Twijfel... doe ik hier wel goed mee?

Even heel kort de situatie:

Caprice is een weimaraner van 10 jaar oud.
Zijn baasje is 91 jaar en sinds kort opgenomen in het ziekenhuis. Zijn zonen hebben mij gevraagd om hen te helpen.

Caprice leeft op een domein van 6000m², maar zit altijd in zijn kennel omdat hij een 'ontsnappingskoning' is en dan op jacht gaat (vogels, katten).
Hij werd, voor ik er bij betrokken werd, een paar keer per dag uit de kennel gelaten om eens een tourtje rond de vijver te doen.
 
Nu ga ik 3 keer per dag ongeveer een uur bij hem en ben er heel intensief mee bezig: zoekspelletjes, aandachtsoefeningen, wandelen, spelen...

En daar zit mijn twijfel... ik zie Caprice veranderen.
In het begin ging hij, als ik weg ging, uit zichzelf in zijn kennel. Hij kreeg zijn eten na het wandelen en tegen de volgende keer dat ik kwam, was het op. Hij was stil en rustig.

Nu zie ik dat hij niet eet als ik er niet ben, hij huilt hartverscheurend als ik vertrek, wil niet meer zomaar in zijn kennel...
Hij is door het dolle heen als hij mij ziet en zijn zonen vertellen dat ze ook zien dat hij heel erg op mij is gericht en ze zijn verbaasd dat hun Caprice zo goed luistert...

Ik heb het gevoel dat hij treurt en dat hij zich op een heel korte tijd aan mij gehecht heeft. Dat is op zich niet zo vreemd, want ik ben echt gek op hem, hij is heel lief en speels. Het is een echte schat en ik zie hem heel erg graag.

Doe ik er goed aan om zo intensief met hem bezig te zijn als dat er voor zorgt dat hij treurt?

Ik wil er wel bij vermelden dat dit een tijdelijke situatie is. Zijn baasje komt hoogstwaarschijnlijk niet meer naar huis en we zijn op zoek naar een nieuw huisje voor hem. Als ik kon, dan nam ik hem direct mee, maar mijn situatie laat dit nu gewoon niet toe.
Ik kan ook niet nog meer naar hem toe gaan, ook al zou ik dat heel graag willen. Heb zelf 4 honden en een gezin...

Het doet me hartzeer om hem telkens opnieuw achter te moeten laten. Enerzijds denk ik 'wat hij heeft gehad, dat neemt niemand hem nog af', maar hoe kan ik hem helpen om niet te treuren? Ik vind het verschrikkelijk om hem zo te zien. Als ik wegrij op de fiets, hoor ik hem huilen en dan komen de tranen en moet ik vechten tegen mezelf om niet terug te keren.

Hij heeft nu voor de eerste keer van zijn kong gegeten als ik er niet was.

Hoe kan ik Caprice helpen?
Wat kan ik nog meer voor hem doen?

Kan je niet (zo nu en dan) iemand meenemen bij je bezoeken zodat hij niet alleen jou gaat associëren met het hebben van een leuke tijd en het krijgen van aandacht?

Mijn vriend is al een aantal keer mee geweest en het vreemde is dat Caprice ook dan vooral aandacht heeft voor mij. Ik probeer dan wat op de achtergrond te blijven... als mijn vriend hem roept, negeert Caprice hem en blijft naar mij kijken...

Zou het helpen als ik bv een gedragen t-shirt bij hem achterlaat of maakt dat het alleen maar erger?

Rvs, bedankt voor het meedenken!

Tja, is niet moeilijk dat hij zich enorm aan jou hecht !! Weimeraners zijn gevoelige honden en als ik het zo lees...was er voordien toch niet veel aandacht voor hem  Die paar rondjes rond de vijver en voor de rest in de kennel is geen leven voor een hond. Jij laat de zon weer schijnen voor hem !! Vind het trouwens top dat je dit doet

Misschien kan je inderdaad een t-shirt of iets met jouw geur achterlaten bij hem. Moet zo erg zijn om hem te horen huilen, ook mijn hart zou breken. En hij is 10jr, dus zal niet makkelijk worden om een nieuw, liefdevol huisje te vinden..liefst eentje waar hij niet de hele tijd in de kennel moet !

