Verhalen?

weet niet of er ook mensen aanwezig zijn die verhalen schrijven over honden, of ocver hun eigen hond? kabn zo snel even geen topic vinden daarover, dus wil ik het verhaal van "Mijn Hayleigh" hier graag met jullie delen zoals jaren gelden geschreven.

Een hondenleven.
Hallo beste lezers en lezeressen. Mijn naam is Hayleigh en ik ben een hond, een Rottweiler wel te verstaan. Ik wil jullie iets over mijn leven vertellen.
Vijf jaar geleden werd ik geboren. Van de eerste tijd weet ik niet veel aangezien mijn oortjes en oogjes nog dicht zaten maar ik weet nog dat het heel lekker warm was. Warm en veilig, samen met mijn drie zusjes en twee broertjes. O ja, en ik weet nog dat ik in het begin heel veel pijn had aan mijn kontje. Achteraf bleek dat ze toen mijn staartje eraf hadden geknipt. Ik zoek de dief van onze staartjes nog steeds.
Na twee weken gingen onze oogjes open maar veel zien deden we nog niet. Ik zag wel mijn broertjes en zusjes en mijn allerliefste mama. Langzaam werden we sterker en na een tijdje konden we lopen. Na vijf a zes weken ongeveer. Ja, daar kunnen jullie mensen niet aan tippen hè? Ook zag ik voor de eerste keer mensen. Mama vertelde me dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn en inderdaad, de mensen waren best lief. Ze aaiden ons, gaven ons eten, maakte onze speelplek schoon en gingen met ons naar buiten.
Wauw, buiten!
Wat was het koud daar, maar wel heel interessant. Allemaal nieuwe geuren en dat gras kriebelde aan mijn kleine pootjes. Na verloop van tijd kwamen er nieuwe mensen in ons hol, mensen noemen het een huis, en die namen één van mijn broertjes mee. Ik weet ook niet waarom ze hem mee namen maar ik miste hem wel hoor. Ik heb hem nooit meer gezien.
Een paar dagen later kwamen er weer mensen en toen werd ik uit de mand van mijn moeder getild door hen. Ze aaiden mij en spraken heel raar tegen mij met heel rare stemmetjes. Ik weet nog dat ze mij in een doos deden. Doodeng vond ik dat. Het was er donker en ik was helemaal alleen. Ik piepte en huilde maar het hielp niets. Opeens maakte de doos rare bewegingen en ik hoorde een brom, alsof er een hond tegen mij gromde. Later begreep ik dat dit kwam omdat ik in een auto zat. Nu weet ik dat een auto leuk is. Een auto brengt je meestal naar leuke plaatsen toe, maar toen niet, zou blijken.

Ik kwam aan in een nieuw hol, een nieuw huis. Het was heel anders dan wat ik gewend was met allemaal nieuwe dingen erin. Nou, dat was wel interessant natuurlijk. Ik heb meteen overal aan geroken en alles verkend. Toen ik mijn tandjes in een paal zette om te zien wat het was kreeg ik een harde knal op mijn koppie. Dat deed zeer en ik schrok ontzettend. Piepend en krijsend kroop ik een hoek in onder de bank waar ik van angst een plasje deed. Een grote mensenhand pakte mij en stopte zo mijn eigen neus in me plas en gaf me weer een klap en schreeuwde hard “Foei!” Dat woord zou ik nog vaak horen. Ik vond dat zo vies dat zij dat deden en begreep er niets van. Toen ze me mee naar buiten namen durfde ik niet te lopen maar ze trokken me gewoon mee. De mensen waren veel sterker en groter dan kleine ikke dus op een gegeven moment ging ik maar lopen. Dat bandje om mijn nek deed hartstikke zeer na een tijdje. Nadat ik een plasje had gedaan deden ze weer ontzettend lief tegen mij. Ik begreep er niets meer van. Zo kreeg je op je kop en zo was je weer lief?
De eerste nacht in mijn nieuwe huis vond ik verschrikkelijk. Ik was helemaal alleen en lag in een ouwe doos met kranten. Geen eten, geen water en vooral, geen mama en familie om me heen. Ik rilde van de kou en van eenzaamheid. Zachtjes huilde ik. Waar zijn jullie toch? Als ik dat deed kwam er iemand van boven naar beneden toe en die sloeg tegen de doos aan.
“Stil zijn, foei!” zeiden ze dan en dan hield ik mij maar even stil van angst.
In de weken daarna moest ik opeens allemaal dingen doen van de mensen. Dan drukten ze op mijn kontje en zeiden heel hard “zit.” Na een tijdje begreep ik dat ze dan wilden dat ik op mijn kontje ging zitten op de koude vloer, echt niet leuk maar als ik het niet deed kreeg ik weer en klap op mijn koppie. Zo moest ik opeens naar ze toelopen als ze “hier” riepen. Wist ik veel, maar als ik het dan niet deed trokken ze mij zo op mijn buik naar hen toe.
Ik begon deze mensen steeds minder leuk te vinden en werd steeds banger voor ze. Ook werd ik steeds minder uitgelaten. In het begin wel vijf keer per dag maar na een paar maanden was het nog maar drie keer per dag. Ik verveelde me heel vaak. Ik moest mezelf maar vermaken in de gang. In de kamer mocht ik toen al niet meer komen. Toen ik een keer uit pure verveling aan het kleedje liep te knagen in de gang begonnen de mensen opeens heel hard tegen mij te schreeuwen. Bang kroop ik in elkaar en de man bleef mij maar slaan. Ik huilde het uit maar de man stopte niet. Later op de dag kwam hij met een kooi aan en stopte mij daarin.

