hoe verwerk ik de dood van mijn hond?

Dag iedereen,

Ik heb 12 jaar een berner senne hond,sloeber, gehad. Ik kreeg hem van mijn ouders toen ik 10 jaar was. Ondertussen woon ik al 4 jaar niet meer bij hen en zag ik sloeber dus een pak minder. Deze middag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat de dierenarts deze middag is gekomen en heeft vastgesteld dat hij artrose en een tumor aan de mild heeft en dat het best is om hem een spuitje te geven.
Toen mijn moeder belde was het spuitje al gegeven met gevolg dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van sloeber... Hij wordt gecremeerd dus deze voormiddag was er niets aan de hand en deze namiddag is mijn lieve sloeber dood én gecremeerd!
Heeft er iemand goeie raad hoe ik omga met dit verdriet?

groetjes
Britt

mijn hondje was 15 jaar,maart jl heb ik haar ook moeten laten inslapen en ja daar sta je dan met al je verdriet.
Ik heb een foto van haar staan en dikwijls worden er mooie herinneringen opgehaald.
Ik zal haar nooit vergeten en al de mooie momenten met haar koesteren voor de rest zal de tijd zijn werk moeten doen
Ik heb nu van augustus wel een ander hondje en dat maakt het wat makkelijker ,maar vergeten nooit!!!
veel sterkte

groetjes Monique

hoi meid
je hebt een hele lastige leeftijd op het moment om dit een plek te kunnen geven daarom moet je veel over hem praten en de leuke herinneringen ophalen neem ook een foto'tje idd heel jammer dat je moeder niet even een plukje haar ofzo heeft afgeknipt van hem dat heb ik van het poedeltje waar ik bijna 16 jaar mee ben opgegroeid
zet een fototje neer klinkt stom maar ik aai elke dag over het lijstje met zn haar en zeg even gedag

dat geeft vaak ook troost aan jezelf
heel veel sterkte uiteindelijk kun je er makkelijker mee omgaan geloof me maar nu is het allemaal nog zo vers

Ohhhh, wat rot voor je. Ik herken het helemaal. Ik had thuis ook een hond. Ze heette Denise. Toen ik samen ging wonen, kon Denise niet met ons mee, omdat ze niet alleen kon blijven en ik nog studeerde en dus vaak in de schoolbanken zat. Ze bleef dus bij mijn ouders, maar ik was nog steeds stapel op haar. Zelf had ik toen wel al onze Flos in huis genomen. Denise kwam wel vaker bij ons in het weekend logeren. Dit was dan als mijn ouders ergens heen moesten. Maar op een dag kreeg ik ook een telefoontje van mijn moeder....en dan ook nog 2 dagen later, omdat mijn moeder het erg moeilijk had. Mijn vader was met Denise naar de DA gegaan en was zonder haar terug gekomen. Zonder overleg met mijn moeder of met mij...De DA vond het beter en mijn vader heeft naar hem geluisterd en het laten gebeuren....Zo erg, dat hij dit heeft gedaan, maar hij besefte niet dat het mijn moeder en mij zo pijn deed dat we geen afscheid van haar konden nemen. Hij dacht dat wij niet bij dat laatste stukje konden zijn en dacht dus dat hij het beter alleen kon doen. Ik moet zeggen dat ik heel blij was, dat ik op dat moment onze Flos had. Mijn moeder bleef echt met lege handen achter en had het heel zwaar. Vooral omdat mijn vader geen hond meer wilde....Komt natuurlijk door de negatieve ervaring dat Denise niet alleen kon zijn. Ik weet dat ik heel vaak dingen op papier heb gezet om het beetje bij beetje te verwerken. Ik heb ook een hele mooie foto van haar in mijn kamer gezet en brandde dagelijks een kaarsje. Voor mij gevoel was ze dan even dichtbij. Niemand kan zeggen hoe je het moet verwerken. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen. Ik weet wat je op het moment meemaakt...Ik zal een kaarsje voor je kanjer branden.


Liefs Monique

Hoi Britt,

Een heel moeilijke lastige vraag, die we liever niet willen tegen komen,

Hoe verwerk je het verlies van je allerliefste maatje.

Kan het je niet uit ervaring vertellen, Ros is mijn eerste hond, alleen al het besef dat een hond meestal niet je hele leven bij je is heeft me lang weerhouden om een hond te nemen.

Maak een plaatsje in je huis op een kast en zet er een mooie foto van je hond neer en zet er een kaarsje bij, en inderdaad geef m af en toe een aai,

en vooral denk aan de mooie speciale herinneringen die jullie samen hadden, koester die.

Ik wens je heeeeeel veel sterkte,
Veel liefs, Marian Ros.

Veel sterkte, een honde leven is normaal gesproken helaas veel korter als dat van een mens.
Wel erg jammer dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.
Denk terug aan de mooie en goede momenten die jullie samen hadden.
Sterkte.

