Lily Jane is er niet meer ...

heel veel sterkte Petra.
mooie foto met je lieverd.

zelfs de dood kan de liefde tussen jullie niet kapot krijgen.
ze zal voor altijd bij je zijn en over je waken

heel veel liefs van mij

@Dank je wel Ilse en Nadine

@Noxx-Dexx en Daisy
Dank je wel voor het delen wat het bij jou losmaakt. Via onze honden kunnen we ons met elkaar verbinden in datgene wat ze met ons mens doen. Bijzonder.

Hartverwarmend Petra zoals jij het verwoord hebt. Dank je voor het delen.

Dank je wel Esther.

Krijg echt tranen in mijn ogen en kippenvel bij het lezen hoe het afscheid is gegaan. Voor mij voelt het heel goed dat je dit met ons deelt. Mede daar mijn vriend en ik bijna op precies dezelfde manier afscheid hebben genomen van onze lieverd. Ik er ongeveer precies instond zoals jij beschrijft, maar achteraf me toch wel schuldig voelde en af ging vragen of ik haar niet steviger vast had moeten pakken etc...Jouw verhaal raakt me zo, voelt zo intens en goed...geeft mij een andere kijk..ander inzicht.

Heb heel veel respect voor je. Je liefde en wijsheid!

En wat een mooie en ontroerende foto's. Ik kan het nog niet aan om onze laatste foto's te bekijken, maar wellicht komt er een moment dat ik daar voor opensta en klaar voor bent.

Dikke knuffel voor Jip!

Gecondoleerd en heel veel sterkte toegewenst

@Minoes

""Ik er ongeveer precies instond zoals jij beschrijft, maar achteraf me toch wel schuldig voelde en af ging vragen of ik haar niet steviger vast had moeten pakken etc...Jouw verhaal raakt me zo, voelt zo intens en goed...geeft mij een andere kijk..ander inzicht. ""

Ik vind het fijn te lezen dat het goed voelt om mijn ervaringen te lezen, dat ik ze deel. Voor mij is het ook fijn.

De foto's vind ik ook nog moeilijk, om echt naar te kijken. Toch doe ik het nu en dan. Vreemd genoeg kan ik geen foto's in huis verdragen nog. Ik haal de confrontatie met de fysieke leegte er nu liever eerst tussen uit.

Ik leef in de overtuiging dat een ziel al voor het daadwerkelijk fysiek overlijden een terugtrekkende beweging maakt uit het lijfelijke. Nog wel verbonden met het fysiek, waardoor er een in en uitgaande beweging mogelijk is. Mijn streven was om haar een eigen natuurlijke beweging te laten maken hierin. Door haar fysiek te 'prikkelen' maak ik voor mijn gevoel inbreuk op die natuurlijke beweging en forceer ik haar. Ook is Lily nooit een 'vast houden' hond geweest. Onze intimiteit was subtieler, in kleine grootste intimiteit. Ook dit wilde ik respecteren in haar laatste fase. Ook speelde voor mij mee dat vasthouden voor mij ook symboliseert aan niet los willen/kunnen laten. En dat laatste was nu juist mijn boodschap aan haar 'ik laat je uit onvoorwaardelijke liefde los, ik laat je gaan'. In onze relatie koos ik ervoor dit op deze manier ook te bekrachtigen. Zo moeilijk, maar zo vol liefde haar alle ruimte geven om het leven (en mij) te kunnen loslaten. De momenten van zoeken van fysiek contact vanuit haar initiatief koester ik. Voor mij is het verbond met haar ziel voor eeuwig en in alles aanwezig.

Pas na haar loslaten van het leven, nadat haar koord met het fysiek verbroken was en zij 'los' was , heb ik mijn eigen proces van het loslaten van haar fysiek laten gaan. Toen was er alle ruimte voor de start van mijn verwerking dat dit lijfje nooit meer bij me zou zijn. Ik heb het geknuffeld, gezoend, gestreeld, betast, onderzocht en vastgehouden. Ieder detail door mijn handen laten gaan ... dat lijfje komt nooit meer.

