bottenoorlog - een husky heren verhaal

 Ik heb twee hondse heren in huis, mannen met ballen. Waarbij de ene wat meer machismo heeft dan de andere. Shadow heet bij ons de "dikke zwarte”, niet vanwege zijn gewicht maar wel vanwege zijn "dikke nek". Af en toe moet Broeder Spot het ontgelden. Dan moet meneer weer even duidelijk maken dat hij bepaalt wie het brokje of de bal bezit. Afgelopen vrijdag was het weer even zo ver. Na diverse keren gezellig samen brokjes zoeken in de tuin, ontstond er nu even ruzie. Na een brul van manlief, die het gegrom van de heren ruimschoots overstemde, beent Shadow opstandig naar het nachthok, op stijve poten een goede imitatie van een “Siberian ridgeback” gevend. Spot schiet, zich zo klein mogelijk makend, ook maar voor de veiligheid in zijn bench. Manlief moet de trein halen en ik moet naar mijn werk, maar het voelt niet prettig om zo weg te gaan. Ik besluit toch nog meer even thuis te blijven en geef de heren hun Kong met bevroren yoghurt. IJs als vredestichter. Het werkt, vreedzaam worden ze ter plekke leeg gelebberd.Gerustgesteld verdwijn ik naar binnen om mijn werkkloffie aan te trekken, een oor op de tuin gericht. Nog steeds rust. Inspecteer voor vertrek de tuin op items waar ruzie over gemaakt zou kunnen worden. Zie dat er toch nog gebabbeld moest worden. Twee ondergezeken bloempotten. Bah! De weersvoorspelling voor deze dag is zonnig en 30C. Recept voor een apart aroma in onze ommuurde beschutte tuin. Zuchtend pak ik de tuinslang, spuit de boel schoon en doe er nog een flinke laag “pet odour remover” overheen. Dat zal ze leren. Geurvlaggen komen hier van mij! Dit alles doe ik met een niet geheel zonnig humeur. Ik ben eigenlijk gewoon pissig. Hoe toepasselijk. De heren observeren nauwgezet wat ik doe. Ik geloof dat ze begrepen hebben dat ik hun conversaties van die ochtend niet echt kan waarderen. Bijna timide kijken ze me na als ik nog napruttelend naar mijn werk vertrek. Een dag later: ik heb botten gehaald voor de honden. Echte grote bloederige knoken. Hogelijk gewaardeerde prijzen. Jummie. Gevaarlijk ook. Want hier zal Spot niet zomaar opgeven aan broeder Shadow. Ik besluit ze voor alle zekerheid maar even apart te zetten voor een knaagsessie. Het begint te regenen dus ik verkas zelf naar de woonkamer voor mijn yoga sessie terwijl manlief datzelfde gaat doen in de serre. De deur naar de tuin staat open. Tegen het einde van mijn oefensessie zie ik uit mijn ooghoek Spot naar binnen sneaken. Hij loopt naar de deur tussen serre en kamer maar die is dicht. Loopt schielijk de keuken in en door naar gang. Staat wat te dralen voor de deur van gang naar kamer. Hij kijkt wat timide. Ik werp een blik op de deur van het nachthok maar die is nog dicht. Onderbreek mijn ‘practice’ en loop de tuin in. Spot slungelt schuchter achter me aan. Ik pak het restant van zijn knook en ruim dat op. Werp een blik in het nachthok, maar Shadow is nog druk bezig. Ik laat de deur open zodat ik het kan zien als Shad ook klaar is en loop weer naar binnen. Spot volgt me. Met een diepe zucht ploft hij naast me op de grond en gaat liggen snurken. Aan het einde van mijn oefening zie ik de zwarte meneer doelgericht het nachthok uit snellen naar de plek waar Spot lag met zijn knook. Spot kijkt naar mij. Uit zijn blik spreekt de wens op inspectie te gaan naar Shad’s knook. Hij durft niet. Ik wel. Ik ruim knook 2 ook op. De heren dralen nog wat om elkaar en om mijn heen. Weemoedig denk ik terug aan de ‘botten oorlogen’ van onze vorige honden. Chenak en Janouk konden als ze klaar waren met de eerste knaagsessie heerlijk het spel “is jouw bot leuker dan het mijne” spelen. Er werd driftig geruild. Meestal was Janouk degene met succes die eindigde met beide botten. Zijn ‘one track mind’ als het om eten ging, gaf hem een ongeëvenaarde focus. Er was altijd wel een moment dat Chenak wat ging drinken en zijn bot ‘vergat’. Razendsnel schoot Janouk er dan op af en claimde de prooi. Chenak keek dan wat beteuterd maar gaf grootmoedig zijn verlies toe. Uren konden ze zo om elkaar heen draaien. Zonder onvertogen woord. Met deze twee heren durf ik het nog niet aan. Bang dat Shadow nog iets teveel de “Alles is voor Bassie” filosofie aanhangt. Spot deelt volgens mij die vrees. Dus zoekt hij in mij een bondgenoot. Hij zoekt gewoon mij op. “Zeg baas, los dit dilemma eens even op voor mij”. Op zich geen slechte gedachte. Helaas voor hem bestaat mijn oplossing uit “Alles is voor het Baasje”….

