Wanneer klaar voor een nieuw maatje

Kan mezelf erg goed vinden in het bericht van Brigitte,Zebee & Zabaa.

Zelf heb ik een enorme lijdensweg afgelegd door wat ik in het verleden heb moeten doorstaan met mijn ex. De honden hebben me door deze enorme moeilijke periode heen geholpen samen met de psychologe waar ik heen ging die vaststelde dat ik enorm te lijden had aan PTSS II.

Als ik mijn honden in de periode dat ik in dat zwart gat zat niet had dan was er nu geen spraken meer van mijn bestaan. Heb ik een oudje waarvan ik denk dat die het niet lang meer red dan ban ik al opzoek naar een ander maatje om de leegte die er dan komt te ontstaan al is opgevuld.

Wanneer is de tijd rijp om een andere hond in huis te nemen? 

Die beslissing ligt bij de persoon zelf. Ben je klaar voor een nieuw maatje zou ik zeggen doen. Je kan ook wachten tot je nieuwe maatje je pad op komt. Een maatje waarvan je zegt wow die wil ik twijfel dan niet en geef die een gouden huisje met veel liefde en vreugde.

Iets nu meer dan 5 jaar geleden hebbem wij Ziko moeten laten inslapen. Een behoorlijke mokerslag was.....onze eerst hond als gezin en door een k*t ziekte als lymfeklierkanker mocht hij niet ouder worden.....

Mijn vader hoorde destijds de diagnose en zei voor ons toen keihard laat hem maar gelijk inslapen en ik wil dan gelijk een nieuwe hond. Mijn vader lag toen zelf in ziekenhuis met een TIA. Hij en Ziko waren de dikste maatjes. Hij vond het vreselijk om Ziko te zien aftakelen vandaar toen zijn woorden. 

Wij hebben toch nog zeker een half jaar gewacht met een nieuwe hond. We wilde wel een nieuwe hond vanwege mijn vader. Die misde dat wandelen en zonder hond deed hij dat niet. We kregen in eerste instantie een pup toe gewezen bij een fokker maar dat was net het evenbeeld van Ziko en dat wilde we echt niet. Uiteindelijk leek de hond totaal niet op Ziko toen hij volwassen was maar dan nog. 

Ik ben toen zelf gaan zoeken en we kwamen bij Maylo's fokker uit. Dolgelukkig was mijn vader. Helaas heeft mijn vader er maar 1,5 week van hem mogen genieten voordat hij zelf plosteling overleed. Voor mij zou het daarom een zwaar verlies zijn als Maylo ooit er niet meer is.

Toch heb ik wel al besloten dan ik dan een nieuwe hond wil. Waarschijnlijk heb ik er dan al meerdere maar ik kan niet meer zonder een hond. Ze zijn mijn steun en toeverlaat. Daarbij geniet ik van het wandelen en ik weet nu al, als ik geen hond zou hebben ik ook niet zou wandelen. 

Ik vind het daarom zeker niet gek dat je nu aan een ander hondje zit te denken. Vervangen doen ze nooit! Maar je kan je eigen liefde wel weer geven aan een hondje die je nodig heeft. Soms zeg ik ook wel dingen gebeuren met een reden.....als Ziko niet was gestorven hadden we nooit Maylo ontmoet. Hoe zwaar het verlies van Ziko ook was......vergeten doe ik hem sowieso nooit. 

Schuldig voelen hoeft niet al heb ik dit zelf ook wel gehad na het overlijden van Mowgli. En nog heb ik wel eens als ik verliefd naar Lotus kijk dat ik gelijk ook denk, Mowgli, als jij was er maar 1 !!

Wanneer je weer aan een andere hond toe bent is voor iedereen persoonlijk.

Ik heb de laatste jaren altijd twee honden gehad. Na het overlijden van een hondenmaatje vond ik het altijd zielig voor de alleen achterblijvende hond. Dus nam ik die de eerste tijd zo vaak mogelijk met mij mee maar niet iedere hond deed ik hier een plezier mee of het was gewoonweg niet handig. Dus kwam er vroeg of laat een andere hond bij.

