Zoë ophalen!

S'avonds was iedereen in de spanning, vanavond gingen we onze eigen hond ophalen! De kennel staat in Friesland, het is wel 2 uur rijden. Maar dat maakt ons niet uit. Eenmaal halverwege de rit, beginnen we namen te verzinnen. Loena, Roepie, Zoë... Enz. Alles schreven we keurig op een briefje. En eindelijk waren we eruit. Het werd Zoë! Op de site van de kennel, stonden 4 honden. 3 zwarte met een enkel bruin vlekje, en 1 bruine, met een leuke zwarte neus. Al 3 ervan waren opgehaald. We wisten niet welke. Omdat de bruine anders was, wouden we die eigenlijk wel hebben. Ze was eigenlijk de speciaalste. Daarom verwachtten we ook dat die al weg zou zijn. Maar toen we aankwamen, keken we in het hok, daar zat een bruin wollig hondje. Spelend met de pup die wij op mochten halen. Onze Zoë. De bruine hond, met de zwarte neus. De eigenaar van de kennel pakte de hond op en zette hem voor ons neer. We waren helemaal overdonderd van haar. Ze sprong tegen ons op, likte ons af. Ze mocht met ons mee! We namen haar mee naar de auto. En zette haar in de doos tussen ons in. Maar toen merkte we al dat Zoë een dondersteentje was. Ze kroop uit de doos, en wou weer naar buiten vluchten. Ze vond de doos maar niks. Dan maar zonder doos. Dachten we. Toen de doos eenmaal weg was, ging ze lekker liggen. Heel de reis werd ik niet misselijk. Een wonder voor mij. Het gevoel van blijdschap was sterker. Een eigen hondje. Ze was zo schattig. Thuis aangekomen zette we Zoë in de keuken. We lieten haar wennen. Ze vond het eerst heel eng. Ze durfde zich niet te veroeren. Maar daarna, ging ze op ontdekking uit.

Moet je haar nu zien, groot, wollig. Ik kijk over mijn schouder, en wat zie ik? Zoë van 2 jaar, slapend op haar deken op de bank. Nogsteeds leuke flaporen. Nogsteeds een zwarte snuit. Maar wat is ze gegroeit!

Onze Zoë. Voor altijd.

Door Zoë op 28 juli om 16:53