Voor alle mensen met een herplaatser mensen met puppy mogen ook reageren hoor

P.S.: Dat 'gouden karakter' had ik al in het asiel door, dat enthousiasme ook tegen ons kon werken, dat had ik toen nog niet door. Maar ik kan moeilijk boos worden op andere mensen dat ze haar zo lief vinden, dat vind ik namelijk zelf ook!

Ik denk niet dat je het moet vergelijken Lisanne. Een herplaatser is geen garnatie voor een duidelijk inzicht in het karakter. Voordat zo'n herplaatser in karakter naar voren komt moet er vaak eerst een hoop stress uit en gewenning/vertrouwen in. Bij de ene is het veel duidelijker en sneller duidelijk dan bij de andere. Maar het is geen vaststaand feit. Bovendien komen de puzzelstukjes vaak pas gaandeweg naar boven borrelen.

Kijk bijvoorbeeld naar de reactie van Wilma hierboven.

Petra hier boven omschrijft het heel duidelijk wat ik bedoel

Maar eigenlijk was dit topic bedoeld of je nou meer werk aan een pup hebt of een herplaatser
Want er zijn mensen die zeggen dat ze een herplaatser liever nemen omdat ze aan een pup zoveel werk hebben
Het was niet de bedoeling om onze herplaatsers af te kraken
En er nu niemand meer voor een herplaatser zou gaan
Want o wat krijg je een liefde terug van deze honden
En wat zijn ze je dankbaar
En hier doe je het toch voor

Ik heb het ooit al eens in een ander topic geschreven, het belangrijkste is dat je een klik hebt met de hond. Dat kan je niet duidelijk omschrijven of zelf motiveren, maar als die er is, ben je véél meer geneigd het goede mét het 'kwade' te nemen en er je werk van te maken. Een hond waar je niets mee hebt, kan ik me voorstellen dat het één ergernis wordt, en dan is het voor beide partijen wellicht beter om een andere oplossing te zoeken.
Ik geloof dat ik die 'klik' eerder heb met een hond die al 'puppy' af is. Maar dat is zo persoonlijk...

Het is mijn passie en geen trouwere maatjes kan ik me bedenken, maar dat het makkelijker is dan een pup ... ?


Dit is zoon mooi zinnetje hé ben ik helemaal met je eens

hahaha, ik weet toch of het een dominante hond is of niet, of het een angstige hond is of juist een heel zekere hond..

Of het een agressieve hond is of niet,..

Je weet alleen hoe hij zich bij de vorige eigenaar of in het asiel gedragen heeft, dat zegt nog niet alles over hoe hij zich bij jou thuis gedraagd toch,

stel iemand kiest een rustige hond uit, misschien is hij thuis dan ook rustig, maar misschien, was hij in het asiel apathisch of bang, of hand misschien een ziekte en ontpopt zich later tot een zeer aktieve hond.
Andersom kan ook, een hond die in het asiel bijterig, blafferig, chagerijnig is en als agressief bestempeld wordt, kan als hij eenmaal op een goede stabiele plek zit juist weer de rust zelve worden.

Dat bedoelde ik met je moet er blanco aan beginnen met het idee dat je alles kan verwachten.

Ik heb drie honden als pup opgevoed en Denzel is een asiel hond uit het buitenland. Ik vindt een herplaatser, zoals de meeste op dit topic, zeker niet makkelijker. Een pup kan je meer vormen, begeleiden naar wat je uiteidelijk voor ogen hebt. Het is ook veel werk maar anders dan bij een herplaatser. Ook al heb ik met mijn eerste pup aardig wat problemen gehad maar dat lag meer aan mij dan aan hem... Met een herplaatser weet je nooit precies wat ze hebben meegemaakt en wat voor een invloed dat op ze heeft gehad. Je kan nog wel eens voor verassingen komen te staan. Ook kan het maanden duren voordat het ware karakter naar boven komt. Dat hoeft natuurlijk niet per definitie een negatief iets te zijn.

