HondenPage baasje Storm

Wat schreven de vrienden van Storm op het forum

Basil schreef in Dominantietheorie
Doe ik zeker! 
Basil schreef in Dominantietheorie
Dat is heel fijn om te "horen"!
Basil schreef in Dominantietheorie
Jelte Van Camp, van Canifit. Hij is beide therapeut en trainer, maar wij hebben hem nu voor therapie. In duet met Laura Bangels, moet ik er eigenlijk bijzeggen.
Basil schreef in Dominantietheorie
Welja, het is iemand die heel goed is opgeleid, maar die ook niet positief was over Leo. Maar ik heb dat voor Basil even aan de kant geschoven, om aan de slag te kunnen. Misschien, zoals je zegt, verandert hij gaandeweg ook van gedacht over Leo, maar daar ga ik niet op wachten. Ik weet trouwens niet of ik, nadat hij zo negatief was over hem, dat zelf wel wil. Ik zoek verder voor Leo.    En ja, sorry, ik heb dus net je pb gezien… Ik ben nog een groentje hier, en mijn blik was nog niet naar de rechterbovenhoek van mijn scherm gegaan ...
Basil schreef in Dominantietheorie
@Suzanne en Luca: Bedankt, ik ken er inderdaad al enkele van. De rest ga ik eens opzoeken.   @Dobry: Hij heeft enorm veel verhalen over honden "met een moeilijk verhaal", en telkens eindigt het verhaal met een verloren strijd… Het ontneemt je echt alle hoop...   Anyway, we hebben besloten om per direct met gedragstherapie voor Basil te beginnen. Geen enkele therapeut of trainer heeft daar een bezwaar tegen, en hij heeft het ook nodig voor zijn angsten voor Leo, zijn hyper gedrag als mijn vriend niest, of als Daisy aan het dromen is, of als Leo zich verslikt of hikt… Dat maakt Basil zeker ook een groot deel van het probleem als uitlokkende factor, en dan zijn we tenminste daar al aan het werken. Vrijdag hebben we een eerste les. En in de tussentijd zoeken we verder voor Leo.
Basil schreef in Dominantietheorie
Vandaag effectief telefoontje terug gekregen van een trainingscentrum. Korte samenvatting van het gesprek: "Ik wil zeker enkele oefeningetjes doorgeven die jullie kunnen doen met hem. Maar mijn ervaring leert dat de slaagkansen om van een dergelijke hond een succesverhaal te maken 0 zijn." Zucht. Another one bites the dust...
Basil schreef in Dominantietheorie
Oohh wauw, zo leuk!
Basil schreef in Dominantietheorie
@Dobry: Ik ben het eens met Suzanne en Luca, natuurlijk gaat het goed omdat je hebt getraind! Een hond komt nooit "vanzelf" goed, dan was echt jij hoor ! En nee, er is eigenlijk zo goed als niks bekend over de vorige eigenaren. De mensen die hem achtergelaten hebben bij de dierenarts, stonden niet eens op zijn chip. Dat was de eigenaar dáárvoor nog (de "fokker" denk ik). Maar toen we hem in huis namen na zijn operatie was het duidelijk dat hij helemaal niks van het binnenleven kende. Van de gewoonste dingen was hij bang. Het officiële verhaal van die mensen was dat hij zich tijdens het wandelen losgerukt had, en onder een auto was gelopen. Maar een riem had hij niet om, en had hij ook nog nooit van zijn leven gezien. Dus hij zat ergens in een hok in de tuin vermoedelijk, is uitgebroken, en is los onder een auto gelopen. Da's onze theorie.   @Suzanne en Luca: Ja, ik denk dat het inderdaad een kwestie was van "emmertje vol". En waar ik bang voor ben is dat dat richting Basil permanent is. Maar goed, laten we ons daar nog maar niet over pijningen...   En ja hoor, ik hou jullie zeker op de hoogte! Net trouwens een nieuw speur/apportspelletje met Leo gedaan. Snoepje gooien, "zoek!", en dan knalgroene targetschijf in de hand, "touch!". Hij haalde zijn snoepje, en kwam leuk teruggelopen, en "boop" met zijn neus op de targetschijf! Dat is een blijvertje! 
Basil schreef in Dominantietheorie
@Alaska's Finest!: Ik woon in Belgisch Limburg.
Basil schreef in Dominantietheorie
Iedereen allereerst heel veel beterschap met al jullie lichamelijke issues, breuken, en aandoeningen! Sterkte!   @Wilma en Dobby: Ja absoluut, er is zeker een grote medische component betrokken bij zijn toestand. Eerst die breuk, nu die wonden. Maar zijn beginnende agressie was eerder dan zijn wonden. Dus pijn was eerst, toen dus stress door die pijn, toen een wondje dat groter werd door die stress, dat gaf nog meer pijn, en dus nog meer agressie, nog meer stress, en uiteindelijk wonden die maar niet genezen. En ziehier onze vicieuze cirkel. En daarbovenop weet ik zeker dat er ook genetische elementen meespelen. Zijn voormalig Turks-Antwerpse eigenaar was vermoedelijk niet zo erg bezig met welke moeder en vader best niet of wel met mekaar matchen...   @ Suzanne en Luca: Ja, ik ben het eens met wat je zegt, alle incidenten stonden bol van de stress en de onrust, en die voelden we ook significant dalen in huis nu Basil en Leo gescheiden zijn. En nu zijn we met beide honden apart tijd aan het doorbrengen om hun hoofdjes te vullen met leuke dingen. Ze moeten niet enkel kalmeren, ze moeten ook weer gelukkig worden. En ik ben het eens dat trainen hier een oplossing voor is, maar ik wil het wel juist doen, omdat (en ik val hopeloos in herhaling) ik momenteel geen professionele trainer/therapeut aan boord heb. Maar... Ik verwacht morgen een telefoontje. Fingers crossed...   @Dobry: Ja, de dierenarts wilde oorspronkelijk ook eerst hem medisch helemaal in orde hebben vooraleer ze het groen licht wilde geven voor training. Maar die pogingen om hem er medisch door te krijgen slepen ondertussen al van november aan. En het effect van de psychofarmaca kunnen we het beste evalueren door zijn "trainbaarheid" te bekijken over de tijd. Maar ergens blijft het een verschrikkelijk frustrerend kip-of-ei-verhaal...   @Luz: Mijn oprechte excuses voor het niet adoreren van jouw grote idool...
Basil schreef in Dominantietheorie
OK, ik reageer zo meteen op de jullie constructieve posts, maar er moet me één ding van het hart.   Luz, denk niet dat ik het niet met je eens ben dat we professionele hulp nodig hebben. Ik loop al maanden te zoeken naar professionele hulp, maar verder dan het intake gesprek zijn we nog niet geraakt, omdat Leo's verhaal buiten de scope ligt van de meesten! Ik weet niet waar je het haalt dat ik "ZOGEZEGD al verschillende therapeuten thuis heb gehad"? Ten eerste, je implicatie dat ik mijn verhaal uit mijn duim zuig, apprecieer ik niet. Ten tweede, wílden ze al maar eens langs komen! Dat zou al helpen! Maar er heeft het 1 iemand geprobeerd, en die heeft het opgegeven na 3 afspraken, waar telkens een maand tussen zat zodat we lekker veel tijd kwijt zijn geraakt voor niks, omdat ze overboekt was. En toen het echt kritiek werd, brak Corona uit, en kón er niemand komen! En dan ga ik voorbij aan al die wat niet eens de moeite namen om te willen komen! En waar heb ik geschreven dat ik het niet eens was met hun bevindingen? Welke bevindingen? Hun "Nee mevrouw, sorry, hier heeft u andere expertise voor nodig."? Of hun "Maar er is wel al een bijtincident geweest? Ja, dan is de kans op success gering."? Of hun "Sorry, maar dat is te ver rijden voor mij." Of hun "Neem zeker opnieuw contact op als zijn poot genezen is!"? Noem je dat "bevindingen"? Ik heb gezegd dat ik in enkele ongerelateerde gevallen Dany Grosemans heb leren kennen, en me niet goed voelde bij zijn aanpak. Mag ik dit nog vinden? Ik heb dit topic geopend omdat ik de tijd tussen nu en professionele hulp (die ik werkelijk ga inschakelen, maar dankzij Corona kan dat dus nu pas weer) zo geïnformeerd en nuttig mogelijk zelf wil opvullen. En aan alle reacties heb ik al véél gehad. En natuurlijk weet mijn kleine teen ook wel dat dat geen kant-en-klare recepten zijn voor zijn genezing! Maar ze zijn tenminste constructief! Daar heb ik in deze periode veel meer aan dan iemand waarvan de bitterheid en de minachting uit haar reacties druipt!    OK, sorry, ik wil niet kwaad worden hier, dat is niet de bedoeling. Ik apprecieer, respecteer, en ga akkoord met je opinie dat professionele hulp dringend nodig is. Ik doe mijn aller-uiterste best om die te vinden. Maar laat me in de tussentijd alsjeblieft even deelnemen aan een community van mensen die evenveel voor hun dier zouden doen als ik.
