Extreme verlatingsangst

Na inmiddels al veel geprobeerd te hebben, zowel met tips van de hondenschool als de fokker, gooi ik Winters verlatingsangst nu hier voor de groep...

Winter is inmiddels 5 maanden oud en kan - letterlijk! - nog geen 5 seconden bij mij vandaan zijn. Zodra ik uit het zicht ben houd hij op waar hij mij bezig is en komt achter mij aan. Kan dit niet, dan begint hij te krijsen. En met krijsen bedoel ik ook echt knetterhard gillen. Eerlijk waar zou het een verademing zijn als hij 'gewoon' zou janken of blaffen - meneer presteert het om boven het luchtalarm uit te komen als die op dreef is. 

Ik weet hoe belangrijk is om het alleen zijn rustig op te bouwen. Dit was dan ook het plan; met een paar seconden beginnen en dit langzaam uitbreiden. Voordat we het alleen zijn zijn gaan oefenen, heb ik hem eerst aan de bench laten wennen. Dit gaat ook goed, hij heeft het prima naar zijn zin in de bench en gaat er zelf in liggen.

Van mij gescheiden worden daarentegen is een heel ander verhaal; ik kan niet eens de w.c. deur dichtdoen zonder dat hij aan de andere kant van de deur een opera staat te zingen. Mijn vraag is dus ook: Hoe bouw je alleen zijn op, als de pup het moment dat je uit het zicht verdwijnt in paniek raakt? Het maakt hem ook niet uit of onze andere hond bij hem is, of mijn moeder (waar die stapel op is), als ik weg ga, dan gaat hij los.

Tot nu toe heb ik geprobeerd:
- Hem een kong te geven met iets lekkers er in. Zodra ik uit het zicht stap laat hij de kong liggen.
- Te oefenen vlak na de wandeling. Dit maakte geen verschil.
- Te oefenen na een flink potje hersenwerk. Geen verschil.
- Te wachten tot hij slaapt. Hij wordt dan acuut wakker.
- Hem 'los' met Ginny te laten. Hij gaat dan als een gek tegen de deuren opspringen.
- Hem bij mijn moeder laten, waar die gek mee is. Die kan hem op zo'n moment niet afleiden, zelfs niet met kaas (en dat zegt wat).
- Hem negeren en laten krijsen. Hij houdt niet op, en onze buren stonden met grote ogen voor de deur omdat ze bang waren dat die zwaar gewond was, of half op sterven lag. Na een week waren die het voornamelijk ook heel erg beu (begrijpelijk).
- Hem 'streng' toespreken (vanaf afstand). Hij zet dan nog een tandje bij.


Ik weet niet meer wat ik nog kan proberen, en na bijna 4 maanden ben ik aardig aan het eind; mijn hele leven en dagbesteding begint om Winter te draaien. Aanpassingen maken omwille van de honden, daar heb ik geen enkele moeite mee. Maar dit is absurd...

Help?

Zit/af en blijf oefenen en steeds verder bij je hond vandaan. En langzaam opbouwen.
En waarschijnlijk handig een gedragstherapeut te raadplegen.

Ik heb dit ook met Levi gehad toen hij jonger was.
Al waren mijn ouders thuis dan nog ging hij janken als ik weg ging.
Toen hij ouder werd is hij vaker zonder mij thuis bij mijn ouders gebleven en nu heeft hij eigenlijk nergens last meer van. Kan nu gewoon weggaan en hij kijkt eigenlijk niet op of om.
Hij is ondertussen wel 2. Kan hem ook niet bezig houden met iets lekkers of speeltje ofzo.
Ben nu zelf pas begonnen met het opbouwen van alleen zijn.
Hoop dat er veel mensen met tips komen.

Dank je Wendy, dat had ik niet vermeld, maar blijf kan hij prima... tot ik uit het zicht verdwijn.

Karin, ik hoop dat het bij ons ook zo zal lopen... Vandaag moest ik klussen in mijn nieuwe huis en kon Winter echt niet mee. Hij is bij mijn moeder geweest, en toen ik hem weer kwam halen was mijn moeder in tranen - hij heeft de hele tijd gejankt, en wat mijn moeder ook deed, het mocht niet baten.

