De emotionele weerslag na verlies van een bijzonder trouwe, aanvoelende vriend

Lieve allemaal,
De laatste tijd zit ik hier veel op het hondenforum, omdat ik zoals ik al eerder zei, hier veel steun vind, zonder clichés, zonder meligheid.
Mijn Wodan was trouw; loyaal en lief, en had met mij een bijzonder diepgaande relatie.
Waar ik na zijn heengaan het meeste meezit, is dat hij zich niet heeft mogen herpakken, omdat de da van zijn beschermings/overlevingsdrang geschrokken was(knapte na aanleggen afbinding poot, omdat mijn dochter ervan schrok), zodat hij hem maar snel via een prik in z'n bil onder narcose heeft gebracht; ik zit hier nu verschrikkelijk mee in m'n maag.
Dit heengaan was hem onwaardig, maar dat kan ik nooit meer overdoen.
Dat wij hier heerlijk hebben samengeleefd, zonder een vorm van agressie- kippen liepen zelfs vrij rond in de tuin bij hem- is voor mij een vaststaand feit en kan niemand afpakken, maar dat ik op dat moment niet even voor hem ben opgekomen, om hem terug te laten zijn wie hij was-ook al had hij veel pijn-maakt mij ontzettend verdrietig (was zelf te zwak). Ik voel me in zijn laatste moment tekortschieten en zit met schuldgevoelens, dat ik -weeral- niet even de hele wereld een halt heb toegeroepen.
Ik kan er 's nachts niet van slapen en heel mijn wereld staat op z'n kop. aan alles begin ik te twijfelen, hoop dat ik iets meer van zijn intelligentie mag overnemen, dat zou me gelukkig maken...

Misschien is dit niet iets voor jou maar is het wat om contact op te nemen met een dierenparagnost.
Er zijn mensen die contact kunnen maken met jouw hond en dan krijg je vast en zeker te horen dat hij jou dit niet kwalijk neemt.

Maar goed, ik weet natuurlijk niet of je hierin gelooft.

Heb me dat met momenten ook al afgevraagd, maar dan denk ik dat zo'n paragnost toch maar iets zegt om mij te troosten, ben bang dat ik het nooit echt zal weten, hoop dat hij me ooit vergeeft...

Je kunt het je ook blijven afvragen! Vooraf niet te veel info geven en kijken wat zo'n persoon dan te zeggen heeft

Ik ben het met Martina eens en is ook gelijk waar ik aan dacht toen ik jouw eerste bericht las. Probeer het eens. Er zijn echt een heleboel dingen die een dierentolk niet kan weten van jou en jouw hond. Ik weet bijna zeker dat het je zal helpen. http://ceciliavanderdrift.nl/node/43

Ik denk dat je moet proberen zijn afscheid niet te veel te vermenselijken.
Begrijpelijk heb je veel verdriet en vraag je je af of het niet anders kon.
Maar dat zal altijd zo zijn.

Heb hier al veel topics gelezen over mensen met twijfels nadat ze hun hond hebben laten inslapen.
Of ze denken dat het te vroeg was, of ze kunnen de blik in hun ogen niet vergeten en vaak ook de manier waarop.
Twee spuitjes, of een baxter waar men niet op voorbereid was.
Het waardigste dat je hem hebt kunnen geven is een heengaan op een moment dat het voor hem niet meer ging.

Geloof mij, menig mensen zouden willen tekenen voor zo'n dood. Zonder pijn en omringd door mensen die je graag zien.

Je hebt op voorhand een beeld voor ogen en als dat dan iets afwijkt zorgt dat voor een vervelend gevoel. Maar als baasje heb je waarschijnlijk de juiste besissing genomen. Je bent WEL voor hem opgekomen.

Denk aan hem terug zonder wrang gevoel en enkel dat laatste moment. Er zijn vast wel veel leukere momenten geweest.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het moment van inslapen niet was zoals je had gehoopt of had verwacht.
Dit vind ik ook heel erg voor je, want ik snap echt dat je hier mee ontzettend in je maag zit, je gaat afvragen hoe Wodan zich op dat moment voelde, of hij het je kwalijk neemt, en dat soort vragen.