Basil schreef in Dominantietheorie
@Dobry: Nee ik weet vrij zeker dat het omgekeerd niet het geval zou zijn. Hoewel ik het nog niet geprobeerd heb. Ik zou het eigenlijk eens moeten proberen, in zijn bureau gaan zitten, wachten tot Leo slaapt, en mijn vriend dan eens laten binnenkomen. Ik kan eigenlijk 3 dingen doen als hij weer zo'n crisis krijgt naar mij toe: 1) Gewoon negeren en naar het toilet gaan zoals vaak de bedoeling was, maar het is dus al gebleken dat hij er niet aan went. 2) Mijn vriend hem laten toespreken dat alles in orde is en dat ik het maar ben, maar ondanks dat gaat de hysterie gewoon door. 3) Hem zelf toespreken dat alles in orde is, maar ook dat kalmeert hem niet. Punt is dat het fout gaat als hij wakker is geworden van iets, en niet uit zichzelf wakker is geworden. En dat is een trigger voor een "absence". Hij moet dan blijkbaar zelf uitgeblaft geraken, en dan kijkt hij ons weer aan alsof hij niet weet wat er net gebeurd is. Grappig dat je vraagt of hij goed ziet, ik heb mezelf dat ook al afgevraagd. Maar hij ziet elk minuscuul stipje aan de horizon bewegen (voetgangers of fietsers), en dat is al genoeg om hem in waak-overdrive te gooien, dus ik denk dat er met zijn ogen niks mis is... Wel heb ik me al eens afgevraagd of er iets met zijn kortetermijngeheugen zou kunnen zijn. Het lijkt gewoon vaak alsof we elke dag opnieuw moeten beginnen, met commando's, met regeltjes, met allerlei dingen… Ik weet niet of dat bij honden kan? De dierenarts wist het in elk geval niet.    @Suzanne en Luca: Mijn vriend roept hem rustig tot de orde, niks bestraffends, maar je kan op zo'n moment niks met een dog whisperer's stem, dat komt niet aan. Op de één of andere manier moet hij iets horen waardoor "he snaps out of it". Ik volg dat hij me spannend vindt, maar neen, ik verzorg niet zijn wonden. Leo heeft me in het verleden al enkele keren duidelijk gemaakt dat hij me liever niet in de buurt van zijn wonden heeft. Ondanks het feit dat, toen hij zijn pinnen nog had in zijn bot, mijn vriend en ik samen de verzorging deden (je moest er met 2 voor zijn), en dat was geen enkel probleem. Maar toen was zijn pijnprobleem dus nog lang zo erg niet… Wat ik niet begrijp is dat dit gedrag ineens de kop is opgestoken. Hij vond me tot een maand geleden helemaal niet spannend (behalve in de context van zijn poot, en dat is eigenlijk ook plots gekomen). Ik kan inderdaad wel snoepjes gaan geven op momenten dat hij wakker is in zijn kamertje als mijn vriend erbij is (eigenlijk doe ik dat al, regelmatig hem iets lekkers geven als hij bij het hekje staat), maar ik vrees dat dat een hele andere omstandigheid is dan wanneer hij slaapt en wakker schiet. In zo'n geval is er geen marge om op tijd een uitval te vermijden met snoep. Het ene moment slaapt hij, het andere moment is hij wakker geschoten, en "is hij er niet meer".     De omstandigheden van de uitvallen: 1) Leo kreeg de hik. Basil had zoiets blijkbaar nog nooit gehoord en schrok enorm. Hij stootte tegen Leo bij wijze van correctie. Ik zette me ertussen en haalde Basil zwijgend bij Leo weg. Mijn vriend kwam binnen en vroeg wat er aan de hand was. Ik draaide me naar hem om om het te vertellen, daarbij hikte Leo opnieuw, glipte Basil om me heen om hem weer aan te stoten, en Leo vloog op hem. Mijn vinger zat ertussen, en Basil had een wondje aan zijn oog. 2) Leo en Daisy zagen voor het eerst de koeien in de wei net naast ons. Ze flipten allebei totaal. Wij hadden die reactie niet zien aankomen, en probeerden hen te kalmeren en weg te lokken. Basil vond vooral Leo zijn gedrag onaanvaardbaar en vloog hem aan om te corrigeren. Waarop Leo hem vastgreep, inclusief prooischudden. Ook weer kunnen uit elkaar halen. Basil had een wondje aan het tandvlees rond zijn hoektand. 3) Leo, mijn vriend, ik en Basil waren toevallig allemaal in mijn vriend zijn bureau (waar Leo ook slaapt en eet), zoals toen nog vaak het geval was. Leo's balletje lag bij hem. Basil liep gewoon voorbij, zonder enige interesse in het balletje, maar Leo dacht blijkbaar wel dat Basil zijn balletje wou. Leo verstijfde en begon naar Basil te staren. Basil stond direct in angsthouding, voorpootje omhoog, mijn vriend en ik zagen het gebeuren, en net toen Leo uitviel kon mijn vriend Leo grijpen bij het handvat van zijn tuigje, en duwde ik Basil de kamer uit. Het glas van de gaskachel is het enige wat daarbij gesneuveld is. Hierna zijn er nog een aantal "bijna-vechtpartijen" geweest die we hebben kunnen vermijden, telkens doordat Basil in de buurt van "Leo zijn kamertje" kwam. Sindsdien hielden we Basil uit mijn vriend zijn bureau. Het vreemde is dat Basil en Leo heel vaak samen met dat balletje hebben gespeeld, zonder enig spoor van bezitsagressie. 4) Leo was hysterisch aan het blaffen op voorbijgangers en teruglokken hielp niet meer. Mjn vriend haalde zijn lus om hem naar binnen te leiden. Terwijl Leo zich al blaffend laat omdraaien met de lus, zag hij mij ineens naast hem staan, maar "zag me niet echt", en wilde hij uithalen naar mij. Mijn vriend heeft hem kunnen tegenhouden met de lus en naar binnen leiden. 5) Hier was ik niet bij. Mijn vriend had Leo nieuwe balletjes gekocht. Hij lag er onder een struik op te knabbelen. Basil kwam al snuffelend voorbij, geen enkele interesse in de balletjes, neus in het gras. Typische verstijving van Leo die we ondertussen al kenden, mijn vriend greep Leo met zijn ene hand, en probeerde Basil met zijn andere hand tegen te houden, maar die wilde zichzelf ook verdedigen tegenover Leo en vloog telkens weer op Leo af. Het eindigde met Leo die in mijn vriends arm beet.  Het vreemde is dat dingen die voorheen nooit een probleem waren (in Leo's kamertje zijn, Leo's balletje, ik en zijn poot), plots niet meer kunnen… Wat is dan het volgende dat plots niet meer kan voor hem? Je vraagt ook of het spel wel altijd leuk was voor beide partijen. Tja, mij leek het van wel. Ze wisselden vaak van rol, pauseerden vaak, veel spelbogen… Maar goed, er waren ook wel momenten waar ik zelf even voor kalmte heb gezorgd, omdat ik vond dat het misschien wat heftig werd. Samen aan de lijn wandelen… Op dit moment ben ik nog wat bang dat er iets gaat gebeuren, en dat ze dan aan de lijn in elkaar hangen. Maar misschien is dat wel de manier om ze op termijn terug aan elkaar te herintroduceren. In elk geval wil ik dat pas overwegen als ik voel dat Basil zijn angst "manageable" is geworden. OK, genoteerd wat de balletjes betreft. Makes sense. Hij staat al van begin dit jaar op fluoxetine, eerst 20 mg, nu ondertussen de maximale dosis van 60 mg (hij weegt 30 kg). Inderdaad, het moet aangevuld worden door training, en daar doen we zelf ons best, maar zoals gezegd werden we in een korte tijdspanne in de steek gelaten door een aantal trainers en therapeuten. We gaan volgende week teruggebeld worden door iemand die hopelijk wel iets wil doen voor ons. Maar dat deel van de behandeling is dus meer dan dringend aan het worden… Hopelijk ben ik niets vergeten van je vragen.
