Kind komt...hond eruit!

Een Bordeauxdog hadden ze...schat van een hond.
Bordje op de deur "hier waak ik".
Geen hond was zo leuk als die van hun.
Gek waren ze ermee. Iedereen mocht het weten.

Toen werd ze zwanger...
De eens zo geliefde hond mocht alleen nog even op het plantsoen voor de deur.
Het bordje "hier waak ik" is vervangen door een ooievaar en "Hoera een meisje"
Hond is van de aardbodem verdwenen.

"Ik durfde het niet aan" zei ze "en hij kwijlt zo".

Triest.

Ik heb geen kinderen maar dit leek me niet nodig en toch gebeurt het zo vaak.

Welk advies geef je nu aan mensen als ze op het punt staan een baby te krijgen en er al een hond in huis is?
Ik zou graag eens ervaringen horen uit de praktijk.......

Ik zou zelf nooit mijn hond wegdoen, omdat er een kind zou komen. Tenzij de hond echt niet met het kind overweg kan.
Nu ken ik 2 gezinnen die inderdaad de hond hebben weggedaan omdat er een kind kwam. Dit omdat allebei de honden naar andere kinderen gebeten hebben, dan vind ik het wel logisch.
Maar als een hond nog nooit iets heeft gedaan, snap ik er niets van.

Belachelijk! Je hoort het helaas wel vaker..

Ik vind dat je niet alleen je kinderen moet beschermen van je dieren maar zeker ook andersom!

Als je je aandacht gewoon verdeelt, en de hond veel bij het kind betrekt ipv aan de kant schuift valt het allemaal best mee denk ik!

Ik denk dat het vooral mis gaat omdat ouders zich meer bezig houden met het kind, hond krijgt minder aandacht, uitlaat rondjes worden minder. En dan vinden ze het gek dat de hond jaloers wordt als alle aandacht naar het kind gaat..

Misschien moeten ze eerst eens informeren wat de mogelijkheden zijn, hoe je je hond er bij kan betrekken ipv hem / haar gelijk de deur te wijzen!

Maar dat is mijn mening..

MP staat er vol mee

ik smolt echt weg bij het filmpje , wat ontzettend lief en vertederend!!

snap dat als je een agressievere dominante hond hebt waarbij het verkeerd gaat je die weg brengt. maar aan de andere kant kan je het best goed gescheiden houden.

hier hebben we het andersom gedaan. 3kindjes eerst (jongste nu bijna 8mnd) en nu een hondje erbij.

Wat bestaan er toch trieste mensen, ik beschouw een hond net zo goed als familielid en kan me zoiets helemaal niet voorstellen. Hoe kan je zoiets vraag ik me dan af.

Maar ik heb het ook al eens gezien bij vroegere buren, die mensen hadden een kindje geadopteerd, na een jaar kregen ze een eigen kind en moest het geadopteerde kindje weer weg....

Vreselijk vind ik dit, wij hebben nooit honden gehad toen de kinderen klein waren, ze zatten al op school toen onze eerste Berner kwam. De kinderen vonden het prachtig een hond.. En wat is er mooier dan je kind te laten opgroeien met een huisdier.. Ook nu weer nu de kinderen al de deur uit zijn en er ondertussen 3 kleinkinderen zijn hebben wij de keus gemaakt om ondertussen de derde hond in huis te halen.. De kleinkinderen vinden het prachtig de pup groeit nu met ze op, gewoon geweldig.. En ik geniet hier zo erg van.. Onze kleinkinderen zijn ook helemaal niet bang voor honden.. Je ziet het wel eens anders die kinderen zijn het dan niet gewend...







Waarom zou je de hond de deur uitdoen hier boven zie je toch hoe kinderen kunnen genieten van een hond.

Gr Wil

bron foto's Mac Ghandor
http://www.mac-ghandor-easy-living.jouwweb.nl

Verschrikkelijk vind ik dit.
Jammer dat het zo vaak gebeurd

Dobry, lees ik dat nu goed?!

Ik vind het echt erg dat mensen dit doen met n hond. Zoals hier al gezegd is mn hond echt een deel van de familie. Je zorgt er wel voor dat het werkt.

En inderdaad, de hond moet leren omgaan met t kind maar ZEKER ook omgekeerd.

Ik wordt dus soms gevraagd door zwangere dames hoe ze de kennismaking met de baby moeten aanpakken,
Gelukkig zijn er ook nog mensen die het wel aandurven. Mij vraag is nu, wat vertel ik hen dan?
Hoe doe je zoiets? Ik heb zelf namelijk geen ervaring daarmee.

Wat schattig zeg!

