Asielhondje kan niet zonder aandacht..

Halo,

Enkele maanden geleden heb ik een asielhondje in huis gehaald.
Ze was van een mevrouw, die haar een jaar ervoor uit een asiel uit spanje heeft gehaald. Ze was er beland omdat ze op straat ronddwaalde.

Ze kwam dus uit het asiel, bij die mevrouw terecht, en daarna bij mij.

Als ze in haar bench zit of in haar afgebakend deel in de tuin, (als ze dus niet bij mij kan) jankt ze en blaft ze zonder ophouden tot ik haar kom aaien.

Ook als ik naast haar sta of naast haar zit blijft ze janken, dit stopt pas als ik haar aai. Stop ik met aaien, dan komt er dus weer gejank..

Soms word ik er echt gek van, haar wegdoen is geen optie want ik weet dat ze daardoor zowiezo weer in een asiel zal terechtkomen.

Weet iemand raad met deze situatie?

Ik denk dat je de hond dit onbewust zelf hebt aangeleerd. Ze heeft nu geleerd: als ik jammer en jank, komt er aandacht. Dit gedrag zal doorbroken moeten worden door voorlopig absoluut niet meer op het gejank in te gaan. Negeren, negeren, negeren! Verlaat desnoods de kamer of de tuin. Ga pas terug, of geef pas aandacht als ze stil is, en beloon haar dan. Begint ze weer met janken, omdraaien en weer vertrekken.

Het gedrag zal eerst een tijdje erger worden, dat is normaal. Na een paar dagen, of zelfs weken, zal het dan langzaam steeds minder worden. Helaas is het echt een kwestie van volhouden.

Bedankt voor de informatie, maar dit doe ik bijna constant. Zou het niet kunnen dat ze emotionele schade heeft opgelopen door in het asiel te zitten?

Anders zal ik moeten doorgaan met negeren... Wat een harde taak zeg !

Al zou ze verlatingsangst hebben gekregen in het asiel, dan moet je nog steeds stukje bij beetje opbouwen. Ik kon niet eens verzitten op mijn stoel of mijn (asiel) hond stond al klaar bij me. Hij ging als een gek rondrennen als ik naar het toilet ging. Ging voor de douchecabine liggen want hij moest in de buurt zijn. Je kunt je voorstellen wat voor een drama het was als ik boodschappen ging doen, al was er nog iemand anders thuis.

Ik heb er toen een oefening van gemaakt. Hij kreeg het commando blijf, en ik ging even verzitten op de stoel. Bleef hij netjes liggen, dan kreeg hij een snoepje als beloning. Ik gebruikte zo'n clicker erbij, maar dat hoeft niet per sé. Je kunt ook "goedzo!" zeggen of wat dan ook.

Ieder stapje moest ik minstens 6 keer herhalen, en er waren héél veel stapjes. Blijf, ik opstaan, en weer zitten. Een stap van de stoel oefenen, en weer gaan zitten. Uitbouwen naar twee stappen. Drie. Vier. Naar de deur van de kamer. Deur open. Ik half achter de deur. Helemaal achter de deur, maar de deur nog steeds open. Deur half dicht. Deur dicht en meteen weer open. Deur 1 seconde dicht. 2 seconden dicht. 3. 5. 10. 20. Een halve minuut. En zo heb ik dat uitgebouwd.

Gaat de hond de fout in en komt toch naar je toe: rustig er naartoe gaan en bij de halsband naar de plaats geleiden waar hij moest blijven liggen. Dat is verlatingsangst.

Aangezien je schrijft dat ze ook blijft janken als je naast haar staat, zal het niet om verlatingsangst gaan, maar om het afdwingen van aandacht. Ze heeft JOU goed getraind, als ze jankt krijgt ze uiteindelijk aandacht. En zo hoort het natuurlijk niet. Jij geeft aandacht wanneer jij het wilt, en jij eindigt de aandacht. Is het klaar, dan is het ook echt klaar.

Ga volledig mee met Wilma.
Hier ook een asielhond die bij elke beweging dacht dat ie erbij moest zijn.
Kiezen op elkaar en doorbijten, en 100% consequent zijn, anders lukt het niet.
Zwaar, maar het kan.
Als je er zelf niet uitkomt, vraag dan eens een consult van een GT, of informeer eens bij een hondenschool.
Succes hoor.