Dit was mijn nieuwe huis, mijn nieuwe leven. Ik werd nog maar twee keer per dag uitgelaten op een grasveldje tegenover het huis en de rest van de dag lag ik alleen in mijn kooi in de gang. Ik lag alleen in mijn kooi in de gang. Dag in, dag uit. Maand in, maand uit. Was dit nu mijn leven? Ik was zo verdrietig en dacht vaak terug aan mijn mama en broertjes en zusjes. Zouden zij ook zo’n leven hebben? Ik lag maar in mijn kooi te denken, te dromen en terug te denken. Dat duurde bijna anderhalf jaar. Nooit mocht ik buiten spelen. Alleen aan de riem werd ik uitgelaten om te plassen en te poepen en daarna snel weer naar binnen, terug de kooi in. Op een zekere dag, moest ik de kooi uit en in de auto. Wat er ging gebeuren wist ik toen nog niet maar ik weet nog dat we heel lang in de auto zaten. Uiteindelijk stopten we en we waren in een vreemde omgeving. Ik zag veel bomen en groen en rook vreemde geuren.
“Dit word je nieuwe huis Hayleigh” zei de man vrolijk. Ik begreep het niet. We liepen de tuin in en daar mocht ik van de lijn. Ik zag een andere hond staan in de tuin die meteen naar me toe kwam. Misschien eindelijk een vriendje? De andere hond gromde naar mij en liet zijn tanden zien. Waarom deed deze hond zo naar tegen mij? Ik had toch niets gedaan? Ik deed mijn staart tussen mijn benen van angst maar dat zag de andere hond niet want ik had alleen maar een stompje. De andere hond beet in mijn nek, ik schrok en had pijn. Ik huilde en wilde weg maar de andere hond liet mij niet gaan. Ik probeerde iets terug te doen maar hij was veel sterker dan ik. Gelukkig kwam de baas van de andere hond erbij en die deed die hond aan de lijn. Alles deed me zeer en bang kroop ik naar mijn baasje toe.
“Dit word niets, neem haar maar weer mee terug” zei de baas van de nare hond en ik werd weer in de auto gezet. Op de terugreis zei niemand wat tegen mij. Ik was zo geschrokken, ik lag plat achter in de auto en wilde zo snel mogelijk weer mijn kooi in. Daar was ik tenminste veilig.