-- reactie gewijzigd door het moderator team op 06 juli om 18:27 --

Chips, foutje gemaakt, dat eerste stuk tekst hoor er niet bij. Oeps... 

Je kan bij wijzigen het gedeelte weghalen wat er per ongeluk op staat).

Je kan t toch wijzigen?

Vraag het anders de mods even.

 

Gek genoeg staat de optie er niet bij bij een openingspost. Heb het de mods gevraagd ;-) 

Met dank aan het mod team de mail naar mijn vriendin die erbij geplakt was is weg ! Leesplezier iedereen ;-) ;-) 

Ik herken je gevoel van het (nog) niet aandurven ze alleen te laten met maar een dingetje wat een trigger kan zijn tot een gevecht maar geloof me als dat gebeurt gebeurt het toch ook om niets. Wel is de kans veel kleiner uiteraard,

Maar hier ook hoor Rambo begraaft alles ook geen pretje trouwens want ik maar met de bezem door de tuin en half 5 komt mijn man thuis die vraagt is er iets gebeurt in de tuin .......nee hoor liefje waarom vraag je dat? .....Maar goed vaak denkt Luna dan van weet je wat ik graaf het even op (ga ik weer met die bezem) en begint aan de kluif met haar poten om de kluif kop er op en kijken naar Rambo van durf jij het te pakken en dat is dan ook zo'n moment van en nu ga ik ingrijpen pak de echt supervieze bagger kluiven weg en ruim het maar op.

Wat heerlijk leest dit.
Hoe je het schrijft zie ik het ook helemaal voor me.

Deel2?!

Ik zie het ook wel voor me.

 

Ik liet en laat trouwens nooit iets eetbaars liggen van de honden als ik er niet ben.

Hoewel zonder de baas aanwezig er meestal niets,gebeurd.

Maar dat risico heb ik nog nooit genomen.

 

Grappig he, ik ben met de vorige twee niet anders gewend dan dat het zonder problemen kon.

Met s2 heb ik daar echt aan moeten werken. Shad dook als jonkie gewoon bovenop Spot om alles te hebben. ook als ik er bij was. dat vond ik niet goed...
Ik vind het prettig om ze wat te knagen te geven als ik de hele dag werk. Kong gaat eigenlijk heel goed. Een oor ook. Maar bij iets wat ze super lekker vinden niet en bij iets wat ze mwah vinden moet ik ook opletten, want dan gaan ze lopen klooien. Uitdagen ipv eten. En indedaad begraven.

Is weer een gezellig kijkje in de 'Husky keuken'.

 

.....en ja 'mannen met ballen'.....je kunt niet met en je kunt niet zonder. Soms vermoeiend maar het heeft stiekem toch wel zijn charme hoor.....

Wat kan jij leuk schrijven! Heerlijk om te lezen :-D 

idd Inge; Husky; heerlijk!

@kiki en inge: dank je (bloos )

grappig om te lezen, ook te aanschouwen lijkt me..

 

dat zijn van die dingetjes wat hier dan weer niet kan met ons roedeltje...zelf oplossen resulteert  in knokken, althans, wat eten betreft gegarandeerd...waarschuwen en communiceren onderling is hier maar zeer relatief.

 

lijkt me wel interessant om de stoel er bij wijze van eens bij te schuiven en het te aanschouwen

 

 

 

je bent welkom hoor ;-) . Hier worden heeeeele uitgebreide gesprekken gevoerd. Helaas mis ik vast af en toe nog eea. 

 

Ik heb wel twee filmpjes met "discussie"  over de kong. In het 2e filmpje zie je dan de matigende invloed van een volwassen hond bij 2 jonken ;-) 

http://youtu.be/uGhNWfBWLZ4

http://youtu.be/pT-ActQkBv0

 

 

Ze hebben 1 keer echt gevochten, de ochtend erna zag het er zo uit in huis... toen was ik wel blij dat ik niet hoefde te gaan werken... 

http://youtu.be/MTW3EAWp05M

 

een van de belangrijkste dingen was "leren delen" oa door de yoghurtbeker, als Shad het niet goed vond dat Spot ook kreeg, kreeg hij ook niks. In het begin liep Spot weg na een blik van Shad, uiteindelijk lukte het zo: 

http://youtu.be/9iy5gptURec

 

 

Ik zie het voor me :). Ook mijn honden konden vreselijk genieten van een kluifbot. Maar ook hier gold loslaten en weglopen (om te drinken) betekent bot kwijt.

Het ging heen en weer.

Soms kwam Rano (grote reu) mij zielig aankijken van nou heb ik niks meer..... en lag zijn moeder prinsheerlijk tussen 2 botten in. Heel onschuldig naar mij kijkend. 

Wanneer ik er 1 aan Rano gaf keek hij echt zo van dank je baas, het blijft tenslotte mijn moeder ..... Heerlijk die hondentaal.