Rhodesian Ridgeback

Dag allemaal,

Na het overlijden van mijn Jack Russells 2 jaar geleden is het nu tijd voor een nieuwe hond in mijn leven. Hierbij is mij de Rhodesian Ridgeback opgevallen. Ik ben bezig om mezelf helemaal in te lezen in dit ras en tot zover denk ik dat het ras prima bij me past. De rasbeschrijving van eigenwijs, intelligent, loyaal, energiek en erg aanhankelijk naar de baas is in mijn ogen top. Ik ben van plan heel veel tijd in de opvoeding/socialisatie te steken, natuurlijk (verschillende) cursus(sen) te volgen en wandel graag. Ook zal de pup bij een erkende fokker worden gekocht, het zal een teefje worden.

Nu ben ik op zoek naar ervaringen van Ridgeback eigenaren, zowel positief als negatief zodat ik me nog beter kan voorbereiden.

Bij voorbaat dank!

Geen ervaring met het ras, maar in je karakterbeschrijving mis ik ook iets van 'zelfstandige jachthond'. Daar moet je wel op voorbereid zijn. 

Bedankt voor je reactie, daar heb je gelijk in! Ik heb gelukkig ervaring met Jack Russells, ook jachthondjes. Qua jachtinstinct, daar ben ik op voorbereid.

Door mijn stages en werk in honden  pensions heb ik w3l ervaring met verschillende ridgebacks.

In 1 van die pensions fokten ze ook ridgebacks.

Zeker de honden van die Fokker zijn hele pittige honden, en zeker niet per definitie sociaal naar andere honden. 

Veel ridgebacks kwamen ook niet op de wei bij andere honden. Er zaten zeker ook wel leuke ridgebacks tussen en ook sociaal. Maar heb er ook wel meerdere gezien waar best wat angst in zat.

Ik denk dat je zeker goed moet zoeken naar een goede en verantwoordelijk Fokker. Er zitten hele leuke tussen, maar dus ook best wat pittige.

Heb je al een voorkeur Voor reu of teef? In mijn ervaring zijn de teven vaak wat makkelijker. 

Naomi: Ik dacht dat Rhodesian Ridgeback ook met betrekking tot andere honden erg afstandelijk is eigen weg gaat enzo. 

Is dat wat je bedoel. Of zijn de Ridgebacks van de fokker waar je over spreekt ook erg onvriendelijk als een andere hond toch contact probeerd te krijgen?

--

Ik heb voor jaren terug 1 Rhodesian Ridgeback gekend of zeg maar meer ik kwam hem vaak tegen tijdens het uitlaten. Tijdens het park rondje. (Toen had ik Beauty nog).

Die Rhodesian Ridgeback was een Reu. Liep in het park altijd los. Ook in het gedeelte voor het losloop gebied. Ik vond het een prachtig mooi dier om te zien. Maar hij negeerde mens en dier. En die eigenaar van de hond weet ik van dat de hond nuet bepaald een gezeldschaps dier was want ook met t baasje maakte hij nuet bepaald contact. De hond luisterde zeker niet 1,2,3 als t baasje riep maar t was een hond die geen problemen zocht of maakte. Maar t was geen hond waar je kon spreken van een band tussen baas en hond.

Ik heb werkelijk geen flauw idee of dat normaal is voor dit ras.  Maar deze ging 100% zijn eigen weg en niet anders.

Ik heb ervaring met meerdere ridgebacks. Wat je je vooral moet beseffen is dat een ridgeback een pittige hond kan zijn. Het gedrag wat ik vaak terug zie is een bepaalde felheid naar andere honden, zowel reuen als teven. Het baasgerichte klopt helemaal. Niet op de manier zoals een border collie baasgericht is, maar zij hebben een duidelijke baas. Maar wel met een eigenzinnig karakter. Verder houd rekening met ontzettend lomp gedrag. Het zijn honden die hoog in de energie zitten gemixt met brute lompe kracht. Zelf zal je dus wel relatief sterk in je schoenen moeten staan. In de buurt van kinderen is het ook altijd opletten.