Het enige wat in mij opkomt is zo snel mogelijk een permanent gezin zoeken. Zodat hij geen afscheid meer hoeft te nemen.

Klinkt voor mij ook dat het het handigste is als hij zo snel mogelijk naar een permanent gezin gaat. Zo te zien zoekt hij iemand waar hij zich aan kan hechten en diegene ben jij geworden.

Dank je voor jullie reacties!

Ben net terug van Caprice, zijn eten van gisteravond stond er nog en hij is beginnen eten zodra ik er was.

Marie-Rose, hij is 10 jaar, maar wel nog heel actief. Hij is ook heel baasgericht vind ik, luistert goed en je ziet hoe hij geniet als je gewoon samen dingen doet. De zonen van zijn baas zijn wel betrokken bij het lot van Caprice, maar ik merk dat ze niet met hem bezig zijn zoals ik. Hij heeft dat zo hard nodig.
Vroeger ging zijn baas met hem op jacht, vandaar ook dat hij zo gefocust is op levende wezens. Nu moet ik wel zeggen dat als ik er bij ben en ik hem kan afleiden dat dit heel goed gaat. Gewoon kwestie van op tijd zijn aandacht te trekken. De ene zoon vertelde mij dat hij eieren uit de nesten gaat stelen en ik heb ook 2 dode vogels gezien, dus als je hem in zijn eentje z'n gang laat gaan... In mijn tijd met hem, heeft hij bijna geen aandacht meer voor de nesten en de vogels laat hij ook gewoon gerust.

De periode voor dat zijn baasje in het ziekenhuis kwam, leefde hij wel al een tijdje in huis, dus dat maakt het extra hard dat hij nu in die kennel zit. Hij is al eens over de omheining gesprongen als ik erbij was en ik heb hem gewoon zachtjes geroepen en hij kwam direct terug.

Dat maakt het voor mij heel duidelijk dat Caprice een baasje nodig heeft dat tijd in hem steekt, want hij is heel graag bij 'zijn mens'. Hij knuffelt graag, we rollen samen door het gras en hij geniet hier heel erg van.

Positief is dat ze in de eerste plaats een goede thuis willen voor hem, het asiel is geen optie (gelukkig maar, hij zou daar gewoon wegkwijnen).

Angela, dat is idd wat we zoeken: een thuis waar hij voor de rest van zijn leven mag wonen, waar baasjes tijd voor hem hebben en dingen met hem ondernemen. Maar het is niet eenvoudig om op korte tijd een plaatsje voor hem te vinden. Daarom hoop ik op tips om het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken.

Ik heb hem ook laten kennismaken met Pixie, wel met een afsluiting ertussen, want ze hadden mij gezegd dat hij absoluut niet met andere honden kon. Hij heeft in het verleden een jack russel nogal zwaar toegetakeld. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat de jack hem heel lang getreiterd heeft en dat het gewoon die druppel was voor Caprice.

Bij de ontmoeting met Pixie had hij stress, hard blaffen, wild, maar agressie heb ik niet gezien.

Als er nog tips zijn... ze zijn heel erg welkom!

Sanne, had jouw reactie gemist. Hij hecht zich idd vrij snel, jammer genoeg aan mij, terwijl ik hem niet meer kan geven dan wat ik nu doe. Ik zou hem zo graag die thuis geven, maar met Paloma lukt dat echt niet. Hiervoor is Caprice veel te wild en te enthousiast. En ik kan ze in mijn thuis ook niet gescheiden houden, dat zou anders ook een optie zijn die ik zou overwegen.

Ik had geopperd om hem als herplaatser op hp voor te stellen, maar dat willen ze liever niet. Graag vinden ze iemand die ze min of meer kennen... maar dat verkleint natuurlijk wel zijn herplaatsingskansen...

