Een ontspannen wandeling

Vanmiddag wat laat op de middag vertrokken naar het losloopgebied. Voor het eerst weer met laarzen aan en dwars door de drassige velden. Heerlijk.

Kwam wel met mijn twee dobermanns en pittige Shiba teefje op één van de paden wandelaars tegen met een teckel, een Cairn terrier en nog twee andere kleine honden tegen, die voor aanstaande barfhapjes wel een erg grote mond opzetten. Nu zijn die van mij nooit onder de indruk van kleine honden dus dat geeft op zich niets, maar voor de vorm riep ik ze toch maar even bij me en ging lekkers uitdelen.

Ondertussen naderde het kabaal en de blaffende barfhapjes gestaag, waarna de twee grootste lafzakjes snel voorbij mijn honden stormden en de twee timidere barfjes achterbleven en aarzelend probeerden in te schatten of ons passeren wel een goed idee was. Toch vreemd hoe ze dan toch ineens ophouden met die grotere honden uit te schelden.

"Je hebt ze toch wel onder controle?" vroeg de eigenaar doodleuk terwijl ik de kleinste van mijn stel, Durga ervan weerhield om het uitgedeelde lekkers te verdedigen naar de passanten. "Ja hoor meneer" was het van mijn kant, goedig.

Maar goed, verder met een heerlijke wandeling, de schemer die gestaag inzette maar Chris die nog steeds zijn bal kon vinden, de andere twee druk spoortjes aan het zoeken, een doodstille vredige hondenvijver helemaal voor ons alleen, heerlijk, je haalt je hart eraan op. Dan, als het te donker wordt, de doberbroers aangelijnd omdat het anders te verleidelijk wordt om te gaan jagen, en Shibaatje Durga mocht los meelopen, terug naar de parkeerplaats.

Zo'n vijfhonderd meter verwijderd van de parkeerplaats, nog in de velden, weer een prachtig gezicht: een roofvogel, maar niet zomaar één: de korte kop die te zien was bij het overvliegen gaf aan dat het een uil was. Wat een traktatie, nog nooit een uil zo actief gezien, natuurlijk, 't is een nachtvogel.

Uitgebreid stond ik het gecirkel van de uil te bekijken, de opgewonden kreten die hij slaakte, wat een fenomenaal gezicht, wat een trakta... En dan dring het besef door:

HIJ HING RECHT BOVEN SHIBAATJE DURGA EN DIE OPGEWONDEN KRETEN WAREN VOOR HAAR!!!!!

Durga, met 10 kilo maar een slag groter dan een konijn, was nietsvermoedend een spoortje aan het volgen en net als een konijntje aan het zigzaggen. Zich niets bewust van de overambitieuze uil boven haar. En dan zal je net zien dat als je haar roept, ze in de verte verdwijnt, samen met de uil, en dat je alleen de opgewonden kreten van de uil nog hoort. Gelukkig kwam ze op mijn tweede Hierrrrrrrrrr wel aanzetten en bleef ze daarna keurig bij me in de buurt.

Ik geef het op, het gaat me niet lukken, een echt ontspannen wandeling zonder dit soort hartverzakkende momenten, ik denk niet dat ik het ooit mee ga maken.

Wat moet je geschrokken zijn!!
Pfff gelukkig is er niks gebeurt

Hahahaha, leuk geschreven!!

Dan schrik je je ook kapot, dan denk je te genieten van de natuur en dan heeft de uil het op je hond gemunt

De manier waarop het besef zo langzaam daagde was achteraf gezien zo komisch.

ik herken het probleem, ik heb ook nog nooit een echt ontspannende wandeling gehad als m'n hond losloopt. Ik denk ook altijd als.....

Maar gelukkig is erbij jou niks gebeurt..

Grappig of je ze wel onder controle hebt....en dan wel met 4 kleine onzekere blaffende hondjes aankomen,hij had er verstand van....


Spannend met die uil gelukkig heeft hij Durga niet opgepikt.

Wandelen kan hartstikke ontspannen zijn,maar er zijn altijd wel momenten dat het tijd is om weer terug te keren naar de werkelijkheid ,je kan natuurlijk niet te lang genieten van je rust,hahaha.

Ik kan het me helemaal voorstellen:

Wauw, een uil! En hij blijft ook zo lang hangen. Wat mooi, ik kan hem zo goed bekijken! Is hij aan het jagen ofzo? *kijkt rond* Waarop dan? Kijk, nu gaat hij die kant op. Mooi. Wat zou daar zitten? ... Euuuh. Oh nee!

Dat dus. En bij mij is er per wandeling wel iets hoor, ze luisteren op zich goed, maar Chris heeft een fetisch voor zwanen dus dat is uitkijken, Aidan jaagt graag joggers de stuipen op het lijf, en Durga verdwijnt nog wel eens in de bosjes en wil dan, zoals de vorige keer, als ze een fazantje in de boom gejaagd heeft, heel graag dat vrouwtje komt kijken hoe goed ze dat gedaan heeft. En dat er dan ergens diep vanuit het struikgewas kreten opklinken van "hier ben ik! Hier ben ik vrouwtje! Hier!"

Ze houden je wel bezig. Maar dat van die uil was weer eens iets nieuws.

@Wilma: Precies zoals je het zegt! Lol.