Is het stress?

Sinds een paar maanden heb ik iedere week een hondje te logeren voor 24 uur. Het is een cavaliertje van 8 jaar oud. Ze zit in een gespannen thuissituatie, vanwege ziekte in het gezin.

Binnen is het een zonnetje, een rustig hondje.
Buiten is het een heel ander verhaal. Ze blaft.

*Ze blaft tegen brommers of vrachtwagens.
*Ze blaft tegen willekeurige voetgangers en springt naar hen.
*Ze blaft tegen een boom.
*Ze blaft tegen vliegtuigen als ze ze hoort en ziet.
*Ze blaft in het wilde weg tegen niets bijzonders.

Nou is het absoluut niet zo dat ze constant blaft, maar ze verrast me af en toe. Als ik er op tijd bij ben vraag ik haar aandacht, gaat ze zitten en krijgt ze een brokje.

Zowel haar baasje als ik hebben de indruk dat het erger wordt. De dierenarts heeft gezegd : 'het past bij het ras'. (Dat is absoluut niet mijn ervaring met de cavalier die ik gehad heb).

Wat maken jullie hiervan?

Zowel haar baasje als ik hebben de indruk dat het erger wordt. 

jantien

Dus het heeft er altijd al wel wat ingezeten? Ze blafte vroeger ook, alleen dan minder frequent?

Misschien kan je eens letten op haar lichaamstaal, of je daar ook veranderingen ziet. Zoals bijvoorbeeld: sneller trippelen, gretiger snuffelen, alert rondkijken, vlug schrikken bij bewegingen, enz. 

Je kan na zo'n wandeling de hond ook eens 'aftasten' door zachte masserende bewegingen en checken of je spanning voelt (nek, schouders, rug,... die harder en strakker lijken te staan)

Ziet en hoort ze wel goed? 

Ja, het is zeker mogelijk dat dit gedrag een uiting is van spanning/stress. Al kan het ook met andere factoren te maken hebben (denk aan erfelijkheid, ervaring in het nest, socialisatie, en de verdere opvoeding). Maar indien spanning in de thuissituatie overheerst, kan dit prima weerspiegelt worden in het gedrag van de hond. Langdurige spanning kan honden (net als mensen) erg prikkelbaar maken, waardoor ze sneller uitvallen. Door te blaffen kunnen ze hun spanning weer reduceren. 

Je zegt dat de prikkels willekeur kunnen zijn. Bedoel je daarmee dat ze niet consequent is in haar gedrag? Of blaft ze steevast naar elke vrachtwagen/scooter/boom/vliegtuig die jullie passeren? 

Ze ziet en hoort zeker goed, daar heb ik niets aan bemerkt.

Ze blaft niet naar elke boom of elke voorbijganger, gelukkig..  Daardoor verrast ze me regelmatig, omdat ik het niet zie aankomen!  Als ik het wel zie aankomen vraag ik dus haar aandacht.  Ze is zeer eten-gericht, dus krijgt tijdens de wandeling af en toe een brokje.

Ze is niet dolblij als ik voorstel te gaan wandelen.  Ik moet altijd naar haar toekomen met de riem, ze blijft gewoon op de bank liggen en ik moet haar aanmoedigen om mee te gaan. Eenmaal buiten plast ze wel snel en wil ze soms terug, maar ik blijf haar aanspreken om door te gaan en nog iets 'kwijt te raken'.

Nota Bene : ze heeft ook een hartruisje, maar nog niet zichtbaar last daarvan, de dierenarts heeft daar recent nog goed naar geluisterd.

