'Dat ging bijna verkeerd...' Ook wel eens meegemaakt?

Ik zet het maar even in deze categorie, past het volgens mij het beste . 
Hebben jullie ook wel van die momenten meegemaakt waarvan je later denkt 'Dat is maar net goed gegaan'? Ik moest ineens weer terug denken aan een bijna-incident met de hond van kennissen van ons. 

Vrienden van mijn ouders hebben altijd waakhonden gehad. Bouviers, Rottweilers e.d. Tegenwoordig hebben ze Jack Russells maar toen ik klein was dus grotere rassen. Ik weet nog dat ik als kleiner meisje (ik zal zo rond de 10 jaar geweest zijn) ook een keer bij hen was om te spelen met de pups die ze op dat moment hadden van hun Rottweiler. De pups zullen zo'n 8 weken geweest zijn want er waren nog maar 3 over van het hele nest. 

Er was verder niemand buiten/in de buurt en de pups lagen onder een boom, de teef lag er bij. Ik vond het leuk om de pups te aaien en ermee te spelen dus ik ging ook onder die boom zitten bij de pups en hun moeder. Maar toen ik ze aaide hun moeder heel erg te grommen en keek me heel strak aan met de tanden bloot. 

Heel voorzichtig ben ik weggeschoven van de hond ('ik doe je niks hoor hondje, echt niet') , opgestaan en weggelopen. De hond bleef liggen met de pups en ik ben heel snel weer naar huis gegaan. Heb nog wel tegen deze kennissen aangegeven dat hun hond naar mij gegromd heeft maar ze reageerden niet echt geschokt of zo. Ik denk dat ze de ernst niet zo ingezien hebben en ik zelf op dat moment ook niet. Ik weet niet eens of ik het wel tegen mijn ouders verteld heb. 

In elk geval dacht ik er zojuist aan en ik realiseer me dat het best heel anders had kunnen gaan... Deze hond had mij goed toe kunnen takelen ben ik bang en niemand zou dan in de buurt zijn geweest. Dat is best wel een enge gedachte... 

Hebben jullie ook wel eens zoiets met honden meegemaakt waarvan je later weet dat het maar net goed afgelopen is?

Ik dacht vanmorgen nog "dat ging maar net goed" toen ik mijn Podenco de weg over zag rennen.. :(

ja, toen ik zwanger was van de oudste waren mijn toenmalige man en ik aan het wandelen met onze rottweiler en fox.toen we thuis achterom liepen, was de achterdeur op slot, dus mijn man liep om, en ik bleef wachten met de honden.
ik aaide fifi(de rottweiler), en ineens staarde hij me aan, en begon heel diep te grommen. ik keek de andere kant op en schoof langzaam achteruit.
man, wat was ik blij dat mijn man de deur open deed. fifi had al vaker zijn tanden laten zien aan mijn man, maar nooit aan mij.
hij was een herplaatser, en door de hormonen werd ik zo bang van hem dat ik hem dezelfde dag nog heb herplaatst, bij iemand met verstand van het ras. binnen 3 dagen kon die man zijn plaats niet meer op, en heeft fifi zelfs met een hooivork van zijn vrouw af moeten halen, want hij stond met zijn poten op haar schouders in haar gezicht te grommen. fifi is toen ingeslapen.

Ja, dat heb ik als klein meisje gehad. We waren bij familie op visite en die hadden verschillende honden, waaronder een witte jachthond die mijn oom van de vuilnisbult had mee genomen. Ik wilde naar buiten, dus liep van de woonkamer door de keuken om in de gang te komen. Maar eenmaal in de keuken bleek die hond om het hoekje te zitten om een krop sla die op het aanrecht lag te verdedigen. Ik liep niets vermoedend voorbij (had de hele hond niet gezien) en werd volop in mijn vinger gebeten.
Ik schrok me te pletter en ben bloedend en wel in de auto gaan zitten. Bang om terug naar binnen te gaan om mijn ma te halen en bang om de reacties van andere mensen.
Uiteindelijk zag mijn broertje mij zitten en kwam ook naar de auto. Hij zag al het bloed en ging naar mijn ma. Mijn ma heeft toen de bloeding zo goed mogelijk proberen te verhelpen. Ze wilde mij naar een arts brengen, maar ik wilde dat niet (bang voor naalden). Uiteindelijk heeft ze me naar huis gebracht en toen mijn pa eindelijk thuis kwam bloede het nogsteeds. Ik moest toen met mijn pa naar een arts en als ik heeel lief was kreeg ik een grote chocolade sorbet.
Zo bang als ik was ging ik mee. Ik moest gehecht worden (was te laat voor lijmen). Mijn pa viel flauw en kort daarna viel ik ook flauw. Ik werd weer 'wakker' toen alles klaar was.