Denzel was elf maanden toen hij bij ons kwam, had nog nooit in een huis gewoont, was overal bang voor, wilde overal achteraan jagen, stond strak van de stress en had nooit regels en grenzen gehad. Een ongeleid projectiel, erg opdringerig en druk. Het "voordeel" ten opzichte van een pup was dat hij zindelijk was en geen problemen had met alleen thuis blijven. We hebben kei hard gewerkt, zowel hij als wij, maar oh, oh wat geeft het een voldoening en een trots gevoel als ik hem vergelijk met 16 maanden geleden....... Zolang zijn we nu bezig en we zijn er nog niet. Maar wat een vertrouwen krijg je ervoor terug.

Hou er rekening mee dat een herplaatser een rugzak kan hebben die misschien nooit meer helemaal weg gaat en waar je steeds weer op bedacht moet zijn. Voor een herplaatser moet je stevig in je schoenen staan en het niet onderschatten. Dus makkelijker dan een
pup, zeker niet maar ik zou het zo weer doen.......

Ik vind een pup makkelijker dan een herplaatser.
In een pup moet je minstens evenveel tijd steken dan een herplaatser.
Romi kende ook helemaal niets, ik heb haar nu 3 maanden en op die tijd heeft ze al zeer veel bijgeleerd
Natuurlijk ben ik dikwijls wel zeer intensief met haar bezig. Ook enkele gewoontes van bij de vorige eigenaar lijk ik er niet uit te krijgen.
Ze is zoooo gefocused op eten! naar haar bench sturen wanneer we eten helpt niet. Ze doet echt alles voor eten!
Best wel normaal, ze ging haar eten op straat zoeken

Wij hebben hier altijd herplaatsers gehad, sommige waren een eitje, maar van andere heb ik letterlijke nachtmerries gehad.

De makkerlijkste is Silver, hij is, ondanks dat wij al zijn 6e huisje zijn, ontzettend lief voor alles en iedereen. Na een paar curcussen luisterd hij nu prima naar mij. Alleen aan het weglopen moet nog worden gewerkt. Hij is nu een jaar en 7 maanden bij ons.

De moeilijkste was Spike, een mechelse herder x duitse dog. Hij kwam uit het asiel en was waarschijnlijk gebruikt voor pakwerk maar was daar niet goed genoeg voor dus hebben ze hem weg gedaan.
Dit pakte voor ons uit naar een grote, reuze sterke hond, die voor eigen mensen ontzettend lief was maar bij vreemden echt in de kleren hing. Ook wanneer hij gestresst werd en teveel prikkels kreeg hing hij ook in mijn kleren, die ik uit moest trekken om te zorgen dat ik niet zou stikken. Hij liet dit niet meer los, ook niet met iets lekkers en uiteindelijk eindigde mijn kleding stuk in stukken. Zo heb ik heel wat nieuwe kleren moet kopen. Ik heb vele momenten gezegd, dit gaat niet langer we brengen hem terug naar het asiel. Gewoon omdat ik bang werd van mijn eigen hond. Maar mijn ouders hebben doorgezet en met lang lang en lang trainen samen met een prive gedragstherapeut, (ménn wat was dat duur) raakte Spike langzaam op het goede pad. Hij liet dingen die hij gepakt had, zoals stokken, paraplu's, kussens en andere dingen makkelijker los inruil voor een stukje kaas. En ook mijn kleren bleven steeds meer heel. Ik begon weer vertrouwen in hem te krijgen. En toen overleed hij. Dat was wel ontzettend zielig. Maar ik ben zo ontzettend trots op hem.

Maar alle andere honden hebben daar tussen in gezeten. Zolang je je er tijd, moeite (geld) in wil steken zijn herplaatsers net zo makkelijk als een pup. Maar tenslotte, niet alle puppen zijn even makkelijk of even moeilijk. Het is maar net hoe je als persoon ermee om wilt gaan.

Onze herplaatser was druk, sprong tegen alles en iedereen aan, piepte en jankte als ik alleen al naar de wc ging, trok enorm aan de riem en vertoont (nog steeds helaas) rijgedrag.
We zijn nu een half jaar verder en een hoop dingen zijn weg of minder geworden.

Maar hij was ook zo zindelijk als wat, netjes op alle spullen, klom niet op de bank, blaft nauwelijks en blijft rustig alleen als we weg zijn.

