Angstig en vermoeid

Zo'n band heb ik idd ook met Dribbel. Ze kan dingen op de een of andere manier heel erg duidelijk aan mij maken. Zo duidelijk, dat ik het echt raar vind dat andere mensen dat niet zien of niet snappen

Nu probeert ze me duidelijk te maken dat ze honger heeft  Maar ik reageer niet, want ze krijgt maar 1x per dag. Ik zal zo eens wat snoepjes verstoppen voor haar.

Mijn ervaring is dat bouviers inderdaad heel langzaam nieuwe situaties vertrouwd maken. Ze hebben dan ook een zeer goed geheugen en een zeer goed vermogen om te denken. Toch heeft ze nooit begrepen waarom Rex ineens niet meer reageerde, niet meer met haar wilde spelen (hij was toen dus al overleden). Toen mijn partner Rex in het gat in de grond had gedaan en er aarde overheen wilde doen, ging Dribbel door het lint. Dat kon en mocht niet!! Ik moest haar echt met al mijn kracht tegen houden omdat ze op haar manier wilde 'ingrijpen'. Ze schreeuwde het letterlijk uit. Toen ze rustiger werd kwam ze zichzelf tussen mijn benen klemmen. Ik knuffelde haar flink (kon en kan m'n tranen ook niet bedwingen).
Toen we naar binnen gingen, was ze wel weer speels, maar tja.. Wij niet.. Wij waren natuurlijk verdrietig en zo'n verdriet had/heb ik nooit eerder in mijn leven gehad. Ik voelde me zwak, ik was emotioneel zwak en Drib nam kort de leiding. Toen nog eens een trainer die zei dat ik haar de leiding moest geven en wat ik tegen beter weten in ook deed. Tja, toen was het hek van de dam.
Gelukkig heb ik dat er weer uit gekregen en sta ik nu wel steviger qua emotie. Rex zijn dood raakt me natuurlijk nog wel (en flink soms), maar minder erg als in het begin.

Dribbel hangt ook heel erg aan mij, dus alles wat ik doe en voel, merkt zij.

 hier tranen tijdens het lezen. In principe zegt het al genoeg. Misschien was Dribbel nog niet klaar het alleen te doen zonder Rex. En ja ze voelen veel van hun mens. Dus het kan ook een combinatie zijn. Gelukkig zitten jullie op de goede weg.

En hoe die band werkt ja dat begrijp ik heel erg goed net als dat Beauty het was die Tjaard en mij bij elkaar bracht, zonder haar had ik hem nooit en te nimmer toegelaten en dat zou de grootste fout in mijn leven zijn geweest, daar heeft zij me voor behoed.

Maar ik zou Dribbel de tijd geven ondersteunen waar kan, en ja wie weet gaat ie zelf nog dingen aangeven waardoor je ineens denkt, van o jaa  en dan diend zich een oplossing soms ook zomaar aan.

Ja, het was ook heel erg die dag. De ergste dag uit mijn leven.. Rex was mijn allesje. Nu is Dribbel mijn allesje, maar toch..
Toen de dierenarts en mijn partner besloten om hem te laten gaan (ik kon die beslissing echt niet nemen. Mijn hart en verstand zeiden beiden wat anders), probeerde ik me groot te houden voor Rex, maar dat lukte niet. Zeker niet toen hij de da probeerde te pakken omdat hij geen naald in zijn pootje wilde en hij dus met een snuitje om (waar hij een hekel aan had) heen ging.. Op het moment dat hij echt heen ging, konden m'n benen me niet meer houden. Het voelde alsof ik door de grond heen zakte, maar mijn partner ving me op. Zo'n intens gevoel heb ik echt nooit eerder meegemaakt. Ik was er zelf helemaal niet klaar voor om hem te laten gaan, ookal was het het beste voor hem.. Ik had het ook niet zien aan komen, maar ergens wel een raar onderbuik gevoel. 2 weken daarvoor werd hij 100% gezond bevonden, 1 week voor zijn overlijden zou hij nog 6 maanden hebben.. En toen ineens was het over..

Gelukkig was Dribbel hier niet bij. Zij heeft deze extreme emotie gelukkig niet mee gekregen.

Dat is de vraag... ook op afstand voelen ze veel. 
Als Tjaard toen hij nog steward was in Apeldoorn bij AGOVV en er was onrust spanning bij de supporters, reageerde Beauty daar thuis (in Deventer) op. Als ik de tijd noteerde en later aan Tjaard vroeg wat er rond dat tijdstip was, kwam er altijd uit dat ze daadwerkelijk reageerde op iets wat zich daar waar hij was afspeelde.

O? Wat bijzonder zeg..

Nu je dit zegt.. Ik heb hier een kat van mijn oma. Toen zij heel ziek was, reageerde die kat ook 'raar'. Toen oma beter was, was de kat ook weer normaal.. Terwijl daar ook een redelijke afstand tussen zit.. Maar van katten hoor ik het wel vaker.

Het schijnt dat dieren telepatisch heel gevoelig zijn en daardoor ook op afstand heel veel kunnen opvangen.

Hoewel ik niet eens weet of ik daar echt in geloof zijn er nogal wat situaties die alleen daarmee te verklaren zijn.

Er zijn heel veel dingen in het leven waar ik wel eens bij stil sta, van 'Hoe kan dit?' en dat het eigenlijk niet op een 'normale' manier te verklaren is. Ik geloof wel dat er meer is dan dat de wetenschap kan bewijzen.

Ik geloof ook wel dat er meer is maar niet specifiek in een bepaalde vorm. 
Telepathie is bewezen.

Geloof met apen en een vrucht, apen op een eiland hebben ze een of ander iets onbekend voor hen gekregen 1 aap was daar geleerd hoe het van de schil te ontdoen (nee geen banaan) weet niet meer zeker wat het was dacht een kokosnoot maar helemaal zeker ben ik niet. De andere apen op het eiland gingen het ook doen. Raar genoeg of niet raar, gingen apen in andere landen dus ver van deze locatie hetzelfde doen. Daarmee zou een belangrijke link gelegd zijn dat dieren op grote afstand van elkaar telepathisch contact zouden hebben.

Echter of dergelijke dingen echt te bewijzen zijn gezien mensen vaak denken aan louter toeval... waarom moeten we eigenlijk overal bewijs van hebben? Maar goed dit wordt vreselijk offtopic op deze manier het gaat hier om jou Dribbel.