Ervaringen dierenasiel (honden)

Ben erg benieuwd hoe jullie het adopteren van jullie asielhond hebben ervaren, of je nog goed contact hebt met het asiel, en of je tevreden was met het asiel.

Ik ben zeer tevreden over mijn hond!

Het asiel waar hij vandaan komt was heel netjes, de mensen waren er vriendelijk en de honden zagen er goed verzorgd uit. Ik heb nu geen contact meer met ze, maar Raja heeft er ook niet heel lang gezeten.

Als ik een hond erbij zou nemen zou ik zeker ook daar gaan kijken.

Het asiel waar ik zelf vrijwilliger ben geweest, ben ik minder over te spreken. Op zich werden de honden best netjes verzorgd, maar het gebouw was oud en had z'n gebreken.
Ook waren de vaste krachten (de mensen die ervoor betaald kregen) stuk voor stuk kattenmensen, wat het voor de honden niet echt beter maakte. Hierdoor werden honden ook vrij snel bestempeld als agressief of onplaatsbaar. Ook werden adviezen van deskundigen niet altijd even goed nageleefd.

Naar mijn ervaring zijn er grote verschillen tussen de verschillende asielen. Mijn tip voor mensen die een asielhond overwegen is, praat met de vrijwilligers. Meestal weten die zeer veel te vertellen over de hond en die zijn zo betrokken dat ze graag het beste willen voor de hond.

Het was mij ook heel erg opgevallen dat het een wereld van verschil is, vanuit welk asiel je een hond haalt!

Wij hadden thuis alleen maar asielhonden en eentje moest naar het asiel maar die hebben we voor die tijd kunnen ophalen bij de eigenaar.
Het is ons altijd goed bevallen hoor, maar weet wel dat je hond wel een verleden heeft waar je rekening mee moet houden. Bij ons was het bij de een lastig en bij de ander helemaal geen belemmering. de een rende kilometers achter rode auto's aan als hij de kans kreeg. Hij is uit een rode auto op straat gezet. De ander was alleen maar heel blij en tevreden met de liefde die hij bij ons kreeg en was super braaf. je zag wel dat hij een keer een gebroken hart had gehad zeg maar.
Dus al met al altijd goede ervaringen met het asiel hier.

Kyra komt ook uit het asiel en het is zo'n lieverd, echt waar! Ik snap echt niet dat dat beestje daar heeft gezeten en nota bene 2 x!
Eigenlijk gingen we die zaterdag gewoon spontaan even kijken, ja, dat is niet te weerstaan, toen we haar zagen waren we verkocht en hebben dr meteen mee genomen! Van alle problemen van de vorige eigenaren heb ik er nog geen één meegemaakt. Ze zou eenkennig zijn, niet met kinderen kunnen en noem t maar op! Ze is juist t hondje hier wat t liefst bij iedereen op schoot gaat zitten en met wandelen loopt ze na iedereen toe al kwispelend. Dus die mensen zouden wel van haar af willen, wat ik niet begrijp, want een makkelijker hondje kan je neit hebben volgens mij.
Wel vond ik het raar van het asiel toen wij haar mee namen zei er 1 daar; "Kyra, neem je die mee, dat meen je, pas er maar mee op". Haha nou ben er blij van dat ik ze mee heb genomen!

We hebben het asiel nog een keer gebeld en gemaild hoe het met haar ging maar vooor de rest eigenlijk haast niks meer gehoord. Hoeft van mij ook niet hoor.

Jacky hebben we van mensen vandaan die hem anders naar het asiel zouden brengen, zou niet met andere honden kunnen, nou, hij is misschien niet zo met reutjes maar voor de rest ook prima!