Ik denk dat je soms meer werk hebt dan met een pup, maar het zal per hond verschillen.
Ligt ook aan de reden van herplaatsing.

Wat ik erg jammer vind ik dat wij geen puppytijd met foto's en schattige dingen hebben, en ook dat ik nooit aan iemand kon vragen wat er gebeurd is, aangezien onze hond op straat is gevonden.

Onze hond is nog niet stabiel, maar als hij zover is willen we graag een 2e, een kleinere hond erbij. En ik neig nu, ondanks al het werk, meer naar een nieuwe herplaatser dan naar een pup.

Mila is ondertussen ruim 2 maanden bij ons, en is 3 jaar oud.
Waarschijnlijk is ze een fokteefje geweest bij een broodfokker, te zien aan haar tepeltjes.

In het asiel vertelde ze ons dat ze angstig was, onzindelijk, kon slopen en niet alleen thuis kon blijven.
Toen zij een maand in het asiel zat is ze geadopteerd geweest door een gezin met 4 kinderen. Helaas (of gelukkig?) heeft ze daar maar 1 dag mogen blijven, omdat ze gromde naar de kinderen en 'het hele huis had gesloopt'.
Niet zo'n goede ervaring voor Mila dus, want het grommen naar de kinderen is een uiting van angst geweest. Te druk benaderd, te veel van haar verwacht, verkeerde bewegingen gemaakt etc. Ik kan veel redenen opnoemen waarom dit heeft kunnen gebeuren.

Toen ik haar vanuit het asiel mee naar huis nam ging ik er vanuit dat ik een puppy van 3 jaar met 'rugzak' meenam.
Mijn gedachte: Ze kan niets, ze kent niets, alles is eng en nieuw. Vanuit haar 'veilige en vertrouwde holletje' gaat ze de grote boze wereld in.

Hier thuis aangekomen heb ik haar nog zindelijkheidstraining moeten geven. Gelukkig ging dat snel. Ook het alleen zijn hebben we rustig opgebouwd, dat gaat nu erg goed en ze heeft nooit iets van waarde gesloopt. Alleen dingen die er erg interessant uitzagen en ze wel eens wilde bekijken, zoals een paasstukje met zo'n nestje erin. Tja, dat is natuurlijk erg leuk om kapot te maken en uit elkaar te trekken! Gelukkig niet zo erg
Wat dat betreft is Mila absoluut geen 'moeilijke herplaatser' en ik denk zelfs dat het met Mila makkelijker is dan wanneer ik een pup had moeten opvoeden.

Er zijn een heleboel dingen waar ik aan gewerkt heb met haar, en ook dingen waar ze het nu nog steeds moeilijk mee heeft. Toch is alles 100x meegevallen, mede door mijn verwachtingen. Namelijk geen!
Haar angst is echter wel een 'probleem', maar ook dat gaat steeds beter! Al is ze nog zo kort bij ons, ze heeft al zoveel angsten overwonnen en nieuwe dingen durven ondernemen. Ze is al zoveel zekerder geworden!
Het gaat ontzettend goed met haar en als ik zie hoeveel voldoening dit mij geeft, om een hond die zo bang is voor de hele wereld toch nog een vrolijk en fijn bestaan te geven, dan zou ik het zo weer doen!

Mila is mijn eerste hond, dus ik heb nooit een pup gehad. Vergelijken wat het makkelijkst is kan ik dus niet.
Maar ik denk ook, net als vele anderen, dat het ligt aan hoe de hond, de baas, de 'rugzak' en de omgeving in elkaar steekt.

Met veel tijd, energie en liefde krijg je veel van een hond gedaan, en je krijgt er zo ontzettend veel voor terug!
Mila is mijn grote trots, en echt mijn rots in de branding. Mijn lieve kleine meisje, waar ik zo ontzettend verliefd op ben! Wat ik met haar allemaal bereikt heb in zo'n korte tijd is onvoorstelbaar. Dit had ik nooit willen missen!

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat zij op mijn pad is gekomen!

