming. Op de dag dat ze ingeslapen zou worden kwam ook Beau weer. Beau wilde helemaal niks van Roos weten en ze was erg onrustig. Jet was op dat moment nog geen 3 maanden oud  en snapte er nog vrij weinig van. 

Toen Roos rustig, vredig en zeer snel is ingeslapen durfde Beau niet langs haar heen. Jet had even het gekken halfuurtje en landde zo bovenop Roos. Roos heeft nog een tijdje in de kamer gelegen om afscheid te kunnen nemen. Daarna hebben we haar samen met Jet en Beau naar het crematorium gebracht. Beau erg onrustig, Jet was wel in voor een spelletje. 

Eenmaal weer thuis werd Beau weer rustiger. Toen ze wat weekjes later weer kwam, was ze Roos heel erg aan het zoeken, dit heeft nog een paar keer gedaan toen ze telkens kwam. Nu is ze gewoon rustig als ze bij opa en oma komt.

Jet heeft nooit naar Roos gezocht. Ik denk dat ze daar nog veel te jong voor was. Roos moest ook niks van dat drukke, bijtende en in je oren hangende ding weten. 

Sorry voor het langer verhaal!

Met mijn vorige twee honden had de overblijver geen reactie op de dood van de ouwe. Ze zat in de slaapkamer terwijl de euthanasie in de huiskamer plaatsvond. Vrijwel meteen haar erbij gelaten maar geen reactie. Ook later niet, ons leven ging gewoon verder maar dan zonder de ouwe man.

Ik heb de DA bij mij thuis laten komen om Charley te laten inslapen en ik heb Gino erbij gelaten.
Ik zat met Charley op schoot en een vriendin van mij zat naast me met Gino op schoot,nadat Charley was ingeslapen heeft Gino een paar keer Charley haar oogjes gelikt en hij snuffelde steeds bij haar snuit. Later hebben we Charley haar 2 honden vriendjes(waar we dagelijks mee liepen)bij Charley gelaten,ze lag in een mandje op de bank,de 2 hondjes kwamen binnen en hebben haar totaal genegeerd. Normaal altijd even begroeten maar ze liepen snel langs de bank,ze wilde ook niet op de bank.
Ik heb Charley in de tuin begraven en Gino ook daar bij gelaten,de 1ste 2 weken zat hij op de leuning van de bank naar dat hoekje te kijken en zeker in het begin heeft hij een paar keer gegraven waar ze lag. Dat is nu vandaag precies een jaar geleden en heel soms graaft hij daar nog wel eens maar niet direct op haar plekje...

Je hebt dat mooi geschreven Petra en de andere verhalen heb ik ook gelezen.
Heb zelf altijd maar één hondje in huis, dus kan niets vertellen over hoe andere honden op het sterven van Chieta en Sharey reageerden.
Toen Sharey was ingeslapen bij de dierenarts, heb ik het kattenbalkon voor een paar dagen 'ingepikt' om er Sharey op te baren. De katers mochten gaan kijken als ik thuis was en de deur voor hen opendeed. Hoe ze precies reageerden weet ik niet meer, was zelf te emotioneel op dat moment.
Weet echter wel dat mijn schuwe Kareltje in de periode van 7 maanden zonder hond in huis vrijer is geworden, terwijl Sharey en hij toch vriendjes waren.

Luca is gestorven in de dierenkliniek en Romeo heeft hem niet meer teruggezien.
Vanmiddag was ik op een open dag van een hondenvereniging en daar was een vrouw
die met honden communiceert.
Ik vertelde niets, maar zij vroeg me, of Romeo wel eens ineens naar boven kijkt, reageert op
iets, een niet hoorbaar geluid of op een schaduw en dat doet hij inderdaad.
Staart vaker naar het plafond en dan is er voor ons niets te zien.
Toch blijft hij staren.
Ze zei me dat Romeo reageerde op een overleden hondje.
Dus op Luca. Dat deed me verdriet.
Toen ik met hem naar buiten liep en stond te kijken bij de politiehondentrainingen die er gegeven werden, stond Romeo ineens met zijn snoetje tegen het snoetje van een jack russelltje dat met zijn
baasje naast ons stond en dat hondje was echt een kopie van Luca.
Ik was behoorlijk geemotioneerd, maar het was net of de geschiedenis zich herhaalde.
Romeo stond vaker met zijn snoet tegen de snoet van Luca.
Dat was nog geen 5 minuten na het consult bij deze mevrouw.
Honden kunnen heftig reageren, rouwen ook.  
Ze voelen feilloos ons verdriet aan.

En toen vergat ik je nog een keertje sterkte te wensen met het verlies van Lily, want het is nog niet zo heel lang geleden dat je haar verloor. Bij deze dus.