Onze twee honden komen ook uit het asiel. Na plaatsing nog wel even verteld hoe het met de honden ging. Maar daarna niks meer. We gaan nu in de paasvakantie nog wel eens met de honden langs het asiel ..Even laten zien tot welke schatten ze uitgegroeid zijn . Ben benieuwd op de reactie

kajou komt uit het asiel en we zijn heel blij met haar.we vinden het asiel waar zij heeft gezeten ook heel goed, ze heeft er wel maar een weekje gezeten

verder hebben we nog wel beetje contacht met het asiel we zijn er een maand geleden ongeveer even heen gegaan met kajou om te laten zien dat het heeeel goed gaat met haar!

groetjes!

Onze eerste hond kwam van het asiel. Ik was toen 4 jaar en herinner me er niet veel van. Wel dat de hond dood en dood ziek was en dat we direct een vlooienplaag hadden..

De volgende hond mochten we ineens niet van het asiel mee nemen omdat mijn ouders destijds te veel zouden werken, terwijl de honden altijd mee naar het werk gingen!!

Ben heel tevreden met het asiel waarvan Rocky is gekomen maar hij was aan de magere kant , vriendelijk ontvangst en papieren ok en we zouden chipnummer certificaat thuis krijgen van Brussel maar dit gaat niet goed , de eerste keer waren het foute papieren en de DA had deze verstuurd met het juiste chipnummer dat ze gescand had .
De 2 de keer weer dezelfde foute papieren en heb toen zelf gebeld en gegevens doorgegeven en ze zouden de papieren opsturen , ondertussen alweer enkele weken verder en nog niets gezien , zal nog eens moeten bellen...niet te geloven die paperassenwinkel hier in belgë .

Ik ben trouwens ook heel erg te spreken over het dierenasiel waar ik wreck 2 maanden geleden vanuit heb geadopteerd,
we kwamen voor onvoorziene grote kosten te staan ( van iets wat al vóór ik hem adopteerde was ) en ze hebben netjes alles betaald. En me daar goed in gesteund.

Heb ze afgelopen week nog een update gestuurd, en wordt regelmatig nog eventjes gebeld

toen ik kay adopteerde, was het personeel niet enthousiast, vooruit op aandringen kregen we minimale info en mochten we met hem lopen.
wel werd er gezegd, blijf uit de buurt van de andere, want die zijn niet allemaal even lief..

joh de grootste terror had ik toen zelf in mn handen.

nadat ik hem daar heb weggehaald, heb ik nog een paar update-mails gestuurd, geen reactie, heeft nog een mede hper daar een mooie fotocollage gemaakt en opgehangen.. maar ik heb nooit een respons gehad

Wij hebben twee honden gehad uit asiel Rotterdam. Toen ik de 2e hond daar ging halen mochten we hem op proef hebben, en bleek hij een oorontsteking te hebben, en dat werd netjes op kosten van het asiel betaald. We zijn netjes voorgelicht over de hond, maar het asiel was achteraf niet goed voorgelicht door de vorige eigenaar. Het kwam allemaal positief uit, waarschijnlijk heeft de vorige eigenaar hem als een monster voorgesteld (ik heb die brief meegekregen toen). Toen Chico overleden was heb ik een A4tje met anekdotes bij het asiel gebracht en zij vonden dat hartstikke leuk. Het werd ook in de nieuwsbrief van het asiel geplaatst.

Het asiel den Haag heb ik geen goede ervaring mee. De informatie die ik kreeg was niet voldoende, en ze hadden een epilepsie aanval waarschijnlijk aangezien voor oververhitting. Had ik geweten dat hij epilepsie had, had ik hem niet genomen. Had ik geweten dat hij zó druk was, eigenlijk een enorm gedragsprobleem had, dan had ik hem niet genomen. Dat neem ik hun kwalijk. Hij is daar 3 weken geweest, dat moet duidelijk zijn geweest.