Ik ben voorzichtig met stellen vanachter een schermpje, dus zonder de hond (en baas) gezien te hebben, waar gedrag vandaan komt. Maar stel dat je gelijk hebt, wat goed zou kunnen, dat dit gedrag een uiting is van spanning als gevolg van de thuissituatie, dan is de vraag: wat zou jij willen betekenen voor deze hond? Want je kunt haar niet helpen, daarvoor is een verandering in de basis nodig, en dit hondje zit nog 6 dagen in de week in een gespannen thuissituatie. En vanuit eigen ervaring kan ik je zeggen: als spanning zo overheerst in de thuissituatie, dan is dat ontzettend vermoeiend. Dan ontwikkel je een grote behoefte naar echte rust. Als dit hondje dit dan in jouw huis vindt, dan kan ik me helemaal voorstellen dat ze even geen zin heeft in wandelingen of uitjes. Ze moet gewoon bijkomen. Als dit hondje bij mij in de oppas zat, en ik zou het gevoel hebben wat jij van haar krijgt, dan zou ik haar de rust geven waar ze zo naar verlangt. Wandelingen inkorten. En het liefst ook, als we wel gaan wandelen, de gebieden op te zoeken die prikkelarm zijn en waar rust heerst. 

Je hoort wel eens trainers zeggen dat je honden niet hun zin moet geven, maar ik ben van mening dat je moet kijken naar het individu en de situatie. Het gaat om een hondje dat al een senioren leeftijd heeft, 8 jaar. En als je conclusie juist is, in een gespannen situatie leeft, die spanning absorbeert en met zich mee draagt. Dan zou ik eerder zeggen, geef het hondje toch iets meer inspraak, als de behoefte naar rust zo groot is, geef het haar dan. 

Hartelijk dank voor je uitgebreide antwoord, Susanne.   Ik ben het met je eens!  Ik doe het voor haar (en voor  de familie) om iedereen wat ruimte te geven.  Het wordt door de familie ook zeer gewaardeerd en het hondje komt  ook 'luid kwispelend' bij mij binnen. 

Omdat ik sinds 6 maanden (wat vliegt de tijd....     ) geen hond meer heb, loop  ik te weinig en hoopte ik dat met een logeetje weer wat uit te breiden.   Maar ik zal haar de rust bij mij gunnen.

Ik weet niet of het een optie is dat ze 2 x 24 uur bij jou is? Dan heeft ze iets meer tijd om om te schakelen, en kun je de 2e dag iets meer inplannen.

Verder wel helemaal eens met Suzanne, honden hebben tijd nodig om stress te verwerken.

Dat is toch al heel mooi Jantien, dat je zowel de mensen als de hond gewoon een beetje ruimte geeft? En ondertussen geniet je in ieder geval van een zonnetje in huis. Ik zou haar goed observeren, als je een keer merkt dat ze in huis rusteloos is, kijk dan of ze die dag nu juist wel even een goede wandeling nodig heeft... Misschien moet je je verwachtingen een beetje bijstellen, maar je weet nooit wat er nog op je pad komt waarmee je wel meer kan gaan wandelen.. 

Je verhaal doet me een beetje denken aan hoe onze herplaatser bij ons is gekomen.. Dat was ooit onze oppashond. Zijn chronische spanning kwam dan op een andere manier tot uiting, en het had ook een andere oorzaak, maar het kwam wel voort vanuit zijn thuissituatie. We hebben toen ook voorgesteld dat hij best langer mocht blijven. Dat groeide van 1 dag in het weekend tot 5 dagen in de week naar hele weken bij ons. In het begin ondernamen we veel dingen met hem, maar we zagen al snel dat het niet goed ging met hem, en dat hij gebaat was bij veel meer rust. Toen hij hier 5 dagen in de week kwam, zagen we dat hij de eerste 2/3 dagen echt nodig had om bij te komen. En hij was zo dankbaar dat hij gewoon tot rust mocht komen. Dat was ook mooi om te zien. Maar het betrof wel een border collie van net 5 jaar oud. Hoe langer hij hier was, hoe beter het ging en hoe meer zin hij kreeg om weer lekker op pad te gaan. Maar hij hoefde maar 1 dag weer terug te zijn bij zijn gezin en dan was het weer terug bij af. Dit is dan ook één van de redenen geweest dat iedereen er vrede mee had dat hij definitief bij ons is komen wonen. Inmiddels is hij 8, en de afgelopen jaren zien we hem nog altijd meer en meer open bloeien. Het is een waar geschenk om die hond in ons leven te hebben!