Marianne.

ik herken het heb zelf ook twee hondjes die zijn overleden.
al een hele tijd terug hoor.
heb van allebei een urn een stukje haar en een mooie foto in de huiskamer.
ik kon echt geen afscheidt nemen dus ik heb ze in een urnentje op een mooie plek alleen ik weet en mijn man weet dat het urentje zijn en hele goede vrienden
denk nog heel vaak aan ze.
helaas ze zijn er niet meer.
maar hebben allebei een plekje gekregen
sterkte ermee
liefs cocoflanel

Ach meid, wat vreselijk voor je....
Fijn dat je ouders het beste kozen voor Sloeber, maar wat naar dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.

Hoe je je verlies verwerkt, is voor iedereen persoonlijk. Niemand kan je vertellen hoe je dat doen moet. Ik zou zeggen; huil, gil, stamp, krijs, gooi het eruit. En probeer te denken aan alle fijne momenten met Sloeber.

Misschien kun je een plakboek maken over hem. Dat kan werken als een soort therapie zeg maar.

Wens je heel veel sterkte

jammer dat je toch niet even afscheid van sloeber hebt kunnen nemen, het is voorbij zijn leven, je zal het een plekje moeten geven voor jezelf, denk aan al die fijne jaren die je met sloeber gehad hebt.

de eerste tijd doet het pijn om aan sloeber maar te denken, dan komt er een tijd dat de mooie herinneringen op de eerste plaats staan, dan heb je het een plekje gegeven.
vraag een mooie foto van sloeber, en zet hem bij je thuis op een mooie plaats.

heel veel sterkte met je verlies, blijft altijd pijnlijk.

Hoe je met je verdriet om moet gaan, weet ik niet.
Erover praten met mensen die het begrijpen.
Je reacties hier neerzetten, bij alle baasjes
die hetzelfde hebben meegemaakt.
Jammer dat je ouders dit zo gedaan hebben.
Verdriet moet je toelaten in je leven, om het
te kunnen verwerken.
Ik wens je heel veel sterkte toe en als je iets
kwijt wil, hier zijn zoveel begrijpende hondenbaasjes,
die jouw reacties lezen en daar een antwoord op geven.
Heel veel sterkte.

Hey meissie erover praten,,huilen..foto,s bekijken,,etc steek een kaarsje op,,maar denk ook aan de leuke momenten,,geef het en plekje,,hoe moeilijk ook..lieverd hij is bij je hoor,,zit in je hart dikke tuuuut hill x

Hey Britt, wat ontzettend naar dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Maar ik las dat de hond is gecremeerd. Is het dan wellicht iets om de urn samen uit te strooien om toch een beetje afscheid te kunnen nemen van je maatje?

Hoi Britt,

Wat verschrikkelijk voor je...
Voor je gevoel kun je het niet echt een plekje geven omdat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Ik kan je helaas geen tips geven hoe in dit specifieke geval om te gaan... ik denk dat je aan Sloeber moet denken zoals je hem herinnert, leuke momenten, een bepaald voorval, wandelingen..
Foto´s erbij.. en je kunt altijd op het forum erover praten.

Heel erg veel sterkte..

alvast veel sterkte ermee!
vind het echt erg voor je,,

het beste voor mij persoonlijk is het de tijd geven, iets wat je dierbaar is/was kan je gewoon niet snel vergeten en dat hoeft ook helemaal niet, geef het de tijd, en er komt over een tijdje vanzelf een keer de tijd dat je denkt van, ''ik kan ermee leven''

in ieder geval nogmaal heel veel sterkte met het verlies van sloeber!

hoi ik weet hoe je voeld ik heb mijn hond 30 november verlorren zo loop je smidag nog buiten met hem en zo loop je te vechten voor zijn leven hij is na achtdaggen overleden ik ben het ook nog aan het verwerken veel sterkte

Ieder baasje komt ooit voor dit feit te staan.
Hier op hondenpage zijn zoveel baasjes die dit
absoluut begrijpen, meegemaakt hebben en zelfs
nu in deze moeilijke situatie zitten.
Hier reageren zelfs baasjes die een pup hebben
moeten missen of een heel jonge hond.
Maar ook de baasjes die jarenlang een maatje hadden
en deze moeten laten inslapen.
Het is keihard.
Gert Jan het is inderdaad soms niet te bevatten.
Mijn honden zijn gelukkig nog in leven.
Ik ging met mijn oudste een blokje om, hardstikke
gezond en levenslustig en droeg hem naar huis,
terwijl hij stervende was door een pitbullaanval.
Gelukkig heeft hij het overleefd, maar ik kan me
precies voorstellen hoe het voelt.
De angst dat hij of zij doodgaat en de onmacht
dat je niets kunt doen.
De baasjes die een maatje hebben verloren, vinden
hier echt een luisterend oor.

