Voernijd

Hallo, ik vroeg me af wat je kan doen tegen voernijd. Dusss...

Hulp zoeken bij een goede gedragstherapeut, niet zelf mee gaan rotzooien (niet op een vervelende manier bedoeld)

Bedoel je voernijd naar mensen of naar andere honden?

Het was gewoon een vraag uit het niets. Toen ging ik het opzoeken op het internet maar vind niet echt iets. Vroeg het me gewoon af;p

Het was gewoon een vraag uit het niets. Toen ging ik het opzoeken op het internet maar vind niet echt iets. Vroeg het me gewoon af;p

Het was gewoon een vraag uit het niets. Toen ging ik het opzoeken op het internet maar vind niet echt iets. Vroeg het me gewoon af;p

Oh wow 3x sorry

Oh graag. Altijd handig en leuk om te weten;) Gelukkig heb Cooper geen voernijd.

Hier een hond gehad met baknijd.
Gewoon ergens veilig met de bak neer zetten en rustig laten eten.
Hond met rust laten dus.


We hebben het toen kunnen minderen door steeds wat brokjes erbij te gooien.
Zo hebben we haar geleerd dat er niks afpakken van haar.

Uiteindelijk konden we gewoon langs
haar lopen zonder dat ze meteen beet.

Voernijd wordt onbedoeld vaak door ons mensen zelf veroorzaakt. Door bijv. te gaan graaien door de etensbak. Of de hond te gaan aaien tijdens het eten.

 Het  is heel simpel op te lossen, n.l door de hond met rust te laten als hij eet en op afstand blijven.

De hond leert dan dat zijn eten veilig is en naar mate de hond er meer vertrouwen in krijgt zal de baknijd steeds minder worden.

allemaal heel erg bedankt

 Romeo is het gelukt :D.

Waar voorheen een klein snoepje al genoeg was om in de aanval te gaan, laat hij nu een andere hond uit zijn bak eten. Toch best mooi om die verschillen mee te maken. 

https://moniquebladder.wordpress.com/tag/nijd/

Voernijd kan al bij de fokker ontstaan, pups uit een bak te eten geven. Zo moeten ze vechten voor hun eten.

Als een hond in alle rust kan eten, heeft hij niets te vrezen. Baas loopt langs, is aan het koken, doet zijn ding en de hond eet in alle rust.

Sommigen willen controle over hun hond, bij alles wat ze doen, ook het eten. Ze halen de bak weg, doen hun hand in de bak en zo maak je de bak iets tot wat een hond kan gaan verdedigen. Er is nl kans dat je eten weg gehaald wordt en wat is er erger dan dat. 

Van mij krijg je gelijk een vreselijke dreun als je ook maar een vinger....Terwijl ik helemaal niet iemand bent, die slaat of fysiek is. Kan je nagaan hoe erg dat is.

Hoe kan je dit oplossen. Doe je hond uit de keuken, zet de bak klaar, deur open en laat je hond in alle rust eten. 

Dan ga je op afstand staan en iets heel erg lekkers zijn richting op gooien. Niet hard gooien, maar je zult op veilige afstand moeten blijven. Als je iets lekkers in zijn bak doe en te dicht bij komt, zal hij boos reageren, hij weet immers nog niet dat het voer niet wordt afgepakt. 

Dit herhaal je, elke dag, elke maaltijd. 

Lamgzaam zal je merken, dat je dichterbij kan komen en dat je hknd zelf naar op opkijkt en het voertje uit je hand wilt.

Dat is het moment wat je wilt berijken. 

Maar nooit voer wegnemen en van tijd tot tijd vlijven oefenen met iets heel lekkers extra geven tijdens eten. 

Romeo kwam uit een asiel uit Roemenië, daar heeft hij met de andere honden altijd moeten vechten om zijn deel eten. Toen hij bij ons kwam was hij ook echt te mager, hij is wel 5 kilo aangekomen in de tussentijd. Van 15 naar 20 kilo. (mijn ouders verwennen hem ook wel :D) Maar dan heb je dus snel baknijd bij een hond.

