Onzeker hondje deel 2. Tips voor spelletjes e.d?

Omdat het andere topic nogal verpest was met veel off topic berichten hebben de mods in overleg met mij dat topic gesloten en zou ik een nieuwe openen.
Dus bij deze..

Demy is dus een erg onzeker hondje en ik wil haar graag helpen wat zekerder te worden.
Ik heb al wat tips gekregen in het andere topic van Esther en Dewi, namelijk speur spelletjes en verrijkte omgeving. Nu las ik niet een topic over een pretpakket wat me ook geweldig lijkt, maar andere ideeën en tips zijn natuurlijk ook welkom!

Verder vroeg ik me af... Als we wandelen en ze gaat dus zo onzeker staan te blaffen naar iets wat ze niet kent of vertrouwd, hoe kan ik dat dan het beste oplossen?
Voor degenen die het andere topic niet gelezen hebben, van de week in het bos blafte ze naar paaltjes, laaghangende takken die over het pad hingen, boomstronken en grote stenen.
Ze houdt haar achterlijf dan laag, staat hoog op haar voorpoten met haar kop tussen de schouders en een enorme borstel op haar nek. En dan blaffen als een malle....
Hoe kan ik in deze situatie dan het beste reageren?

Mail

Voor zoekspelletjes kun je eens kijken op de site van www.petnanny.nl en dan bij artikelen. Echt iets fantastisch. ( verrijkte omgeving)

ik zou kijken of je haar rustig kan krijgen, door bijvoorbeeld op jou te focussen, en zelf met een zachte kalmerende stem praten, en dan kijken of je er naartoe kan gaan, vaak helpt het als je er zelf op af loopt en dan het object gaat aanraken/heel interessant gaat vinden.

dus ik zou zeggen, ga lekker boomstronken aaien, evt. met een andere hond erbij die het wel interessant vindt. dat kan soms helpen de eerste paar keer. en dan praten van: oooh wat een leuke boomstronk, kom maar kijken, je staat wel een beetje voor schut, maar hier helpt het vaak. nu moet ik zeggen dat die van mij niet zulk sterk gedrag vertoonden.

verder kan je ook clickeren, en dan vooral trucjes. wij mensen gaan bij de 'serieuze' oefeningen vaak zelf ook serieus doen, en dan ook niet heel blij als het goed gaat.

juist de dingen als pootje geven, opzitten, omrollen enzo vinden wij mensen heel leuk, en dat betekent dat ze veel positive aandacht krijgt, en dus bevestiging. zowel van jou tijdens het trainen, maar ook van mensen buiten op straat als die het zien, en van bijv. familie als je op bezoek bent.

juist de clicker werkt goed, omdat je de hond dan zelf dingen laat bedenken, en je er geen negatieve correcties toepast. zorg wel dat de stapjes met de clicker heel klein blijven, zodat ze wel succes heeft, anders raakt ze alleen gefrustreerd....

ik volg even als ik mag luca is onzeker tov honden
dacht net een topic aan te maken...
ik hem luca leren zitten op een kist, klinkt belachelijk, maar trots dat hij was
tonen we nu aan iedereen
zeg dan tegen toeschouwers: doe eens of het een superr kunstje is

Misschien zulk soort spelletjes met haar oefenen ?

Juneau heeft dit ook weleens met onbekende voorwerpen, laatst met afgezaagde boomstronken die ineens in het park lagen, hij schrok zich kapot.

Wat ik toen deed was door mn hurken gaan zitten met mn zij richting Juneau en het voorwerp voor hem toegankelijk maken, dan ging hij vanzelf uit nieuwschierigheid een beetje snuffelen en kwam hij wat dichterbij op dat moment ging ik snoepjes op het voorwerp leggen en die kon hij dan pakken. En toen mocht hij van mij zolang eraan blijven snuffelen als hij wilde en ging ik een paar stappen terug staan.

Juneau heeft het waarschijnlijk in mindere mate, maar ik hoop dat je hier misschien iets mee kan.

Bij honden maak ik er altijd een punt van om stil te blijven staan (aan de riem in ieder geval) als ik op dat moment ga storen, me ga mengen in de communicatie, belemmer ik vaak mijn eigen hond in het hond-hond gesprek. Ofwel door zijn lichaamstaal te verstoren (als ik hem bijvoorbeeld mee wil slepen) of door hem af te leiden en zo het contact tussen de honden eigenlijk te bemoeilijken. Die bemoeilijking kan bij onzekere honden leiden tot bluf gedrag, of een uitval door het onveilige karakter wat de mens op dat moment aan de ontmoeting geeft. Ik persoonlijk blijf daarom ook altijd bij honden uit de buurt, in die zin dat er altijd genoeg ruimte is als buffer.

Toen mijn kids nog heel klein waren heb ik het boek "oei ik groei" gelezen. Hierin staat dat dat de ontwikkeling van het brein, en de bewustwording van de wereld rondom, geen geleidelijk proces is maar met sprongen gebeurt... bij baby's en peuters in periodes van dacht ik 6 tot 8 weken.... dus iedere 6 tot 8 weken kunnen ze ineens meer zien en verwerken... en dan zijn ze even onzeker (huilerig, "terug naar mama", eenkenniger).... in de volgende weken raken ze steeds meer gewend aan hun nieuwe bewustwording en "worden ze weer zichzelf"...

Ik zie geen reden waarom dit ook niet bij dieren zou kunnen... bij Tess heb ik het ook gezien... eerst bij dingetjes dichtbij... daarna verder weg, daarna als er op de wandelroute laag bij de grond ineens iets stond wat er normaal niet stond (vuilniszakken, motorfiets op de stoep, etc etc)... met als laatste duidelijke "sprong" hoge dingen.... bomen bijvoorbeeld.... (het ultieme voorbeeld.... ineens geschrokken blaffen tegen een hele grote oude eik midden op het trainingsveld van onze hondenschool.... die eik stond er natuurlijk altijd al, gebruikten we ook wekelijks tijd bij het "blijf uit het zicht"... maar ineens was ze kennelijk in staat om omhoog te kijken.... )

Zelf heb ik toen altijd steun geboden met mijn stem, en haar het tempo aan laten geven qua onderzoeken wat het was.... had ze het eenmaal onderzocht dan was het daarna geen probleem meer....