Mijn boxer Bouke is Snachts om 12 uur overleden , mijn twee teckels waren thuis, ben om half twaalf naar de da gereden waar Bouke was samen met met mijn buurvrouw, toen we binnen kwamen klonk er geroffel het was Bouke,s staart tegen de wand. de da had gezegd dat ze in coma was maar ze had gewoon op mij liggen wachten. terwijl de da de injectie in orde bracht sloeg de klok 12uur en een zucht en ze was weg, de andere ochtend kwamen de buren vragen wat het janken was om precies twaalf uur s,nachts . ik zei dat weet ik niet ik was bij de da achteraf besefte ik die twee hebben huilend Bouke begeleid naar de regenboog. vijf maanden later herhaalde de oudste teckel dit weer op het moment dat mijn jongste teckel heenging . geen van de honden hebben verder nog gezocht naar hun overleden vriendin. dat gaf mij veel troost als ik verdrietig was Groeten Hein.

Wauw, boel reacties. Fijn en dank je wel dat jullie dit wilden delen.

Ik weet even niet zo goed te reageren op jullie individuele verhalen. Wel valt me op dat, hoewel soms sprake is van terughoudendheid, niemand echt ervaring heeft met zo'n heftige angstreactie. Wel herken ik iets in het verhaal van Manon/Pim. Waarbij Pim ook al reactie vertoonde nog voor dat hij het lichaam zag. En ook de plek vermeed, en zelfs nog tot een maand of 2 de begraafplek. 

Ik merk dat Jip nog steeds omzichtig omgaat met 'de plek' van Lily in huis. Gaat veel beter, de eerste week liep hij er met een grote boog omheen (behalve 1x even snuffelen en 'voelen'). Nu heb ik er een zitzak staan en hoewel het een, in mijn beleving heerlijk plekje is, wordt het niet zijn heerlijk plekje. Hij heeft het een enkele keer kort uitgeprobeerd.

De eerste week was hij ook 's nachts wat onrustig, maar daar kan ik ook andere verklaringen aan geven. Wel heeft hij, net als ik in de reactie van Mimi las, de eerste dagen veel stil gestaan en achterom gekeken tijdens de wandeling. Ook heeft Jip me de eerste dagen naar diverse plekken 'getrokken'. Met name duidelijk naar 'ons lievelingsplekje'. Ik wilde daar niet heen de eerste dagen, maar er was geen houden aan. Jip was happy daar en ik liet mijn emoties gaan.

Het is bijzonder om jullie verhalen te lezen en hoe de dieren er mee omgaan.

je hebt het goed gedaaan petra, honden reageren alle op hun eigen manier.


Hoyah was een mams voor bamse, toen deze hond stierf aan kanker, niet ziek geweest, in de kliniek ingeslapen na open maken, hebben we Hoyah mee genomen naar huis waar bamse was, ze lag in de auto, we hebben bamse er bij gelaten, bamse kwam blij aan gehuppeld, zag haar ..mams..snuffelde, draaide zich om, liep naar binnen, en loeide een paar keer, vond het heel indrukwekkend en zo verdrietig, daarna hebben we Hoyah weg gebracht, en bamse heeft nimmer meer omgekeken of Hoyah ergens was, afscheid nemen van elkaar, bamse was vaak bij Hoyah, en andersom, is heel belangrijk, ook voor honden is er verwerking nodig, dan wordt er niet gezocht als je ze er mee confronteerd.

voor jou ook een hele belevenis verdriet zo dichtbij, begrijp het helemaal petra.

Hier zijn alle honden tot nu toe thuis gestorven.
Bij onze rocky hebben we er bewust voor gekozen hem een 'tijdje' in de kamer te laten liggen zodat de andere honden eraan konden snuffelen. We hebben het idee dat dit wel heeft geholpen. De honden zijn wel even uit hun doen geweest maar niet zo erg als we bij rambo en rocky hadden meegemaakt.

Bij rambo hebben we rocky niet de kans gegeven eraan de snuffelen, hij heeft weken erna slecht gegeten met als gevolg dat hij erg verzwakte, volgens de dierenarts als rouw en we kregen het advies een nieuwe hond erbij te halen(hierna at hij wel weer)

