Van huilen naar lachen,

Hallo allemaal,

Ik had maandag een flinke dip, waarom kun je evt. lezen op mijn profiel.

Ik had een huildag. Ik zat op de bank, Joey hoort mijn verdriet.
Joey springt op mijn benen, gaat zitten legt zijn voorpoten op mijn schouders en legt zijn koppie op mijn linker schouder.
Als of hij wilde zeggen "Ik ben er nu voor je, ik troost je wel". Ik moest hierom toch wel weer lachen. We hebben zo even een tijdje gezeten.

Natuurlijk zijn we ook nog naar 't bos geweest. Normaal loopt Joey een paar meter bij mij vandaan, of is hij aan 't spelen met vriendjes. Nu heeft hij 1,5 uur lang naast mij gelopen. Heel af en toe bleef hij achter om te snuffelen, ik heb nog geprobeerd met hem te spelen, maar hij bleef maar naast mij lopen en had geen zin om te spelen. Ook niet met andere honden. Wat ik nog nooit met Joey heb meegemaakt. Joey speelt namenlijk altijd.


Wat zijn honden toch bijzondere beesten die meevoelen met emotie's van baasjes.

Dit vond ik zo bijzonder dat ik dit met jullie wilde delen.

Inmiddels heb ik mezelf weer op de been, nu is Joey weer vrolijk de clown aan 't spelen.

Groetjes, en een poot van Joey,
Cella.

Lief hoor,Cella jouw Joey...Hij wist precies wat je nodig had en bleef aan je zijde..ik maak hier ook van die lieve,ontroerende momenten mee,als ik verdrietig ben of het moeilijk heb.Dan is zo´n warm hondenlijf(je),die zijn kop(je) tegen je hart of schouder legt echt een troost.
Daar kan een mens nog van leren...

liefs van Ingrid en haar honden Joep,Moa,Zazou,Sam,Poppy,Sheyenne en Viouk

Wat een lief hondje is Joey.
Ongeloofelijk inderdaad wat een troost dieren mensen kunnen geven he.
Zoiets koester je ook echt.

Ik heb het zelf ook met Chica.
Afgelopen zaterdag na het gedoe in de Jumbo heb ik ook erg zitten huilen in de auto met Chica op schoot. (Ze ligt altijd op de schoot als we met de auto minder dan 50 km moeten rijden).

Uiteindelijk zette ze haar pootjes tegen me aan en begon mijn tranen weg te likken.

Knuffel van mij en een poot van Chica.

Koester dat maar... want ik heb er 2 die daar werkelijk NIET op reageren...


dus ik ben een beetje jaloers


heel lief verhaal.

Wat een lieve Joey. Het ontroerd me zelf ook bij het lezen van je verhaal.
Joey voelt je perfect aan, dat moet je goed doen, lees je ook uit je verhaal. Wat een lieve schat is hij toch. Jullie hebben een sterke band, prachtig is dat. Koester dat, het is er eentje voor het leven.

Veel liefs van ons.

Hallo Ingrid en Denise,

Ik ben niet een persoon die haar verdriet laat zien of toont aan anderen, behalve mijn man.
Dit mede omdat mensen zeggen na 1 maand overlijden van iemand: Het verdriet is zeker wel over, het is al een maand geleden, of in die trant.

Het is voor mij heel bijzonder dat ik dit wel op dit forum doe, dat komt waarschijnlijk omdat we allemaal dezelfde passie hebben: n.m. Honden.

Ik dank jullie voor jullie lieve woorden.

Lieve groet,

Cella.

He Ingrid,

Ik ken het wel dat je soms van die baaldagen hebt beter gezegd downdagen.
Man of vriend is werken en je hebt troost nodig.
Dat ga je dan zoeken in de dieren, of beter gezegd ze komen je het brengen.

Ik heb het inderdaad in je profiel gelezen waarom je af en toe van die huildagen hebt.
Ik heb ze zelf ook dat je het even niet meer ziet zitten alleen dan door een andere reden.
Ben zelf heel veel gepest (10 jaar lang) en ben er lichamelijk en geestelijk helemaal aan onder door gegaan.
Het vertrouwen in de mens voor mij is behoorlijk laag en vind daarom veel troost in de dieren.