Ga eens kijken bij een van de even dagen van de RRCN. Dan kan je meerdere mensen spreken over het ras en lopen er genoeg fokkers en eigenaren rond. Maar als je op een goede manier met het karakter en de fysieke kracht van het ras kunt omgaan. Dan heb je er een klasse hond aan

Ik ken een aantal Ridgebacks. 1 is van mijn tante, deze is ontzettend eenkennig en accepteerd absoluut geen vreemden in zijn huis (hond moet opgesloten worden voor er iemand binnen stapt) ondanks goede socialisatie en goede erkende fokker. Naar zijn gezin is het een schat. 

Verder ken ik er een aantal uit het losloop gebied waar ik wandel. Ik totaal zijn er daar zo'n 8 Rhodesian Ridgebacks, en eerlijk waar, Ik vertrouw er maar 2 van. Ik vind de overige 6 ontzettend onvoorspelbaar, kunnen plots lelijk uitvallen en hebben het gewoon niet op vreemde honden. (Eigenaren hebben al meerdere 'klachten' gehad, 1 wandelt er nu met haar hond aan de riem) 

De 2 die ik wél vertrouw en waar mijn pup ontzettend leuk mee kan spelen en veel van kan leren zijn heel leuk, ontzettend lief, wel pittig, en geven duidelijk aan wat ze wel en niet willen. Als daar dan niet naar geluisterd wordt (door mensen en honden) kunnen ook zij lelijk reageren, al is dit te verwachten natuurlijk. 

Ik bedoel niet afstandelijk, maar echt vechten. Ze konden elkaar ook letterlijk door de kennel heen trekken.

Niet met alle honden hoor, met sommigen ging het heel goed. Maar ik ken het ras dus niet als per definitie sociaal. 

Momo had als jonge hond een Ridgeback hartsvriendin. Ze waren helemaal gek op elkaar. Leuke hond, mooi ook. Krachtig zonder agressie uit te stralen. Luisteren? Nou nee, niet echt. En extreem lomp, echt extreem. Wanneer Border Collies spelen dan klappen ze niet tegen je benen, tegen bomen, tegen meubilair.. Nou, die Ridgeback wel 

Eén keer werd er toegestaan dat ze in de keuken van haar baasjes gespeeld werd. Ze hebben letterlijk de hele keuken gesloopt. Plinten aan diggelen, kastdeurtjes eruit, planken gebroken... Dat was toch echt niet mijn Momo en gelukkig wisten die baasjes dat ook heel erg goed; geen beschuldigende vinger naar Momo toe.

Het valt me wel altijd op dat mensen die geïnteresseerd zijn in een ras er alleen de positieve punten uitpikken. Lees deze even door; het zijn absoluut geen gemakkelijke honden! https://www.licg.nl/honden/rhodesian-ridgeback/#karakter

In mijn omgeving zit een fokker, die kom ik vaak tegen, ze heeft er sowieso 3 waar ze dan mee loopt, ze zijn zeker niet vriendelijk naar andere honden. Toch heeft ze heel erg haar best gedaan om ze goed te socialiseren, zegt ze, geen idee of het een goed fokker was.

Met mijn vorige hond was dat nog te doen, maar nu met Sam durf ik het niet meer aan om daar te gaan wandelen..

Ik vind het een zeer interessant ras! Ik volg mee.

Weet niet of je er 3 maanden (en een coronacrisis) later nog iets aan hebt maar: Wij hebben een beagle van bij een fokker die ook ridgebacks heeft. Van het veluwse leven, zou je eens naar kunnen kijken. De vader van onze beagle komt ook bij een fokker met ridgebacks vandaan, van de noorderheide. 

Verder kom ik er vaak tegen met wandelen en in het losloopgebied, gelukkig buiten, want lomp is wel het eerste wat me te binnenschiet. Maar wel allemaal lieve honden (die ik ken dan) zijn goed gesocialiseerd en ook prima met kinderen. 