Basil schreef in Dominantietheorie
ik heb nu even meer tijd, wil nog even met je meekijken.Wauw, echt enorm geapprecieerd!  Ik werk al een paar jaar fulltimer op een hondenschool, de baas is een zeer goed opgeleide gt en heeft mij zelf ook opgeleid tot gt. Ik heb geen diploma, noem me zelf ook geen gt. Behalve de theoretische kennis, heb ik inmiddels een hoop praktijk  ervaring. Zonder de situatie zelf gezien te hebben, weet ik het niet zeker, maar ga toch proberen mee te denken. Deze week nog gt met 2 Mecherlse herders, waarvan de een een persoon had gebeten.   Bijtincidenten is eigenlijk het gevolg van stres die te hoog oploopt. Zelf in ieder mens schuilt een potentieel moordenaar.Helemaal eens. Hier zie je de stres of agressie ladder en wat er gebeurd met de hond als ze stres oploopt. Ja, die is me bekend. Stres is een normaal onderdeel van het leven, sterker, zonder stres kunnen wij niet functioneren. Stres wordt pas een probleem, als een hond niet genoeg rust krijgt, om de stres af te bouwen. Dan is er sprake van chronische stress, wat bij mensen voor een burn-out of ptts kan zorgen. Het kan soms wel een paar dagen duren eer het stressniveau helemaal uit het lichaam is.Klopt, en nu met de scheiding van Basil zagen we Leo's stress-niveau ook zienderogen dalen. Bij Basil ook, alleen is hij snel weer geagiteerd wanneer hij Leo uit het raam ziet.  Stres wat te veel oploopt, kan dus voor bijtincidenten zorgen.   Wat was de omstandigheid, van de bijtincidenten? Was er spraken van voer, speeltjes, was er drukte geweest, wilde de honden aandacht.HAd de Mechelaar meer pijn?Er zijn in totaal 5 incidenten geweest, en telkens was Leo's aanval gericht op Basil. In 2 van de gevallen was er zeker stress mee gemoeid, mede veroorzaakt door Basil. Bij de 3 laatste keren was Basil geen uitlokkende factor. Je zag Leo ineens zijn blik verstrakken op Basil, die wel in zijn buurt was maar niks deed, maar het was alsof Leo zich toch ineens bedreigd voelde, en hij vloog op Basil. En de laatste keer was het bijtincident.   Je honden kennen elkaar en als er een band is, kunnen ze eigenlijk altijd meer van elkaar hebben.' Dat was ook altijd zo. Tijdens speelmomenten tussen Leo en Basil (want die waren er weldegelijk) zeiden mijn vriend en ik altijd tegen elkaar wat voor een self-hindering Leo altijd deed ten voordele van Basil. Leo gaf dus de overwinning meestal gratis weg aan Basil. De pijn opzich, zal niet de rede voor het bijten zijn geweest. Ook niet, dat hij zich tegen een ander keert.   De Mechelaar is 1.5 jaar. puber, die kunnen enorm onzeker zijn. Gezien zijn achtergrond zeker, dat met de pijn, hij zal sowieso een hoop stres ervaren. Bijten tijdens het uit elkaar halen is redirect agressie, het was in iedergeval niet naar je vriend gericht.Nee daar zijn we het ook mee eens.    Een Mechelaar is een werkhond, die wil iets doen. Wat werkend is, om iets aan stres te doen bij honden en ze een uitdaging toe geven is laten zoeken naar voertjes.   Je kan als je brok geeft, dit in je tuin strooien en laten zoeken. Wel de andere honden weghalen. Ook tijdens wandelen, voertjes laten zoeken. Honden zijn emotie eters, door eten voelen ze zich prettig, er komt ook oxytocine vrij, wat dat prettige gevoel oplevert. Door die neus te bepruiken, worden ze ook moe.   Vandaag een proefles speuren gehad met 1 van de Mechelaars, het ging om moeder van 9 en haar dochter van 9 maanden, die 3 x per dag  een kort rondje buiten liepen en dat voor werk honden. De dochter was in huis geen tel rustig, ze zat vol onrust. Ze had toen we binnen kwamen een blafband om, blafte gewoon verder en buiten een trainingshalsband. Beide zorgde voor extra stres. Toen we vroegen deze afte doen, zag je dat de hond gelijk wat rustiger werd. B9ij blaffen voertjes laten zoeken. en ze stopte gelijk met blaffen. deze hond bleek een natuurtalent met speuren, herel snel die neus ooo de grond. Ze vond het geweldig. Aan het eind, een super voldane hond. Dat is wat je met neuswerk kan bereiken. OK, speuren naar voertjes, dat kan ik nog wel doen. Moet je dat niet opbouwen trouwens? Of gewoon, hup, handjevol rondstrooien, en hem maar bezig laten? Want ik heb dat al wel eens een paar keer gedaan met een snoepje of 2, en ik vond hem niet superdepuper goed…  Wij deden tot nu toe iets anders. Bij blafmomenten (vaak wanneer de koeien in de wei naast ons dichterbij komen) probeerden we hem altijd af te leiden met zijn balletje, wat aardig lukt. Leo is bal-geobsedeerd. Maar het is niet alsof hij nu die koeien al associeert met balletje spelen. Hij denk niet: "Oh de koeien! Nu hoef ik niet te blaffen want nu gaan we fijn met de bal spelen!" Nee, hij zal nog steeds eerst hysterisch blaffen naar die koeien, om dan probleemloos verleid te worden door het balletje. Suzanne en Luca  
Basil schreef in Dominantietheorie
@Willemijn: Ja, komende woensdag hebben we onze vervolgafspraak bij de dierenarts om het allemaal te bespreken. We zitten wekelijks samen.   @Dobry: Ja het is heel voorspelbaar wanneer het gebeurt. Leo slaapt en eet in de bureau van mijn vriend. Dat is ook de ruimte waarin we hem even afzonderen als we one-on-one met Basil bezig zijn. Er staat een babyhekje in de deuropening zodat hij toch nog alles kan zien. Dat vonden wij en de dierenarts belangrijk, dat Basil en Leo mekaar niet helemaal zouden "vergeten". Als mijn vriend niet in die bureau is en Leo wel, is er geen enkel probleem. Ik kan de kamer in en uit lopen, Leo eten geven, zijn etensbak weer ophalen, hem aaien, zelfs als hij op zijn kussen ligt, geen enkel issue. Maar als mijn vriend aan zijn bureau zit, en Leo is bij hem aan het slapen (hij slaapt altijd als mijn vriend aan het werken is), dan is het een ander verhaal. Maakt niet uit waar ik in huis ben, maar als ik geluid maak, dan schiet hij wakker, vliegt hij naar het babyhekje, en als hij mij ziet blijft hij blaffen alsof ik een wildvreemde ben. Hij kijkt naar me, en toch blijft hij blaffen, net alsof hij me niet herkent. Mijn vriend moet hem dan enkele keren ter orde roepen, en dan uiteindelijk laat hij een zielige kreun, en krijgen we een hele resem van kalmeringssignalen te zien: hij begint te gapen, hij schudt zich uit… En dan is het weer goed. Elke keer. Ik heb al geprobeerd om hem zelf ter orde te roepen, en soms lukt dat ook wel, maar ik weet niet of ik daar wel goed aan doe. Gewoon voorbijlopen en negeren, dat lost het ook niet op, want het blijft gebeuren. En vandaag was Leo met mijn vriend buiten, en ik was de vloer binnen aan het vegen. Ik kwam met mijn borstel naar buiten gestapt, en het was hetzelfde verhaal. Leo had me niet verwacht, hij schrok, begon al blaffend op me af te galopperen, en net voor hij bij mij was (toen hij mij rook misschien?), werd hij weer normaal. En daar stond dan geen hekje tussen mij en hem, dus het was wel even spannend. Ik heb geen idee hoe we dat moeten aanpakken. Eén keer dat hij schrikt, is het te laat. En ja, die boekjes heb ik inderdaad allemaal gelezen! Heel goed geschreven, heb ik heel veel aan gehad!