Ik toon mijn verdriet wel heel snel in het openbaar of andere mensen en daar kan ik niks aan doen ik ben nu eenmaal een open boek en dat hoort bij mij.

En zoals jij zegt de mensen hier hebben allemaal een Passie en dat zijn de dieren. (Honden).

Hou je taai Ingrid en een dikke knuffel van mij en Chica.

Hoi Cella,

Prachtig als je hond het zo goed aanvoelt. Ik heb het hier ook met onze Flos. Die weet precies in welke bui ik ben en kan mij ook ontzettend opbeuren. Als ik verdriet heb, is hij degene die mij het beste kan troosten. Ook omdat ik tegen hem alles vertel, wat ik tegen andere niet snel zal vertellen....Als ik me ergens druk over maak, zal ik het ook altijd aan Flos vertellen en het is net of hij mij dan begrijpt! Ik koester die momenten...Mijn andere hond Morris die voelt dat soort dingen (nog) niet aan....Joey is denk ik hetzelfde als onze Flos en weet precies wat jij nu nodig hebt. Hij is niet zonder reden op jouw pad gekomen....

Groetjes Monique

Hallo Akita en Sarah,

Ook jullie bedankt voor jullie lieve reactie's.
Koesteren doe ik dit zeker, een verteller tegen familie, vrienden, en kennissen, helaas dit kan ik niet.

Ik ben altijd die vrolijke meid waar het altijd goed mee gaat.
Ik weet wel dit is niet de weg, maar zo ben ik nu eenmaal. Daarom doet dit mij ook zo goed, (sorry zie door mijn tranen de letters niet meer).

Ik heb het overlijden van mijn moeder niet kunnen verwerken. Sinds ik zo met jullie op dit forum zit, en ik lees de verhalen b.v. over Sarah en Ingrid, zit ik met dikke, dikke tranen.

Ik wil jullie allemaal uit de grond van mijn hart bedanken voor alle lieve, lieve woorden.

Lieve groet, natuurlijk een poot van Joey,

Cella.

Hoi Cella,

Daarom zei ik ook in mijn reactie:´daar kan een mens nog van leren´....mensen kunnen echt hard zijn,als je met pijn in je ziel rondloopt,wat de oorzaak dan ook is.Rouwen heeft zijn tijd nodig,rouwen om een mens,rouwen om een dier,rouwen om(vertrouwde)dingen die je los moet laten in het leven...maar ik geef je wel een advies mee:laat maar zien dat je verdrietig bent,laat je kwetsbare kant zien aan mensen...mensen waarbij je je veilig voelt...en als dat nog eng is dan maar op dit forum,waar vele lieve mensen zitten,die weten wat verdriet is om een dierbaar maatje waar ze afscheid van hebben moeten nemen ...en de een heeft wat langer nodig dan de ander om het een plekje te geven en er is NIEMAND op Aarde die het recht heeft om te oordelen hoe lang jij nodig hebt...

dikke knuf van mij en mijn 7 hondenmaatjes!

Hoi Cella,

Je hebt inderdaad vaak veel aan mensen op een forum, heb het hier ook ervaren. Ook idem hier, vaak zitten huilen als mijn man niet thuis is want pas dan kan het, ongeremd, zonder commentaar. We hebben hier veel steun aan elkaar, dat is mooi. Het is ook goed dat je je tranen laat gaan, beter dan opkroppen. Mensen in de familie, vriendenkring willen vaak luisteren maar na 2 keer het verhaal zijn ze het beu, dat zijn mensen, helaas. Ook hier is het zo, ik probeer niet zoveel te vertellen in de familie, vrienden (de paar die ik heb) vertel ik ook niet alles. Maar eens alleen thuis, dan pas kan je jezelf zijn vind ik, ongeremd en bij je dieren, je Joey, die is er altijd voor je. En uiteraard kan je hier ook je verhaal kwijt. Niemand die je dat kwalijk neemt.

Sterkte hoor.