Ik zou er heel veel moeite mee hebben als een bekende van mij dit zou doen.

Als mensen toch eens eerst nadachten voor ze ergens aan begonnen.


Ik heb weleens gedacht, (wij kunnen geen kinderen krijgen, maar er is een paar % kans zeg maar)
wat als ik onverwacht toch zwanger raak?
Nou, dan heeft Santa er een vriendje bij.

Ik denk ook dat het juist heel goed is om met dieren op te groeien, ik zie dat aan mijn man.
Ikzelf had alleen een goudvis....

Sorry, maar ik kan geen respect hebben voor mensen die een huidier de deur wijzen ivm gezinsuitbreidig.

En als je hond niet eerder gebeten heeft, zal het toch ergens vandaan moeten komen lijkt mij, Wel erg makkelijk om dan gelijk je hond de schuld te geven.. Misschien geeft hij aan dat hij aandacht tekort komt?

Ik ben ook met een hond opgegroeid, het was ook echt mijn hond. Mijn beste maatje. Ik ging echt elke dag uren met haar de deur uit, nam haar overal mee naartoe. Ik denk dat door middel van huisdieren kinderen meer bewust raken van hun gevoelens, emoties en empatie. Maar dat is mijn mening..

Ik snap niet dat mensen dat doen.
Reclame ** Een hond is huis is superhandig.
Nooit meer de kruimels van uw kind opruimen want de hond smikkeld die kruimels wel op.
En het eten zal nooit meer een smerige vloer opleveren want de hond vind het helemaal niet erg om de geknoeide voedsel van de baby met smaak weg te werken.

Kind vuil van het eten? De tong van de hond heeft dit zo schoon.
Kind blijft huilen?? Sommige honden zullen uw kleine proberen op hun eigen manier te troosten.


Einde reclame**

Sorry..ik ben in een melige bui.

http://www.youtube.com/watch?v=KJQqawP3gyY&feature=related

Ik vind dat niet normaal..
Ik ben nu ook zwanger, maar dat is een besluit die met net zoveel liefde is genomen als het besluit onze beide mannen in huis te hebben genomen..
Zelf ben ik van mening wanneer je er goed mee omgaat dat het prima moet lukken!
Ook juist wanneer de kleine wakker is met de honden spelen zodat ze het positief ervaren..
Visite die normaal eerst de honden begroet "moet" dat nu ook doen!
En honden en katten niet op plekken van de kinderen: box, babykamer, wipstoeltje etc
Maar ook andersom niet.. Kinderen niet bij de voerbakken en op hun kussen en stoel (ja ze zijn beetje verwend).

En als ik met de kleine in kinderwagen de stad in ga mogen ze ook om en om mee..
2 bulletjes en een kinderwagen is niet heel handig!

De enige reden dat de dieren weg zouden gaan is of bij ernstige allergie van het kindje of toch agressief gedrag!
Dit laatste zie ik alleen sowieso niet gebeuren..
Ze zijn lomp,,, maar vallen en opstaan hoort er nou eenmaal bij

Het is ook van belang hoe je zelf omgaat met de hond en je kind.
Jaren geleden zag ik een foto van een collega die haar baby bij haar jack russel in de mand had gezet. Ik schrok me wild en vroeg of dat nou wel zo verstandig was. Ja hoor, dat kon prima! Hondje was zo lief tegen de baby, vond alles goed. Mijn pogingen om uit te leggen dat dit echt heel onverstandig was, haalden niets uit. Zij wist prima hoe haar hond was. Een paar jaar later kwam ik haar nog eens tegen en vroeg hoe het nu ging.
Ze had de hond in laten slapen, want die was gaan grommen en bijten naar het kind, had ook echt gebeten. Ze vertelde het me met tranen in de ogen. De hond kon er niks aan doen, die had een kronkel in zijn kop, zei ze....

Volgens mij was degene met de kronkel in zijn kop, niet die hond.......

bij mij was het simpel. zolang stavros leefde, vriend of niet, zou ik niet aan kinderen beginnen.
Ik wist dat stavros vroeger in 'n gezin leefde waar de kinderen hem niet bepaald netjes gedroegen, en wilde de kans niet nemen dat het fout zou gaan.