Ik besef dat het voor iedereen anders is. Geen mens, dier en relatie is gelijk. Ieder geeft er de invulling aan zoals men voelt dat het goed is, zoals de wens is. Of juist gaat het anders, door eigen keuze of onvoorziene overmacht. Maar iedereen krijgt in meer of mindere mate te maken met twijfels, vragen 'wat als', schuldig voelen over bepaalde dingen. Het is een bekend onderdeel van rouwverwerking. De kracht zit er in er niet mee op de loop te gaan en te aanvaarden dat dit erbij hoort. Er zitten soms 'lessen' in waar je weer rijker en wijzer van wordt, waardoor je een volgende keer weer nieuwe keuzes maakt.

Jij ook veel sterkte met de verwerking van je verlies.

Petra, dit is echt eng hoe je het verwoord...en overdrijf nu niet of praat met je mee maar dit is woord voor woord zoals ik het aanvoelde met Salsa. Alleen kon/kan ik het niet zo goed omschrijven en begreep ik tot jouw reactie mijn gevoelens niet zo goed.
Salsa was ook geen vasthoudt hondje, ff een korte knuffel en hup weer naar haar eigen plekje. Wel moest ze onze nabijheid altijd voelen, dus lag altijd dicht in onze buurt en moest ons in zicht hebben.
Mijn vriend en ik hebben haar tussen ons in geplaatst, of eigenlijk ging ze daar uit haar zelf al zitten. Wij hebben haar laten voelen dat we bij haar waren, en onze DA zei ook toen ik vroeg is dit juist zo, moet ik haar niet naar de bank tillen ofzo, in haar mandje; nee dit is goed zo. Ik heb me heel sterk gehouden om haar niet te laten voelen hoe moeilijk ik dit vond, intens verdrietig etc...bang dat ze ging vechten tegen haar 1e injectie voor mij. Zij had zoveel pijn dat ze moest weten dat ik ervoor haar was en dat ze haar nu eindelijk mocht overgeven en niet meer hoefde te vechten. Heb lieve woordjes in haar oor gefluisterd, dat ze altijd alles voor mij zal betekenen...dat ze straks geen pijn meer had, haar liefde voor mij etc...Fluisteren in oortjes heb haar hele leven gedaan, in goede tijden en slechte tijden. Dat maakte haar ook altijd rustig. Het gehele verdriet kon ik niet volledig tegenhouden dus een paar traantjes zijn op haar vacht gevallen.

We hebben haar opgebaard in haar mandje in ons huis(vorig dag pas weggebracht naar begraafplaats). Pas toen heb ik, net zoals jij, samen met mijn vriend keihard naast haar mandje zitten huilen. Er alles uitgegooid qua verdriet, haar zachte vachtje gevoeld. Eigenlijk precies zoals jij schrijft.

Iedereen gaat daar inderdaad anders mee om. Iedereen doet wat voor hem/haar goed voelt en waarschijnlijk ook gezien vanuit je hond. Vind het wel heel fijn om jouw verhaal te lezen. Want het gaat nu gelukkig iets beter met me, op het normale gemis na wat meer dan normaal is, maar heb meerdere keren afgevraagd of ik wel juist gehandeld heb, aangevoeld, of mijn hondje wel voelde dat ik er voor haar was. Heb op dat moment mijn eigen gevoel toch wel iets opzij gezet, want als dat had toegelaten dan had ik waarschijnlijk letterlijk gek geworden. En vond dat Salsa dat niet mocht doorstaan, niet met een doorgedraaid baasje haar laatste adem moest uitblazen. Nu weet ik door jou dat ik waarschijnlijk toch heel goed geluisterd en gekeken heb in belang van Salsa en uit liefde voor haar....laatste wat ik voor haar kon en wilde doen. Wil er wel bij vermelden dat ik heel goed kan begrijpen dat dit bij sommige mensen wel kan gebeuren en dan is dit ook heel logisch is en niks te verwijten aan. Emoties leiden in dit soort situaties vaak hun eigen leven en zijn moeilijk te sturen dan.

