Hond is doodsbang voor dierenarts.

Heb 't hier maar even gezet....


Ik denk dat wel meer honden er last van hebben: angst voor de dierenarts.

Zo ook Bink heeft hier ontzettend veel last van. Hij is dol op autorijden en vindt het allemaal prachtig, tot we uitstappen en het terrein van de arts oplopen. Hij verandert helemaal, wordt doodsbang, weigert nog een poot te verzetten en begint te trillen. Eenmaal bij de dierenarts, die trouwens dol is op Bink, staat hij te trillen op de tafel en kan hij af en toe zelfs gaan grommen. Naar om je hond zo te zien, dat is namelijk totaal niet Bink.
Aan de ene kant logisch, al die verschillende geurtjes en dieren om hem heen, en dan ook nog eens iemand die hem aanraakt.

Hoe kunnen we dat enigszins aangenamer maken voor Bink? Ik verwacht niet dat hij ineens kwispelend van vrolijkheid binnenloopt, maar dat het voor hem een iets minder stresvolle ervaring wordt.

ik zou regelmatig met hem eens gewoon naar de dierenarts gaan zonder dat hij op consultatie moet, dus gewoon in de wachtkamer blijven zitten tot hij kalmeert, en dan vertrek je weer.
Verder niet teveel troosten in de wachtkamer maar gewoon rustig blijven zitten.

Onze dierenarts heeft gratis 'puppy spreekuren' om honden te laten wennen aan de dierenarts. Niet alleen voor pups bedoelt, ondanks de naam  Het is ook voor volwassen honden die bang zijn voor de dierenarts. 
Begin afgelopen jaar maakten we iedere weer met Mike een afspraak, elke donderdag gingen we even langs de dierenarts, gewoon om hem bekend te maken met de omgeving. Hij durfde in het begin niet eens op de tafel te komen, nu durft hij er met wat aanmoediging uit zichzelf op te gaan. Ook de dierenarts zelf is niet zo eng meer. We hebben geen problemen met Mike om naar binnen te gaan en hij is rustiger dan in het begin toen we er kwamen. 

Misschien heeft jullie dierenarts ook zoiets? Het is wel ontzettend handig. Gewoon erheen gaan met Bink en wat zal het zijn, vijf of tien minuutjes bij de dierenarts in de kamer, snoepjes geven, spelletje doen. Regelmatig langsgaan zodat Bink leert dat er geen enge dingen gaan gebeuren.

Gelukkig heb ik dat hier niet. Skylar staat letterlijk te trappelen om naar binnen te gaan en hij is dol op alle aandacht die hij krijgt.
Maar ik moet er ook bij zeggen dat we in eerste instantie een paar keer naar de dierenarts zijn geweest zonder dat er ook maar iets gebeurde.

Wat je wellicht kan proberen is lekkers, heel veel speciaal lekkers.
Parkeer je auto eens wat verder weg zodat hij wat verder moet lopen. En hou wat lekkers voor zijn neus Kijk ook of de arts vooral heel veel lekkers wil geven. Ga ook gewoon eens een keertje langs om te wegen bijvoorbeeld?

Niet alleen maar erheen gaan voor behandeling, ook gewoon eens voor een kort babbeltje en een knuffel en snoepje voor Bink, na een aantal bezoekjes wordt het dan misschien wat minder. Heel kort gewoon even hallo zeggen en weer weg gaan.

Die 2 van mij hebben beide hun puppycursus en vervolgcursus daar gehad ( in ander pand wel dezelfde mensen aanwezig ) en vinden het nu geweldig om er naar binnen te gaan.

Persoonlijk ben ik er eigenlijk van overtuigd dat ze onze onderliggende stemming overnemen. Ik kan vanbuiten nog zo vrolijk zijn, als ik écht naar de DA moet voor wat ernstigers is ze duidelijk minder gediend van het bezoekje (en wil ze zelfs niet meteen mee binnen gaan) dan wanneer ik haar meeneem om gewoon iets op te halen. In het eerste geval heb ik namelijk zelf een onrustig gevoel en dat weet zij, ook al ben ik erg goed in het verbergen ervan
Misschien de dierenarts hem af en toe eens een snoepje laten geven?

Wat Erika meldt, zou ik ook doen. Luca was ook panisch voor de dierenarts. Ik ben toen geregeld met hem naar de dierenarts gegaan, daar werd hij aangehaald door de secretaresse of de dierenarts, kreeg een lekker koekje en we gingen weer, zonder dat de dierenarts iets gedaan had. Daarna maakten we een lange wandeling langs de Maas. Op den duur hielp dat echt. Wat ik ook deed met Luca was, een afspraak maken, zodat hij als laatste aan de beurt was en dan vooral niet te lang in de wachtkamer blijven zitten, maar in feite, de wachtkamer pas ingaan, als hij aan de beurt was.

Om 14:30 zijn we bij de dierenarts.

Tja laten we wel zijn hoeveel mensen komen juichend bij de dokter of bij de tandarts?