Hoop dat je er nog iets aan hebt :) Groetjes

Mijn oom en tante waren ridgeback fokkers, dus heb er van kinds af aan veel gezien. 

Onze honden mochten nooit mee ernaartoe want vechten (labrador reu) of prooidrift (andere was een klein hondje). De ridgebacks kwamen dus ook zelden het erf af. Maar ze hadden heel veel ruimte dus dat ging prima. Wel volledig gesocialiseerd natuurlijk toen ze jong waren.

Voor de rest wel super fijne honden, allemaal heel rustig en bijna sloom in huis. Heel lief naar ons als kinderen en ook volwassenen. Maar zodra ze buiten stonden super sterke, snelle en prachtige honden. Ze waren duidelijk allemaal heel zelfstandig, kwamen tegen je aan liggen slapen als ze er zin in hadden, maar er was een stuk minder interactie dan bijv. wij hadden met onze labrador. Luisteren was ook in diezelfde trant; als het mij voordeel oplevert doe ik het, zo niet dan moet ik er even over nadenken.

Ze hebben hier ook veel ridgebacks, ik heb er over nagedacht maar besloten dat het ras niet bij me past, ik heb liever een hond die wat meer samen met mij bezig wil zijn in plaats van zelfstandig op avontuur. Dus ja.. dat moet bij je passen. 

Ik ken er 3 waarvan ik er 1 vertrouw met Maylo die heet Pip een reu van 8 jaar oud nu. Maylo en hij zijn dikke mik samen, maar Pip heeft wel zijn issues wat bovenstaand ook wordt aangegeven. Het is geen allemansvriendje naar andere honden of mensen toe. 

De andere twee vertrouw ik voor geen goud. 1 heet Lola is een teef de andere weet ik niet maar dat is een reu. Lola kwam als pup vaker op de hondenwei...maar naarmate dat ze groter werd, werd ze steeds lomper maar ook feller. Totdat ze op een gegeven moment echt continue 1 hondje die niet veel groter is dan Maylo op in aan happen was (niet door) maar wel zo fel....dat ik der van het hondje heb afgehaald. Omdat ze mij in de voeten wat aan het happen, omdat het hondje tussen mijn voeten probeerde te verstoppen. 

Daarna nooit meer geweest....der gedrag naar andere honden sloeg 180 graden om. Het zijn hele eigenzinnige honden wel prachtig om te zien maar volgens mij met een gebruiksaanwijzing. 

Overigens zou ik gewoon eens gaan zoeken naar iemand die er 1 heeft of naar een fokker waar je mag gaan kijken of mee mag gaan wandelen. Dan ga je zelf ervaren als ze wat voor je zijn :) 

Mooie honden hoor, in mijn beleving niet altijd sociaal, teefjes misschien wat meer dan reuen. Met een teefje heeft mijn hondje ooit eens gespeeld en dat ging gewoon leuk. Maar ik snap compleet niet waarom men nog steeds zo gefixeerd is op de "ridge". Aangezien dit veroorzaakt wordt door een schadelijke mutatie/afwijking rondom de ruggenwervel, wat aan de buitenkant als de kenmerkende "ridge" te zien is, aan de binnenkant is er van alles wat er niet zo uit hoort te zien en zeer zeker voor problemen kan zorgen in een later stadium in het leven van de hond. Niet alle honden krijgen uiteindelijk last hier van, anders hoorde je de ridgeback wel vaker genoemd worden in de rij waarin ook de mopshond en cavalier thuishoren. Maar eigenlijk hoort juist ook deze hond daar absoluut thuis, om dat men tegen beter weten in toch wéér ouderdieren selecteert op de aanwezigheid van de ridge en DUS een afwijking, uiterlijk boven gezondheid(!) Persoonlijk vind ik dit zeer kwalijk en iets om in het achterhoofd te houden. Omdat dit haaks staat op diervriendelijkheid. En dat zou altijd, bij elk ras, voorop moeten staan. 