Twee dagen lag ik in mijn kooi, nog steeds onder de indruk van wat er gebeurd was met die nare hond. Ik had wonden maar daar werd niet naar gekeken. Die dag werd er aan gebeld. Ik hoorde een vrouwenstem maar begreep natuurlijk niet waar de mensen het over hadden.
“Goedemiddag, u wilde van Hayleigh af?” Vroeg de vrouwenstem.
“Als jullie haar vandaag niet meenemen dan laat ik haar morgen afmaken.” zei mijn baasje. Hij klonk boos maar ik begreep het niet.
“Geeft u haar maar, dan gaan wij een nieuw huis voor haar zoeken.” zei de vrouwenstem. Mijn baas haalde mij uit mijn kooi en deed mijn riem om. Gingen we uit? Nu al? We waren net geweest? De vrouw nam de riem over en ik moest met haar mee. Ik was doodsbang. Wat ging er nu weer gebeuren? Toch niet naar een andere hond hoopte ik? We kwamen bij de vrouw thuis en daar liepen ook honden. Ze waren weliswaar kleiner dan mij maar toch, ik vond het ontzettend eng. Ging deze hond mij ook bijten? Ik was nu bijna anderhalf jaar oud en bang voor een spaniël maar gelukkig ging het goed. Ik mocht bij deze vrouw in huis slapen. Ze verzorgde mijn wonden. Dat vond ik zo lekker. Deze vrouw sloeg mij ook niet. Ik begon de ellende een beetje te vergeten. Ze zei soms wel: ”Je kunt hier niet blijven” maar dat begreep ik niet. Ik was alleen maar blij. Overdag mocht ik lekker in de tuin. Tenminste, in het begin. De spaniël had namelijk puppies en daar ging ik mee spelen alleen……ik ging per ongeluk op een van de kleintjes staan. Toen mocht ik niet meer met ze in de tuin. Ik mocht wel alleen in de tuin maar dat was minder leuk. 2 weken bleef ik bij de vrouw en toen moest ik opeens in de auto. Ik was bang. Wat ging er nu weer gebeuren?
“We gaan naar je nieuwe baasje Hayleigh.” zei de vrouw en na tien minuten mocht ik de auto alweer uit. Waar was ik nu beland, dacht ik bang.

Er stond een vreemde man bij de deur die de riem over nam van de vrouw in de auto.
“Ik neem haar een week op proef en daarna horen jullie het van me” zei de man. Hij nam me mee naar binnen en aaide me over mijn kop. Deze man sprak veel vriendelijker dan mijn vorige man-baasje.
“Rustig maar meisje. Alles komt goed. Voor mij hoef je niet bang te zijn” zei hij. Ik begreep het niet maar zijn stem kalmeerde me. Hij maakte de riem los en liet me door de nieuwe kamer lopen. Toen ik naar achter liep schrok ik, ik rook een andere hond? Paniek maakte zich van mij meester.
“Kom maar, dan mag je kennis maken met King” zei de man en bang liep ik mee de tuin in. Achter in de tuin stond een grote hond en de man riep hem.
“King kom maar en rustig hè” zei hij. Ik kroop tegen het been van de man aan toen de hond dichterbij kwam maar………..De hond deed niet vervelend? De hond snuffelde even aan me, liep het gras op en wilde spelen? Voorzichtig liep ik op hem toe en hij wilde inderdaad spelen. Opeens zag ik katten in de tuin. Ik rende er op af want die waren er toch om na te jagen? De man schreeuwde: “Hayleigh, nee.” De andere hond rende met me mee maar ging voor de kat staan en gromde naar mij. Deze kat mocht ik dus niet achterna zitten? Na een uur spelen deed de man me mijn riem om en liep met mij naar een park, samen met de andere hond. Daar aangekomen deed hij de riem af. Mocht ik zomaar vrij rond lopen? Samen met de andere hond rende ik het park rond. Helaas hield ik het niet lang vol. King was veel sterker, had veel meer conditie. In de middag gingen we met de auto weg, de man en ik. We liepen een ruimte in die ik meteen herkende van vroeger. Daar zat zo’n man in witte kleren die rottige dingen met je deed. Deze keer gelukkig niet. Hij bekeek me overal. Voelde aan me maar meer deed hij niet, ik kreeg zelfs een koekje van hem.
“Ze is goed gezond alleen erg onderontwikkeld. Ze heeft geen spieren, geen eelt op haar voeten en waarschijnlijk ook geen conditie. Rustig opbouwen” zei de man in het wit. Weer gingen we in de auto en naar huis.