Basil schreef in Dominantietheorie
" Kan.  Maar ondertussen gebeuren er wel bijtincidenten op mensen. Zucht. Ja, dank je. En zoals ik al eerder zei: bij hem staat de veiligheid van mensen op de eerste plaats. Hij heeft in zijn leven al heel veel zware bijtincidenten door honden gezien. Het asiel wat ik ken, waar hij al heel lang bij samenwerkt ( als vrijwilliger) dragen hem toch op handen, hebben ze me verteld. Let's just agree to disagree... Maar we hebben in België nog andere hele goede hondengedragstherapeuten he. " Ja, en velen daarvan vinden hem al "voorbij het punt"... luz  
Basil schreef in Dominantietheorie
@luz: We kennen Dany Grosemans. Om eerlijk te zijn heb ik er niet zo'n hoge pet van op. Ook het asiel waar ik vrijwilliger ben niet. Hij heeft al een paar keuzes gemaakt waar ik echt niet achter stond, en die dus ook niet allemaal goed zijn gegaan… Lijkt misschien een beetje alsof ik ook nog eens kieskeurig ben terwijl ik in deze situatie dat niet zou mogen zijn, maar het moet ook klikken, denk ik dan...   @Dobry: Bedankt, lief van je . Ja klopt, net zoals jouw Lola heeft Leo ook niet echt "mijn vriend gebeten", hij heeft in een object gebeten wat toen tussen hem en zijn doel in kwam. Niet dat dat het helemaal goed maakt, want zijn uitval naar Basil had gewoon nooit mogen gebeuren, maar het helpt ons toch wat om alles te plaatsen… Nu, de dag dat het gebeurd is en de paar dagen erna kon ik ook zo niet denken hoor. Er zijn echt donkere gedachten gepasseerd… En die passeren soms nog. Het is een feit dat Leo sinds een maand "rare momentjes" heeft met mij (niet met mijn vriend). Dan begint hij op mij te blaffen alsof ik een vreemde ben. Hij kijkt naar me, en lijkt me niet te herkennen. En voorlopig blijft het dus nog bij blaffen, maar... En dat zijn dan de momenten dat ik toch wel bang ben voor de toekomst...   @Heleen: Ook voor jou een dankjewel. Maar voor ons gevoel verdienen we helemaal geen lof, we hebben nu eenmaal besloten om "moeilijke honden" in huis te gaan nemen omdat we geen kinderen hebben, dan moet je ook niet direct een streep onder een hond trekken als hij ineens "moeilijk" blijkt… Maar ik moet wel kunnen blijven geloven in verbetering. Ik moet me kunnen optrekken aan het vooruitzicht dat Basil zijn angst ooit onder controle gaat zijn zodat we het opnieuw kunnen proberen als roedel. Ik moet kunnen geloven dat Leo's eerste reactie bij het zien van een prikkel ooit zal zijn "naar ons kijken". Als mensen me dan zeggen (en dat ben jij uiteraard niet alleen) dat dat hoogstwaarschijnlijk allemaal niet zal gebeuren, ja dan zakt de moed me *plomp* in de schoenen… Dan gaan het nog 10 héle lange jaren worden… Ik ga zeker eens zoeken in de richting van chiropractors en goudacupunctuur. Zoals ik al zei is niks mogelijk zonder verdoving, maar waar ik tegenop zie is dat mijn vriend die gaat moeten geven. Tot nu toe laat Leo toe dat mijn vriend zijn poot verzorgt omdat dat geen pijn doet (zalfjes), maar als hij nu ook gaat moeten prikken, dan ben ik bang dat Leo zijn vertrouwen in mijn vriend gaat verliezen, wat wel eens het volgende incident zou kunnen worden… Bestaan er geen pillen die dezelfde verdoving teweeg brengen?
Basil schreef in Dominantietheorie
@Suzanne en Luca: Bedankt voor de kadering van de dominantietheorie! Duidelijk dat de beginselen gestoeld zijn op foute fundamenten. Het geeft me in elk geval weer wat vertrouwen in mijn eigen gevoel. Want zoals jij doet met jouw hond, zo doen wij met die van ons. We zijn geen drilsergeanten, maar we zijn wel consequent, en we zorgen voor liefde in overvloed. Ik dacht altijd dat dat voldoende was om een veilige “thuis” te creëren, maar dat boek had me even van mijn stuk gebracht… Maar pijn is inderdaad één van de meest voorkomende (en logisch ook) oorzaken van agressie-uitvallen. Dus we weten dat het zijn schuld niet is, het is geen “valse hond”, maar voorlopig zijn we er toch nog steeds niet in geslaagd om hem te helpen, en dat voelt niet fijn. Hij heeft tijdens zijn verblijf bij ons pijn gekregen, terwijl we hem wilden beter maken… Hij neemt nu Loxicom als algemene pijnstiller, Memantine voor neuropathische pijn (en ook een beetje impulscontrole), Fluoxone Divule (Prozac) voor impulscontrole en CBD (cannabis), ook voor pijn. Hij nam ook antibiotica voor zijn wonden, maar daar zijn we mee gestopt. En de meeste gedragstherapeuten die we hebben gesproken zagen het niet zitten om met een hond te werken die dat niveau van agressie-incidenten al op zijn naam heeft staan. Omdat ik “ja” moet antwoorden op hun vraag of hij al eens mensen heeft gebeten (mijn vriend dus), valt hij voor hen dan direct in de categorie “niet meer te redden”. En dat is best zwaar om te horen… Ironisch genoeg zitten de meeste therapeuten die minder afgeschrikt worden door agressie diep in Nederland, en die vinden de afstand tot België dan weer een struikelblok.   @Vera en Ziva: Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan zijn welzijn. Nogmaals, van het moment dat we de indruk krijgen dat hij ondraaglijk lijdt, is het over. Dat zouden we geen enkel van onze honden aandoen. Maar heel eerlijk weten we echt zeker dat dat niet het geval is. Hij slaapt lekker, hij eet graag, hij gaat uit zijn dak voor snoepjes en balletjes, hij laat zich goed verzorgen door ons… Maar hij checkt er soms uit, wanneer er prikkels zijn. Dan is het Leo niet meer. Dan komt er een waas over zijn ogen, en komen we niet meer bij hem binnen. Dat zijn de momenten die ik hem wil besparen, want die zijn voor hem echt hel. We proberen dus met de medicatie een “venster” te creëren tussen het moment van het opmerken van de prikkel en het moment dat hij van de wereld is, om hem in die fractie van tijd te proberen terug te halen. Maar dat is dus millimeterwerk. En dat moeten we dan ook nog doen zonder trainer of therapeut, want die willen dus niet (ja, eentje, die geeft wat tips via sms). En ja inderdaad, we gaan met Basil ook verder. Hij moet zijn impulsen ook beter kanaliseren. Hij stond vroeger op bachbloesemtherapie, maar de dame die dat deed is ermee gestopt. Maar ik heb nu denk ik iemand anders gevonden die dat weer kan opstarten. Bedankt voor de boekentips, die van BAT en Turid Rugaas heb ik al gelezen. Die eerste nog niet denk ik.