Dikke kus van ons allemaal

Hip de Dib reageert ook heel sterk op mij. En kan daar dan juist weer onwijs gebruik van maken,
vrouwtje aan de telefoon? dan ga ik alvast 2 km verder kijken. vrouwtje in dromenland? tot straks!!! vrouwtje geirriteerd? bis spater!

hoi
wat een lief verhaal onze honden die voelen dat ook aan als we verdrietig zijn komen ze altijd bij je om je te troosten ik heb het zelfs gehad ik heb dan een dochter nu van 14 mnd oud maar ik moest snachts bevallen en liep met weeen maar ze bleven bij me tot dat de baby eruit was het was net of ze dat voelde het is heel arpart maar wel heel lief

groetjes patricia

Hallo Monique en Ingrid,
@ Monique ook jij bedankt, Joey is inderdaad niet zonder reden mijn huis binnen gekomen.
@ Ingrid, Ik weet wat je bedoelt, maar na het overlijden van mijn vader 6 jaar geleden, heb ik zoveel geleerd, over hoe mensen zijn.Mijn ouders zijn beide aan de ziekte K overleden, mijn Vader net 67, mijn Moeder zou net de 67 worden.Als mensen vragen: "Hoe is het",(terwijl ze weten wat er aan de hand is) en je wilt vertellen, beginnen zij gelijk over hun sores, Het griepje dit, pijn in vinger wegens een sneetje. Dan klap ik dicht, deze mensen hebben geen intresse, maar willen hun eigen stem graag horen.
Bij mijn zusters, die wel makkelijk hun emoties tonen ben ik altijd degene die ze troost, dit doe ik ook bij de rest van de familie.

Mijn man, Ruud is de enige die mij kan troosten, en ook ziet elke dag weer, hoe het met mij is.
Nu Joey, die mij dus troost als mijn man er niet is, heerlijk.Ik heb ook een duitse herder gehad, Dinco genaamd, die had precies hetzelfde.

Weer bedankt lieve mensen,

Groetjes,
Cella.

Hoi Cella,

Wat fijn dat je na al die moeilijke jaren zo'n lieve en fijne hond hebt die je zo goed steunt. Echt fijn dat het beestje in de gaten heeft dat zijn baasje even niet lekker is en dat hij dan op je past.

sterkte

liefs Kim en Casper

Hai Cella,

Het is niet zo dat die mensen hun eigen stem graag willen horen, maar zij weten veelal niet op de juiste manier te reageren en willen toch wat zeggen.
Houd in je achterhoofd dat wat ze ook zeggen, hoe naar het ook overkomt, goed bedoeld wordt. Ze zeggen het ook meer voor zichzelf, om zichzelf een houding te geven.
Is niet alleen lastig voor jou, maar ook voor hen.

Je kunt dit gemakkelijk wegnemen bij hen, door het voor te zijn. Zelf aangeven hoe het gaat, en of je er al dan niet over wilt spreken.

Dit heb ik ook afgesproken met de mensen die dichtbij me staan. Mocht ik er iets over kwijt willen - zou ik dit zelf wel aangeven. En verder wordt er niet of nauwelijk over gesproken.

Zo komen er ook geen misverstanden of ongemakkelijke situaties.

succes

Hoi Cella,

Heel herkenbaar hoor, dat mensen soms alleen maar zeuren over hun eigen "kleine" dingen, terwijl een ander juist net schreeuwt om begrip en aandacht! Er zijn maar weinig mensen die je echt begrijpen en waar je dan ook zelf heel open bij kan zijn. Voor sommige zal het ook moeilijk zijn om te vragen hoe het met je gaat....Je hebt ook niet even "niets"meegemaakt zeg....Om je ouders beide op zo'n jonge leeftijd te moeten missen. Dat kost heel veel tijd en je zult dit voor altijd met je mee moeten dragen....Soms is dat rugzakje te zwaar en heb je het moeilijk, wat heel begrijpelijk is. Wel fijn dat je man en Joey jou beide goed aanvoelen en dat je dan toch je ei even kwijt kan....Vaak helpt het wel om er met "vreemde" mensen over te praten....Tenminste ik zelf merk dat ik bij "vreemde" meer loslaat als dat ik bv met vrienden praat. Belangrijk is in ieder geval dat je er over praat....Anders raak je in de put, wat niet de bedoeling is. Hier op het forum zijn in ieder geval heel veel lieve mensen die je wel begrijpen....Ik zeg altijd zolang je iemand niet vergeet, blijven ze verder leven.....Ze zijn toch onderdeel van je eigen "ik"...en ze zijn dicht in je buurt...

Liefs Monique