Echter, vraag jezelf af of je hier iets mee op schiet, je krijgt Wodan er niet mee terug, het enige wat je dan doet is jezelf nog meer pijn aan doen, waar niemand wat aan heeft.
Wat win je er mee? De tijd kunnen we niet meer terug draaien, helaas, was dat maar zo..
(Dit bedoel ik niet hard of boos, wellicht komt het zo in de woorden over, maar zo bedoel ik het zeker niet)

Ik heb ook een paar dagen met bepaalde vragen gezeten, ik was er namelijk niet bij toen mijn Bijou ineens overleed.
Heeft ze er wat van gemerkt? Nee, als het goed is niet. Maar dat maakt het niet minder erg.
Wat mij nu helpt is om niet in te gaan op dit soort vragen als deze bij je naar boven borrelen, je gaat namelijk nooit antwoord krijgen op deze vragen, en wint er ook niets mee..

Ik geloof absoluut dat Wodan nog bij jullie is, net als dat Bijou nog bij mij is. En nee, ik voel haar niet, het is hier akelig leeg en stil, maar ik weet zeker dat ze mee kijkt, op de een of andere manier.
Ik ben dankbaar voor de 2 jaar die ik met haar heb mogen hebben, dankbaar dat zij in mijn leven is gekomen.
En dat is een positievere gedachte, dan jezelf verwijten maken of schuldig voelen.

Lieve Saskia, geef jezelf de tijd om te rouwen, dat gaat een hele tijd duren, maar probeer de negatieve gedachten uit je hoofd te krijgen..Misschien helpt het om met de dierenarts in gesprek te gaan, dat heb ik ook gedaan na het plotselinge overlijden van Bijou, en mij heeft dat toch een hoop vragen beantwoord.

Heel veel sterkte gewenst.

Als ik dit lees kan ik mij voorstellen dat je er veel verdriet van hebt.
Wij hebben altijd op een waardige manier afscheid van ze kunen nemen.Maar het verdriet is even goed groot.
Okk ik vroeg mij toch weleens af is het wel goed zo.Maar dat heben we allemaal.Je doet voor de hond wat het beste is.
Sterkte en denk aan de mooie tijd die jullie hebben gehad.

Nika je hebt groot gelijk dat we niet teveel mogen 'vermenselijken', en ik weet dat ik daarvoor moet oppassen. Er is de laatste jaren zoveel in mijn leven gebeurd, en hij was altijd daar voor mij.
Ik heb gewoon last met het feit dat een hond zo diep komt in je gevoelens, dat je daar ook ooit eens iets goeds en daadkrachtigs voor wil terugdoen. Ik ben een 'piekeraar' en zit met veel dingen in, mooie eigenschap volgens sommigen, zwaar voor jezelf.(wat doe je eraan)
toch erg bedankt,dat je zegt dat ik wel voor hem ben opgekomen.

veel sterkte

men blijft altijd met vragen achter,ik had dit ook,deed ik het wel goed of deed ik het niet te vroeg of te laat
als we de vreselijke beslissing nemen dan is het uit liefde voor ze omdat we niet willen dat ze pijn hebben

Toen onze eerste hond overleed zou de DA de volgende dag komen,we hebben gewaakt maar toch op de bank inslaap gevallen,toen we wakker schoten was hij dood ,alleen......
Onze tweede hond kreeg een hersenbloeding,ik was er niet bij toen hij is ingeslapen bij de DA. Als mijn man snel zou komen kon het die avond nog.Ik had een zware operatie achter de rug kon onmogelijk mee.Onze dochter was gelukkig snel hier om mijn man te helpen.Met een telefoontje heeft mijn man gevraagd wat hij moest doen. Volgen de arts konden we het nog een nachtje aan zien.Ik heb gezegd niet doen,de hond was 15 jaar, doof en kon slecht lopen ,echt op.Dat vind ik nog steeds een goede beslissing. De hond is nog thuis gekomen gelukkig ook voor Raïsa zij kon snuffelen en begreep wat er aan de hand was
Als je hond 15 is geworden dan heeft hij een goed leven gehad en verdien je als baas een schouder klopje. Jij en ik hadden het graag anders gedaan ,maar het is zo gelopen ,pijnig je zelf niet te veel dat heeft geen zin . Als onze honden wisten dat we heel verdrietig zouden zijn hebben ze ook geen rust ,ze begrijpen meer dan wij denken.