Daarbij als hond naar de dierenarts gaat doet het 9 van de 10 keer pijn, inentingen, nou zie die kinderen bij consultatie bureau ook niet juichen zodra die spuit tevoorschijn komt.
Daarbij hoeveel mensen zeggen wel, nou dok ram hem er maar in!

Dus gewoon rustig naar binnen gaan, niet troosten en heb begrip dat je hond snapt dat je daar niet komt voor de 10 soorten voer proeven test.

Hier 2 honden die de dierenarts als hun beste vriend zien.

Tja hoe komt dat, de beste man is een wandelende voerbak geweldig gewoon.
Met de puppytijd heel veel geweest gewoon om even te wegen en ja daar waren de voertjes weer leuk joh is het daar

Daarbij vind ik onze dierenarts een voorbeeld waar vele van kunnen leren.
Mijn honden hoeven nooit op tafel nee de dierenarts gaat bij ze zitten op de grond stelt ze gerust en doet in alle rust de onderzoeken.
En ja die prik wordt ook gegeven maar hoe eerst wat brok op de grond en dan hop de prik erin ze hebben het veel te druk met eten dat ze het niet eens door hebben.

Het hangt dus heel erg af hoe gaat de dierenarts zelf om met de hond.
Tijdens de vakantie was er een vervanger eentje van de oude stempel, Diesel had flink last van zijn oor en de 1e keer heeft die DA h'm echt pijn gedaan toen we terug moesten komen voor controle moest hij een snuitje om omdat hij die beste man wilde bijten.
Voor de laatste controle onze eigen dierenarts en totaal geen last.
Diesel heeft na een gevecht een stuk of 10 krammen in z'n poot gekregen zonder verdoving niks we hoefde h'm niet eens vast te houden zoveel vertrouwen heeft hij in de dierenarts die kraag als beloning een wasbeurt cadeau

Zou gewoon wat vaker gaan lekkere voertjes mee, en voor het wachten een super lekkere kluif mee zodat hij wat kan ontspannen (moet hij wel intresse hebben) en zorg zelf ook dat je niet gespannen naar binnen gaat dat scheelt al enorm veel.
Beloon veel tijdens de behandeling met hoge stem en voertje.

Laat ik een schitterend voorbeeld geven, stel je voor jij zit in de wachtkamer bij de tandarts, dat is immers ieders grootste vriend , je bent een beetje vroeg dus je moet nog even wachten, je mag heen voor een kies laten trekken.
Op gegeven moment komt er een moeder met kind binnen binnen met een enorme grijns op hun gezicht.
De assistente komt hen halen en beiden reageren alsof hun voetbalclub een punt heeft gescoord en je ziet hen de behandelkamer ingaan.
Na 5 minuten zie je beiden de behandelkamer uitkomen, het kind neemt een aanloopje en laat zich op zijn knieen vallen en glijd over de vloer waarbij die bruld, Yessss volgende keer een wortelkanaal behandeling!!!! Whoehoehoehoehoe!!!!!
De moeder loopt er achteraan te juichen dat zij 2 kronen mag en het stel wenst jou nog veel succes en plezier en lopen haast swingend de praktijk weer uit.

Waarschijnlijk denk je bij jezelf dat die mensen knettergek zijn en ga je zelf met veel tegenzin in de stoel zitten, maar je verwacht wel dat je hond doet zoals die mensen doen zoals ik beschreef.
Dat die het hartstikke leuk vind om een thermometer in zijn kont te krijgen een prik in zijn rug en dan aan zijn gewrichten word gevoeld.

Hahahahahahahahaha Fay, geweldig!!!!  De tranen lopen me over de wangen, en oh wat heb je gelijk!

Ach ik heb ook een hork van een tandarts

Maar nog nooit zijn mijn kinderen of ik hysterisch geweest of bang.
Gaatjes boren kiezen trekken ook bij m'n kinderen helaas.
Nee het ligt toch echt helemaal aan je zelf en aan je eigen instelling.

Of je nu naar de dokter moet naar de tandarts of met je hond naar de dierenarts.
Niemand wordt er blij van eerlijk is eerlijk maar een partijtje lopen stressen nee dat maakt het bezoekje nog gezelliger.

Kadoo'tje bij de dokter en tandarts kinderen zijn er blij mee.

Voor een heel groot deel ligt het aan je eigen instelling en aan de opvoeding van zowel het kind als je hond.

Dat gemuts tegenwoordig kan m'n eigen er wel eens aan irriteren.

eigenlijk geen last van. Met alle 3 niet. En vooral skippa en Sky hebben toch akelige dingen meegemaakt bij de DA... Maar zodra we de straat in rijden gaan ze al zingen. Stappen we uit trekken ze ons echt naar binnen. Iedereen krijgt een dikke lik, en een knuffel en ze willen lekker spelen. haha ben er wel blij om.

Bora heeft na een operatie drie slechte ervaringen gehad bij de dierenarts. De wond ging open, de dierenarts heeft haar behandeld maar deed haar pijn. Dit tot drie keer toe.

