Moet ik me zorgen maken?

Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, dus maar bij het begin:

Heb een gezonde hond gehad totdat hij 10 was, toen kreeg hij een kwaadaardig tumor in zijn balletjes, ik was compleet van de kaart, haalde me de meest vreselijke scenarios in mijn hoofd (ik was extreem bang voor narcose omdat hij al zo oud was). Alles meer dan goed verlopen, dus ik had me zorgen gemaakt om niets.

Toen hij 12 was had hij volgens de DA misschien een tumor in zijn neus, laten onderzoeken bij een 'specialist' in Ommen, en ja, kwaadaardige tumoren in neus en keel, en wou direct een afspraak met me maken voor inslapen. Zit een heel verhaal achter (geen tumor in zijn keel, niet zeker of het wel kwaadaardig was). Heb ik destijds topic over gemaakt, maar ik was weer super overstuur, heb mijn ogen uit mijn hoofd gejankt. Geopereerd, met alle schuldgevoelens die erbij horen, omdat de beslissing zo moeilijk was om het te doen bij een 12 jarige hond.

Nu ben ik 2 jaar verder, hij is pas 14 geworden, en nu had hij opgezette lymfeklieren. Dierenarts heeft antibiotica kuurtje voorgeschreven, maar als de klieren nog steeds zijn opgezet, dan zegt ze dat hij waarschijnlijk nu lymfeklier kanker heeft.

Ik probeer mezelf niet gek te maken omdat ik eerder slecht nieuws heb gehad, maar ik probeer mezelf ook voor te bereiden op slecht nieuws.. Ik hou zo veel van mijn schatje, en ben een beetje de draad kwijt. Ik weet niet precies wat lymfeklier kanker inhoudt, heb er niets over gelezen, omdat het nog niet zeker is, en ik mezelf niet bij voorbaat gek wil maken, eerst afwachten of het niet een ontsteking is. Maar hij is al zo oud voor zijn ras..

Hij is practisch blind, en practisch doof, maar ZOOO levendig, eet goed, drinkt goed, gaat met plezier naar buiten, loopt zelf nog naar boven s avonds en s morgens naar beneden. Maar ook staat hij steeds moeilijker op, ik heb plavuizen, en hij glijdt steeds uit bij het opstaan. Heb een karpet aangeschaft en neergelegd bij zijn matrasje. Als hij eenmaal staat is het ok, maar vaak beetje 'krakkemikkig'.

De vraag is eigenlijk: hoe ga ik hiermee om? Heeft iemand ervaring met iets dat er op lijkt? Moet ik hem nog wel laten traplopen? En moet ik juist ervaringen lezen, of het gewoon zijn beloop laten? (bij de vorige crisis had ik heel het internet afgestruind, en uiteindelijk zijn we 2 jaar verder)

maak me wel zorgen dat mijn hond me wakker maakt op rare tijdstippen (hij slaat met zijn poot op mijn hoofd als hij eruit wil, dat is begonnen bij die laatste operatie, toen moest hij bijna elk half uur en ik kon niet wakkerblijven). Ik verhuis mijn matras voor de zekerheid weer naar beneden als dit aanhoudt

Dit lijkt een beetje op wat demente honden ook kunnen doen. Van narcose kunnen mensen ook behoorlijk last overhouden, zeker oudere mensen, vergeetachtig en soms komt dan naar voren dat ze wel ineens heel snel dement worden. Nee, je wordt niet dement van narcose!!

Traplopen......moeilijk. Lijkt me dat je hond als deze altijd bij je geslapen heeft niet op zijn 14e ineens alleen beneden wil blijven?! Tillen is geen optie? Ik weet niet hoe zwaar je hond is en of je hem kunt tillen?

Voor wat betreft je zorgen.... Ik kan je zorgen niet wegnemen. Natuurlijk ben je enorm bang dat hij lymfeklierkanker heeft, dat lijkt me niet meer dan heel logisch en ik denk dat iedereen daar bang voor zou zijn als een DA het vermoeden uitspreekt.
Hoe lullig dit ook gaat klinken...je hebt hem al 14 jaar, wat voor het ras al erg oud is zeg je zelf......er komt een dag dat je afscheid moet nemen. Ik duim voor jou en voor je hond dat dit nog een tijdje mag duren en dat bv de antibiotica goed helpt en het toch geen lymfeklierkanker blijkt te zijn. Als je hond wel lymfeklierkanker blijkt te hebben....je vraagt of er iemand is met ervaring?! Net als bij mensen kun je ook honden niet met elkaar gaan vergelijken ook al hebben ze eenzelfde vorm van kanker. Voor nu kun je alleen afwachten, kijken of er verbetering in zit en duimen dat hij geen kanker heeft.