En dan is het personeel niet echt vriendelijk.

ik heb snowy geadopteerd en heb geen contact meer maar was een prima asiel snowy heb er iets van 3 jaar gezeten en iedereen kende haar en hield van haar toen ze afscheid ging nemen zoo zielig .

xx

Wigel nu tegen de 6 maand haalde ik een maand en half geleden uit het asiel.

tis een pup dus alles verloopt vrij vlotjes denk ik

ik ben er eerst iedere dag mee gaan wandelen voor ik hem mogt meenemen , heel belangrijk, kijk of hij al rare dingen zou vertonen...

tov andere honden, katten, mensen, kinderen, lawaai, autos...

als je de mensen daar aanspreekt enzo merk je wel een beetje wat voor asiel het is...

ik ga soms nog eens lang om een andere hond uit te laten?

Wigel had lichte kennelhoes, maar is voor de rest op wat nog onverklaarbare jeuk en wat rare trekjes ( blaffen naar zwarte mannen, lange jassen, groepen of schreeuwende kinderen en beetje agressie tov vreemden als hij in zen bench zit of achter omhijning)

een gezonde flinke slimme pup

Hier ook erg tevreden over de "aflevering" en ook zeker de intresse die werdt getoont nadat we onze asielzoeker een maandje in huis hadden.

Zelfs nu na een half jaar laten we zo af en toe weten hoe het gaat.
En krijgen nog steeds leuk antwoord terug.

Bo komt ookt uit het asiel, met het asiel ben ik super tevreden. Zeer aardige mensen, en erg mooie locatie. Toen ik er aankwam kwamen ze eigenlijk meteen met hem aan lopen en kon ik gelijk met Bo een stuk wandelen. En daarna kon ik hem gelijk meenemen en kreeg nog veel info en spullen mee. Ook naderhand via de mail nog veel heen en weer gemaild over hoe het ging enzo. Nu niet meer zo, na verloop van tijd verwaterd dat ook een beetje. Ik zou er zo weer een hond uit dat asiel halen.

Alleen vindt ik het zo jammer dat Bo als toch best jonge hond (was maand of 6-7) beland is. Met een stabiele zachte opvoeding en een goede socialisatie zou het een zeer stabiele hond geweest zijn. Helaas is het zo dat zijn eerste eigenaar - door onmacht/ontwetenedheid/gruwelheid? - hem met regelmaat mishandelde en hij Bo uiteindelijk bij het asiel afgeleverd heeft. Hierdoor is Bo's 'gebruiksaanwijzing' toch stuk dikker als menig andere hond. Maar dat maakt niet dat ik niet blij met hem ben, integendeel ik ben MEGA blij met hem. Alleen dat verleden zal hij altijd met zich meedragen en dat is soms wel best sneu. Hoe dan ook wij zijn zeer blij met Bo en zullen niet aarzelen om ooit nog een hond te adopteren uit dit asiel.

Lola komt uit een pools asiel, er was daar een vrijwilligster, Malgorzata, zij en haar moeder hebben echt heel veel voor de honden gedaan, de omstandigheden waren heel slecht daar. Zij riep de hulp in van een stichting, waardoor er enorm veel verbeterd is. Er is nu ook genoeg eten voor elke hond, maar zij houdt dat eten bij haar thuis, en neemt elke dag wat mee, anders zouden de leiders van het asiel de honden nog minder voer ter beschikking geven. Toen Lola er de eerst twee jaar was, was er maar eten voor 30 honden terwijl er ongeveer 90 zaten.

Deze vrouw heeft ook de honden op het internet gezet, waar wij Lola op uitgekozen hebben. Ik stuur haar nog altijd foto s en berichtjes hoe het met Lola gaat.
De stichting organiseert altijd met de kerst iets voor de vrijwilligers, maar Malgorzata weigert altijd alles, besteed het geld maar liever voor de honden zegt ze.

Hierbij een compliment aan alle hardwerkende vrijwilligers zonder wie een asiel niet kan bestaan.

Lily kwam 10 jaar geleden uit het asiel. Op zich een prima asiel, maar ik hoop dat het beleid inmiddels wat veranderd is. Aardige mensen, maar ik vind dat wij als mogelijk aankomende asielhond eigenaar onvoldoende gescreend, begeleid en geadviseerd zijn.
Het was meer etalages kijken en een hond aanwijzen die vervolgens even apart mee mocht...brrrr

Voorwaarde vind ik dat mensen vooraf enigsinds gescreend worden op type hond wat 'past' en dan vervolgens alleen deze honden voorstellen/kennismaken.