ASTRAEen keer een pup van drie maanden gehad. Een herplaatser. Nooit problemen gehad, was heel makkelijk. Was wel goed opgevoed en gesocialiseerd. Ik wist ook waar hij vandaan kwam.
Is ruim 18 jaar geworden.

PONGO
Twee jaar later een hond van nog geen jaar letterlijk in mijn handen geduwd...ajb..... bij jouw heeft hij het beter. Gemakkelijk hondje...werd niets mee gedaan, drie keer een rondje per dag van 20 min.
Moest door sloop gedrag weg. Heb het gezien toen ik bij de mensen thuis kwam om paspoort op te halen. Hij had bijna de hele onderste trap weg gekauwt. Pakte alles..mobieltjes, schoenen enz.
Het enige wat hij bij mij heeft gesloopt is het kattenbakschepje voor de kattendrollen weg te halen uit de bak.
Heerlijk ondeugend beest, was wel heel actief, zwemmen, naast de fiets lopen enz. Hij vond het heerlijk!. Kon met iedere andere hond, mens en kids. Overleden aan kanker op 8 jarige leeftijd.

ASTOR
In deze tijd een tweede hond erbij gehaald. Hij was ruim drie jaar. Moest weg van de bewindsvoeder. Had een goede start gehad, vermoed ik. Daarna vreselijk verwaarloost.
Samen met Pongo dikke maatjes. Ook lopen naast de fiets..ja ik fietste met twee honden tegelijk.
Heerlijke hond...kon met iedere hond en mens. Ook met kids.
Overleden op ruim 13 jarige leeftijd.

SHIVA
De eerste buitenlander, ze kwam uit Spanje. Van een foto meteen verliefd op haar en geadopteerd. Mijn eerste ervaring met een Buitenlandertje. Pittige dame met een beetje lading in haar rugzakje. Heeft na enige tijd besloten dat zij maar de leiding moest nemen voor de roedel, die inmiddels met drie honden was ontstaan. . Dit werd zonder conflicten door de reuen geaccepteerd. Ook zij is een heerlijke hond. Sociaal naar andere honden kan goed met mensen en kids omgaan. Heeft wel de neiging tot 'nippen' hoort bij haar ras. In het begin best wel hard, maar dat heeft ze nu prima onder controle...ik ook trouwens.

CLOE
Pongo was overleden, dus er was een plekje vrij, verliefd op de foto van Cloe uit Spanje.
Toen ik Cloe ging ophalen ben ik me wezenloos geschrokken. De mensen van de Stichting trouwens ook.....was heel wat gewend ....maar dit! Ik had nog nooit van mijn leven zo'n angstige hond gezien. De blik van haar zal ik nooit meer vergeten. Ik wist ook niet hoe ik contact moest maken..we wisten het allemaal niet op dat moment. Ik op de grond gaan zitten ver van haar vandaan...en na een hele lange tijd, kroop ze letterlijk en figuurlijk naar mij toe. Keek haar niet aan...en voelde een aandachts pootje op mijn been.
Heel voorzichtig haar pootje aangeraakt. Na weer een hele lange tijd lag ze naast me.
We hebben haar in de auto getild, ze wilde absoluut niet lopen, en naar huis gereden.
Nu na drie jaar maakt ze voorzichtig contact met mensen, op haar manier..en dat mag!
Wat heb ik gehuild, de Stichting uitgefoetert, dat ze zo'n bange hond hier naar toe hebben gehaald. Oh....wat was ik boos, wat vond ik mezelf gemeen.
Nooit meer op dezer manier zal ik een hond adopteren. Eerst kijken voor de klik. Persoonlijk contact is erg belangrijk voor mij voor ik definitief een beslissing neem.

Later kwamen Mickey, inmiddels door ouderdom en Chussing overleden.
Tobias, door een verkeerde plaatsing. Bij mij in de opvang gekomen en gebleven.


Ze hebben allemaal een lading in hun rugzak. Door vertrouwen, liefde, rust en regelmaat en goede verzorging, kom je een heel eind.
Toch zal je altijd allert moeten blijven. Ze laten ieder hun eigen gedrag zien, daar zal je altijd rekening mee moeten houden, zeker gedrag door trauma/rugzak lading.
Basis regels zijn een handvat...verder is je eigen gevoel en creatieviteit heel belangrijk.