Ik kon ook pas na ongeveer een half jaar foto's van Salsa in huis hangen. Vond dat ook heel moeilijk en confronterend. Maar in het niets kreeg ik daar opeens een ontzettende behoefte aan.Onlangs pas een fotoboek van haar gekregen als verrassing van mijn vriend.

En klopt wat je zegt; er zitten soms lessen. Is wel een hele harde les en had als ik de keuze zou hebben de les liever anders ingezien, maar ben na het overlijden heel veel andere dingen en mensen gaan waarderen wat ik daarvoor vanzelsprekend vond en zag. Van de kleine dingetjes des leven kon ik weer de mooiheid in zien. Door het verlies van Salsa werd ik met m'n neus op de feiten gedrukt hoe beperkt het leven kan zijn en dat je moet proberen te genieten. Hoe moeilijk dat soms ook is.

Het rouwproces maakt inderdaad van alles in je los, gaat door verschillende stadia waaronder schuld en verwijten jezelf aandoen.

Dank je voor het sterkte toewensen richting mij

Gecondoleerd en heel veel sterkte!!

Prachtig geschreven!Zit met tranen in mijn ogen....
Heel veel sterkte en moed toe gewenst voor jullie!
Ik weet hoe moeilijk het is!


sterkte

@Minoes, wat heb je jouw ervaring met het overlijden van Salsa ook mooi beschreven. Je bent er voor haar geweest en hebt haar begeleid, twijfel daar niet aan!

Ik ben blij dat mijn schrijven ook jou helpt om nog wat dingen die je niet goed begreep en waar je aan twijfelde duidelijker te krijgen, daar meer rust in te vinden.

Natuurlijk krijgen onze dieren ook onze moeilijke gevoelens mee en dat is ook helemaal niet erg. Maar ik heb gelezen dat je wel alles hebt ingezet om haar rust en vertrouwen te geven.

Zoals ik ook schreef is elke keer een unieke gebeurtenis. Geen hond/mens en relatie is hetzelfde. Allemaal doen we wat ons het beste lijkt en wat binnen ons vermogen ligt en allemaal voelen we intense liefde voor een bijzonder dier die zoveel jaren trouw naast je geleefd heeft. Naast dat het het een enorm zwaar en ingrijpend proces is, geeft het je ook heel veel in je eigen ontwikkeling als mens. Het is iets waar je dwars doorheen gaat.

@Abby, dank je wel

@Kaat, dank je wel. Voor jou ook heel emotioneel lees ik, omdat het zo herkenbaar is. Sterkte.

For all those times you stood by me
For all the truth that you made me see
For all the joy you brought to my life
For all the wrong that you made right
For every dream you made come true
For all the love I found in you
I'll be forever thankful baby
You're the one who held me up
Never let me fall
You're the one who saw me through through it all


You were my strength when I was weak
You were my voice when I couldn't speak
You were my eyes when I couldn't see
You saw the best there was in me
Lifted me up when I couldn't reach
You gave me faith 'coz you believed
I'm everything I am
Because you loved me


You gave me wings and made me fly
You touched my hand I could touch the sky
I lost my faith, you gave it back to me
You said no star was out of reach
You stood by me and I stood tall
I had your love I had it all
I'm grateful for each day you gave me
Maybe I don't know that much
But I know this much is true
I was blessed because I was loved by you


You were always there for me
The tender wind that carried me
A light in the dark shining your love into my life
You've been my inspiration
Through the lies you were the truth
My world is a better place because of you

Sherilyn ....

Wat komt dit gedicht bij me binnen, recht in mijn hart.

En het is zo waar, ieder woord is wat ik voel.

Dank je wel daarvoor

Petra dit is een nummer van Celin Dion.
Ik ben de de titel vergeten.
Komt idd binnnen als een bom.
Nogmaals sterkte.

De leegte zal nog even blijven maar vul je leegte met de liefde die je altijd hebt mogen ontvangen.