Wat vreselijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Maar reken er maar op Sloeber weet hoeveel je van hem hebt gehouden. Ieder rouwt op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Luister naar je hart en dan weet je wat je moet doen. Voor de een is dit veel huilen en binnen blijven, voor de ander is dit herinneringen ophalen. Weer een ander maakt een mooi foto-album. Heel veel sterkte gewenst!!

Ik kom net terug van de dierenarts..heb mn allerliefste maatje,mn trouwste vriend achter moeten laten..Het was een bordeauxdog van 57 kilo, 3 weken geleden is er een hartkwaal bij hem geconstateerd en vanaf die dag takelde die zo hard af..en vandaag ging het gewoon echt niet meer ontzettend vocht in zn buikholtes etc..hij is mijn eigen armen ingeslapen en zn laatste adem blies die in me gezicht uit.
Op dit moment ben ik compleet ontroostbaar en weet ik niet hoe ik verder moet.Het is nu zo stil in huis..maar ik weet dat tijd heelt , en over een tijd zal ik terugkijken op 7 fantastische jaren waarin ik zoveel liefde, plezier en heerlijke wandelingen heb mogen meemaken. Maar tot die tijd huilt mn hart..

Hoi Britt,

Allereerst heel veel sterkte. Wat erg ook dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Dat maakt het extra moeilijk.

De enige adviezen die ik je kan geven zijn: praat erover, schrijf erover, laat je tranen de vrije loop als je daar behoefte aan hebt.
Zelf heb ik voor mijn hond hier een memoriam geplaatst en een paar mooie foto's van mijn hond ingelijst. Ik heb veel steun gehad aan de reacties van de mensen hier op het forum.

Verder is het voor iedereen persoonlijk hoe ze omgaan met verdriet, luister naar je gevoel, naar wat jij nodig hebt en waar je behoefte aan hebt.

Nogmaals heel veel sterkte.

Lieve groet Thera

Heel veel sterkte bij het verlies van je berner, in september jl heb ik meijn berner ook moeten afgeven ... Maar inderdaad het afstaan van je hond is sowieso al heel erg maar als je er dan geen afscheid van hebt kunnen nemen maakt het dat waarschijnlijk nog moeilijker ...

Wij hebben kort na Indy zijn overlijden een nieuwe berner gekocht en dat verzacht de pijn toch wel een beetje, niettegenstaande word hier nog dagelijks over Indy gesproken en worden de foto's dus regelmatig bekeken ... Zyko vervangt Indy niet maar regelmatig zien we toch gelijkenissen tussen hen en dat haalt dan de mooie herinneringen van Indy toch weer op ...

Een vriendin van mijn zoon heeft een filmpke gemaakt met allemaal foto's van hem, van pup totdat ie overleden is, met bijpassende muziek en een gedicht ... Steeds als dat bekeken word komen er opnieuw tranen maar toch helpt het iedere keer als we het gezien hebben ...

Maar ongeacht hetgeen je ook doet blijft het gemis immens groot en vergeten zullen we hem nooit ...

Grtjs

Laura, wat erg voor je......
Inderdaad, het heeft tijd nodig. En niemand kan je zeggen hoeveel. Neem die tijd

Wens je heel veel sterkte

onze dulsie(westy)is 10-2-2010 ingeslapen .Ze mocht 14 jaar en 5 maanden worden.
We denken dat het puur van ouderdom was want ze had nooit nergens pijn.Onze andere westy rouwt erg om haar en om dit aan te zien is zeer verdrietig.
Dulsie is in me armen overleden en dat is een hele nare ervaring maar wel ben ik dankbaar dat ik bij haar was op het moment dat ze iemand nodig had.
Dulsie was een geschenk van mij vader die in 2001 overleden is dus het is een afsluiten van meerdere betekenissen,als ik naar me hond keek zag ik ook me vader.
Dulsie was een hele lieve gezins hond die vindt je niet zomaar weer. gr angelina

Hi lieve Britt

Jeetje wat zal je geschrokken zijn ....

Ook ik heb mijn hond afgelopen oktober moeten laten inslapen.
Zij is helaas maar 9 jaar geworden... onze belhamel van de familie.
Zo van het ene op t andere moment werd ze ziek ( lees in een paar uur tijd ) 's middags rende ze nog achter onze katten aan ... een paar uur later vertelde de dierenarts dat ze een alvleesklierontsteking had.
Nog met spoed geopereerd ....helaas.
Ze was in shock van de pijn en had ook nog een bloeding gehad.... binnen vier uur was ze weg

Ik kan je vertellen dat ik nog steeds heel erg verdrietig ben om haar ....ze was toch een lid van ons gezin.
Mijn "kindje" die ik met 7 weken uit het nest heb meegekregen.
Wij hebben haar, apart van andere dieren, laten cremeren en ik ga met de as een tattoo laten zetten.
Dit is mijn manier om hiermee om te gaan ... voor altijd bij mij ......