Ben even curieus naar het ras ?

Bedankt voor de tips, zal ze zeker kunnen gebruiken. Al is het wel hard en lang trainen!
Als ik de deur dicht doe begint ze altijd met haar pootjes te krassen tot poging om de deur open te kunnen krijgen. Er staat me nog heel wat te doen, maar als ik zo hoor dat de oefeningen goed werken heb ik er zeker zin in, omdat het me eerst niet leek te lukken

Het ras van mijn hondje is een chihuahua kruising onbekend..
Ze hebben nooit kunnen achterhalen met wat ze gekruist is,
maar we denken dat het met een dwergpincher zou kunnen geweest zijn.
Heb het al aan vele mensen gevraagt en denken ook allemaal dwergpinscher.
Ze springt soms wel een meter hoog vanuit staande positie om een koekje uit mijn handen te bemachtigen, terwijl mijn 2 andere chi's dat niet kunnen.

Ik vind het ook een beetje vreemde beredenering om te zeggen dat je haar niet weg kunt doen omdat ze om die reden dan in een asiel terecht zou komen??
Heeeeeeeeeeeeeeeel veel honden vertonen dit hinderlijke gedrag en dat valt door consequent oefenen echt wel af te leren. Erheen gaan om te aaien is natuurlijk niet handig, want zo houd je het in stand. Je zult heel veel geduld moeten hebben en dan komt het heus wel in orde.

Voor dit gedrag moet je je hond natuurlijk niet wegdoen

Ik ga helemaal mee metmijn voorgangers. De hond heeft jou keurig afgericht en nu zal het best even tijd kosten om dat er weer uit te krijgen. Ik begrijp je gevoelens van medelijden maar daar schieten jullie beide nu niets mee op. Het is nog veel zieliger als ze door haar gedrag WEER naar een ander moet. De aanhouder wint en uiteindelijk gaat het je lukken.
Even volhouden dus!

Het is normaal dat herplaatsers zich heel onzeker kunnen voelen en constant aandacht nodig hebben en niet alleen kunnen zijn. Dit moet je echt per seconde gaan opbouwen.

Wij hebben voor een manier gekozen dat ze de vrijheid had om te kiezen wat ze kan doen, achter ons aanlopen deed ze heel de dag ze liet ons geen seconde uit het oog (en dat lees ik heel veel van herplaatsers), wij hebben het toegestaan en gewoon genegeerd, het is vanzelf over gegaan. Als ze kwam of komt voor wat aandacht ben ik altijd vriendelijk enthousiast, zeg zoiets als: heeee dat is gezellig, daar is Lola, knuffel haar even, en dan klaar.

Wij hadden de luxe dat er altijd iemand voor haar was de eerste tijd, dus het alleen zijn is natuurlijk gegaan en de eerste tijd gewoon niet. Daarna even de deur uit en gelijk weer terug etc.

Mijn idee zou zijn, laat haar lekker bij je totdat ze wat meer vertrouwen in haar situatie heeft en ga dan pas aan de slag met alleen laten.

Wij hebben nu een hond die makkelijk een paar uurtjes alleen kan zijn soms zelfs nauwelijks opkijkt als we naar binnen stappen, alleen aan het heen en weer bewegen van haar staart merk je dat ze het toch wel leuk vindt als we er weer zijn.

Ik ga haar natuurlijk niet weg doen hoor, maar soms denk ik toch eventjes van oh neen niet weer dat gejank... Het ziet er naar uit dat ik een lange missie voor de boeg heb staan Bedankt voor de vele tips, ga er zeker mijn best mee doen Hopelijk gaat het lukken...!

Bij de vorige eigenaar heeft je hondje wellicht steeds haar zin gekregen omdat ze zo lief, leuk, schattig en zielig was. Als er inderdaad dwergpinscher inzit, is het dus een drampinscher geworden. Hier nog zo'n portretje dat de neiging heeft om je naar haar hand te zetten. Maar eigenlijk is het zielig om het gedrag in stand te houden. Als je hondje leert om wat zelfstandiger te worden, wordt ze veel gelukkiger. Dus het is nu investeren om daar later royaal voor beloond te worden.
Heel veel geduld en succes gewenst!