Castratie of niet bij reu?

Ik kan een chemische castratie ECHT aanraden!!!

Onze Rottweiler van 2,5 (bijna 3 jaar)is 7 maanden geleden chemisch gecastreerd en het zo erg positief verandert. Minder snuffelen, niet geinteresseerd in teefjes (behalve om te spelen), zoekt geen confrontaties meer op met andere rue-en en lokt het zeker ook niet meer uit. Het blijft een hond met karakter. Als er een rue komt die echt kwaad wilt doen, zal hij niet terug deinzen, maar hij zoekt het niet meer op. Ik ben er echt heel blij mee en kan het dus zeker een ander ook aanraden om het eerst op deze manier te doen. Meteen castreren is heel definitief. Wij gaan het wel doen,maar alleen omdat we weten dat het werkt. Dus voor alle baasjes met van nature dominante honden: lekker chemisch castreren. Super uitvinding!

ik heb vorige week mijn shiba inu laten castreren en sindsdien heeft die veel last van in zijn achterpoten bijten , misschien jeuken die draadjes nog een beetje wand anders zullen we terug naar de dierenarts moeten vrees ik omdat het een gedarg is dat hij voordien nooit heeft gehad en dat baart me wel wat zorgen . graag jullie menig hierover en eventueel wat raad erbij . dank u alvast

Pfoeh toch ook maar even reageren hier. Want eerlijk gezegd houdt dit onderwerp me toch wel bezig. Van pup af aan ben ik al veel met Luca bezig, positief trainen, veel belonen, etc. En Luca luisterde als pup perfect. Nu nog steeds, BINNEN. Ook is hij heel speels BINNEN. Maar buiten.. hij luistert de ene keer goed, de andere keer moet ik heel veel moeite doen om niet gefrustreerd te raken. En wandelingen los van de lijn zijn eigenlijk gewoon niet leuk: hij blijft maar snuffelen, blijft hele einden achter, loopt niet door. En dat terwijl hij tegelijk doodsbang is om mij uit het oog te verliezen, in het bos bijvoorbeeld doet hij dit veel minder. Maargoed, op vrijwel elke andere plek waar hij me van ver nog kan zien vertoont hij dit gedrag wel en blijft mijlenver achter. En tuuuurlijk heb ik al op allerlei manieren geprobeerd dit te verminderen: hem niet roepen maar gewoon doorlopen, óf juist wel roepen (met een heel enthousiast stemmetje) en positief belonen. Ook oefeningetjes of dogtricks om hem erbij te houden zet ik in, maar ook dit helpt maar tijdelijk. Kortom, het frustreerd me toch best wel allemaal. Ik word er gewoon doodmoe van! Speeltjes inzetten? Ook al geprobeerd. Is hij binnenshuis dol op zijn nijntje of een balletje, buiten doet hij er helemaal niets mee. Zelfs stukjes kipfilet, rodiworst of frikandel (normaal gezien haalt hij álles uit de kast om dat te krijgen) helpen nauwelijks.

Pfff.. en eigenlijk vind ik castratie maar niks. Op de een of andere manier vind ik het zo onnatuurlijk. Bovendien is castratie ook niet zonder risico, zeker voor de sheltie niet. Want alleen al de narcose is een risico opzich, en dan heb ik het nog niet eens over problemen die kunnen ontstaan ná een castratie maar waar de dierenarts meestal over zwijgt. (Heb er kort geleden nog een heel werkstuk over moeten maken.) Kortom.. ik zou graag willen dat iemand eens met mij meedenkt, want eerlijk gezegd heb ik dit probleem lange tijd niet willen zien. Ja, tuurlijk, ik trainde het wel, maar ik wilde er eigenlijk niet aan dat dit een hormonale oorzaak zou hebben omdat ik castratie gewoon eigenlijk maar niks vind, als het niet persé hoeft. Daarbij ben ik GT'er in opleiding en dus probeer je dat gedrag te trainen, want kom op, het moet tocch op te lossen zijn? Tsjah, tuurlijk heeft mijn trainen wel effect, maar het is allemaal maar tijdelijk. Het gedrag begint steeds opnieuw, en eigenlijk zo logisch, want die hormonen werken nu eenmaal ook continu. Kortom, ik ben eigenlijk tegen castratie als het gaat om het voorkomen van bepaald gedrag, omdat er nog heel veel te trainen is. Maar dat sommige dingen gewoon doodvermoeiend zijn en zowel frustratie opleveren bij de hond als bij de eigenaar blijkt wel weer uit mijn verhaal. Ik ben er nog niet uit hoor, wat ik doe, temeer ook omdat ik er nog niet uit ben of ik Luca wel of niet wil inzetten voor de fok. Maar los van dit alles zou ik graag reacties krijgen van mensen die hier onbevooroordeeld vanuit hun eigen arvaring of kennis hun licht over willen laten schijnen. Wel graag goed lezen, want 'schakel een GT'er in' 'Zet iets in waarvoor je hond hheel hoog gemotiveerd is': allemaal al geprobeerd.. En nogmaals, het werkt wel, maar tijdelijk.

Luca is hierin duidelijk anders dan onze andere reu,, Barley van nu 6 jaar. Die heeft dit gedrag gewoon nooit zo in deze mate gehad terwijl we er bij hem niet eens specifiek op hebben getraind. Ok, ik laat het hierbij, volgens mij hebben jullie wel genoeg info om hier iets over te kunnen zeggen.

O ja, nog ff toevoegen: natuurlijk laat ik niet direct een definitieve castratie doen, maar ook met chemische castratie ben ik voorzichtig. Dit is, zeker bij shelties, ook niet zonder risico's.

En nog ter informatie: onze andere reu, Barley, is ook een Sheltie. Zelfde ras dus, dus wat dat betreft ook een aardige vergelijking.

Nou kom maar op met jullie reacties. Wat is julie advies in bovenstaande situatie?

Up

Ik heb ook een reu van zo'n 12 maanden nu ongeveer.
Hij tilt wel zijn poot steeds hoger op en plast nu ietsje vaker als eerst, maar niet veel meer.

Ik moet zeggen dat ik helemaal geen problemen met hem heb.
Hij heeft een beetje een boos uiterlijk, maar is super vriendelijk en lief voor andere honden.
Hij wil alleen maar spelen, maar dan wel super lomp :P

Van vreemden moet hij echt niks hebben, maar zolang die niets doen is er niks aan de hand.
Als hij zo blijft, laat ik hem niet castreren, hij is goed handelbaar.

Mijn pittige teckel (teefje) daarin tegen, heb ik meer moeite mee haha :P
Ze beet vroeger al mensen, en dat is niks veranderd nu ze al een oud dametje is.

Oud topic.
Van 2009, dus vast niet meer relevant.