Ook honden gaan naar de hemel.
Dus ze zal vast heerlijk rondrennen naast alle andere dierbare gemiste hondjes.
Mischien zelfs wel met Lilo!
Dikke knuf vaan mij.

Dank je wel Ik kende het niet, prachtige tekst.

Ik las net dat je in eenzelfde proces zit. Wens je liefde en kracht.

Lieve Petra ,hoe gaat het nu met jou. kan je uw verlies wat verwerken? denk aan de mooie momenten met haar en probeer je troost daarin te vinden.
nog veel sterke en liefs Noella en Igor

Lief dat je er naar vraagt Noella.

Sinds gisteren heb ik het behoorlijk moeilijk. Niet om Lily, maar om de onverwerkte euthanasie/verlies van mijn eerste hond Asta. Dat is zo gruwelijk gegaan dat ik er nooit om heb kunnen rouwen. Dat komt er nu pas uit, heeft 13 jaar opgepot gezeten. Ik ben haar hierdoor kwijtgeraakt in mijn hart en 'zijn' (geblokkeerd). Veel pijn en tranen. En het is goed, want hiermee kan ze ook weer dichterbij komen in mijn hart, in mijn herinneringen en in mijn leven in alles wat ze voor mij is en betekent heeft.

Bij Lily ben ik zo bewust het proces ingegaan en het is zo mooi en liefdevol gegaan. Dat contrast is nu zo voelbaar. Wat een onverwerkte pijn komt er nu uit.

Lily is zo voelbaar dichtbij. Ik heb zo'n vrede met de liefdevolle manier waarop het hele proces is gegaan. Vrede met het feit dat haar aardse leven klaar was. Mijn bijzondere en grote vriendin is niet meer lijfelijk hier, maar in alles en overal zo dichtbij met al haar wijsheid, liefde en rust.

Nu weet ik waarom ik in het proces naar de euthanasie van Lily toe zo enorm geworsteld heb. Waarom het voor mij zo belangrijk was om van A tot Z vol liefde en vertrouwen de keuzes te maken.

Wat maakt dit ongelooflijk veel los

Lieve Petra,

Wat ontzettend moeilijk zal dit nu voor je zijn. Maar wel heel goed dat beetje bij beetje je geblokkeerde gevoel naarboven komt.
Herken dat geblokkeerde gevoel wel mede daar het bij Salsa toch vrij onverwachts gebeurde, daarom was ik ook heel blij hoe jij de euthanasie van Liliy beschreef.

Mag ik vragen hoe alles destijds met je lieve Asta is verlopen. Wil je hier niet over praten, kan ik dat heel goed voorstellen en moet je hier niet op reageren.

Hoop dat je al je opgekropte gevoelens langzaam naar buiten komen en je deze nu goed kan gaan verwerken.

Indien je behoefte hebt om hierover te praten in pb, kun je me echt altijd mailen.

Sterkte!

Petra,
Zou er een manier zijn, waarop je die onverwerkte 'schuldgevoelens' kunt deblokkeren, zonder dat je daarvoor eerst een nieuw afscheid te verwerken krijgt?(ik bedoel het dan op mezelf)
Ik heb in een ander topic (thuis euthanaseren) mijn slechte ervaring uitgelegd, en jij wist precies met welke gevoelens ik daardoor kamp.
Ik vond mezelf op dat moment goed voorbereid, en toch 'liep het uit de hand'...
Saskia

petra lees nu pas het bericht....al een tijdje niet echt actief hier...doordat ik mijn kris op 11 mei heb moeten laten hemelen

ook namens mij heel veel sterkte

Wat heftig Petra, naast het verlies van Lily ook nog het verdriet er bovenop van Asta. Dat moet erg zwaar voor je zijn. Ik weet niet hoe je daar het beste mee om kan gaan helaas, daar heb ik geen ervaring mee. Ik hoop dat door de tranen je zoals je zelf schrijft Asta ook weer dichter bij je krijgt..En dan voel je op ten duur niet alleen Lily overal en dicht bij je, maar ook Asta.