Ook vind ik dat het asiel mensen beter moet voorlichten over het in huis nemen van een asielhond en de (opstart)problemen waar je als nieuwe eigenaar tegen aan kunt lopen. Door vooraf beter te screenen en betere voorlichting voorkom je mijns inziens beter teleurstellende gevolgen voor mens en dier en kan de mens zich er ook veel beter op voorbereiden.
Ook vind ik dat best verplicht gesteld mag worden dat mensen zich nog enige tijd laten begeleiden door een cursus, prive of groep, van de dierenbescherming.

Ik heb ook nare herrinneringen. Gangen met met hokken trieste, blaffende, joelende honden. Stress, angst, onzekerheid. Voor mijn gevoel kon ik niet snel genoeg weg daar. Natuurlijk, kom allemaal maar, maar dat gaat natuurlijk niet. Ik zou het persoonlijk anders doen qua beleid.

Wat betreft lily hebben we sumier achtergrondinfo gekregen. Ze mocht nog voor controles naar de aangesloten dierenarts op kosten van het asiel. Dus dat was allemaal goed geregeld.

Maar wat heeft ze mijn leven verrijkt

Even vanuit de andere kant (dierverzorgster)

Ik merk de laatste tijd steeds meer dat dierenverzorgers die al een tijdje in het vak zitten, steeds minder gaan geven om de dieren zelf.
Ze zien het op een gegeven moment als werk, salaris.

En vrijwilligers, sorry maar soms heb ik echt een hekel aan vrijwilligers. Vooral van die vrijwilligers die denken dat ze alles weten omdat ze werken.

Maar het verschilt zeker heel erg van asiel. De ene is wel goed, en de andere helemaal niet.

Petra: Bij ons in het asiel in Doetinchem werd ook niet echt gescreend vond ik! We kwamen daar echt binnenwandelen en een uur later hadden we Kyra. Het is dat we zelf altijd honden hebben gehad en wel weten wat ze nodig hebben en hoe we ermee om moeten gaan, maar dat hebben ze ons ook echt niet gevraagd. We kregen het formulier die de vorige eigenaar had ingevuld mee en de enige vraag was of we beide fulltime werkten. Erg raar, want volgens de papieren zou Kyra behoorlijk wat problemen hebben, uiteindelijk niks van gezien in een jaar tijd maar toch! Kan me daarbij best voorstellen dat veel honden dan toch weer verkeerd terecht komen, er zijn genoeg mensen die honden leuk en lief vinden maar niet echt weten hoe ze ermee om moeten gaan, niet erg, alles valt te leren maar vind dat dat screenen wel wat beter kan! Je ziet met 1 x wandelen ook echt niet alle problemen van een hond natuurlijk, wij mochten na 1 kleine wandeling haar meteen meenemen,

Ik heb prima ervaringen met 3 verschillende asiels. Betrokken medewerkers en bij 1 hond kwam er helemaal uit A'dam een medewerker controleren bij ons thuis hoe het met de hond ging. Toppie toch? En ook bij onze Baila (die zat als pup in een gastgezin van het asiel) ging het echt zorgvuldig. Moesten een rij vragen beantwoorden, kennis gaan maken met het gastgezin, later onze oudere hond meebrengen en pas daarna is de adoptie rond gemaakt.
Met het gastgezin heb ik nog een tijd contact gehouden. Het is nu (meer dan 4 jaar later) verwaterd. Maar ik ben wel donateur van het lokale asiel gebleven.