Verlatingsangst word zeker niet met voer in een Kong e.d opgelost zoals je hebt gemerkt.
Als je angstig bent dan eet je niet.
Misschien kun je beginnen met kiekeboe spelen. Klinkt misschien idioot, maar het wil wel eens helpen om het echt vanaf zo klein op te bouwen. Handen voor je hoofd en weer weg. Later een doek over je hoofd.En weer later onder een deken verdwijnen. Geen enkele stap te snel doen. Gaat de volgende stap niet, dan één terug.
Je kan er misschien ook voor kiezen om je hond op een natuurlijke manier rustig te krijgen alvorens je hem alleen laat voor een paar seconde. Bijvoorbeeld door een bach remedie of een Dap band of een andere Dap vorm, soms helpt van Sanal, relax.
Echte verlatingsangst is echt niet leuk en ik begrijp je wanhoop.
En misschien is het goed om een Gt mee te laten kijken waar het eventueel beter kan als niets anders helpt.

Sterkte het is een niet zo eenvoudig probleem, en er zijn honden die het nooit zullen leren, maar ik hoop voor je dat dit in jou geval niet zo is.

Pff herkenbaar hoor! (Toevallig gaat het bij ons ook om een zwitserse herder), Obi dus. Ik herken me in veel van jouw verhaal maar bij Obi is het in een iets mindere mate. Obi gaat niet janken wel wat piepen en dan komt hij mij achterna althans dat probeert hij als ik naar de wc ga. Hij springt een keer tegen de deur en houdt dan op, maar dan nog. Erg vermoeiend is dat soms... Obi is ook een piepert maar houdt er uiteindelijk altijd wel mee op. Hij springt wel enorm tegen de deuren aan en maakt ze open om mij achterna te gaan. Hij gaat wel echt gillen als we onze andere hond uit de kamer meenemen.. dat doen we al extreem stil en hij ziet het niet eens gebeuren en toch begint hij dan te krijsen als een malle. (Ik weet niet eens hoe die het door heeft?)

Ook wil hij mij(en mijn vriend)constant achterna. Dit gaat soms wel ver... ik weet niet of jouw Winter deuren opent. Obi dus wel.. laatst wilde ik 5min naar de supermarkt en opende meneer even 4 deuren en de garagepoort omdat ie me achterna wilde. Mijn oplossing? Ik probeer wat minder tijd aan hem te besteden, dat klinkt stom maar ik probeer niet CONSTANT met hem bezig te zijn en meer te negeren, iet elke keer die aai over de bol of ingaan op zijn vragen om aandacht of als ie wil spelen. Hij hangt zo erg aan mij... dat is al zijn probleem geweest sinds dag 1 dat ie hier is. Ik heb het idee dat het beter gaat... al ben ik hier ook nog redelijk kort mee bezig haha.

Je schrijft zelf al dat het verlatingsangst is. Angst mag je leren te begeleiden en niet te bestraffen. Negeren gaat ook niet werken helaas.

Ik zie je dat uit Groningen komt en ik wil je best wel helpen om dit probleem aan te pakken. Je mag Winter nl. leren steunen en dat is lastig om via een forum uit te leggen. Ik kom zelf uit Opeinde (vlakbij Drachten).

Als je interesse hebt dan hoor ik het graag.

Oops, even van de radar verdwenen. Life got in the way... Allen heel erg bedankt voor het meedenken en het delen van jullie ervaringen. En Esther, ik stuur je even een PBtje

Gaan oefenen tijdens dat je naar de wc gaat..staat hij voor je deur,hem naar zijn mandje begeleiden en wat Wendy zegt het zit/lig/blijf oefenen.Plaats aanleren,eerst hem naar die plaats begeleiden,dan benoemen 'plaats of mand' lekkers erbij voor de goede associatie en beloning.En dit uitbouwen naar 1 meter,2 meter,3 meter enz enz.