Het grote probleem is dat zijn verlies bij mij heel wat gevoelens en vragen in gang heeft gezet. Hij was trouw en verdedigde mij letterlijk op moeilijke momenten. Ben hem precies verschuldigd om daar nu eens mee komaf te maken, en ja dat kan grote veranderingen in mijn leven teweegbrengen. Dat wij een gelukkig en rijk leven hebben gehad staat buiten kijf, en zou ik zo weer over willen doen. Daar ben ik enkel blij om dat ik zo'n hond heb mogen kennen, ook al moet ik hem nu missen.
Saskia

Saskia,
Ik denk dat meerdere mensen met deze gedachten rond lopen.. Wat is de juiste beslissing? Mijn hond Mac was heel ziek en het is heel snel gegaan.. Op een moment moet je toch een beslissing nemen.. Ja is dit de juiste niemand kan het weten.. Ik ken dit gevoel.. Als ik nou? of als ik dit? had kunnen doen.... Ik denk hier ook vaak aan.. Mijn hond maakte geen rode bloedlichaampjes meer aan en kon hierdoor dus gaan stikken volgens de DA..wil je dat nee!!! Maar nu denk ik wel eens na twee specialisten had ik nog meer kunnen doen.. volgens de DA niet maar het blijft toch altijd in je hoofd spoken omdat hij nog zo jong en mooi was.. en een brok energie wat ineens van je wordt afgenomen..

Lieve Saskia,gecondoleerd met het overlijden van je maatje.
Hou die gedachte aan dat rijke en gelukkige leven wat je met Wodan hebt gehad,vast.
Ik denk dat Wodan niet zou willen dat jij je schuldig voelt.Ik denk eerder dat hij wil,dat
jij een gelukkig nieuw leven voor jezelf moet gaan opbouwen.
Als je het heel erg leeg vind zonder Wodan,kom jij wel weer een hond die ,,goed",voor je is,tegen op je levenspad.Ik wens je heel veel sterkte,en kop op,geef de moed niet op!
Zorg goed voor jezelf door o.a goed de tijd te nemen om dit te verwerken.Maar ik heb het gevoel dat er veeel meer speelt.Succes vrouwe!

zo'n emotionele schok wil nog weleens andere "slapende" emotie's wakker maken, dat is denk ik ook gezond, emotie's moeten er nu eenmaal uit, het overlijden van een hond kan een enorme trigger zijn omdat je dan soms wel jezelf verdriet toe staat, en dan wil er wel eens wat 'mee" komen.

je hebt de hond naar eer en geweten in laten slapen, met de warmste bedoelingen omdat het zijn tijd was, dan loopt het wat anders dan gehoopt door iedereen....... dat is niet meer te veranderen, maar de hond was thuis, tussen zijn geliefde mensen, zou hij het tegen je gebruiken als hij er nog zou zijn? denk van niet, als ik zo lees hoe hij was.

het verdriet daar moet je doorheen, maar probeer het op zichzelf niet te dramatiseren, zo'n leeftijd voor zo'n hond is geweldig, en je bent bevoorrecht geweest deze hond zo in je leven te hebben gehad, zo kan je het ook zien.

de scherpste pijn slijt normaal gesproken, een nieuwe vriend kan heel goed daarbij helpen soms, op het moment dat je zo'n hondenvriend in je leven laat, weet je ook dat hij ooit vertrekken moet, zo is het nu eenmaal helaas.

SASKIA......jouw Wodan heeft daar niets van gemerkt, je was bij hem, dat heeft Wodan gevoeld en ook zeker gezien, hoe de narcose is toegediend, echt Saskia dat maakt niets uit, Wodan heeft niet geleden.
Het heeft altijd zo,n grote inpact een vriend, kameraad, je allesie, te moeten laten inslapen, verliezen voor altijd, je blijft met vraagtekens achter.

probeer het een plekje te geven Saskia. dat is moeilijk en niet makkelijk, maar uiteindelijk zal de hele felle pijn slijten, en denk je aan de dierbare herinneringen van Wodan.

Als er hierna .iets. is Saskia, kom je jouw Wodan zeker tegen.

voor nu> verdrietig mag je zijn, maar probeer dapper te zijn voor Wodan, die wil dit niet dat jij je zo verdrietig blijft voelen.

@gorby2009 -helemaal raak wat je zegt