De indruk die ik van het asiel heb is redelijk.
Onze hond was heel wild en er werd gelijk gezegd dat we een slipketting moesten nemen en dat we heel streng moesten optreden.
Toen ik zag hoe de dame v/h asiel dat deed, dacht ik, dat kan en wil ik dus niet!
Heb het ook nog nooit zo hoeven doen.
Misschien makkelijk praten in de thuissituatie, maar het sprak mij niet aan.
Wij hebben een rondje park gedaan met de hond en toen mochten we hem meenemen.
Achteraf verbaasde me de vlotheid, er werden bijna geen vragen aan ons gesteld. Is dat tijdsgebrek of mensenkennis, zeg het me maar.

We hebben geen contact meer met het asiel, maar nog wel een verhaal gestuurd met hoe het nu met hem gaat (verhaal staat nu ook op hun site bij 'hoe gaat het nu met...?'
Verder ben ik wel redelijk tevreden met het asiel, op een paar puntjes na. Het adopteren van onze hond ging wel erg makkelijk en er was vrijwel geen nazorg. Er is één keer, twee maanden later, iemand langs gekomen om te kijken of hij daadwerkelijk bij ons woonde en goed werd verzorgd.

@Anna, je laatste zin; precies!

Ik denk dat het ook wel een ietsje pietsje rasgebonden is,

ik ben dus wel echt streng geselecteerd.. en kreeg hem echt niet zomaar mee... heb weken contact gehad voordat ik kwam, en toen heb ik nog een 1,5 week lang iedere dag langs gegaan.. en tóén mocht ik hem pas mee nemen

Hmmm, het kon beter maar was niet slecht. Via de mail kregen we snel reactie, hoewel ze soms dingen vergaten te zeggen en dan moesten we wéér een mailtje terug sturen omdat we dat echt wilden weten. Verder vond ik het fijn dat het dierenasiel niet aan inslapen doet en ze willen 1x in het halfjaar een update lezen met foto's erbij. Ook mochten wij Kobus pas reserveren als we langs waren gekomen (hij mocht niet gelijk mee), dus niet zomaar even over de telefoon. Wat dat betreft vind ik het fijn dat ze zo bezig zijn met hun dieren. Ook krijgen pups en probleemhonden 1x in de week een cursus voor socialisatie en gehoorzaamheid, wat je bijna nergens ziet. En iedereen kon even langs komen om een hond uit te laten (mag hier in NL bijna nergens), dus de honden werden vaker uitgelaten dan de gemiddelde asielhond.
Wat ik minder vond, is dat hij onderzocht is door een DA (wordt daar standaard gedaan, en hij wordt dan ook gelijk ontwormd), maar ze hebben niks gedaan aan zijn oorontsteking. Toen wij Kobus kregen, had hij een vreselijke oorontsteking, hij was de hele dag aan het krabben en schuren, dat kon je gewoon niet ontgaan zijn, zelfs niet als je hem maar 1x uitliet. Hij stond in een wandeling van een kwartiertje wel zo'n 30x stil om te krabben, dus dat moeten ze gezien hebben. De mailtjes die gestuurd worden door de nieuwe eigenaren, komen op hun site te staan en daar las ik dat erg veel honden oorontstekingen hadden toen ze bij hun nieuwe baasjes kwamen. Een dikke minpunt vind ik dat.

Af en toe krijg ik een mailtje van het asiel; of ik een donatie wil geven voor een asielhond die geopereerd wordt voor PL, of of we een pleeggezin weten voor een zwerfhond met haar 9 pups. Maar dat is geen persoonlijk contact. En één keer in het halfjaar moet ik dan een update met foto's sturen, dan krijg ik een bedankmailtje terug en dat was het.

Onze Bachera komt uit het Haags Dierencentrum. Ik vond het een erg prettige 'ervaring".
Je moest bij binnenkomst een formulier invullen met vragen over jezelf,je woonsituatie en wat je van je hond verwachtte. Daarna kom je vanaf een fotowand een hond "uitkiezen".
vervolgens kwam de verzorgster van de desbetreffende hond met je praten, werd er eventueel nog overlegd met een collega, dan kreeg je alle info over de hond. Medisch en eventueel info van de vorige eigenaar.
Pas daarna werd de hond gehaald, mocht je met de hond gaan wandelen in het park naast het asiel.
Asl je dan besliste die hond te willen hebben kon je hem de eerstvolgende werkdag komen ophalen.
Ze gingen echt grondig te werk vond ik. en het heeft ons ook wel flink wat tijd gekost.