Wij zijn begonnen met Romeo in een andere kamer te laten eten. Na het eten mochten mijn honden er het eerste kwartier ook niet bij omdat hij nog steeds kon aanvallen, hij zat nog steeds in de zone.
Ik zat bij hem met het eten, soms hield ik zijn bak vast, soms at hij zelf uit zijn bak en soms hield ik mijn hand in de bak met brokken erop zodat hij uit mijn hand kon eten. Hij vertrouwde mij met eten al zeer snel. Naar mensen heeft hij eigenlijk nooit baknijd vertoont.

Na een tijdje merkte we dat hij na het eten niet meer in de baknijd zone bleef hangen. Toen hebben we ze nog steeds in andere kamers eten gegeven maar de deur open gezet. Ik ben er zelf tussen gaan zitten, kwamen mijn honden eraan (of 1) dan stuurde ik ze direct weg. Zo kon ik aan Romeo laten zien en leren dat zijn eten ook zijn eten is. Dat ik ervoor zorg dat hij al zijn eten kan eten en dat hij dat niet zelf hoeft te doen. Ook dit zo een tijdje gedaan en we merkte dat Romeo steeds relaxter begon te eten met de deur open.

Daarna hebben we een grote stap genomen en zijn we buiten weer beloningssnoepjes gaan geven. De eerste keer was heel spannend, maar het ging super. Ze aten allemaal hun snoepje en er was geen mot. Het moesten nog wel hap, slik, weg brokjes zijn. Als Romeo zijn snoepje niet lekker vond en het daarom niet at, verdedigde hij het wel nog steeds. Dus we moesten echt de kleine snoepjes nemen. Na een tijdje (toen ook dit normaal was geworden voor Romeo) hebben we de grote stap gezet om ze in dezelfde ruimte eten te geven. Ik ging ook hier weer een beetje tussen de honden zitten zodat ik in kon grijpen waar nodig. Maar dit is niet nodig geweest. Na een tijdje ging ik niet meer zitten, maar ging ik erbij staan. En ook dit ging goed! Wat waren wij trots zeg. Hier hebben we een klein half jaar over gedaan. Toen Romeo bij ons weg ging kon hij zijn eten nog niet delen. Op zijn nieuwe adres (bij mijn moeder :)) ging dit op het begin ook niet. Hij at zijn eten niet maar wilde het wel beschermen. Hoe mijn moeder het verder gedaan heeft weet ik niet precies maar een paar weken geleden kreeg ik te horen dat Rex Romeo's zijn eten uit zijn bak mocht opeten.

Het zal deels te maken hebben met dat hij vertrouwen heeft dat hij genoeg eten krijgt op een dag. Deels omdat hij gewoon niet meer iedere dag honger heeft en moet vechten voor zijn eten. Deels omdat hij ziet dan andere honden ook niet vechten voor hun eten. Deels omdat hij een echt thuis heeft, een thuis waar hij zich ook thuis voelt. Hij heeft het vertrouwen gekregen dat hij geen honger meer hoeft te hebben dus de baknijd is dan niet meer nodig. En ook voor een groot deel omdat hij gelukkig en zeker is geworden.

In totaal is hier zo'n 3 kwart jaar overheen gegaan. De eet momenten waren ook tijdrovend op het begin, maar als je ziet hoe het nu met hem gaat. Dan is het die tijd dubbel en dwars waard geweest.

(de hond die wij in de opvang kregen bevuilde zichzelf omdat hij te bang was om op te staan, de eerste dag heeft hij 3 uur verstijfd gestaan, het duurde 1,5 week voordat we hem aan konden halen en 2 weken voordat hij mee kon wandelen. Hij was gewoon een hoopje hopeloosheid. Die eerste 2 weken at hij ook alleen als wij weg waren, wandelen met de honden, slapen, en toen vertoonde hij ook nog geen baknijd. En nu is hij een gelukkige hond die als een hertje rond kan rennen. Wat ben ik trots op Romeo!)

Oh wat goed om te horen!!