Ik heb heel veel bewondering voor mijn kanjers, hoe ze zijn geworden, ieder op hun eigen manier.

Ik weet niet wat gemakkelijker is.

3 herplaatsers, een pup en nu daarbij een herplaats pupje.

Met mijn oudere herplaatsers heb ik het niet getroffen. Gebaseerd op mijn ervaringen zeg ik dus dat ik herplaatsers moeilijker vind. Maar wat is moeilijk? Het leven van een dier dusdanig veranderen en zodat hij of zij kan genieten, lol hebben en zichzelf kan zijn zie ik niet als een last, vind het eerder een eer dat ik zoiets mag begeleiden en meemaken.

Helaas was één van de drie een echte misfok, kan niet anders zeggen. De dierenarts vergeleek haar met iemand die het syndroom van down heeft. Haar lichaam klopte van geen kant, een enorm lijf met een klein hoofd en ook haar gedrag viel niet te verklaren. We hebben het daar wel heel zwaar mee gehad maar toch mocht ze blijven en hebben we van haar genoten op haar manier. Uiteindelijk is ons meisje op 1,5 jarige leeftijd in haar slaap overleden.

Dit zijn wel dingen waar je rekening mee moet houden vind ik. Soms (in mijn gevallen allemaal) neem je bewust andermans ellende in huis. Zo zie ik ze niet maar zo zijn ze wel voor de vorige eigenaren.

Door mijn eigen ervaringen met oudere herplaatsers ben ik wel wat voorzichtiger. Ik zal het nooit zomaar iemand aanraden, zeker als ze een bepaald verwachtingspatroon hebben. Natuurlijk is niet iedere hond zo "moeilijk" maar je kan het wel treffen en dan moet je toch echt achter je keuze staan.

Al wil ik niet suggereren dat een pup zo makkelijk is want Flex heb ik ook wat mee te stellen gehad. Maar wie weet heb ik ook in hem geen makkelijke gevonden. Ik trek ze aan denk ik haha

ik vind beide zo veel werk niet, maar dat is meer omdat ik naar opvoeding toe, enorm laks ben.
Ik zal zelf wel altijd pups nemen, eenmaal een herplaatser genomen (was 15 maanden oud), maar ik mis toch net dat 'iets' dat ik met een pup kan opbouwen.

Mijn vriend staat op lijst voor als er een ierse wolfshond ter adoptie komt, dus als er ooit één te adopteren komt, zal die er wel bijkomen. Maar dat is zijn keuze en zal dus ook zijn hond zijn

Ik heb een herplaatser, maar niet uit het asiel dan. In het asiel zaten te veel honden die niet in het gezin pasten of idd te moeilijk gedrag hadden (voor ons, omdat ik een eerste hond kreeg). Juultje was goed opgevoed gelukkig bij haar vorige baasje. We zijn eerst langs geweest om te kijken hoe ze daar is, we zagen dat ze erg leuk was, goed met kinderen was, etc. etc. De vrouw gaf ook veel informatie over het gedrag van Juul zelf.

Eerste paar weken was het allemaal eng voor Juultje en week ze geen seconde van mijn zijde af. Eerste keer alleen thuis was een drama, ze piepte alles bij elkaar. Gelukkig nam dit steeds meer af. Naar mate ze langer bij ons was, voelde ze zich ook steeds meer thuis. Ze begon ook ineens na maanden streken uit te halen en ze begon ineens te blaffen!

Af met al, veel werk hadden we eigenlijk niet aan Juultje. Ja, ze was wat onzeker in het begin, maar het had wat tijd nodig. Het was dan ook flink zoeken voordat we 'ons' hondje hadden gevonden hoor, ik ben echt een half jaar bezig geweest, elke dag meer kijken op elke site van een asiel, heel MP af gaan, maar elke keer stond er niets tussen.

