Agent schrijft emotionele laatste brief over trouwste helper

 ik las dit in de krant en vond dit zo mooi en tegelijk zo emotioneel dat ik het graag hier wou plaatsen
Sommige mensen hebben het voorrecht om elke dag met hun viervoeter te werken, zoals soldaten, agenten of douaniers. Maar dat voorrecht verandert in een nachtmerrie wanneer je je trouwste viervoeter een spuitje moet geven door een ongeneeslijke ziekte. Christopher Coscia uit Massachusetss was zo van zijn melk over het nakende afscheid dat hij er een ontroerende brief over schreef. Eentje die de tranen over je wangen doet rollen.
Een laatste rit - door agent Christopher Coscia
Het is een koude dag vol sneeuw , onze training is afgezegd wegens eens sneeuwstorm en ik moet de vreselijke beslissing maken over wanneer ik mijn partner van de laatste negen jaar zal laten inslapen. Dante was een geweldige hond. Een grote, mooie, herder, black en tan. Hij had een koninklijke uitstraling, met zijn grote hoofd, oren en grote gestalte. Hij had ook zijn eigen persoonlijkheid. De meeste honden zijn gewoon honden, maar soms kom je er eentje tegen die evenveel mens is als hond. Dante kan je het best omschrijven als een ‘eenpersoonshond’. Hoe moeilijk het ook was voor anderen om maatjes te worden met Dante, onze relatie kon niet beter zijn. Elke ochtend sprong hij bovenop mij van zodra ik zijn kennel opende. Hij pakte me vast rond mijn middel, kreeg zijn ochtendstreeltje en duwde de deur open om te gaan werken.
Hij slaagde er eens in om een man op te sporen die net zijn vriendin had vermoord, maar hielp de straten ook vrij te houden van drugs. Zo hielp hij bij de inbeslagname van meer dan 1000 gram heroïne, meer dan 8.600 gram cocaïne, 453 marihuana en vond hij op een dag 14 miljoen dollar in cash geld terug. Dante was zeer intelligent. Te intelligent soms. Zo maakte ik op een dag de fout om hem aan te leren hoe je de deur van de auto kan openen. De les duurde vijf minuten, maar vanaf dat moment wist hij wel dat je elke deur met een klink eenvoudig kan openkrijgen. Het enige wat hij hoefde te doen was de klink vastnemen in zijn muil en trekken of draaien. Op die manier wist hij zelfs de schuif open te krijgen die hem van mij scheidde in mijn patrouillewagen. Het was zijn manier om altijd dicht bij mij te zijn, of zijn hoofd door de schuif te steken voor een streeltje.
Het maakte het allemaal alleen maar erger, om zo’n krachtige en intelligente hond plots zo hulpeloos te zien worden. Het begon toen ik Dante op een dag uit zijn kennel nam. Hij viel op mij als een zwaar rotsblok, alsof hij plots de controle over zijn hele lichaam was verloren. Na verschillende onderzoeken was de dierenarts het zeker: Dante had pulmonale hypertensie, een zeldzame aandoening waardoor hij te weinig zuurstof in zijn longen kreeg en compleet instortte. De rechterkant van zijn hart was vergroot, waardoor er een slechte bloedcirculatie was. Naarmate de weken verstreken kreeg Dante steeds meer epileptische aanvallen, als gevolg van het zuurstoftekort in zijn hersenen.
Gisteren had hij opnieuw zo’n aanval in onze tuin. We zaten samen buiten in de sneeuw en ik gaf hem rustig klopjes tot het zou overgaan. Toen ik naar binnen wilde gaan merkte ik plots dat mijn vrouw en twee kinderen ons de hele tijd hadden gadegeslagen, om zeker te zijn dat alles in orde was met Dante. Maar Dante was helemaal niet in orde. Mijn vrouw en dochter begonnen te huilen, omdat ze wisten dat er iets stond te gebeuren waar we geen van allen al klaar voor waren. Mijn zoon en dochter waren 3 en 1 als we Dante in huis namen, ze kenden hem bijna hun hele leven.
En dus was de dag gekomen om Dante naar de dierenarts te brengen voor het onvermijdelijke. Na meer dan 2.300 ritten samen, zat de hond die het zelfs nog moeilijk had om de tuin te verlaten, rechtop in mijn auto voor zijn laatste rit. Een rit die ik acht uur uitstelde, door gewoon rond te rijden in de buurt. Hij zat rechtop, alert als altijd, alsof hij de wacht hield vanuit de auto. Hoe kan het dat een hond die nauwelijks nog kan ademen toch nog zo waakzaam kan zijn?
Ik schrijf deze doodsbrief op een parkeerplaats, amper drie kilometer van onze eindbestemming. Ik schrijf dit verhaal met tranen in de ogen, de tranen rollen werkelijk over mijn wangen. Dante zit nog steeds rechtop terwijl ik dit alles over hem schrijf. Af en toe stopt hij zijn kop door de kooi, om me te laten weten dat alles goedkomt. Maar hoe meer hij me geruststelt, hoe meer ik me afvraag of ik wel een goede beslissing neem. Ik ben blij dat hij de feestdagen nog heeft meegemaakt. Het was gisteren de verjaardag van mijn vrouw. Ik wilde het dus gisteren niet doen, omdat ik niet wilde dat haar verjaardag haar zou herinneren als de dag dat we afscheid namen van Dante. Maar elke gedachte en herinnering aan mijn partner doet me zo veel. Elke nieuwe paragraaf van deze brief was een kwelling voor mij.’

niet zo gek dat je alles voor je ,hond partner, over hebt, tegen mij is al meerderen keren gezegd, tot hoe ver ga je ?

als het mijn hond haar gezondheid ten goede komt, ver.
ook ik hou dolsveel van mijn hond.

Pffff wat een mooi liefdevol verhaal, ik schiet helemaal vol.

Wat heeft hij dit mooi beschreven!

ik vond het ook heel mooi geschreven en ook wel heel  herkenbaar hoe pijnlijk het is om je trouwste vriend te moeten afgeven

Daar sluit ik me bij aan.

Mijn herder heb ik vorig jaar mei plots moeten gaan, maar dat is nogsteeds niet gemakkelijk. Ook ik heb enorm getwijfeld of het wel juist was omdat mijn herder zelfs op het moment van de verdovingsspuit nog de dierenarts probeerde te waarschuwen door te happen, iets wat hij nog nooit op die manier had gedaan.. Dus zelfs toen hij al in slaap was, vroeg ik de da of dit echt wel het juiste was. Hij knikte ja, gaf mij de gelegenheid om weer akkoort te gaan, waarop ik zei 'Doe maar wat u denkt dat het beste is'. En dat deed hij.

Tranen hier  Super mooie brief

Heel mooi en ook zeker herkenbaar.

Arme mensen, ik wens ze sterkte met het verlies van Dante.

ik begrijp best dat die man zich slecht voelt,
hij moet afscheidt nemen van zijn maatje, en dan moet hij zelf ook nog de beslissing nemen

bij iedereen die om zijn dier geeft, hond - kat - konijn - .... , doet afscheid nemen pijn,

maar ik geloof ook wel dat het in dit geval net iets anders is

wij weten allemaal dat ooit die tijd gaat komen, denken daar liefst niet te veel aan

maar als het moment dan daar is
ik wil er nog niet aan denken

Kan het niet helemaal lezen, het is me te triest !!!

Pffff even slikken hoor,heel ontroerend en zo triest