Je weet dat je hier alles kunt delen, zo ook over Asta. Misschien als je daar aan toe bent is het fijn om van je af te schrijven, of in een PB naar wie dan ook waarbij dat fijn voelt.

Caitlin, dat heb je heel mooi gezegd.

Petra, ik weet dat je met het beschrijven van het afscheid van je Lily veel bij ons hebt losgemaakt...ineens komen de woorden en komen we daardoor bij dieper liggende emoties uit...ik hoop dat jij ook een louterend gevoel eraan mag overhouden en dat je je ook gesterkt mag voelen door ons.

Ik denk aan je

Lieve Petra,

Het is een soort cirkel die zich sluit. Toen het je met Asta overkwam wist je niet wat je te verwachten hadt... niet wat je zelf nog kon doen, of mocht doen...

Wat je met Asta overkwam heeft je relatie, band en loslaten van Lily-Jane bepaald en nu bepaalt het dit omgaan met Lily je 'hernieuwde' band met Asta en zo zijn zij met jou en hun "zijn" met elkaar verbonden.

Het verwerken zal heel moeilijk zijn, maar ik denk dat het je goed gaat doen omdat iets wat verdrongen werd opnieuw verwerkt wordt. Je zult Asta uiteindelijk ook helemaal in je hat en herinneringen kunnen sluiten. Dat wilde je eerder ook al... maar de herinnering aan die laatste uren deed teveel pijn.

Dat dat je de kracht en de wijsheid gaf om het nu anders te beleven en te laten gebeuren brengt Asta in volle glans terug bij je.

Sterkte nog.

@Minoes, Dank je voor je lieve reactie. Ik geef mezelf vooral de tijd om alles te laten helen. Komt zoals het komt en ik laat me er in meeveren.

Asta's euthanasie was in die zin onverwacht dat de DA destijds had aangegeven dat de kans groot was dat ze uit zichzelf in coma zou raken en overlijden. Wij wilden dat op een bepaald punt niet meer afwachten...dus toch nog onverwacht hoewel we wisten dat haar tijd naderde.

Ook bij Asta was de euthanasie thuis. Ze begroette de dierenarts als een enthousiast pupseltje (ze was al 14). Ze kreeg een kalmerende injectie in de rugspier en als reactie daarop kreeg ze een aanval (?) waarbij ze stuiptrekkend en schuimbekkend op de grond viel en waar ze niet meer uit bij kwam. Vreselijk om te zien. Na wat een eeuwigheid leek, zittend bij een stuiptrekkende en schuimbekkende Asta, gaf de arts de overdosis rechtstreeks in de ader van de poot. Daarbij is de ader gescheurd ... bloed liep eruit. Volgens de arts zou de OverDosis wel het hart bereiken, maar het zou langer duren. Er gebeurde echter niets ... Asta bleef stuiptrekkend en schuimbekkend op de grond liggen. Na een minuut of 20 zag arts in dat dit niet ging werken en spoot toen pas een nieuwe OD in ader van de andere poot. Daar is ze uiteindelijk aan overleden ... eindelijk lag ze stil. Geen rust en liefdevolle sfeer, alleen maar spanning, stress en een grote verschrikkelijke herinnering. Zo wil je alles wat je lief is niet zien gaan ... Aansluitend direct in vliegende vaart  naar het crematorium om nog op tijd daar te zijn. Ook nog pech onderweg met de auto halverwege...vervangende auto lenen. Stress, hectiek, afschuw ... dat komt in me op als ik aan haar afscheid denk. Te moeilijk voor mij geweest om te kunnen verwerken en dus is Asta in een 'doosje met deksel erop' beland.