Hoeveel aandacht geef jij hem als je wel thuis bent? Klets te best vaak tussendoor tegen hem(onnodig..als je het vergelijkt met dat honden ook niet de hele tijd aandacht aan elkaar besteden en gaan slapen..voor uren)
Doe je hem ook in de bench als je wel thuis bent..dus dat het echt goed gewoon is..en dat het niet alleen gebeurd zodra jij echt weg gaat->de deur uit.

Oef, dat is zeker naar, kan begrijpen dat je daar moedeloos van wordt!

Ik zou inderdaad ook even googlen, of er een gedragstherapeut in de buurt is...en inderdaad niet constant aandacht, puppy moet ook leren dat je niet 24/7 hem kan aaien...

Ik heb over Bo ( die heeft dezelfde verschijnselen, maar dan in mindere mate ) gebeld met het advies centrum van Martin Gaus, waarna ik ook adviezen toegestuurd heb gekregen...en ook heb ik gemaild met de nederlandse hondenfluisteraar! ( Norbert heet ie ) op een gegeven moment wil je alles wel proberen...

Hoop dat je eruit komt...succes!

Wat heeft je moeder allemaal geprobeerd?Misschien te veel of juist te weinig?
Met welke energie heeft zij deze dingen geprobeerd,is jouw moeder iemand die snel van slag is,heel gevoelig is voor wat zij ziet gebeuren(hond van streek=moeder zwaar van streek)

Heb jij het idee dat zij veel ervaring heeft met hondengedrag,het ook op een goede manier kan begeleiden?

Je hoeft het niet zo van mij hier op het forum te zetten hoor,maar misschien iets om mee te nemen is je zoektocht naar rust in Winter en het alleen blijven,of zonder jou te blijven.

'Blijf' kan Winter prima. Zolang ik in het zicht blijf kan ik eigenlijk zo ver weglopen als ik wil, maar als ik uit het zicht verdwijn is het paniek.

De antwoorden op je andere vragen; Winter krijgt (net als mijn andere hond, Gin) thuis aandacht op de momenten dat ik hem uitnodig. Klinkt misschien wat hard, maar Ginny heeft echt 'boundary issues' gehad in het begin; 'mengde' zich in gesprekken, ging bovenop mijn boeken liggen, etc. Er zijn veel momenten op een dag dat ik even een paar minuten mijn volle aandacht geef door te knuffelen etc., en daarnaast is het knuffeltijd 's avonds op de bank voor de tv en voor het slapengaan. Dit naast het 'werken' (zowel binnen als buiten commando's oefenen, hersenwerk doen, wandelen enz.) Maar als ik aan het studeren ben, aan het opruimen, of aan het koken, dan wordt er geen aandacht gegeven. Ze mogen elkaar dan bezig houden, spelen, slapen, het maakt mij niet uit zolang ze zichzelf even redden. Dat gaat prima.

Winter is geen pup die toegeeft aan zijn vermoeidheid, dus ik heb hem de bench echt goed aangeleerd om hem genoeg rust te geven. Hij zoekt hem zelf ook op als die even ongestoord alleen met een speeltje wil spelen. Beide honden hebben hier hun eigen bench, en mogen niet in de bench van de ander. Dat weten ze, en daarnaast laten ze elkaar ook met rust wanneer de ander in de bench ligt. 's Nachts slaapt Winter ook in de bench. Alles zonder problemen.

Mijn moeder is normaal gesproken de kalmste persoon op aarde, wordt nooit boos en blijft altijd rustig en consequent. Ik heb de meest 'doorgeslagen' honden bij haar compleet tot rust zien komen. Zij is in het verleden ook vaak een opvangadres geweest voor honden waarvan de bazen het (even) niet aankonden. Ginny, onze ODH (kruising) vertrouwde helemaal niemand, maar kroop binnen de eerste minuut dat ze uit de reisbench was op Schiphol direct bij mijn moeder weg   Ook Winter is helemaal fan van mijn moeder, normaal gesproken. Het stomme is dat hij - wanneer ik er ook bij ben - totaal niet naar mij omkijkt af en toe, omdat die mijn moeder soms veel leuker vind :P Ik snap je gedachtegang, maar het feit dat mijn moeder in tranen was wil in dit geval dus echt zeggen dat Winter níet normaal meer is doorgeslagen. Voorheen jengelde hij ook even flink op het moment dat ik hem bij haar achterliet, maar zodra ze dan een spelletje uit de kast pakte, commando's met hem ging oefenen of wat dan ook vond die het wel best. Veelal lag die heerlijk te pitten als ik hem weer kwam halen.