Onze hond Janouk was bij de euthanasie van zijn oudere maatje Chenak. Chenak was zijn "grote broer" maar zodra Chenak zijn spuitje kreeg, ging hij er een meter vandaan op de grond liggen en wilde niets met 'dat ding' te maken hebben. Janouk was ook een gevoelige hond maar zo-een die emoties uit de weg ging. Als ik een hevige huilbui had, trok hij zich ook eerder terug dan dat hij mij kwam troosten. Hij heeft Chenak ook nooit meer gezocht daarna, wat ik wel prettig vond en wat ook onze reden was om hem mee te nemen.
Janouk kreeg een week later een hotspot (de eerste in zijn leven, ik denk toch dat hier zeker de stress van het overlijden van Chenak meespeelde) en moest ook nog de kont deels kaalgeschoren... We zaten in hetzelfde kamertje als waar Chenak ingeslapen was. Nee, de dierenarts vond hij daarna geen goed idee meer.
Het overlijden van Janouk gebeurde op OK bij de dierenarts, wij en de puppy's hebben hem niet meer gezien. Ik heb niet het idee dat de pups er echt last van hebben gehad. 
In het boek "The other end of the leash" staat een verhaal over het overlijden van een hond uit de roedel van de schrijfster. Al haar andere honden reageren anders, waarbij er ook een is die precies hetzelfde reageert als jouw hondje. Ik denk wel dat je het heel goed gedaan hebt zo, Jip heeft op zijn manier eraan kunnen wennen. Dat tegen een muur oplopen: ik denk dat honden de dood ruiken, Janouk heeft Chenak niet meer aangeraakt maar het was uit zijn reactie wel duidelijk dat hij niets meer met hem te maken wilde hebben toen hij dood was, terwijl ze in 10 jaar nog geen dag apart zijn geweest. De weken erna merkten we niet veel aan hem, hij was altijd al erg aanhankelijk en knuffelig. 
 
Groet, Mir

Je hebt het mooi geschreven. Ik ben echter blij dat ik het nooit zo heb hoeven meemaken, dat lijkt me vreselijk.

Flex vond ik nogal een typische reactie geven. Hij liep er langs, snoof, keek even en draaide zo zijn hoofd om en heeft vervolgens helemaal geen kick gegeven. Ook niet in huis. Dood is dood, gaan we nog eens wandelen? Zo kwam het op mij over. Extreem rustig onder alles.
 
Faya heeft apart genoeg niet gereageerd op het directe overlijden van Sparky maar hem wel twee dagen gezocht. Die moest ook echt haar draai opnieuw vinden. Al heeft dat denk ik ook te maken met net weer terug zijn en dan overlijd "de baas".

Overigens waren het wel beide katten. Maar gezien dat wel echt een groep vormt weet ik niet of het anders is.

Wij hebben Kobus erbij gelaten, maar zijn reactie was totaal niet hoe ik het me voorgesteld had.
Kobus heeft geen enkele aandacht aan haar besteed; hij werd flink geknuffeld door de DA-assistente (wij waren nogal druk bezig met Sara) en vond dat wel prima zo.
Maar omdat we weleens gehoord hadden van honden die van slag waren, omdat hun maatje ineens weg was (en Kobus dus eigenlijk vrij weinig door had van wat er gebeurde), hebben we Kobus toch maar even naar Sara toegebracht en geprobeerd hem aan haar te laten snuffelen, zodat ie het misschien door zou hebben. Hij begreep er helemaal niks van, zat maar wat te kwispelen en keek me vragend aan: "wat bedoel je nou baasje?" Uiteindelijk heeft ie, omdat ik een beetje aandrong, 1 keer aan haar gesnuffeld, kwispelend. Maar hij leek niks "interessants" te ontdekken en liep meteen weer vrolijk kwispelend weg, naar de lieve DA-assistente...

Eerlijk gezegd had ik eerder een wat emotionelere of meer begrijpende reactie verwacht... Maar misschien vermenselijkte ik daarbij mijn hond ook wel te veel; omdat ik zelf zo emotioneel was, verwachtte ik dat ook van mijn hond. Ik weet het niet.

Petra, ik wist trouwens nog helemaal niet dat Lily overleden was, dus bij deze: gecondoleerd. Heel erg veel sterkte!

Edit: heb je topic nu wel gelezen, en denk dat Jip zo reageerde omdat hij al aan voelde dat er iets ging gebeuren. Dat levert natuurlijk stress op, en omdat hij al best een gevoelig hondje is (volgens mij), reageert hij hier misschien zo heftig op.

Willemijn, dank je wel. Juist om de redenen die jij schrijft heb ik Jip de confrontatie aan laten gaan met het lichaam van Lily. Dit was heftig, maar heeft nog steeds mijn voorkeur.

Linda, jij hebt beide ervaring. Het lijkt me heel machteloos als je ziet dat je hond zo 'lijdt' onder het verlies.

Janouk, dank ook voor jouw bijdrage. Ik heb je verhaal gevolgd van Janoek. Wat moet dat vooral voor jullie een nare manier zijn.

Sam, dank voor jouw verhaal. Dat 'dood is dood' heb ik vaker teruggehoord/gelezen van diverse mensen. Het heeft zeker impact op mij gehad. Juist omdat dit zo in contrast was bij hoe de dag verlopen is en de rust die er was. Het greep me behoorlijk aan.

Iris, jouw verhaal typeert ook wel weer het 'dood is dood'. Het lijkt alsof het niets doet en toch denk ik dat er een snelle constatering/accepetatie is. Voor jullie wel confronterend lijkt me.

Dank je wel voor je sterktewens. Het is nu een maand geleden en toch voelt het nog als gisteren.