Nu voelt ze alweer zoveel dichter bij

@Saskia, moeilijke vraag stel je me... Ik weet het niet en ik heb ook niet geweten hoe het moest. Iedere situatie is natuurlijk weer anders net als als ieder mens anders met de dingen in het leven om gaat. Wat naar mijn gevoel wel meehelpt in het proces is een gesprek met betrokken arts om alles nog eens door te nemen en vragen te stellen of nog te zeggen wat je kwijt wilt (heb ik nooit gedaan). Verder denk ik ook dat het hele gebeuren nog eens voor jezelf opschrijven, de feiten en de gevoelens, een helend effect kan hebben. Hetgeen wat verwerking vaak tegen houdt is een onvermogen om te dealen met de pijn en gevoelens van schuld en falen ... en onvermogen te accepteren dat dingen soms gaan zoals ze gaan. Je kunt niet van te voren alles plannen zoals je wilt dat het gaat, het leven en gebeurtenissen zijn en blijven ook grillig. Ik wens met mijn hart toe dat je in staat gaat zijn om in jouw ervaring met Wodan een stuk aanvaarding kunt vinden, zodat er ruimte komt voor de pure liefde en beRUSTing.

@Cootje, dank je wel en ik wil jou hetzelfde schrijven. Heel veel sterkte in jouw proces van het laten gaan van Kris.

@Caitlin, Dank je wel voor je lieve woorden. Zoals ik het nu voel is het er dwars doorheen gaan en zo komt ook Asta nu al voelbaar dichterbij. Gek dat ik in mij nu weer haar oortjes en vacht kan voelen.

@kylie, dank je wel voor je lieve schrijven. Het is zo voelbaar een cirkeltje wat zich sluit. Het is boeiend om te ervaren hoe alles in elkaar haakt. Mijn twee hondenmeiden, zo belangrijk en zo dierbaar in alles wat er was en wat 'is'.

Op dinsdag 5 juni 2012 heb ik de as van Lily Jane uitgestrooid in een fantastisch gebied waar we graag kwamen samen. Een hele 'stille' en vrije plek waar de stilte van de natuur nog gewoon 'is'. Het is op die plek waar ik opnieuw heb los gelaten. Al wandelend heb ik steeds een hand as mee laten voeren op de wind. Een fantasisch gevoel van loslaten. Geholpen door de wind zweefden wolken as de vrijheid in. Oog in oog gestaan met een ree op korte afstand ... geweldig, temeer omdat de ree ook bleef staan en kijken naar mij. Ogen verzonken zo intens in elkaar zoals zo vertrouwd was tussen Lily en mij.

Vrij en over-al



Het is vreemd hoezeer ik soms moeite heb om te laten doordringen dat haar fysiek echt weg is. Dan kom ik 's morgens beneden in de wetenschap dat ze echt nog haar koppie oplicht ter goedemorgegroet ... het doet pijn om dan geconfronteerd te worden met de leegte die zij hier achterlaat. Mijn mooi en dierbaar meisjelief.

Lieve Petra, krijg echt rillingen bij het lezen van jouw verhaal over Asta. Dit is inderdaad zo moeilijk te verwerken, en kan me voorstellen dat je veel in je geblokkeerd hebt. Afscheid nemen is al zo ontzettend heftig, en als het dan op zo'n manier gebeurd....blijft dat heel lang op je netvlies staan en vervaagd volgens mij alle mooie en leuke herinneringen van Asta. Maar zoals jezelf al schrijft; hoe graag wij ook willen, hoe goed wij het ook doen voor onze hondjes, sommige gebeurtenissen hebben we niet in de hand...geen controle over. Gebeuren, en dan voel je je zo machteloos...verschrikt!
Bij mij speelt oa een rol in de verwerking dat ik hier geen controle over had; in 4 dagen tijd veel onderzoeken laten doen, snel moeten beslissen en veel overleg...weten dat ik geen fouten mocht maken nu. Op dat moment ging dat goed...wel heel moeilijk en zwaar, en achteraf (doordat alles in zo'n snel vaart ging en onbekende ziektebeelden/echo's ik voor me kreeg)ga je alles doornemen en dan komen er vele vragen naarboven en verwijten naar mezelf toe.