Bedenk dat je al 14 jaar een heerlijke blije, gelukkige, fijne hond hebt en dat hij bij jou al 14 heerlijke jaren heeft gehad. Afscheid moeten nemen van je trouwe viervoetervriendje komt altijd "ongelegen" en is en blijft enorm verdrietig. Aan de andere kant.....stel dat hij wel ernstig ziek is, dan is het ook erg fijn dat je zelf de beslissing mag nemen om te zeggen tot hier en niet verder.

Geniet van elkaar voor de tijd dat het nog "goed" met hem gaat en probeer de zorgen even naast je neer te leggen.
Sterkte!!

Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat zolang een hond nog een waardig bestaan leidt, waarbij de hond plezier beleeft aan de normale dingetjes, ik bereid ben om heel ver te gaan voor een hond.

Kanker is een hele nare ziekte, een ziekte die uiteindelijk niet te bestrijden valt als het echt doorzet maar verder beschrijf je echte ouderdoms kwaaltjes. Ik zou het z'n beloop laten gaan. Alle leven is eindig, ook dat van jou hond, hoe hard dat ook klinkt. Geniet van de tijd die je hebt, of dat nou nog 4 maanden of 4 jaar is. En zolang jou hond ook nog geniet is het goed toch?

En als er dan echt iets is volgens de DA zie je dat wel weer als het komt.

Succes!

Jullie hebben samen al veel doorstaan, en denk dat jullie dit ook wel kunnen doorstaan. Wie weet zijn de zorgen voor niets, en is het deze keer wel gewoon een ontsteking. En moest het kanker zijn, dan wordt het elke keer wel wat riskanter natuurlijk.. Probeer je nu vooral sterk te houden voor je hond, en probeer hem de mooiste tijd van zijn leven te geven. Honden voelen het makkelijk als het baasje stress heeft en dergelijke, dus hou er gewoon de hoop in dat alles goed komt. Dat houdt mij momenteel ook sterk bij mijn 2 hondjes hier, hopen dat alles goed komt en dat ze weer beter worden. En genieten van hun voor zolang het kan.

Bedankt voor jullie reacties

We gaan inderdaad gewoon lekker door met van de leuke dingetjes genieten en heb besloten dat als hij aangeeft dat hij last heeft van het traplopen dat ik dan mijn matras naar beneden verhuis, want hem optillen ben ik helaas niet sterk genoeg voor, hoewel ik hem wel naar beneden kan dragen omdat ik dan eerst een paar treden naar beneden kan zodat ik hem niet en dan krijg ik hem dat kleine extra stukje wel opgetild, maar meestal wacht hij niet op me als ik richting beneden loop

In ieder geval is het fijn voor mij dat ik hier dingen van me af kan schrijven, en me dan ook wat minder alleen voel met mijn gedachten

Bedankt!

Hier wordt met veel plezier naar je geluisterd  En het zou fijn zijn als je ons op de hoogte houdt, hoe het met hem gaat.

Wendy wat ben jij een fijn mens. Geniet nog van jouw oude rakker, zolang hij geen pijn heeft. Aan alle leven komt een eind. Bereid je er op voor mentaal , stilletjes aan zal je merken wanneer het tijd is. Dan zul je als goei baasje de juiste beslissing nemen, maar nog eens........nu nog niet denk ik. 
Fijne tijd nog .'

Update:

Gelukkig geen kanker!!!

Had een fikse ontsteking, begint nu weer op te leven gelukkig. DA zegt dat het nog wel een weekje kan duren dat hij wat extra zwak is als gevolg van de ontsteking + antibiotica + leeftijd, maar dat hij vast met een tijdje weer sterker is. Niet meer zo sterk als een jonge hond natuurlijk, maar wel dat hij weer wat minder moeite zal hebben met de trap en uitglijden.

Was zooooooo ontzettend blij, barstte spontaan in janken uit hahaha, wist zelf niet eens hoe erg ik mijn emoties en angst onderdrukt had, en drukte ineens mijn arme hond bijna half plat met mijn knuffel, waarmee ik de DA aan het huilen maakte. Murphy had een blik op zijn hoofd alsof we knettergek waren geworden. Wel heel lief dat de DA ook zo meeleeft

Murphy heeft nu wat pijnstilling (Metacam), wat hij heerlijk spul vindt, echt een beloning voor hem als ik het geef (ruikt ook lekker zoet)

Ik kan mijn geluk niet op!

Wat een geweldig nieuws! Wat een fijne DA heb jij Dat zo iemand zo meeleeft, dat is heel wat waard!

Goed zo, go for it Murphy .  Laat die oude pootjes nog maar wat meelopen.....