Maar ik was heeeel lief geweest en kreeg dus mijn super grote chocolade sorbet ijs

Daarna ben ik nog een keer door dezelfde hond gebeten en ging weer in de auto zitten, maar het was minder erg als de vorige keer.

Na de 2e beet wilde ik er niet meer naar binnen. Mijn oom beloofde me iets heel leuks als ik wel weer binnen kwam en na maanden zeuren van zijn kant ging ik mee naar binnen. Het ging goed, maar achteraf had het natuurlijk heel gemakkelijk weer enorm fout kunnen gaan..
Uiteraard kreeg ik helemaal niets van hem..

Een paar maanden later liep mijn oom in het verband.. Hij had zijn hand zogenaamd in een grasmaaier gekregen.. Er was alleen niemand die hem geloofde..

Dit doet mij denken aan een incident dat ik jaren geleden met een pyrenese Berghond heb meegemaakt.

Het viel ons op dat als ik mijn hond riep of corrigeerde dat een kennis haar pyrenee altijd even achter me aan het grommen was.
Verder hadden we geen problemen met elkaar dacht ik.
Tot ik op een dag iets bij haar af ging geven en ze me binnen uitnodigde voor een bakje thee.
Het was mooi weer en ze zei loop maar door naar de tuin.
Op zich werd ik in huis best vriendelijk begroet door haar pyrenee.
Tot dat ik in de tuin op een stoel wilde gaan zitten.
Ineens hing haar Pyrenee in mijn arm.

Ben heel stil blijven staan en heb zachtjes de kennis geroepen.Toen zij haar hond afleide liet deze los.
Pffff zij leide haar hond rustig naar binnen en deed de deur dicht en ik heb mijn kopje thee op gedronken.
Ben daarna door de tuindeur vertrokken en thuis gauw naar mijn arm gekeken.De huid was nog heel,maar de blauwe plekken zag je al opkomen.
Wat een geluk dat ze me niet echt iets aan wilde doen,want een Pyrenee is behoorlijk groot en de schade had zoveel erger kunnen zijn.

Het is nooit meer goed gekomen tussen de hond en mij.Tussen haakjes.
Gelukkig nooit meer met een hond zo een benauwd moment gehad.

ik woonde jaren geleden alleen met mijn herder in een flat. op een dag ging ik met hem wandelen, en mijn buurvrouw hoorde mij, en dacht dat het haar visite was, dus gooide haar deur open, waarop haar pitbull mijn herder aanviel. mijn herder won dat met gemak.de week erop was ik bij haar op visite, en haar pitbull stond voor mijn neus te grommen, toen ik op de bank zat. het was geen lieverdje, hij had haar al in haar neus gebeten een keer, dus ik vroeg of de hond even op het balkon mocht. ze zei dat hij echt niets deed(yeah, right), maar gelukkig zette ze hem wel weg. dat was een benauwd momentje. ik denk dat de hond mij niet mocht omdat mijn hond hem zo te grazen had genomen.

Pfff... Hier dus ook wel verhalen waarbij het maar net goed ging... 
Roosje, ik gaf eens een hondje waar ik wel mee ging wandelen een stukje worst waarbij zijn tand mijn vinger schraapte. Dat bloedde ook heel erg lang en ik heb er toen een gaasje omheen gedaan. Aan tafel vroeg mijn moeder wat er aan de hand was. 'Oh, Bijke haar tand heeft dat gedaan'. Er werd direct een afspraak bij de HA gepland . Maar ja, ik ben ook als de dood voor naalden dus je snapt wel dat ik er weinig zin in had. 'Ik tel tot drie en dan prik ik', zei de dokter. En ja, dan verwacht je dat hij op 'drie!' prikt en daar richt je je op. Prikt die man me op 'twee!'!!! Gelukkig was het echt in een seconde gebeurd en ik was helemaal beduusd . 

Vraagje: Wanneer zou een hond ingeslapen moeten worden, denken jullie? Wat zou echt de das om doen?

als hij uit het niets zijn eigen baas aanvalt en er geen medische oorzaken te vinden zijn. en dan geen per ongeluk-hapje, maar echt menens aanvallen.