Basil schreef in Dominantietheorie
@Dobry: Ja, we willen hem binnenkort eens fysiek laten onderzoeken, om te kijken of er toch niets inwendig mis aan het gaan is met die poot. Er moet toch een reden zijn waarom die wonden niet dichtgaan… Dat moet dan goed gepland worden, de juiste verdoving moet gekozen worden, er moet gepland worden wanneer die gegeven moet worden, en hoe, want alleen wij kunnen die dingen doen, en eerlijk gezegd heb ik niet graag dat wij nu ook nog prikjes moeten gaan geven, zodat hij ons ook nog eens gaat associëren met pijn… Dat zijn allemaal dingen ter overweging… Maar over een chiropractor of goudacupunctuur had ik nog niet nagedacht… Interessant… De vraag is hoeveel ze kunnen beoordelen vanop afstand en foto's... Eens even bespreken met onze dierenarts! Bedankt!    @Willemijn: We houden ze inderdaad apart nu, en dat is niet eenvoudig, maar "niet eenvoudig" wil zeggen "mogelijk", en "mogelijk" wil zeggen "proberen". En met iedere hond doen we nu dingen apart (wel, met Basil en Leo dan toch, Daisy vindt het prima als ze gewoon mag "overschouwen"). En je ziet dat ze daarvan genieten, dus dat doet ons zeker goed. Alleen, ik zou ze graag ooit weer allemaal samen hebben. En dé hamvraag is wanneer we daar ineens de moed en het vertrouwen voor gaan hebben. Hoe raken we ooit van de angst af dat het zo weer ineens mis kan gaan? En hoe mis gaat het dan de volgende keer? Het angstzweet breekt me uit… Alles begint en eindigt met het oplossen van die pijn, inderdaad. Maar pijn (of de vermindering ervan) is zo moeilijk te kwantificeren, en dan nog bij een wezen dat onze taal niet spreekt! Maar bedankt voor de lieve woorden , het zijn onze kinderen. En dit zijn nu eenmaal die "kwade dagen" die ze in die spreuk bedoelen...   @luz: Ja, die zetten wij bij elkaar. Maar dat hebben we alleen gedaan omdat vorig jaar de situatie stabiel was, en eigenlijk tussen de honden vrij harmonieus. De situatie is pas een maand geleden beginnen fout gaan binnen ons gezin. Maar ik kan je niet tegen spreken, Leo heeft geen al te best verleden. Het is een medisch stukje ellende, en ik wil er best een maandloon op verwedden dat hij ook broodfok is. En ik heb al wakker gelegen over het feit dat ik Basil en Daisy heb blootgesteld aan zo'n onvoorspelbaar risico. En ook over het feit dat we Leo niet eindeloos mogen laten lijden, en wanneer we dan zouden moeten besluiten dat genoeg genoeg is. Maar dan zie ik Leo en Daisy samen liggen, en krijgt hij van haar ineens een dikke lik. En dan kijken ze even naar elkaar, en legt hij zijn kop neer, en laat een diepe zucht. Ja, dat zijn de momenten dat ik denk: "Dit zou hij nooit meegemaakt hebben, een hondenvriendinnetje die hem even zegt dat alles wel goed zal komen." En dan zie ik een hond waar we voor willen vechten. En ik blubberen natuurlijk...
Basil schreef in Dominantietheorie
Ik ben echt blij dat te lezen Vera en Ziva, en max !   Neemt natuurlijk niet weg dat we met een hond zitten met een ernstig agressieprobleem, en een andere hond die ondertussen bang van hem is. En doordat Basil zichzelf altijd wat stoerder vindt dan hij is, uit hij die angst door overgeagiteerd op Leo te reageren, waardoor er toch 3 incidenten zijn gebeurd (zonder noemenswaardige schade). En de laatste 2 keer had Basil er zelfs niks mee te maken, en vloog Leo toch op hem, waarschijnlijk omdat Leo hem nu ondertussen ook licht-ontvlambaar vindt, en waarvan de laatste keer dus geëindigd is op de spoed voor mijn vriend. Basil moet nu Leo en mijn vriend maar uit het raam zien, en hij is in paniek. Ik ben dus erg bang om nu nog maar één ding verkeerd aan te pakken… Vandaar mijn post hier. 
Basil schreef in Dominantietheorie
Bedankt alvast allemaal voor jullie reactie.   @Dobry: Bedankt, lijkt me interessante lectuur! Straks even voorlezen aan vriend als hij aan het koken is . En ja, ik denk wel dat je het goed begrijpt, en dat Leo nog pijn heeft. Maar eigenlijk weten we het niet, dat is het probleem. Toen de botchirurg hem pinnen in zijn bot heeft gezet (tweede operatie voor zijn breuk te herstellen), heeft hij gezegd: "Haal hem maar van alle pijnmedicatie af, want zijn breuk is gestabiliseerd, en hij heeft geen pijn nu. Trouwens, die middelen remmen de botheling!" Dus ja, wat deden we, alle pijnmedicatie stoppen. En wat zeggen alle professionals nu met wie we spreken? "Ja, logisch dat hij agressief is, het beestje heeft chronische neuropathische pijn ontwikkeld door een gebrek aan pijnstilling!" Dus, nu kunnen we dat niet meer bestrijden met een gewone pijnstilling, maar nu moet dat een cocktail zijn van middelen die inwerken op zijn pijn, en op zijn impulsiviteit. En die zijn we nu aan het afregelen. De theorie is dat uitvallen zijn eerste reactie is geworden, vóór "nadenken", doordat hij pijn en kwaad worden ooit is gaan koppelen... 