Ik het asiel van zaandam was dat iets minder. Misschien omdat we buiten de reguliere openingstijden kwamen of omdat we al een hond hadden.
Maar het was kennismaken met de hond, samen met bachera en keyser wandelen, afrekenen en een uurtje later waren we alweer weg.

Wat een verschil met het asiel waar wij onze tweede witte herder vandaan hadden.
Had gebeld om te vragen of hij er nog was, ja, zeiden ze toen. Zijn we erheen gegaan en nog geen kwartier later stonden we buiten met de hond. Het enigste wat gevraagd werd of we al eens een hond gehad hadden en naam en adres moesten we achterlaten.

Ben nog een keer terug gegaan naar het asiel omdat Bo met zijn achterpoten trok,zei de DA daar dat het kwam doordat zijn spieren verslapt waren van het liggen in het hok . Naderhand naar mijn eigen DA geweest, foto's gemaakt, bleek dat hij een ernstige vorm van HD had

Ik vind het heel erg voor de honden die daar zitten, maar ik zal daar nooit geen hond meer halen, gewoon omdat ze liegen. Heb gevraagd hoe oud hij was , zeiden ze ongeveer 3 jaar. Bo had een tatoeage in zijn oren staan en toen ben ik erachter gekomen dat hij al bijna 6 jaar was.
Ik ben wel blij dat we hem nog een paar mooie jaren hebben gegeven.

onze hond komt van een genadehof... Ik woon in Duitsland en hier is een asiel, die haalt af en toe een paar honden uit een asiel uit Polen, net over de grens. Daar zitten zo´n 600 honden bij elkaar, als de winter komt vriezen er een hele hoop dood want ze zitten buiten en goed voer is er niet.
Onze hond is klein en daar is geen markt voor in Polen, niemand wil een kleine hond zonder ras.
Overigens was ik eerst naar het gewone asiel geweest hier, maar daar waren geen kleine honden zonder groot gedragsprobleem (is onze eerste hond, vandaar, leek me wel zo verstandig)
Deze vrouw heeft een enorm hart voor honden. Ze redt ze, ze werkt met ze, ze verpleegt ze. Onze hond blijft altijd haar eigendom, als er ooit iets met ons gebeurd of zo mogen we hem niet verkopen, maar dan gaat hij naar haar terug. Zo´n groot hart voor dieren heeft ze.
Ook kregen we hem niet zondermeer mee, ze vraag je echt uit, je moet er echt voor willen gaan en je situatie ernaar zijn, anders blijft hij daar. Dit omdat ze ziet hoe erg het is voor een hond als hij voor het eerst in zijn leven eindelijk een baasje heeft, en dan weer wordt verlaten. Ze had er een naast haar liggen die een week van verdriet niet kon eten, dat gaat haar aan het hart.
Ben zeer te spreken over dit ´asiel´.

Falkor komt uit het asiel. Gevonden in een doos in't bos, met oortjes en oogjes nog dicht. Maar ook een beetje viavia. De vrouw van een collega van Erik zn vader(jaja ) tipte ons. Dus een iets ander verhaal dan het adopteren van een jonge of volwassen hond.
Wat ik een gróót nadeel vond, was dat Falkor frolic brokjes at daar... Hier dus meteen overgestapt.

Maar wij konden en kunnen nog altijd terecht met vragen!

Liefs,

We komen er nooit meer, in het begin gingen we nog weleens voer kopen en nam ik Cas mee in de auto. Twee of drie keer gedaan, zodra we daar de weg inreden zat hij achterin te trillen en te janken, net alsof hij dacht dat hij terug moest