Ja, zo sta ik er ook in. Maar aan de andere kant: wat als een hond uit waakgedrag of beschermingsdrang naar de baas anderen echt verwond/poging daartoe doet?

dat probleem heb ik gehad met diezelfde herder. toen ik getrouwd was, werden we beiden mishandeld. ik ben met hond vertrokken, en vanaf die tijd viel hij iedereen aan die in mijn buurt kwam buiten.
omdat ik in een flat woonde, en dus eerst de halve flat door moest voor ik buiten was, heb ik hem in laten slapen. als ik een huis had gehad, had ik dat niet gedaan. hij heeft verschillende mensen gebeten, en dan echt serieus.
1x stond ik op de lift te wachten en mensen naast me gingen vechten. een vrouw wilde voor mij langs een man slaan, en dingo hing in haar arm. haar man kwam naar beneden rennen en drukte die man tegen de muur, waarop mijn herder hem in zijn been beet, je kon er je hand instoppen zo diep. dat was in die situatie begrijpelijk. maar later sleurde hij me over straat om een fietser te pakken, en toen moest ik wel, dat ging echt te ver. de verzekering vond het trouwens ook tijd worden.
als ik met max alleen loop moet ik ook uitkijken, maar dat doe ik dan ook.

Dan moet de baas beter opletten.

dat kan dus niet altijd, ligt heel erg aan de situatie. dit is wel heel kort door de bocht.

Als de hond aanvalt uit het niets naar mensen die niets doen, ook al wil de hond de baas beschermen, dan zou ik me toch echt afvragen waarom de hond dit in 1 keer doet. Ik zou zeker overwegen de hond in te laten slapen, maar de beslissing pas nemen als er geen medische redenen zijn of als er ook geen andere reden voor is (zoals iemand anders al zei hier). Maar ik zou het eerst overwegen en op basis van die argumenten een beslissing maken, mocht ik de beslissing maken om de hond niet in te laten slapen, dan wordt er heel veel na zo'n incident getraind, zodat ik de hond weer volledig vertrouw. Als de hond een ander aan zou vallen, waar de hond eens eerder een nare ervaring mee heeft gehad, zoals personen die iets bij de baas hebben gedaan of bij de hond zelf, dan zou ik niet overwegen de hond in te laten slapen, dan is het namelijk die persoon z'n eigen schuld en dat zou ik ook duidelijk vertellen tegen die persoon. Zo'n buurman heb ik, die is vorig jaar mij naar de keel gevlogen (na een hele hoop burendrama, en omdat ik er tussen sprong toen hij een ander wilde aanvallen) toen Kyra nog pup was (4 maanden oud), zij zat toen in de bench en kon niets, maar sindsdien gromt ze altijd als ze maar iets hoort, en als ze deze buurman ooit zou grijpen mag hij naar mijn mening blij wezen dat het bij bijten blijft en hij niet nog een klap na krijgt van mij. Het zou namelijk zijn eigen schuld wezen en hij verdient het.

het ligt ook wel erg aan het ras, denk ik. molossers en herders zullen het eerder doen dan andere rassen.

Ik ben opgegroeid met een Westie, ik was een jaar of zes.
Mijn zus had een vriendin gevraagd om op visite te komen, die vriendin was in de 20 denk ik en ze zei dat ze alles van honden wis en ze kon verstaan.
Ze was heel de avond Daisy aan het knuffelen en daar had Daisy een hekel aan.
Ze bleef maar doorgaan met knuffelen en Daisy had al vaak gewaarschuwd, en toen beet ze een stukje van haar lip eraf. Die vriendin moest naar de HA.
Me moeder wou Daisy eigenlijk eerst afmaken, maar ik kon echt alles met haar doen, omdat we samen zijn opgegroeid was ze toen ik nog jonger was een soort moedertje voor me.
Als ik vie l tijdens het spelen en moest huilen kwam Daisy altijd me troosten en me moeder halen van kom je nog?
Dus uit eindelijk is ze gelukkig niet afgemaakt.
We hebben nooit meer contact gehad met die vriendin van me zus.

Ik was een jaar of 11 en buiten aan het spelen en er kwam een herder aanlopen, geen baasje te zien. hond mee naar huis genomen en mijn vader is zijn baas gaan zoeken, instanties afgebeld en na lang zeuren  van mij mocht de hond blijven tot dat mijn ouders zijn baas had gevonden.