Ze ging altijd vrolijk de ruimtes in maar sinds die tijd niet meer. Bij de enting heb ik het volgende gedaan: ik liet haar voor de deur van de dierenarts in alle rust snuffelen. Daarna deed ik de deur open en wachtte tot ze naar binnen ging. In de wachtkamer heeft ze uitgebreid gesnuffeld. Toen mocht ze naar binnen in de spreekkamer maar dat lukte niet. De dierenarts ging toen in de wachtkamer staan, later zitten. bora ging heel voorzichtig naar hem toe en ging de dierenarts aanraken. Daarna liep hij naar de spreekkamer om de enting te pakken. Wat gebeurde er? Bora liep hem na en vervolgens kreeg ze op de grond de injectie. Jij zou hetzelfde kunnen doen maar dan zonder je hond te laten behandelen. dus laten snuffelen zonder dat er een ander is en dan weer weggaan. Daarna buiten de spreekuren een keer naar de spreekkamer en zo kleine stapjes laten wennen zonder dat er enge dingen gebeuren. Het werkt.

Hier ook een hond die panisch is geworden ging als pup altijd vrolijk naar binnen en ging iedereen vrolijk begroeten. Maar na een fikse oorontsteking en uitspuiten van de oren  trillen als een rietje. Afgesproken een paar keer langs te komen met hem dan wordt hij uitgebreid geknuffeld en krijg een snoepje en even in de wachtkamer zitten en weer een knuffel en dan weer weg. Het gaat al stukken beter

Tja dat snap ik, maar een hond kun je helaas niet uitleggen dat het voor zijn eigen bestwil is.

Ik had eerder een kruizing sintbernard/newfoundlander, die was nog nooit bij de dierenarts geweest tot ze eens is ontsnapt, ze is letterlijk door een gat van 10 bij 35 cm heen gekropen, en gedekt is door de reu van de buren wat tevens haar broer was.
je begrijpt natuurlijk wel, dat feest ging niet door, dus dierenarts gebeld en ze kon week later terecht om het geheel te laten verwijderen.
Nou toen we naar binnen gingen 1 groot feest, iedereen was leuk en aardig, de behandelkamer in was ook nog erg grappig tot de kalmerende prik werd gegeven toen zag je haar echt kijken van, Wat flik jij mij nou?
Na de operatie heb ik haar opgehaald en slofte ze als een hoop ellende mee.
Dag later moesten we weer komen, uiteraard was ze toen weer helemaal bij en we zitten in de wachtkamer en ze ziet een assistente lopen met een mondkapje voor en ze flipte compleet, blaffen, grommen, snauwen, dus de dierenarts kijkt, en die zei al, ooh ze is ons dus nog niet vergeten.
Een jaar later moest ze komen voor inenting wij zouden verhuizen en mevrouw flipte weer compleet.
Ik denk echt als zo'n dierenarts het eenmaal heeft gedaan bij de hond dat het heel heel moeilijk is om dat er weer uit te krijgen, men zegt wel eens, een hond vergeet wat die heeft gedaan, ik geloof dat niet zo, een hond weet dondersgoed wat er om zich heen gebeurd en weet dit exact te onthouden.

We zijn dus al lang weer terug. Is vrij redelijk gegaan, hele fijne dierenarts.
Na de behandeling (we moesten even naar zijn pootje laten kijken, we dachten dat er een gras aar in zat) was hij aan het gapen en schudden, dat is geen slecht teken toch? Kan er ook naast zitten, maar ik dacht altijd dat het een soort stress afschudden was....

Ik had het met Lola heel goed opgebouwd, de dierenarts woonde een straat achter ons en we gingen er regelmatig langs voor zomaar een snoepje. Toen ze een keer iets had en onderzocht moest worden had ik een flinke zak met garnaaltjes bij me en het ging goed.

Helaas is deze da overleden en is de dichtstbijzijnde da anderhalf uur lopen en Lola is extreem panisch in een auto dus oefenen is er niet bij. Ze laat zich dus niet onderzoeken en gedraagd zich als een wild grauwend dier in nood. Ik zie daar bij ons zo snel geen oplossing voor.

Hoe los je het nu op Dobry? Aan huis laten komen?

Maar dat schudden en gapen, dat is toch juist een goed teken? Of zie ik dat verkeerd?

Schudden en gapen zijn idd kalmerende signalen. Honden geven constant kalmerende signalen, dus op zich is dat idd niet slecht. Zeker als je hond vroeger versteende van schrik lijkt mij dat geen slechte evolutie.
Wat ik nog wou toevoegen: mijn eerste hond haatte echt de DA: enorm veel schrik, weg kruipen en dan zelfs wat grommem. We kregen na een tijdje beetje onze twijfels bij capaciteiten van die DA. We zijn toen veranderd. Daarna ging ze nog niet graag, maar was toch veel beter. Dus soms gaan de hond en DA ook gewoon niet samen (wat er op neerkomt dat hij niet met honden omkan . Dan kan je best veranderen van DA