Ik wist van zijn gedrag voor ik hem in huis nam, dus was dat voor mij maar logisch. Stel nu dat hij toch nog 10 jaar geleefd had (oh god, was het maar ) dan was ik nog steeds nog maar 29 voor m'n eerste kind. Mooie leeftijd denk ik zo.


zelfde moest hier binnenkort 'n hond bijkomen die uiteindelijk door sslechte socialisatie / ervaringen niet met kinderen kon. m'n honden zijn nu m'n alles, die geef ik niet op voor iets dat er nog niet is.

zo gaat dat, wat je ook voor advies geeft, als mensen dit hebben besloten na de komst van een baby is daar weinig advies voor te geven, ze hebben hun besluit genomen, de hond eruit, en dat is niet altijd alleen als er een baby komt, de hond kwijlt, ja dat gebeurt als de hond wat ouder wordt, en daar hebben ze niet bij stilgestaan, vuile poten, ook dat hadden ze zo niet gewild, ze zijn zo klein en hebben dan van die poezelige pootjes.

ik lees het zo vaak.

een forummer, een naam noem ik hier niet, die heeft haar hond weg gedaan, en toch weer terug genomen, zat buiten, en was zo treurig , en zat zo naar binnen te kijken, wilde ook graag binnen, maar was te groot en te vuil vaak, ondertussen hadden ze wel twee kleine hondjes erbij genomen, en ja ze had toch wel meelij met de grote hond..........

na heel veel gemaild en gepuschd van mijn kant, mag de hond binnen, niet altijd, maar dat hoeft ook niet, lig nu lekker bij zijn bazinnetje met een tevreden zucht, en als het savonds koud is en nat, mag de hond op een vetbed binnen, wat wil ik hier nou mee zeggen ?


puschen helpt niet altijd, maar erin geloven dat het goed komt, helpt, bij deze vrouw wel, en ze zijn dol gelukkig dat ze de raad hebben aangenomen, dat de hond nog steeds in hun bezit is. kijk dan heb ik ook een tevreden gevoel, dus als je iemand kent die dit de hond aandoet, bespreek het, en puscht het een beetje.

Wij hebben twee honden en een baby op komst en al een jongetje van acht maar de honden gaan echt niet weg
M'n broertje heefft een am staff en een kruising am staff/ herder en die gaan nu m'n schoonzusje zwanger is ook echt de deur niet uit
M'n vriendin heeft twee am staffs een engelse staff en een Jack mix en ook daar gaat der geen weg nu er een baby op komst is
Dus gelukkig kan het ook anders

Zag vanmorgen nog een topic voorbij komen over een chi en grote hond die Miss maar weg moesten ivm een baby op komst.. Vreselijk... Had daar dan eerder over nagedacht..

sky en harley, dat van jou lees ik graag.

en zo hoort het natuurlijk ook, lees je van te voren in, honden zijn geen wegwerpartikel, het is altijd wel even druk als de baby er is, maar daaar komt je overheen, het regelt zich vanzelf wel, en wat is nou niet leuker, kinderen en honden ?

onze honden en kinderen slapen knuffelen en doen samen,zonder onze honden zijn we niet compleet..honden niet welkom? wij ook niet zegt onze zoon.
we hadden ooit es een opvanghondje tijdelijk genomen...helaas kon binnen uur weer worden opgehaald...hij kon niet met jonge kinderen,onze zoon zat rustig op de grond,alleen rond te kijken,zei en deed niets,was ongeveer 3 jaar..zo uit niets wilde de hond hem aanvallen.er was dus geen aanleiding voor,onze zoon nergeerd de hond...onze zoon is verstandelijk gehandicapt, misschien voelde de hond dit en kon er niet mee omgaan, we weten het niet. het was dat mijn man er bij was en optijd kon in grijpen,anders was niet goed afgelopen. de hond gelijk apart gezet en gelijk iets anders geregeld voor de hond. dit wilde we niet..oke is beetje andere verhaal,omdat het om een opvanghond ging en niet onze eigen honden,

tja, ergens snap ik t wel. Maar ik zou het niet doen. Kinderen en honden gaan prima samen!

Hoe kon je. - Hoe kon je?? Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde. Ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde". Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?" Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik, zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?" Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.

Kwijlen deed tie ook al voordat het kind er kwam toch :P Ik vind het wel zielig hoor.
Ik snap best dat mensen hygiene voor hun kind willen, maar een hond kan geen kwaad.

Er is zelfs bewezen dat als je extreem schoon bent, dat het kind geen goed immuumsysteem op bouwt.

Dat filmpje is echt zo leuk

Toen ik, mijn zusje en broertje nog klein waren hadden we een grote zwarte bouvier. Hij was onze vriend en altijd bij ons, op alle foto's van die tijd zie je die grote hond bij ons liggen. Op de schommel, bij de glijbaan, in de zandbak, in de hut. Vreemde mensen hielt hij niet van, en mochten al helemaal niet bij ons in de buurt komen. De bouvier was er overigens eerder dan wij Hij is 15 jaar geworden en mis hem straks nog, hij was als onze schaduw.