Een ridgeback zónder ridge is dus op dat punt al sowieso gezonder maar wordt dan weer niet gezien als ridgeback. Ja wat wil je nou... Probeert moeder natuur haar eigen fouten netjes te repareren door uit twee ouderdieren mét ridge toch hondjes zonder afwijking te laten geboren worden. Geven mensen toch wéér de voorkeur aan het dier waar het defect wél alsnog voorkomt. Ooit eens een documentaire gezien waarin een Engelse ridgeback fokker de pups zonder ridge ging verzuipen in een vat met water. Want het was "een schande" voor het ras. Zelfs als je de pups tegen de volle mep (of nog meer zelfs) had willen kopen had ze daaraan niet meegewerkt. Ze was zo verknocht aan het -ooit eens bedachte concept- wat de rigeback is met de ridge/afwijking. Waarschijnlijk bedacht ver voordat men de medische kennis had om uit te zoeken waarom deze honden vaak problemen krijgen. En wilde daar dus geen milimeter van afwijken. Zelfs niet als ze geconfronteerd werd met het feit dat dit een schadelijke afwijking is dit die het kenmerkende uiterlijk veroorzaakt. Dus liever kerngezonde hondjes verzuipen... 

just my 2 cents... 

https://www.ufaw.org.uk/dogs/rhodesian-ridgeback-dermoid-sinus

Hou er wel rekening mee dat de Ridgeback niet echt te vergelijken is met een doorsnee jachthond. Ridgebacks zijn gemaakt om te jagen op leeuwen en daar heb je flink wat moed en lef voor nodig, meer dan een hond die gemaakt is om op ratten te jagen. 

Het ontbreken van enig verstand is ook nog een optie... 

Hoe bedoel je? 

Het is niet erg slim om een dier een flink aantal keer groter en zwaarder dan jij aan te vallen. 

Ik ken er een van hier in de buurt. Ietsje ouder als Odin, dus nu 1,5 jaar oud denk ik. Is sociaal tegen mijn hond. Dus het kan wel.

Maar je moet hun grootte in de smiezen houden. Ze zijn net zo groot als Zwitsers (Odin) maar veeeeeel onstuimiger. Waar die van mij al rustig aan de riem mee loopt, werd de baas van de Ridgeback alle kanten op geslingerd. Dat kan opvoeding zijn, dat weet ik niet. Maar ook met loslopen is de Ridgeback veel onstuimiger dan ik gewend ben. En dat in combinatie met hun grootte vind ik niet altijd zo'n lekkere combi.

Ik ken er een paar. Je hebt wel verschillende types hierin. 

De iets grover gebouwde en dan ook een slankere sportievere lijn.

Ze hebben heel wat energie en waken ook erg. De ene hond die ik gekend heb, had ook suikerziekte. Geen idee of dit iets rasgebonden is,maar misschien wel iets om meer research naar te doen?

Ik zou zeker als je in de mogelijkheid bent, volwassen exemplaren bezoeken zodat je in levende lijve kan ondervinden of dit ras ideaal is.

Ik kom ze vooral tegen op prive stallingen met paarden zodat ze hun taak kunnen uitvoeren en ook heel wat ruimte ter beschikking hebben.

Misschien heb je dat al gedaan hoor, maar ik geef het toch maar even als tip mee:
Er bestaan op Facebook meerdere groepen van Ridgeback-baasjes. Ik ben daar zelf ook lid van, omdat het ras me zeker ook interesseert (daarom volg ik hier ook mee). Misschien kan je via die groep wel met mensen in contact kom uit jouw regio? Zo kan je ervaringen opvragen en/of eventueel, zoals eerder in dit topic al de suggestie gedaan, een bezoekje brengen om de honden eens "live aan het werk" (in hun omgang, spel, tijdens wandeling, thuis,...) te zien. 
Alvast veel succes verder! 
Groetjes Pieter.