Hier heb ik echt zo'n probleem mee

Afscheid en memoriam - Hier kun je praten over het verlies van je hond.

Weet je, ik kan dit niet lezen, ik sla het altijd over. Ik ben zo'n watje wat dat aangaat
Het is echt geen onwil, maar ik kan het echt niet.
Ben ik de enige die hier moeite mee heeft?

Hoi,

Nee je bent beslist niet de enige hierin.
Soms lukt het wel om de juiste woorden te vinden, maar vaak sla ik helemaal dicht en komt er geen woord op mn scherm, terwijl ik juist zo graag zou willen steunen.

Misschien komt het omdat Misty nog maar zo kort overleden is en direkt bij de overlijdensberichten komt dat gevoel van verdriet weer boven.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij dan best wel schuldig voel, want ook ik heb zoveel steun gehad op het forum.

Laatst bij dat bericht van dat hondje van 13 maanden dat in hun zwembad was verdronken (sorry ben ff de naam kwijt) zat ik hier te huilen. Robin zag dat en vroeg: mama wat is er?
Toen lukte het mij wel om te schrijven hoe erg ik dat vond en dat ik zo meeleefde met hun.

Dus je ziet, je bent echt niet de enige

Groetjes Lia

Ik heb er ook moeite mee. Zelf heb ik nog nooit een hond verloren, wel een kat, maar dat is toch anders. Dan heb ik het gevoel dat ik de persoon in kwestie weinig te bieden heb.

Ik vind het ook heel moeilijk om het allemaal te lezen en dan ook nog de juiste woorden te vinden.

Mijn maatje is overleden door een trein ongeluk! het was zo oneerlijk, ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee!!

Nee, ik moet er ook altijd om huilen, je bent geen watje, iedereen maakt het mee die een hond heeft en er van houd. van anderen als ik dat lees, dan weet ik dat niemand , geen enkele hond onsterfelijk is, wordt je weer met de feiten op je neus gedrukt.

vind het wel heel goed dat dat onderwerp er is .

willemijn.

ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt !!

Vindt het ook altijd erg meilijk heb ook zelf een pup verloren dus weet hoe intens verdrietig je dan ben zit ook vaak jankent een berichtje testuren

Een brok in mijn keel of een paar tranen als ik de berichtjes lees, echt verschrikkelijk! Ik heb 1 hond verloren, ook nog op een hele moeilijke manier, ik weet wat verdriet hebben om een hond is... Ik leef echt met de baasjes mee.

Groetjes, Anita.

Ikzelf moet er ook vreselijk om janken als ik het alleen maar lees, en er komt dan geen letter uit m'n toetsenbord vandaan.
Ik sla het gedeelte daarom ook over, geen onwil, en ik vind het meer dan verschrikkelijk, maar ik kan het gewoon niet.

Ik merk dat ik juist door het verlies van mijn 2 hondjes verleden jaar en dat het met Raisa er aan zit te komen het makkelijker kan lezen.
Voor het overlijden van de honden vond ik het altijd vreselijk, wilde het gewoon niet weten.
Dacht altijd dat ik het gewoon niet aan zou kunnen als het me gebeurde. Dat ik gewoon stapelgek werd, dus wilde er niet over lezen.

Maar nu ik weet hoe het is, vind ik er soms troost bij om te lezen hoe andere het beleven en dat andere het er ook zo ontzettend moeilijk mee hebben. Stuk herkenning.
En nu weet ik ook hoe belangrijk het is dat mensen op je reageren.Hoeveel troost je een ander kan geven door alleen maar sterkte te wensen.

NIet dat ik nu elke keer erheen ga. Maar ik kom er nu wel eens.

Groetjes Marianne

Tranen lopen me dan trouwens ook over mijn wangen als ik het lees. En sommige verhalen blijven me ook de hele dag bij dan.

Groetjes Marianne

Ik heb maanden het onderwerp afscheid niet willen lezen. Waarschijnlijk omdat ik toch nog veel verdriet had van het verlies van Yenna en de manier waarop.

