Eindelijk thuis...

Ik was helemaal alleen en hongerig toen de mensen van de dierenambulance mij oppikten en naar het asiel brachten... Ik kreeg eten, en werd gewassen en toen kwam de dokter naar me kijken. Het bleek dat ik twee ontstoken oortjes had, en ook nog een lelijke huid infectie!

Ik kreeg zalfjes en druppels in mijn oortjes, iedere dag eten, en wandelen samen met andere zielige hondenvriendjes...

Na een weekje kwamen er twee mensen, die wilde graag een niet te groot maatje, die sociaal moest zijn naar kleine mensjes en andere beestjes. Toen kwamen ze naar mij... We zijn lekker wezen wandelen, en ik was door het dolle heen! Ik rende en sprong, een beetje druk, maar lief, dat zeiden ze over me. En dat ik nog veel moest leren was niet erg.

Maar die mensen moesten weer naar huis zonder mij, want pas na 2 weken in het asiel mag je een hondje komen halen! Maar dat vrouwtje kon niet wachten, en ze vond mij zo lief... (ik haar ook hoor! ) Dus kwam ze steeds weer met mij wandelen als ze vrij was. En dan nam ze iets lekkers mee! Ze gaf mij ook een nieuwe naam, Timmy, nou dat vond ik wel wat hoor!

Toen het eindelijk zover was, de twee weken waren voorbij, moest ik weer eerst naar de dokter voor mijn oortjes en huid... En wat denk je, huid is genezen, maar één oortje is nog ziekjes... Moest ik nog een weekje blijven! Vrouwtje verdrietig, en ik ook! Maar gelukkig komt ze met me wandelen als ze vrij is! Lief hoor, want ze moet steeds 1,5 uur in de auto zitten!

Dan is het weer woensdag, spannend hoor! Het vrouwtje is er weer, maar er is iets anders... Ze heeft een halsbandje bij, en een tuigje voor in de auto! Ik mag mee!!!

Alleen die auto, nou, dat is spannend hoor! En dan mag ik er eindelijk uit! Eerst nog een rondje wandelen voor een plasje zegt het vrouwtje, maar ik hoef niet hoor, ik vind het veel te spannend!

Dan mag ik binnenkomen... Een mandje speciaal voor mij, een botje ligt erin... En ook nog een ander beest, lijkt een rare hond... Een kat, zegt het vrouwtje, maar die vind mij maar eng! En waarom? Ik ben toch lief? Ik wil alleen maar spelen, maar dat poezebeest ziet het niet zitten!

De volgende ochtend, als het vrouwtje en baasje uit bed komen en met mij gaan wandelen, voel ik het: 'ik ben eindelijk thuis!'

Nu een week later ben ik al aardig gewend hier! Zelfs dat poezebeest heeft begrepen dat ik blijf, en doet al wat liever. Ik doe hard mijn best om niet in huis te plassen, en dat lukt erg goed, al zeg ik het zelf. En het vrouwtje doet alles om mij gelukkig te maken en te leren hoe ik een nog lievere (lees, luisterende) hond moet zijn! Ik kan al zitten!!!

Wordt vervolgt!

Door Eva op 09 februari om 01:33