Basil schreef in Dominantietheorie
Hallo allemaal,   Ik heb eens even gezocht, en het meest recente topic hierover dateert toch alweer van 2015. Dus ik dacht dat het wel even kon om nog eens naar jullie mening of laatste stand van zaken te vragen.   Ik probeer het kort te houden, maar ik ga hierin falen.   Onze eerste hond is Basil, Tibetaanse terrier, bij zijn eerste eigenaren nooit opgevoed, bij ons gekomen op zijn 1,5 jaar en als een ongeleid projectiel. Met gedragstherapie en positieve beloningstheorie (clickertraining) goed kunnen omvormen tot een algemeen lekker ding. Maar, wel met een paar kantjes. Een soldaatje is het niet. Hij heeft een willetje, en hij vindt dat hij eigenlijk toch wel meer lijkt op een Rottweiler, en dat iedereen het daar ook mee eens moet zijn. Hij zal het die Leonberger daar anders wel eens zeggen… Hij is er nu 6.   Onze tweede hond is Daisy, een Tibetaanse mastiff, een inbeslagname, en bij ons gekomen op haar 5 jaar. Prachtig om te zien hoe ze is opengebloeid van een mensenschuwe hond naar een naar ons zo open en vrolijke meid. We hebben dezelfde methodiek als bij Basil gebruikt. Als ze ons ziet, dan kwispelt haar hele lijf mee, mondje half open, oogjes half dicht, en het genot dat je ziet als we haar dan knuffelen… Heerlijk. Maar, ook geen mensenvriend naar buiten toe. Alleen wij. Met honden is ze wel goed, omdat ze in haar vorig leven ook alleen maar met honden heeft geleefd. En een karaktertje! Soms zeg ik tegen mijn vriend: "De volgende stap is dat ze met haar ogen rolt!" Ze is er nu 7.   En dan is er onze Leo, een Mechelse herder. Hij is vorig jaar bij ons gekomen op zijn 10 maand als opvanghond vanuit het asiel. Aangereden, achterpoot verbrijzeld, door de eigenaren achtergelaten bij de dierenarts en zo dus asielhond geworden, eerste operatie om zijn breuk te stabiliseren mislukt, tweede operatie gelukt, maar door de dierenarts (en wij zijn er domweg in meegegaan) te snel van de pijnmedicatie afgehaald. Gevolg: zijn breuk genas, maar hij werd op enkele maanden tijd steeds agressiever (niet tegen ons, maar tegen de hele rest van de wereld), terwijl het een schat van een hond was in het begin dat we hem ontmoetten. Op zijn gebroken/genezen poot krijgt hij ook telkens wonden die maar niet willen dichtgaan. Zijn hele lijfje wordt dus gekenmerkt door stress en pijn. Het asiel wilde hem ook niet bij iemand anders plaatsen ter adoptie, want hij is gewoon levensgevaarlijk. Dus, omdat wij de enige waren waar hij leek te kunnen gedijen, en omdat we hem al die tijd verzorgd en gerevalideerd hadden, en omdat het ook goed ging tussen hem en de andere honden, hebben wij hem geadopteerd. Anders was hij er niet meer geweest, en we voelden dat er nog zoveel goeds in zit. Maar de situatie is dus: wandelen kunnen we enkel op absurde uren, waarop we weten dat we waarschijnlijk niemand zullen tegen komen (en dan soms nog), in de tuin laten gaat nauwelijks omdat er altijd wel ergens een geluid is waarvan hij flipt, of iemand voorbij loopt die hij najaagt. Naar de dierenarts gaat niet, bezoek kan niet, en gedragstherapeuten en trainers willen hem niet behandelen omwille van zijn agressiviteit. Uiteindelijk hebben we wel 1 dierenarts en 1 gedragstherapeut gevonden die zich zijn lot hebben aangetrokken. Met de dierenarts zijn we nu (zonder dat zij Leo ooit gezien heeft, want dat gaat dus niet) aan het proberen om de wonden te dichten (lukt niet), en om psychofarmaca af te regelen voor zijn pijn en impulscontrole/agressiviteit. Dat gaat echter tergend traag, en heel veel effect zien we niet, ondanks het feit dat we voor sommige middelen al aan de maximale dosis zitten. Een maand geleden is er een escalatie geweest, en heeft Leo zich enkele keren tegen Basil gekeerd (enkele keren door Basils schuld, maar ook enkele keren zonder reden). Gelukkig nooit met zware verwondingen, Basil heeft 1 keer een klein wondje onder zijn oog opgelopen. Maar de laatste keer was het mis. Mijn vriend heeft hen uit elkaar gehaald, en kon ik hem naar de spoed brengen voor hechtingen. Leo heeft hem met verplaatsingsagressie vol in de arm gebeten. Dat werden enkele moeilijke dagen, waarop we verschrikkelijke keuzes hebben overwogen. Huilen dat we hebben gedaan! Maar uiteindelijk hebben we besloten om voor hem te blijven vechten. Ik herhaal: er zit nog zóvéél goeds in hem... Maar, Basil en Leo zitten nu strikt gescheiden, de psychofarmaca werden verder aangescherpt, en ik ben aan het lezen geslagen, aangezien er geen enkele trainer ons wil helpen. Leo zijn training staat immers al een jaar "on hold", eerst door zijn breuk, dan door zijn agressie, en nu door zijn agressie en open wonden. Maar we kunnen niet blijven zijn opvoeding uitstellen.   Hetgeen dat we met hem gedaan hebben in het voorbije jaar, hebben we gewoon identiek zo aangepakt als bij Basil en Daisy. Maar het is een Mechelaar, en ik denk dat zo'n hond toch andere noden heeft. Dus heb ik net het boek gelezen van Jos Oosting: "Door de ogen van de hond". Het komt erop neer dat alle gedragsproblemen te wijten zijn aan het feit dat de hond je niet als leider ziet. Misschien is dat kort door de bocht, maar ik herken enorm veel van de gedragingen die hij beschrijft in Leo, en ook wel in Basil. En als ik hem lees, dan realiseer ik me dat we als "leider" erg tekort zijn geschoten. Hebben we nu echt al jaren alles verkeerd gedaan? Ik googlede verder op "dominantietheorie", en het werd me nog minder duidelijk, omdat dit ondertussen ook heel omstreden is gebleken. Maar, dominantie bestaat wel, en ik vind toch wel best veel aanhangers voor "leiderschap door het baasje". Maar dit houdt best wel een aanpassing in van onze levensstijl. En vooraleer ik Jos Oosting zijn protocollen tot de letter ga uitvoeren om mezelf herop te voeden als "roedelleider", wil ik wel weten of ik Basil echt nooit meer naast me op de bank mag hebben, of dat ik Basil niet meer mag troosten als mijn vriend niest (vreemd verhaal, hij is als de dood voor een nies van mijn vriend, niet voor een nies van mij), of dat ik nooit meer de honden eens lekker over hun bol mag aaien als ze hun knuffeltje komen halen, "want er wordt alleen geaaid op mijn verzoek, en niet op verzoek van de hond"... Sommige dingen gaan echt door merg en been moet ik zeggen… Maar, en zo staat er ook in zijn boek: het gaat erom dat je moet doen wat goed is voor de hond, en niet wat jij leuk vindt. Dus als ik met mijn geknuffel stress en onzekerheid heb gecreëerd in huis, dan wil ik dat goedmaken! Maar ik wil niet het risico lopen dat ik, door een omstreden methodiek te gebruiken, nóg meer kapot maak.   Ik wil dat ze hier allemaal een veilig nest hebben waarin ze zich goed voelen, maar het voelt momenteel of we daar gruwelijk in aan het falen zijn...   Tips en meningen zijn meer dan welkom, de "had je je maar beter moeten inlezen vóórdat je 3 honden in huis nam" zijn dan weer minder nodig… Maar vooral, bedankt aan diegenen die tot het einde zijn geraakt!
Basil schreef in Tweede hond erbij
Hoi allemaal!  Ik realiseerde me ineens dat ik had beloofd om jullie op de hoogte te houden, en dat ik daar ongeveer 7 maanden te laat mee ben ... Half september hebben we kennis gemaakt met een 5-jarige Tibetaanse Mastiff uit het asiel, Daisy. Ze is in beslag genomen uit een stal, samen met 27 andere honden. Geen mensen gewend, enkel andere honden, heeft hondentaal uitgevonden. En Basil, geen andere honden gewend, geen benul van hondentaal. Perfect match! We hebben 2 weken lang elke dag een halfuurtje, samen met Basil, maar ook enkele keren zonder hem, "gewend" met haar in het asiel. En 2 weken later mochten we haar mee naar huis nemen. Dus sinds oktober hebben wij ons 4de gezinslid bij ons! Ze is een heerlijke hond. Ze is op een korte periode helemaal open gebloeid, van ganse dagen teruggetrokken onder een struik in de tuin liggen tot zijn waar wij zijn. Ze wandelt graag, ze is graag bij ons, ze straalt vorstelijkheid uit, ze waakt mooi (soms zelfs wat overdreven, daar werken we aan), ze doet hoofden omdraaien overal waar we komen. Ze is prachtig. En ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, brengt niks haar van haar stuk. Ze is superstabiel. En wij zijn echt haar roedel. Tussen Basil en haar heeft het wat moeten ontdooien. Basil was wat in het stadium van "verraden enig kind" . Maar na een tijdje kreeg hij de ingeving dat dit wel eens een speelkameraadje kon zijn. Vervolgens begon hij haar te verleiden tot spel op de meest onhebbelijke, irritante manieren (in haar staart bijten, in haar oor blaffen, "kontenbonken"...). Zij heeft hem vervolgens op een zeer geduldige manier enkele spelregels uitgelegd, en sindsdien is zijn hondentaal opmerkelijk verbeterd! Hij is nog steeds wel een beetje het "irritante broertje", maar hij heeft haar wel leren spelen. En zij heeft hem leren communiceren en begrijpen.    Uiteraard zijn er nog werkpunten, maar het is fijn met ons vieren! Precies waarom we het hebben gedaan!