Na het overlijden van Mowgli wilde ik terug naar 1 hond maar Balou ging zich vreemd gedragen. Hij kon tijden zitten staren naar de plek waar Mowgli altijd lag, weigerde daar ook maar in de buurt te komen hij kwam down over en was rustiger dan normaal. Het was wel duidelijk dat hij Mowgli net als ik erg miste. Ik heb mij altijd in proberen te houden waar Balou bij was omdat ik wist dat mijn emotie van invloed kon zijn op zijn gedrag. Uiteindelijk besloot ik op zoek te gaan naar een maatje voor Balou en vond ik Lotus. Ze was pas vier weken oud dus het zou nog een tijdje duren eer ze het nest mocht verlaten. Dit vond ik prima zo kon ik wennen aan het idee van een ander hondje erbij in huis. Ik heb het contact met de fokker die weken als erg leuk ervaren en heb geen moment spijt van mijn beslissing gehad, Lotus hoort hier gewoon. Lotus brengt idd de afleiding waar ik op had gehoopt maar het is niet zo dat Balou zijn gedrag weer als van ouds was. Zelfs nu zit hij nog wel eens naar de plek waar Mowgli altijd lag te staren maar hij loopt er wel weer overheen. Ik noem zo weinig mogelijk de naam van Mowgli, als Balou de naam hoort kijkt hij zelfs nu nog gelijk naar de plek waar zij altijd lag. Hij mist gewoon zijn maatje en dit verlies verwerken heeft ook voor hem zijn tijd nodig gehad maar inmiddels een half jaar later gaat wel veel beter met Balou.

Bedankt voor jullie bijzondere verhalen.
Wat een moeilijk moment als je maatje overlijd.

Dat bewijst wel weer wat voor invulling en hoe erg een hond een familielid van je word. Zo bijzonder.

Ik heb mijn meest speciale hond in januari in moeten laten slapen. Er is geen enkele vervanging voor haar....geen hond zal haar plaats ooit in kunnen nemen en geen hond heeft ooit die zo speciale plaats gehad. Maar....het was zo leeg en stil terwijl ik altijd honden om me heen heb gehad dat ik na 1 week weer aan het kijken was op internet.  Ik heb honden bekeken die op haar leken, beseffende dat ik haar met haar zeer speciale karakter en manier van doen nooit terug zou krijgen (zie profielfoto hier naast mijn bericht). Ik besefte dan ook dat als ik toch weer een hond zou nemen dit een hond moest zijn die in de verste verte niet op haar of mijn vorige honden moest lijken om vergelijken te voorkomen. Ik zat op marktplaats bij de herders te kijken aangezien ik een herdermens ben en blijf. Ik kwam australian shepherds tegen en ben daarin verder gaan zoeken wat resulteerde dat ik 1.5 week later een mini aussie uit zocht (eerste keuze, per toeval een reu ipv weer een teef -ging ook voor een teef maar deze reu kwam en bleef bij mij bij de fokker, ik kende het karakter van de aus van een vriendin en dit zou mij ook wel passen). Precies 1 maand later kon ik de Aus, 8 weken oud, ophalen. Ik heb er geen moment spijt van gehad en betrap hem er op dat hij toch sommige karaktertrekjes en gedragingen hetzelfde heeft. Ik voel me absoluut niet schuldig naar mijn vorige hond, denk dagelijks aan haar en haal herinneringen op maar ben ook erg blij met mijn nieuwe maatje. Hij zal haar nooit vervangen of haar plaats innemen. Maar hij heeft wel een eigen plekje in mijn hart verworven, direct vanaf het begin, en ik hoop nog een heel lang met hem door te kunnen. Mijn vorige hond zal er niks van merken....honden zijn ook geen mensen. Dus we zouden lang moeten wachten volgens sommigen alvorens een andere hond te nemen...rouwen....

Ik vind dat iedereen gewoon zijn gevoel moet volgen en doen wat je ingeeft. Ben je gelukkig komend half jaar zonder hond of met hond? Natuurlijk mis je je vorige hond maar als je er voor open staat is er genoeg ruimte voor een nieuw hondenvriendje. Een hondenleven is nu eenmaal korter dan een mensenleven.

Edit: ik heb je verhaal van Maudy gevolgd....veel te jong en wat een ellende. Vond het vreselijk voor jullie....en bizar hoe het is gegaan. Sterkte nogmaals