Mijn Snuffies

Jaren geleden toen ik nog een klein meisje was had ik een boekje van Dick Bruna "Snuffie". Een klein lief bruin hondje waar ik helemaal gek van was. Door nogal een heftige jeugd waardoor ik niet goed mee kon komen met leeftijdgenootjes werd er besloten een hondje in huis te nemen.

Mijn moeder was opzoek naar een pup voor mij (4 jaar) en mijn zus van 9. Op een industrie terein bij ons in de buurt waren pups geboren en daar gingen we met zijn allen kijken.

Het ging om een nestje boerenfoxterriers. Mijn moeder die was vroeger ook opgegroeid met honden maar had zich toendertijd niet verdiept in het ras. Er was er eentje die kwam naar ons toe lopen een klein wit mannetje met twee zwarte oortjes en 2 grote zwarte vlekken op zijn rug. Dat werd hem! "Snuffie".

Mijn moeder heeft het verhaal zo vaak verteld; het was zomervakantie en snuffe moest nog een weekje bij zijn moeder blijven. Eenmaal thuis gekomen blijk ik gelijk het boekje te hebben gepakt en er een week lang met verbazing naar gekeken te hebben.

Een week later gingen we hem ophalen. Direct thuis heb ik wederom het boekje gepakt en toen snapte mijn moeder waarom. Want onze snuffie had geen staart?! En snuffie van het boekje wel. Ze legte uit dat de meneer deze had afgeknipt omdat dat zo hoorde... (wist ik veel).

Snuffie was toen 8 weekjes oud en goed overstuur, dagenlang heb ik liedjes lopen zingen voor snuffie in zijn mandje en mijn favoriete boekje aan hem laten zien. Na twee jaar moest snuffie een ander huis zoeken, mijn zus bleek te allergisch te zijn voor de haren van de hond. Nog steeds als ik er aan denk doet het pijn hoe jong ik ook was. Snuffie ging naar een wat oudere meneer die zijn hele leven dit ras al had gehouden, we mochten langs komen wanneer we wilden. Snuffie is daar uiteindelijk 17 jaar geworden.

Jaren later kriebelde het toch weer. Ik was nog net 13 en jawel ik mocht weer een hond. Wel eentje uit het asiel. Hij moest krullen hebben zodat de allergie van mijn zus te overzien zou zijn, liever niet wit dat werd zo smeerig en een handbaar formaatje dus niet te groot. Verder moest hij sociaal zijn, en het allerbelangrijkste de hond moest naar je toe komen lopen want dan zou je pas een goeie klik hebben met het beestje.

2 jaar hebben we gezocht en ons ingeschreven bij asiels met de vraag om een hond met krullen die weinig uithaarde. Pff wat een drama die waren niet te vinden en asielbezoekjes zijn schreinend omdat je ze allemaal wel mee wilt nemen.

In juli kwam er een telefoontje er was nu voor de zoveelste keer een poedel X malthezer X bichon binnengebracht bij het asiel en we mochten komen kijken.

Eenmaal aangekomen was hij wit, wel klein genoeg maar meneer bleef in zijn mandje liggen trillen en wilde zelfs geen koekje komen halen. Mijn moeder had haar twijfels, ik had er geen één, en dat kwam door de naam: "SNUFFIE".

We mochten er een eindje mee lopen om te kijken of we contact konden maken, nou geen enkel dus, snuffie had zijn verstand op 0 en rende voor me uit (aan de lijn) zo het weiland in. Na wat smekende blikken ging mijn moeder overstag. Snuffie mocht mee naar huis.

Na de afhandeling in het asiel mocht hij eindelijk mee in de auto, hier werd hij wat rustiger van. Hij kroop lekker op schoot en viel in slaap.
Het eens zo belangrijke mandje voor hem heeft hij thuis niet eens meer naar gekeken, daar lag hij op de bank en plofte hij neer in het pasgekochte mandje die ik de dag voordat we hem ophaalden al had gekocht.

Zelf hou ik er meer van om verschillende honden verschillende namen te geven, mijn opa en oma bijvoorbeeld hebben 7 poedels gehad en heetten allemaal bello, vindt dat zo onpersoonlijk (maar das mijn mening). Snuffie heb ik overigens nooit vernoemd. Het was gewoon te toevallig.

Snuf is nu iets meer dan 10 jaar bij ons, veel ziek geweest en heeft veel moeten meemaken (om over de kosten nog maar te zwijgen). Maar het is en blijft mijn kleine lieve schatje, mijn Snuffie...

Door Nanda op 04 januari om 18:41