Mij helpt het ook door hier over te schrijven, te praten als het me weer teveel wordt. Maar ook heb ik me sinds kort aangeleerd dat als alle nare gedachtes weer gaan spelen in m'n hoofd, analyseren etc...ik deze meteen wegduw en aan iets leuks probeer te denken. Op deze manier krijgen ze niet de overhand, begint het proces van nare gevoelens niet van À tot Z! Pas sinds kort komen steeds meer alle mooie en fijne herinneringen op de voorgrond en naarboven. En ja...ben er nog niet helemaal want laat me af en toe nog meeslepen in de dingen waar ik nooit antwoord op zal krijgen.

Wat ontzettend mooi hoe je Lily-Jane hebt uitgestrooid. Heel ontroerend ook...een wandeling samen met haar...al dan niet fysiek aanwezig maar toch zo heel dichtbij je.

Bij mij is het nu bijna een jaar geleden en nog denk ik soms in het niets; oh moet snel naar huis Salsa uitlaten. Gisteravond kwam ik alleen thuis en dan vind ik het op momenten nog steeds zo confronterend dat m'n lieve schat mij niet blij en spontaan begint te groeten.

Wil je heel veel sterkte toewensen alle emoties en gemis.

@Minoes,
Ik kan me voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om in zo'n kort tijdsbestek in een achtbaan te zitten van ziek worden naar de beslissing en het overlijden. Hier kun je ook geen controle over hebben, zoveel in zo'n korte tijd. Dat lijkt me heel moeilijk. Dan ligt er een risico op de loer dat je achteraf alles keer op keer gaat doorlopen en jezelf (en handelen) te kritisch onder een vergrootglas legt.

""Maar ook heb ik me sinds kort aangeleerd dat als alle nare gedachtes weer gaan spelen in m'n hoofd, analyseren etc...ik deze meteen wegduw en aan iets leuks probeer te denken. Op deze manier krijgen ze niet de overhand, begint het proces van nare gevoelens niet van À tot Z! ""

Fijn dat dit voor jou goed werkt om dit 'los' te laten. Ik herken wel het weer loslaten van zinloze gedachtens 'wat als ...' of 'had ik maar...' etc. Dat is ook een stukje acceptatie, sommige dingen zijn zo gegaan en zou je in dit soort processen met de beste wil van de wereld toch niet over kunnen doen. Het is zo'n valkuil ... en ik denk ook wel een afleidmechanisme om niet in de echte pijn van het gemis en pijn tot de bodem te gaan. Het is soms 'makkelijker' om vast te houden aan schuld, falen, twijfels dan echt te diepte in te gaan om te beseffen wat het met je doet, dwars door de pijn heen gaan ... onthechten. Ik denk dat onze dieren heel wat milder met ons zijn in deze dan wij zelf.




 

Ik wil aan iedereen die zijn hond of hondje verloren heeft door een ongeluk of door ziekte eender wat nogmaals heel veel sterkte toewensen. Want er zitten er hier heel wat op het HP met veel verdriet om het heengaan van hun lieveling . sommige geschreven brieven raken mij tot het diepste van mijn ziel,ik moet daar om wenen want dan komt natuurlijk ook mijn verlies van mijn lieve honden die ik in mijn leven al heb moeten laten inslapen. Mijn eerste hondje is verongelukt aan mijn deur. Twee labradors met kanker. En nu laatst mijn mopsje Billie Hij was negen en had artrose ,heel erg . Dit is nu geleden van 7november 2011 en het lijkt alsof het vorige maand was. Zo eeen verdriet heb ik nog van mijn billieke. Dus ik begrijp heel goed dat het zwaar is voor jou lieve petra. En zo ook voor alle anderen ook uiteraard . Ik kan het niet zo goed verwoorden zoals jullie ,maar ik leef intens met jullie mee!
Nog veel warme groetjes Noella en igor

Petra;Weet dat het een moeilijke vraag is...bedankt voor je antwoord. hier neerschrijven, heeft ook al veel geholpen, echt.

Minoes; ik heb nu, na veel moeite, omdat ik het altijd tegenhield, een herplaatsertje in huis(heeft bijna een jaar geduurd). Het is in de verste verte niet Wodan (die was heel nobel), maar het leven in huis, een dier dat je tegemoet loopt en blij is om je te zien, ...het helpt.