Na jaren herplaatsers in huis hebben gehad namen we een pup in huis.
Een wereld van verschil, de pup is helemaal blanco en kun je gelijk naar je hand zetten.
Heeft nog geen slechte gewoontes aangeleerd die je moet ombuigen en opnieuw aanleren.
Ik vind een pup persoonlijk makkelijker op te voeden als een herplaatser.
En toch blijven we ook herplaatsers in ons gezin opnemen.
Alleen hebben we onze eis bij gesteld en moet de eventuele herplaatser ouder dan 6 jaar zijn.
Dit heeft meer te maken met onze eigen leeftijd.

Ik heb heeeeeel veel geluk gehad met mijn herplaatser Lotje! Het is werkelijk een schat van een hond en ze heeft zich direct vanaf dag 1 goed aangepast aan ons. Eigenlijk kan ik niet zeggen dat ze aan ons of Morris heeft moeten wennen, wel aan ons kleine meisje. Kleine kinderen was ze niet gewend, maar ook dat gaat nu goed. Wel hebben wij bij ons kleine meisje heel duidelijk gezegd wat de regels zijn in de omgang met de honden. Daar zijn wij beide ook best streng in, maar dat is dan ook voor haar eigen veiligheid! Morris kan heel veel van haar hebben, maar Lotje kan nog wel eens een beetje bang zijn en daar moet ze dan toch rekening mee houden! Ze heeft volgens mij bij haar vorige baasje wel het één en ander meegemaakt. Ze kan soms ineens achter de bank duiken. BV als we een vliegenmepper pakken of als ik mijn riem van mijn middel doe of als ik BV een keer boos wordt op ons kleine meisje! Angsten op straat heeft ze inmiddels al redelijk overwonnen. In het begin probeerde ze telkens te vluchten als er BV een tractor, aanhangwagen of vrachtwagen over de straat kwam en nu loopt ze al rustig door! Maar met haar hebben we echt niet veel werk gehad....Ze heeft gewoon een super karaktertje en moest gewoon bij ons terecht komen! Bij ons is ze op haar plaats...Ze hoort gewoon bij Morris.
Tja en Morris heb ik als pup gekregen. Ik weet dat ik in die tijd heb geroepen...."nooit geen pup meer!" Hij was gewoon een echte middelvingerpup/puber, maar nu bijna 4 jaar verder is het een grote sul! Vooral nu we Lotje erbij hebben! Lotje is meer een "spring in het veld" en Morris is nu heel rustig! Hij heeft toch heeeeeeel veel van Flos geleerd/overgenomen! Je kan dus geluk hebben met een herplaatser, maar ook veel pech. Datzelfde geldt voor een pup! Bij Morris heb ik toch echt heeeeeeel veel geduld moeten hebben!

Ik kreeg mijn meisje toen ze 3 was (nu is ze bijna 7 ) Ik heb eerlijk te zijn een herplaatser genomen omdat een puppy meer tijd kost. Ik moet eerlijk het is me heel erg meegevallen met een herplaatser dat ouder is. Ligt natuurlijk aan de hond en ras en wat hij allemaal heeft meegemaakt.

Het enige is wel als je een pup hebt kun je hem maken zoals je wil(begrijp me niet verkeerd) bedoel mee in zin van opvoeding commando`s gaat makkelijker.

Toen ik Shay kreeg was ik haar zoveelste baasje. Ik dacht dat gaat lang duren voordat ze me gaat vertrouwen. het heeft ongeveer half jaar geduurd voordat ze me durfde te vertrouwen. Maar je weet nooit zeker wat een hond heeft meeggemaakt. Ook al lijken de vorige baasjes heel betrouwbaar. Ze huilde heel erg als we weggingen en was heel erg aanhankelijk. maar na half jaar werd het steeds beter..En nu huilt ze ook als we weg zijn, alleen zijn we voor 2 weken achtergekomen toen we naar de DA waren geweest dat ze enorme beschadiging aan haar ogen heeft waardoor haar zicht veel minder aan het worden is. En ze zei dat het daar ook aan kan liggenomdat ze langzaam blind wordt

Maar eerlijk is eerlijk..ik zou zo weer een herplaatser nemen

Mijn ervaring;

Ik denk dat het (her)opvoeden van een pup en een herplaatser, net zoveel tijd kost.
Alleen is het bij een pup vaak een wat kortere periode waarin je zeer intensief met de pup bezig bent.
Bij een herplaatster is de heropvoed periode vaak een stuk langer maar qua dagelijkse uren, vaak minder intensief.
uitzonderingen natuurlijk daar gelaten. Pups leren dingen vaak net wat sneller en hebben nog geen 'slechte gewoontes' of ander verkeerd aangeleerd gedrag. Pups hebben op een dag wel een intensievere begeleiding nodig. Herplaatser hebben wel vaak al wat ingesleten gewoontes en gedrag, dit heeft vaak wat langer de tijd nodig om om te buigen.