Basil schreef in Tweede hond erbij
Oh maar ik hou iedereen hier up to date! Tegen eind dit jaar zou het moeten gebeurd zijn. Maar de vragen die ik hier nog ga stellen in de tussentijd? Niet normaal! Hou jullie dus maar klaar ! Ik ben nu eenmaal ligt neurotisch over dingen die zich in de toekomst zullen voordoen. Ik heet eigenlijk Veronique, en de bijnaam die mijn vriendengroep mij jaren geleden gegeven heeft is "Nicki Neurotic" . For obvious reasons...
Basil schreef in Tweede hond erbij
Oh Sjoe , ik schiet vol! Dank je wel, ik hoop echt dat je gelijk hebt!   Willem en Boaz, ik realiseer me nu dat dat woord "zelfzeker" dus niet helemaal betekent wat ik bedoel. Eigenlijk bedoel ik het niet positief. Misschien had ik "superieur" moeten zeggen. Een beetje een "hier ben ik"-attitude. Grotere honden worden preventief getrakteerd op een "Pas op hoor, you don't scare me!"-gedrag, en kleine honden krijgen een "Wat mot je, kleine?"-bejegening. Honden van zijn formaat, daar is de kans dan weer groter dat ze hem minder kunnen schelen. Maar nogmaals, ondertussen is de situatie al niet meer zo zwart-wit. Maar absoluut zeker weten nog een werkpunt. Het enige vervelende is dat je het enkel kan oefenen "in real life", zeg maar. Een oefenhond kent hij na 5 minuten. Dan kom je vervolgens een vreemde hond tegen, en dan begint heel het spel weer opnieuw. Maar goed, moeilijk gaat ook.   En nee, ik bedoelde uiteraard niet dat ik dan per se ook apart moest gaan wandelen, maar ik had me niet gerealiseerd dat men dat deed... Stom natuurlijk, waarom ook niet? Dus ik projecteerde dat vervolgens op wat dat zou impliceren voor mijn routine. Maar we zullen zien. Als we eenmaal daar zijn beland, dan denk ik dat we al ver zijn gekomen!   Stabiele volwassen hond. Ik onthou het. Ik ben razend benieuwd wanneer ik het "Die is het!"-gevoel krijg !
Basil schreef in Tweede hond erbij
Dobry, superbedankt voor de leestips! Ik vertrek eind augustus op vakantie, en ik had al 5 hondenboeken mee, maar die 2 gaan er dus ook nog bij! De titels lijken me precies te beschrijven wat ik wil weten!   Ook gaan we flink terug aan het trainen om hem eens van zijn gedrag in de tuin af te helpen. Zo'n hysterie elke keer er iemand voorbij de omheining loopt! Dat moet er echt uit voor er een tweede komt. Goede tips om dat aan te pakken, dank je!   Wat de kinderen betreft, ja ik denk dat de hekjes inderdaad terug moeten komen. Toen we Basil pas hadden, stonden die hekjes er ook, maar toen was het om hem uit de buurt van het volk te houden. Nu is het om de meisjes uit zijn buurt te houden . Misschien moet ik de meisjes achter het hek zetten, en Basil bij ons !! Eens zien hoe snel ze geleerd zijn!   Sjoe, wat een heerlijk verhaal . Jij met je 5 honden, lekker een innige roedel, altijd samen, dat is echt mijn droomleven! Wat fijn, die spontaniteit van je! Het zal zo ook een beetje lopen in het asiel zoals bij de SOS Hondenplaatsingsdienst, denk ik. Ze zijn nu op de hoogte van het feit dat we wel een hond willen adopteren, en wat we ongeveer zoeken. En als er rond de momenten dat wij een week thuis zijn (3de week van september of tussen Kerst en Nieuw) een leuke hond aanwezig is, dan begint het kennismakingsproces. Want ik wil natuurlijk niet dat, als we de hond hebben geadopteerd, dat ik de volgende dag gewoon moet gaan werken en die twee vol goede moed alleen moet achterlaten! God weet wat ik dan vind als ik terug thuis kom! Dat is mijn overbezorgde natuur hier aan het woord...   Ironisch gezien, dat is wél hoe we Basil destijds hebben geadopteerd. We ontdekten op een doordeweekse woensdag dat zijn vorige eigenaar iets met hem deed dat volledig niet door de beugel kon, en die avond was hij bij ons. En donderdag moesten we gewoon gaan werken! Jaaa, die voormiddag was ik voor mijn collega's echt helemáál geen cent waard! Ik denk dat mijn middagpauze toen om 11:15 uur is gestart! Die spontaniteit gaan we voor nummer twee toch een béétje terugschroeven !
Basil schreef in Tweede hond erbij
Bedankt Willem en Boaz voor je uitgebreide antwoord. Daar heb ik zeker wat aan!   Hoe Basil los reageert op honden, eigenlijk hebben we dat nog maar één keer geprobeerd, met de hond van de gedragstherapeute, tijdens de training. Een labradoodle teefje. Dat ging goed. Rennen en spelen, maar ook wel wat machogedrag omdat die hond sneller was. Maar daarbuiten hebben we hem nog nooit in een speelweide losgelaten met andere honden. Dus ik weet het niet. Ook niet wat zijn voorkeur is. Hij kan tijdens de wandeling op sommige honden zo goed als niet reageren (als ze ook gewoon doorlopen dan, niet als ze op hem af komen), terwijl hij van andere honden gek wordt. Maar andersom ook. Sommige honden lopen hem straal voorbij, en andere honden worden wild als ze hem vanop een kilometer afstand zien. Daarom vraag ik me af hoe de signalen die hij uitstuurt worden opgevat door andere honden. Hij is zelfzeker, maar is daar iets mis mee? Bij bepaalde honden hier in de wijk raakt dat blijkbaar echt de gevoelige snaar. En vice versa, ik heb ook niet altijd gezien welke signalen andere honden uitzenden, om het verschil in zijn reactie te kunnen verklaren. Een mogelijke adoptie zal dus zeker gepaard gaan met een uitgebreide testperiode in het asiel, en daarna thuis.   Maar wanneer ben je gerust? Wanneer kan je met zekerheid zeggen: ze kunnen het vinden met elkaar? Zijn die gecontroleerde "playdates" voldoende? Ik heb al een heleboel honden na een adoptie weer zien terugkeren naar het asiel, omwille van "een plots incident". Ik begrijp die gevallen gewoon niet... Kan dat echt?   Ja die kinderen... Ze hebben ouders hoor, zeker en vast. En ze worden ook terechtgewezen, maar niet hard genoeg, als je het mij vraagt. Dat leidt tot het feit dat we, elke keer als ze hier op bezoek komen, opnieuw moeten beginnen met uitleggen hoe ze met Basil moeten omgaan. Maar wat we ze ook leren, het wordt ook gewoon verkeerd uitgevoerd. Zo heb ik ze geleerd dat wanneer Basil geprikkeld raakt, en te hard begint te spelen met hen, ze niet moeten beginnen roepen en rennen en gillen, maar dat ze stokstijf moeten blijven staan, niet meer interageren met Basil, en hem de rug toekeren zolang hij blijft opspringen. Dat vonden ze geweldig, "standbeeld spelen". En de eerste minuten waren er zelfs een paar momenten waarop ze dat konden toepassen, en zien dat het werkte! Maar een halfuur later was dat spelletje herleid tot "Basil achterna jagen in de tuin tot hij hyper wordt, en dan standbeeld spelen". Zo'n beetje "1,2,3 piano". Tja... Ik vrees dat het nog een paar jaar onbegonnen werk is om dat te willen oplossen...   Jij laat ze apart uit? Okay. Dat kan ook natuurlijk. Dat vergt wel een zeer vroege ochtend vóór mijn werk, en onder de middag heb ik maar een uurtje om van mijn werk op en af te gaan (en zelfs niet altijd, maar gelukkig is mijn vriend nooit later dan 14 uur thuis). 's Ochtends heb ik dat er zeker voor over. Maar voor 's middags gaan ze het toch moeten verdragen samen .   Dus ik begrijp dat een stabiele hond het meest aangewezen is, ofwel van Basil een stabiele hond maken, dus eentje zonder probleemgedrag. Maar Monique, Rosanja en Willemijn, vinden jullie dat Basil nog steeds probleemgedrag vertoont? Het is een oprechte vraag hoor, ik wil het echt heel graag eerlijk weten. Ik wil niet dat mijn visie vertroebeld wordt gewoon omdat ik dol op hem ben ... 