Niemand kan je vertellen hoe je hier mee om moet gaan, wel dat het je heel veel verdriet geeft.
Lieve Britt heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies ....

Warme groet Saz

wat vervelend dat je geen afscheid hebt kunnen nemen!! Echt een rotstreek zou ik dat vinden
Nu voel je je ontzettend rot en denk je dat dit nooit meer over gaat, maar toch voel je je over een paar weken alweer beter. Ik heb zelf ook heel lang een hond gehad en die moesten we laten inslapen toen ik 17 was, vreselijk!! Dacht ook dat ik er nooit meer overheen kwam... Nu denk ik nog steeds vaak aan hem maar met een ander gevoel. Dus houd hoop, het komt goed

Allereerste heel erg veel sterkte toegewenst in deze ontzettend moeilijke tijd.
Ik heb hetzelfde meegemaakt en het doet zeer als je geen afscheid kan nemen van je viervoeter. In dit geval hebben je ouders het niet met opzet gedaan maar met liefde voor het dier.
Is het niet een oplossing om de urn in je huis te zetten en op deze manier afscheid te nemen van Sloeber? Ik zou mijn honden graag op deze manier nog wat langer bij me willen houden. Met een mooie foto ernaast en desnoods hun riem of favorite speeltje.
Nogmaals sterkte meis.
Liefs Marianne

ik wens je heel veel sterkte met dit verdriet .ja zeker een urn met kaarsje branden is goed is jou hondje toch bij je .en mischien ook een idee ,ik heb op de plek waar mijn hond graag kwam in het bos ,vergeet me nietjes gezaaid ,die komen elk jaar terug . en als ik verdrietig ben ga ik altijd naar ons plekje en dat helpt . sterkte

gister heb ik mijn hondje in moeten laten slapen na 13 heerlijke jaren dat ze bij ons is geweest!

OOh wat een verdriet, het liefste zou ik haar achterna willen gaan

ik weet niet of ik het te boven kom

Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier dus rad er in geven kan ik niet.
Ik heb zelf ook heel wat hondjes verloren.
De laatste was 16 mnd geleden en kwam kort erna op hondenpage.
Hen heel veel steun gekregen en advies van hier trouwens.
Mensen die een luisterend oor hebben is zo belangrijk.
Je deelt een stukje van je verdriet hier dat is mijn ervaring en 3 mnd later heb ik een andere hond genomen.
Maar vergeten zal ik me overleden diertjes nooit doen.


Liefs jo

Maria, allereerst heel veel sterkte met dit grote verlies.
Iedereen verwerkt het overlijden van het geliefde huisdier op zijn eigen manier. Vorig jaar augustus heb ik mijn lieverd in moeten laten slapen, net 10 jaar geworden. Ik wist dat het einde ging naderen en heb direct geïnformeerd voor een nieuwe pup. (Gelukkig zit ik een beetje in dit wereldje Helaas ging mijn lieverd eerder heen dan dat ik de pup had, die moest nog geboren worden. Het waren de 9 langste weken van mijn leven, de dagen kwamen niet om. Ik ben tijdens die weken op zoek gegaan naar een klein sieraad om wat as in te doen. Ook zijn we een week op vakantie geweest, onze hond ging altijd mee en nu hadden we de mogelijkheid er even samen tussen uit te gaan. Ik heb de honden van mijn vader voor lekkere wandelingen meegenomen en heel veel gehuild. Ben wekelijks naar mijn pup gaan kijken, nieuwe spulletjes voor hem gekocht. Met vriendinnen de hort op en nog een opleiding gedaan. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn schat denk maar deze pup maakt weer zoveel goed....... De scherpe randjes zijn eraf, mijn schat zit in mijn hoofd en hart, en ik ben weer over tot de orde van de dag. Dat gaat jou ook lukken, echt waar.

Beste Britt,

Ik herken de pijn die je voelt.Wij hebben begin deze week afscheid moeten nemen van onze Hammie na 14 jaar. De eerste dagen ben je tot niets in staat, ik heb een rivier vol met tranen want het gemis is enorm. Ik was helemaal down en out en voelde me wanhopig totdat ik de moed kreeg om door te gaan.Wat mij ook enorm geholpen heeft zijn al de steunbetuigingen van iedereen en van het hondenforum.Wij hebben Hammie in onze harten gesloten en hij wilde ook dat wij door zouden gaan en dat zal Sloeber ook van jou willen. Vergeten doen we hem nooit.
Heel veel sterkte toegewenst, we denken aan je.

Groet

Pieter