Ik heb geen tips voor je, heftig hoor! Wilde je alleen even sterkte wensen, want dit moet wel heel zwaar zijn.
We hebben ooit een poging gedaan een pup tijdelijk op te vangen als vriendendienst (lang verhaal, lang geleden) maar we hadden maar een week om die te laten wennen voor we weer moesten gaan werken en na drie krijsdagen waarbij ik inderdaad niet uit beeld mocht, waren we gesloopt (en hebben onze vrienden een andere oplossing gezocht)

Ik krijg toch het gevoel, dat de training dieper moet gaan, dan met secondes uit zicht gaan.
Het lijkt erop (voor mij dan) dat Winter denkt dat jij niet zonder hem kan...........
Want als hij verlatingsangst had (en ik heb zo'n hond gehad), is een goede bekende vaak prima gezelschap. Zeker als dat ook nog in het vertrouwde huis/omgeving is.
En is er eigenlijk geen probleem, dat ontstaat pas dan, als het huis leeg is.

Ik zou Esthers aanbod direct aannemen, dit moet je gaan doorbreken voor het een echte gewoonte is geworden.

De ene hond heeft claimen veel meer een issue als de ander, en het kan zelfs een combi zijn, een heel onzekere hond gaat namelijk ook claimen omdat dat hem/haar een geruster gevoel geeft toch een vorm van sturing te hebben.

Een kong, met 1 seconde opbouwen, heel moe maken....... daar zit het denk ik bij hem niet in.
Voor mijn gevoel heeft hij een verkeerde conclusie getrokken, en zal er denk ook een stuk afstand moeten komen van jou naar hem toe, dat kan niet zomaar gaan, daar heb je hulp bij nodig, nu is jouw wanhoop en dat van je familie een versterkende factor.

Sterkte ermee, want dit vraagt heel veel van zenuwen.

Super bedankt iedereen voor het meedenken en de goede wensen! Inmiddels heb ik een homeopaat en GT die ik beiden ken en waar ik goede ervaringen mee heb gecontacteerd. Hopelijk kunnen ze samen iets voor Winter en ons betekenen.

Sowieso wilde ik graag weer een afspraak bij de homeopaat, vanwege Winter's epileptische aanval niet al te lang geleden. Stom genoeg heb ik dat hier niet vermeld, omdat het probleem (de verlatingsangst) al veel langer speelt. Na een gesprek met haar besloten tot een middel te komen dat Winter op beide vlakken kan ondersteunen. Zowel zij als de GT denken niet dat het de oorzaak is, maar wel dat het nu de reden kan zijn dat die onzekerheid aan het escaleren is. Beiden vinden het een goed plan (en ook interessant voor henzelf) om samen te werken met mij. Ik ben vol goede hoop

Esthers aanbod wordt zeker gewaardeerd, onwijs lief en fijn dat iemand direct voor je klaar wil staan. Desondanks heb ik er vanaf gezien. Zoals ik haar ook al heb geschreven heb ik eenmaal een zeer traumatische ervaring gehad met iemand die ik alleen via het internet kende. Ik weet voor 99.99% zeker dat zij enkel goede bedoelingen heeft, maar toch houd ik het liever bij de mensen die ik al persoonlijk ken. Voordat iemand denkt dat ik een of andere ondankbare trien ben, haha..!

Hoe gaat het als iemand met hem gaat wandelen terwijl jij weg bent?

Bij mensen die paniekaanvallen, strees en dergelijke hebben wordt beweging aangeraden omdat het schijnt dat je hormonaal wat in gang zet waardoor de stresshormonen afnemen en endorfine vrij komt.

Misschien gaat hij jouw weggaan dan ook wel aan iets leuks koppelen (wandelen) en is het anders wanneer hij dan weer thuis komt in een al leeg huis. Zorg wel dat hij ziet dat je weggaat dan, anders vertrouwt hij het straks niet meer.