Maar op een gegeven moment ga je toch een keer kijken en lees je alle lieve berichten van mensen die reageren op iemands verdriet, of alle blijde berichten omdat er een hond weer jarig is.

Ik vind het ook niet makkelijk om te reageren, maar al is het maar 1 zin, 1 zin die zegt dat je meeleeft, dat is toch eigenlijk heel bijzonder. Mensen die ze niet kennen en toch met hen meelijden dat ze hun maatje/beste kameraad kwijt zijn.

groetjes,
Liesbeth

Het is inderdaad geen mooi en gezellig onderwerp om te lezen, maar je kan hier soms je verdriet delen met al de andere dierenvrienden, alsook je medeleven betuigen, en steun vinden. Hoe moeilijk het soms ook is....iedereen maakt dit ooit eens mee

Grtzz

Martine

Ik kan het ook niet lezen maar soms doe ik het toch, en meestal kan ik er ook niet op reageren omdat woorden gewoon tekort schieten.

Ook kijk ik soms op de site vanwaar Lola kwam, en als ik dan weer lees dat er een hond overleden is na zo lang tevergeefs op een eigen thuis te wachten schiet ik ook helemaal vol en kan daar echt kapot van zijn. Zo'n hond die daar dan helemaal alleen dood is gegaan zonder liefde gekend te hebben, zonder dat iemand tegen hem zei dat het ok is en hij niet bang hoeft te zijn. Dat is zo hartverscheurend om te lezen.

voor mij ligt het eraan hoe oud een hond bv is geworden ,is het een hond die heerlijk oud heeft kunnen worden dan vind ik het toch anders
lees ik een verhaal van een jonge hond ja ,dan vind ik het heel erg triest en oneerlijk ,
al is en blijft het gemis groot hoor ,want laten we eerlijk zijn we willen ze eigenlijk nooit kwijt he ?

Nee je bent nier de enige, ik kan me er zelf ook niet toebrengen. Wellicht omdat een van mijn schatjes nu hartproblemen heeft denk ik, het komt dan ineens wat dichterbij. Ik leef met iedereen mee die een hondje verliest maar kan het ook niet lezen.

Ik heb er ook heel veel moeite mee maar vind het wel een "mooi" onderwerp om te lezen. Er spreekt altijd zoveel liefde uit voor de dieren die naar de regenboogbrug zijn gegaan. En dan jank ik maar een keer hoor, ik ben een gevoelig persoontje en heb bij zoiets altijd tranen in mijn ogen, maar ik lees het wel.

Hoe stom het ook klinkt sinds ik allebei mijn ouders heb verloren aan ziektes loop ik niet meer weg voor verdriet en weet ik wel dat ook verdriet een emotie is die op zichzelf weer mooi is en erbij hoort. Dus hoe moeilijk ik het ook vindt, hoe vaak ik ook zit te janken (iedere keer als ik het lees), toch doe ik het wel.

En dan kijkt Rowan me aan om me een troostende lik te geven of hij komt gewoon eens dichter bij me liggen, en dan is het ook wel weer een traan met een lach.

Ik denk, dat het voor degene, waarvan de hond doodgaat, op wat voor leeftijd en manier dan ook, het fijn en goed is, als je het hele verhaal ergens kwijt kunt.Het is toch een hele ingrijpende gebeurtenis in je leven, en dat wil je toch met iemand kunnen delen.

En gelukkig zijn er hier een hoop lieve mensen, die je een beetje kunnen troosten, en dat is heel fijn (ik kan het niet zo goed, zie vaak door de tranen de letters op mijn toetsenbord niet meer.

Olga

ik heb een soort van woordblindheid en kan mij daarom niet zo goed uitdrukken in letters.
het komt dan ook niet altijd over zoals ik het bedoel, dus ik lees het soms wel maar reageer hier zelden op......ik leef wel in mijn hart mee.

gr mariaa