Zelf hebben wij wel bewust voor een herplaatser gekozen.
Wij hadden namelijk niet de mogelijkheid om voor het alleen zijn opbouwen en de zindelijk, een lange periode vrij te nemen.
Wij zochten een hond die dit al redelijk kon en hebben dit binnen een week goed op gebouwd.
Daarnaast hebben wij onze hond nu 1,5 jaar en zijn nog dagelijks bezig met het trainen en het ombuigen van gedrag.
Dus in ons geval; niet iedere dag zo intensief bezig geweest als wat een pup in de eerste periode vraagt, wel al een lange tijd aan het trainen.

In verhouding zal ik, in mijn beleving, qua tijd dus niet veel schelen!

Matchy kwam als herplaatser via HP als 5 1/2 maand oude pup bij ons.
En haar op te voeden kostte zeker net zoveel tijd als een pup van 8 weken in huis krijgen.
Door liefde, geduld, vertrouwen en duidelijkheid zijn we zover gekomen als we nu zijn.
Ze is een heerlijke meid geworden waar ik dagelijks van geniet.
Mensen moeten zeker niet denken dat een herplaatser makkelijker is dan een pup.
Het hangt van allerlei factoren en de hond zelf af hoe het verder zal gaan...

ik heb beiden mogen ervaren, onze eerste hond kregen we als pup van 9 weken ...
hebben we zelf opgevoed, zindelijk gemaakt etc, best een hoop werk. ze uit is gegegroeid tot een evenwichtige hond van nu al bijna 17 jaar!

mijn eerste echt eigen hondje is een herplaatser, en ik moet eerlijk bekennen dat er net zo veel werk aan zit. buiten het feit om dat Dusty al wel zindelijk was, heb ik verder hem echt alles moeten aanleren en dusty was al 8 maanden toen ik hem in huis kreeg. ongesocialiseert, kende geen enkele basiscomando, en had een flink aantal aan zelf aangeleerde gedragsproblemen deze varieerde in de mate van klein tot groot. iets waar we nog steeds dagelijks aan werken.
Maar moet ook heel eerlijk er bij zeggen dat ik niet trotser kan voelen als we weer een brug overwonnen hebben. En elke keer zie ik meer en meer een hart van goud onder alle stress, angst en problemen vandaan komen dat maakt dat ik de volgende keer zo weer voor een herplaatser zou gaan!

mooie verhalen zijn dit allemaal
En wat ik het mooieste vind dat we er allemaal voor zijn gegaan

Jeetje astrid wat een mooi verhaal
Toppie meis dat je er zo voor bent gegaan

Voor we Yoran en Rixt kregen hebben we een golden retriever pup gehad met de naam Tim. Deze hebben we opgevoed zoals wij dachten dat het hoorde. De honden die we nu hebben waren al wat ouder toen we ze kregen. Het is een groot verschil maar ik heb absoluut geen spijt dat ze in huis heb genomen. Yoran is een ras flatcoated die in het verleden niet op de tuin mocht, we zijn bijna een jaar bezig geweest en nu krijg je hem niet meer binnen, hij is ook niet meer zo afhankelijk van ons en ligt regelmatig even lekker alleen voor de achterdeur. Rixt komt van een boerenbedrijf maar omdat ze steeds wegliep werd ze op gesloten in een schuur. Bij ons liggen ze lekker onder de tafel, ze was heel erg bang voor tractors en scooters, dat is ze helemaal kwijt. We zijn nu een een mooie tijd verder en ik moet bekennen dat ik en de honden nog steeds van alles leren.