Mijn vader sliep een paar nachten op de bank, de hond naast hem, maaar dan op de grond. Ik wilde ook eens een keer op de bank slapen bij de hond. Dat mocht van mijn moeder. Eenmaal dat iedereen boven was en het donker was, draaide ik mij om, de hond gromde. Ik was heel bang en durfde niet te roepen (naar mijn ouders boven) en me noiet om te draaien meer. Ik ben toch in slaap gevallen.

Ineens werd ik wakker en keek ik in de bek van de herder, me er onderuit gekregen en gillend naar boven gerend. Me moeder schrok zich lam, mijn gezicht zat onder het bloed. In het ziekenhuis is mijn lip gehecht en verder aan 1 kant een blauw gezicht en bloed in mijn oog.

Maar..het had erger kunnen aflopen...

nou zeker, je had wel dood kunnen zijn! wat eng

zo had ik het eigenlijk niet bekeken..dat ie mij dood zou bijten? Wel ben ik heel lang heel bang voor honden geweest

Haha, tja. De huisarts die ik had (een vervanger) was helemaal niet spraakzaam.. Ik wist dus helemaal niet waar ik aan toe was en voelde het draad door mijn huid heen schuiven.. Jakkes.. ik kan het gevoel zo weer voor me halen..

Ik heb er nogsteeds een litteken van die met weerswisselingen vaak gaat jeuken.

Angst voor honden heb ik overigens totaal niet.

Zo hadden wij ooit een herplaatser uit het asiel...ik was de hemel te rijk eindelijk weer een hond. Ik denk dat ik een jaar of 8 was helaas kon de hond niet met kinderen bleek achteraf...als ik uit school kwam durfde ik niet eens de buitendeur open te maken zo was hij aan het grommen en wachte dan maar tot mijn moeder thuis kwam..Bolta had mij al 2 keer eerder gebeten in mijn been en niet door, maar ik had niks gezegd tegen mijn moeder was veel te bang dat Bolta weg moest.
Tot hij op een morgen op mij afkwam en in mijn hand beet en niet meer los liet...heb er flinke littekens aan over gehouden ...toen was het einde verhaal en heeft mijn moeder hem weer naar het asiel gebracht

Mijn verhaal is heel wat anders.
Ik ging vroeger heel vaak wandelen samen met de buurvrouw en haar 2 honden. Een kruising labrador-herder en een bastaardje.
Ook gingen we wel eens naar de maarserveense plassen om te zwemmen met de honden. Ik was toen 10 jaar schat ik.

Ik ging het water in, en de herder kruising ook. Ik zwom naar wat dieper water waar ik niet meer kon staan. De hond ook. Ik had lang haar wat ik los had. De hond zwom naar mij toe en pakte ineens mijn haar vast in zijn bek. Hij was gewend en dol op apporteren. Misschien dat t daar mee te maken had. Hij liet in ieder geval niet meer los. En ik werd ondergeduwd door hem. Ook zwom hij tegen me aan waardoor hij met zijn nagels diepe krassen op mijn buik en benen maakte. Ik riep : los!!! LOS!! Maar hij bleef vasthouden.
Toen heb ik hem bij zijn keel gegrepen en zijn stot dichtgeknepen. Toen liet hij goddank los. Intussen was mijn buurvrouw het water ingekomen om in te grijpen. Maar de hond had gelukkig al losgelaten. Toen ik t water uitkwam schrok ik van de krassen op mijn lichaam. Gelukkig liep t goed af. Durfde daarna helaas niet meer te zwemmen met de honden...

Toen ik een jaar of 10 was hadden wij ook een hond, maar die had waarschijnlijk iets in zijn hersenen. Hij was eerst volkomen te vertrouwen en op een gegeven moment mochten alleen ik en mijn ma hem aan hem zitten en niemand aan ons. Als er naar ons gewezen werd door een ander, vooral mannelijke personen, ook al was het mijn broer dan begon hij al te grommen. Als er visite kwam moest hij in de bench. Hij was niet meer te vertrouwen, verschillende tabletten geprobeerd wat zouden moeten helpen, maar niks hielp. Tot op een dag ik hem uit ging laten en er een vrouw te dicht langs mij heen liep volgens de hond. Hij bedacht zich niet en sprong omhoog en beet bijna die vrouw in zijn arm, ik kon hem nog net op tijd corrigeren. 
Toen was het gebeurd en hebben we hem in laten slapen, voordat hij echt een keer iemand ging bijten.