De volgende dag moest ik weer met de auto mee. Wat ging er nu weer gebeuren? Ik was bang en onzeker en zenuwachtig maar King was bij me en hij deed erg blij en opgewonden. We mochten allebei de auto uit en waren op een plek die ik nog nooit gezien had. Zoveel ruimte. Zoveel groen. Zoveel geuren en zoveel doodenge honden. Iedereen liep er gewoon los. Was ik in de hemel? Een paar woeste honden kwamen op mij af rennen en ik wilde naar mijn baasje lopen maar ik haalde het niet. Was ik toch in de hel? King, de andere hond kwam naar me toe en gromde dreigend naar de vreemde honden en ging tussen ons in staan. Zo, die was stoer! Hij nam het voor mij op. Ik was zo gelukkig. Ik kon helaas niet zo lang op die prachtige plek blijven, ik zakte bijna door mijn poten na een kwartier spelen met King, mijn nieuwe en eerste vriend.
Thuis zag ik in de woonkamer steeds meer katten lopen. Ik wilde er achteraan maar dat mocht toch echt niet. De man bond mij aan een riem van 2 meter. Dat vond ik niet zo erg want ik lag met mijn nieuwe vriend in de kamer, op een zacht plekje en ik kon makkelijk bij de drinkbak. Regelmatig kwam de man naar ons toe en kwam tussen ons in zitten en dan aaide hij ons, zo lekker, zo veel beter dan alleen in de gang in een kooi liggen. Alleen die katten, daar kon ik niet bij grrrrr. Ook kreeg ik veel lekkerder eten dan ooit tevoren. Ik was alleen nog steeds erg zenuwachtig. Na een week gaf de man door dat ik mocht blijven en……………ik ben er nog steeds.
Er is veel gebeurd nadien. Mijn grote vriend en beschermer King, is nog steeds mijn beste vriend. Mijn zenuwen zijn voorbij. Ik weet nu wat ik aan mijn mensen heb. Ik ben sterker geworden en ik ben zelfs een keer zelf mama geweest. En als ik gromde naar de nieuwe mensen die voor mijn pups kwamen, dan kregen die mensen de pup niet mee. Daar was ik erg blij om want sommige mensen vind ik echt niet leuk. De katten, daar ga ik niet meer achteraan. Ik help nu mee om ze te beschermen tegen andere honden. Er is zelfs één kat die mij steeds knuffelt, ik weet alleen niet goed wat ik daar mee moet en dan blijf ik maar heel stil liggen. Elke dag word ik weer vier keer uitgelaten en neemt mijn baas ons één keer per dag mee naar een bos, of als het warm is naar een grote plas water waar we lekker in mogen zwemmen. Ik denk heel soms nog wel eens terug aan vroeger. Dan kijk ik naar mijn baas, geef hem een lik en denk: Baas, dankjewel dat ik hier mocht blijven.

Wat een mooi verhaaltje!! Gewoon tranen in mijn ogen!!

Nou, de reden waarom ik dit verhaal neergezet heb is om 2 redenen.
1: Ik wilde gewoon het levensverhaal van Hayleigh proberen neer te zetten vanuit haar ooogpunt, hoe zij het volgens mij zowat ervaren moet hebben in de hoop dat het mensen aanzet tot nadenken.

2: Ik heb een atieve periode gehad toen ik langdurig ziek thuis zat waarin ik op een site verhalen schreef. Deze verhalen gingen over een Nederlandse boswachter in Amerikaanse Rocky Mountains. Aan zijn zijde 2 grote honden, later zelfs 3, die een grote rol spelen en samen beleven ze diverse avonturen.

Misschien is het iets om dat op dit forum te plaatsen, ondanks dat de verhalen geschreven zijn in 2003 of 2004 meen ik?
Daar moeten de fotrum leden dan maar over beslissen.

echt een leuk stuk!!
altijd tof zo'n uitgebreid verhaal!

wat een mooi verhaal prachtig. heel ontroerend

phhh,wat een verhaal,prachtig geschreven,zit met kippevel achter de pc



wat heeft ze veel meegemaakt,maar gelukkig nu een goed leven



heerlijk he ,hoe dankbaar honden met een verleden kunnen zijn



gr liesbeth

Wat zielig zeg voor de hond . Gelukkig is ze nu op een goede plek.

mooi zeg had je er geen zakdoekjes bij moeten leveren
de tranen lopen over mijn wangen
wat ontroerend
mooi hoor

groetjes Lisa

Ik zal de volgende keer een waarschuwing plaatsen Lisa

Wat een mooi verhaal ik kreeg er een brok van in mijn keel wat is de hond goed terecht gekomen.

Waowwwwwwwwwwww wat een mooi verhaal liefs Rina & Alexander likje en pootje van Turbo en Diezel

Echt heel mooi en ontroerend

een schitterend verhaal! temeer omdat ik helaas al vele van deze verhalen heb meegemaakt met honden...maar steeds weer raakt het me! ook jouw verhaal.
en zal ik je eens wat zeggen? Hayleigh is je dankbaarder voor het nieuwe leven dan je ooit zult beseffen
geniet samen met volle teugen van elkaar!

Mooi verhaal, en gelukkig een goed einde.
Hayleigh heeft erg veel geluk gehad dat die mevrouw haar is komen redden en dat ze nadien zo'n goede baas gevonden heeft.

Pffffff wat een verhaal zeg..... had de tranen in m´n ogen

Zeer mooi geschreven ook, knap hoor, ik zag het helemaal voor me