Positieve kanten zitten er ook aan je verhaal. Je hebt in ieder geval ervoor gezorgd dat Caprice meer in zijn mars heeft dan alleen in een kennel zitten en een rondje lopen. Daardoor heb je een bron van informatie voor een nieuwe eigenaar. Bovendien heeft Caprice een heleboel bijgeleerd. Daardoor is hij bemiddelbaar geworden en zijn er meer mogelijkheden om geplaatst te worden.
Vraag of je betrokken mag blijven bij de hond. Ook als hij een nieuw huis gevonden heeft.
Ik zou voor de hond het steeds afscheid nemen niet te moeilijk maken. Blijf niet treuzelen bij de deur. Het is een goed teken dat hij van zijn kong gegeten heeft. Hij lijkt zich bij de situatie neer te gaan leggen.
Sterkte!

je zou contact op kunnen nemen met els adams, van stichting dier en project. zij helpen bij herplaatsing van moeilijk plaatsbare honden. omdat deze situatie schrijnend is voor caprice, hij al best oud is, en het belangrijk is dat er snel een blijvend tehuis gevonden word voor hem, zal els zeker willen helpen.

Wat sneu zeg voor zo'n oud beestje en natuurlijk ook voor zijn baas.

Geweldig van je dat je zoveel moeite voor hem doet 

Is het misschien een idee om via de rasvereniging of zijn oude fokker een bemiddeling te vragen, of is dat al gebeurd?
Verder zou ik het ook niet weten, ik hoop dat er voor Caprice, voor jou en alle andere betrokkenen snel een mooie oplossing kan worden gevonden.

Marijke, dat is wel waar, Caprice blijkt echt veel in zich te hebben dat nu naar boven komt, tot nu toe eigenlijk alleen maar positieve dingen. Hij is lief, enthousiast, intelligent...
En het afscheid maak ik zo kort mogelijk, ook al bloedt mijn hart.

Karin, heb even naar jouw link gekeken, ik zie dat ze veel oudere hondjes herplaatsen, dat zou voor Caprice ideaal zijn. Hebben zij ook mensen in België? Ik ga zeker contact opnemen.

Gisteren ben ik in de namiddag voor de eerste keer met Caprice gaan wandelen buiten 'zijn' domein. Hij was wel onder de indruk van zijn omgeving, de brug over de snelweg vond hij heel spannend, maar hij heeft het echt goed gedaan en toen we terug waren, zag je dat hij echt moe was. Hij heeft ook niet geblaft of gehuild toen ik wegging.

's Avonds heb ik het dan wat rustiger gehouden, een t-shirt bij hem gelegd, kongetje gevuld en ook dan heeft hij niet gehuild.

Als iemand nog verdere tips heeft, ze zijn meer dan welkom!

Ina, de rasvereniging had ik ook al zitten aan denken. Ik zal eens moeten navragen of Caprice een stamboom heeft of speelt dat niet veel rol?

Ik weet hier ook iemand in de buurt die een weimaraner heeft en daar intensief mee bezig is. Ga hem ook eens aanspreken, wie weet?

Alles moet natuurlijk gebeuren in overleg met de zonen van zijn  baasje, ik kan Caprice niet zomaar laten weghalen of herplaatsen, dus ik hoop dat ze wat kunnen met de tips die ik ze geef.

Hey,
Top dat je je over hem ontfermt. Ik denk dat de hond weinig aandacht gewend was, en jij juist het plezier brengt, en dat dus leid tot een sterke band naar jou. De associatie met jou is leuke dingen doen. Niks mis mee lijkt me.
Misschien moet je je visites afwisselen met ook af en toe niets doen? Dus wel aanwezig zijn maar niet perse aandacht geven? Bijvoorbeeld gewoon samen in de tuin, dat je een boek gaat lezen ofzo.
Ik denk wel dat hij er uiteindelijk aan went dat ie ook weer momenten op de dag alleen moet zijn .. dat moest ie ervoor immers ook.. Misschien moet deze hond uiteindelijk een balans vinden? In deze nieuwe situatie?