Basil schreef in Tweede hond erbij
Hallo allemaal,   Ondertussen begin ik al een vrij aanwezige topic starter te worden !   Ongeveer 2 jaar nadat wij onze Basil in huis hebben genomen (overgenomen van iemand die er niks mee deed, ook niet opvoeden), spelen we met het idee om voor hem een kameraadje in huis te halen. We hebben onze Basil, mits nog een paar kleine scherpe randjes, goed heropgevoed. Pijnpuntjes zijn nog:   1) Andere honden ontmoeten tijdens de wandeling. Basil een andere hond aan de lijn laten ontmoeten is heel onvoorspelbaar. Vaak hangt hij de macho uit en haalt hij uit. Met verwarde riemen en heel veel stress en agitatie aan beide kanten tot gevolg. Wij hebben geleerd van de gedragstherapeute dat we "voorlopig" best uit de situatie gaan. Dus de andere kant op lopen als we een andere hond in de verte zien. Maar ja, hoe gaan we dit dan ooit verbeteren als we de situatie vermijden? Een paar keer hebben we nu al geprobeerd om, als we een andere hond tegenkomen, de lijn zo los mogelijk te laten. We zien merkelijk verbetering. Maar we zijn er nog niet.   2) Prikkelgevoelig. Rolluiken, steps (in mijn tijd heetten die dingen "autopeds"), volk dat ons huis voorbij loopt, katten... Hij zou zichzelf door de muur van het huis katapulteren.    3) Onze nichtjes. Ik zou dit ook bij "prikkelgevoelig" kunnen zetten, maar het verdient een apart puntje, omdat zijzelf nog te weinig besef hebben hoe ze met Basil's type om moeten gaan. Ze zijn 7 en 4, en ze denken dat elke hond is zoals de makke sok die ze bij hen thuis hebben. En dan huilen en jengelen als Basil wild tegen hen opspringt, nadat ze eerst in de tuin op hem hebben zitten jagen. Uiteraard zijn ze zelden hier, maar die momenten dát ze hier zijn, is het een echte uitputtingsslag. Het 10.000 keer uitleggen heeft blijkbaar geen effect. Maar wij hebben dan ook geen kinderen, en mijn verbazing hierrond is te wijten aan gebrek aan kennis...   Maar goed, we denken dus aan een tweede hond. En we willen graag een asielhond, omdat ik het in mijn hoofd niet kan verzoenen om een hondje "te laten maken", terwijl er zoveel zijn die een warme thuis zoeken. Maar uiteraard niks dan positiefs over de mensen die een prachtig hondje uit een mooi nestje in huis hebben genomen! Wij neigen gewoon eerder naar een asielhond. Maakt niet uit wat voor iets, maar als we het voor het kiezen hadden (wat niet zo is, Basil kiest), een groter type (scheper, bouvier, Ierse wolfshond...). Maar die wens van ons, ik probeer die op een zo nuchter mogelijke manier te analyseren. Het laatste wat ik wil is dit doen op basis van een bevlieging, en zo naïef zijn dat ik denk dat ik de wereld ga redden door op mijn witte paard het asiel binnen te galopperen om een hondje te redden, "en ze leefden nog lang en gelukkig". Dus een paar bedenkingen, om mijn knagende verlangen naar een tweede hondje (dat oooohhh zoooo sterk is) te nuanceren:   1) Ervaring. Onze ervaring is onze huidige hond. Punt. Ik ben vrijwilliger in een asiel sinds een paar maanden, en ik merk, in vergelijking met de "anciens", dat ik enorm veel gewoon niet weet. Geen lekker snoepje geven aan honden die met 3 bij elkaar zitten, want dan gaan ze vechten. De koord die dienst doet als leiband altijd uitdoen door hem vanonder aan de keel over zijn hoofd te trekken, niet boven zijn hoofd vastnemen en naar onder uittrekken, want dat is bedreigend. Hoe het beste een hond met angst-agressie benaderen? Nog steeds geen idee eigenlijk, want wat ik ook doe (mezelf laag maken, of hond laten ruiken aan mijn hand, of rug toekeren), er is altijd wel iemand in de buurt die zegt: "Nee, niet doen!" Ik voel me een verschrikkelijk groentje. En ik wil graag bij hen een hond adopteren, maar bij zoveel honden vragen ze "ervaring met het ras". Ja, dat heb ik dus niet. Dat stelt een gigantisch "kip of ei" probleem. Bouw ik eerst ervaring op door nog lang vrijwilliger te zijn vooraleer ik begin te denken aan een tweede hond, of krijg ik ervaring door onze tweede hond?   2) Is Basil ermee gediend? Is hij er klaar voor? Hoe weet je dat? Als je nu vraagt waarom we een tweede hond willen, dan is dat omdat we geen 10 jaar willen wachten om te doen voor een andere hond wat we voor Basil hebben kunnen doen. We willen dus iets goed doen. Maar wat als Basil er helemaal niet op staat te wachten, en we de nieuwe hond door onze onervarenheid niet gelukkig maken?   3) Onderschatten we de organisatorische implicaties? Is het alleen maar een drama de eerste week, dat je hopeloos in de knoei raakt met de 2 riemen bijvoorbeeld? Of is het echt een enorm verschil? Of helemaal niet? Wat is jullie ervaring?   Tja, ik weet uiteraard dat elke situatie anders is, en dat jullie ook niet elke twijfel als bij magie kunnen wegtoveren. Maar soms is een luisterend oor (of lezend oog ) ook al heel veel waard. Ik wil gewoon niet ondoordacht te werk gaan, en ondankbaar zijn voor de fijne samenstelling van ons huidig gezinnetje. Jullie inzichten en anekdotes zijn meer dan welkom!
Basil schreef in Wat bedoelt hij met...?
Hoi Sheltieduo!   Ja hoor, daar is alles in orde mee. Ik snap de gedachtengang hoor, maar Basil zou dan wel heel selectieve rugklachten moeten hebben ! Hij verkiest gewoon om bij mij de "voorname en chille" hond te zijn (al lachend zeggen mijn vriend en ik dat hij bij mij een stijf Brits accent heeft ), en om bij mijn vriend een uitgelaten Pluto te zijn!   Tja... Ik heb hier geleerd om het niet persoonlijk op te vatten !
Basil schreef in Wat bedoelt hij met...?
Ooohh dankjewel Dobry! Een heleboel leesvoer! Ik vlieg erin!
Basil schreef in Wat bedoelt hij met...?
Ja inderdaad, we zouden hem dan mentaal moeten entertainen, dat klopt. Ik moet me voorhouden dat even wat spullen bij elkaar zoeken voor een oefening te trainen (beloningsworst snijden, attributen zoeken) sneller tot een oplossing zal leiden dan 2 uur aan een stuk hem niet begrijpen. Dus, tips voor leuke oefeningetjes zeer welkom !