Controle willen hebben - problemen met kinderen

Hallo allemaal,

Ik vroeg me af of jullie eens met mij mee wilden denken. Wispa doet lelijk tegen kinderen, en ik vermoed dat ik er achter ben waarom.

Even wat achtergrond geschiedenis. Wispa komt uit Spanje, is ongeveer 7 jaar oud, en is bijna volledig blind. Toen ze bij mij in de pleeg zat, is ze eens klem komen te zitten onder de tafel, samen met de peuter van een vriendin van me. Ze heeft toen uitgehaald met een klein krasje op zijn wang als gevolg. Wat er precies gebeurt is was niet helemaal duidelijk omdat het onder de tafel gebeurde.

Wispa's ervaringen met kinderen zijn daarna helaas niet veel beter geworden. Op het losloopveldje heeft ze meerdere keren een aanvaring gehad met een kindje dat haar steeds ineens vastpakte, waarom ze van zich af blafte. Verder heeft ze één keer een pasgeboren baby gezien, waar ze extreem nieuwsgierig (opdringerig) naar was. Wanneer het kindje geluid maakte, sprong ze zo'n beetje blaffend bovenop 'm, het kostte me toen ook echt moeite om haar aan haar tuig vast te houden, ze moest erheen.

Nu heb ik twee neefjes van 7 en 9. Wispa heeft al eens naar mijn jongste neefje geblaft, toen zij onder de tafel zat en hij daar langs liep. Sindsdien probeer ik ze gescheiden te houden. Vanmorgen ging ik, zoals meestal op zondagochtend, naar oma. Omdat we dachten dat mijn oom en tante (en neefjes dus) niet zouden komen, had ik de hondjes meegenomen. Konden ze daarna lekker op het losloopveld. Maar toen ineens stonden ze tóch voor de deur, en hadden we dus een niet-ideale situatie. Een kleine woonkamer met drie honden, twee kinderen, en vijf volwassenen.

Wispa toonde veel interesse in mijn neefjes, vooral in mijn jongste neefje. Die is het beweeglijkst, mijn oudste neefje gaat ergens zitten met een iPad en dat was het. Wispa wilde steeds aan mijn neefje snuffelen, maar als hij dan bewoog, blafte ze heel hard. Als hij door de kamer rende, rende zij er blaffend achteraan. Mijn neefje vond het doodeng en begon te huilen. Omdat ik bezig was met iedereen van koffie te voorzien, heb ik Wispa even in de badkamer gezet totdat ik tijd had om haar te begeleiden. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat Wispa bang is voor kinderen, misschien is ze in Spanje door kinderen gepest. Of het heeft met haar zicht te maken. Maar ineens kijk ik er heel anders tegenaan.


Een paar dagen geleden heeft mijn roedeltje kennis gemaakt met een ander, nieuw roedeltje van drie. Ze hadden deze honden nog nooit ontmoet. Het ging heel goed, maar overduidelijk was dat Wispa controle wilde hebben over de situatie. Dit deed ze door hard naar anderen te blaffen. "Nee, jij mag niet met Cosmic spelen.", "Nee, jij mag niet met die bal piepen.", "Nee, jij mag niet aan mij snuffelen." Ze stond als een scheidsrechter tussen iedereen in, in een verwoede poging om alles en iedereen onder controle te houden.

Ik vermoed dat dát is wat ze doet met mijn neefje. Ze gromt niet, laat geen tanden zijn, hapt niet, ze lijkt vooral zoiets te hebben van, "hey, sta eens stil", of, "joh, hou eens op met rennen!". Als hij stil staat mag hij haar ook gewoon aaien, tenzij dat dan weer op een manier gebeurt die zij niet wil (hand boven haar hoofd bijv.), dan blaft ze weer. Ik denk dat ze echt gewoon controle over hem én de situatie wil hebben.

Nu wil ik natuurlijk graag dat ze deze zorgen kan laten varen en erop gaat vertrouwen dat ik de boel onder controle heb en dat het dan ook best goed komt. Zeker met een klein nichtje onderweg vind ik het belangrijk dat ongelukken uitblijven. Ik vroeg me af of iemand van jullie hier ervaring mee heeft, of dat iemand me tips kan geven hoe ik hier het beste mee om kan gaan.

Alvast bedankt voor het meedenken! Ook namens mijn (b)engeltje! ;)

Als jij wilt dat zij de controle aan jou overlaat, zul je ook duidelijk moeten maken dat jij het waard bent om die controle te hebben... M.i. krijg je die alleen met een duidelijke, consequente houding waar onvermijdelijk een verbale correctie gegeven moet worden aan Wispa. Want als jij echt haar vertrouwen wilt, moet je ook de leiding nemen over haar en die leiding waard zijn. Mijn ervaring is dat het heel erg kan helpen om bij ongewenst gedrag toch te corrigeren. Niet afleiden of zo, maar echt even een duidelijk ´nee, niet doen´.

Leiding en steun geven is ook beperken en corrigeren. Wij mensen willen graag dat we met lieve woordjes en ´nee, lieverd, niet doen´ het op kunnen lossen, maar zo zijn honden gewoonweg niet. Een hond heeft echt baat bij een duidelijke houding, waarbij ook duidelijk is wat voor gedrag wel en niet gewenst is. En dat hoeft niet met slaan en schoppen gepaard te gaan, maar een verbale correctie op zijn tijd kan hard nodig zijn (heb ik zelf gemerkt).

Dus ik zou bij dat uitval gedrag Wispa beperken. Aan de lijn houden, en als ze dit gedrag laat zien, verbaal corrigeren. En dan niet 'nee meisje, even niet doen...', maar een duidelijk, luid 'nee! Denk erom!' Of voor mijn part zeg je 'peren! Díe zijn lekker!' . Waar het om gaat is je intonatie, daaruit moet blijken dat ze iets doet wat jij niet wilt hebben. Gaat ze dan toch door, dan kun je haar even verwijderen uit die situatie door haar bijvoorbeeld in de auto te zetten of (zoals je bij je ouders al deed) even in de badkamer te doen. Ze moet leren dat jij controle hebt, en dat kan alleen door haar zelf ook te beperken in haar gedrag, zowel verbaal, als fysiek. 

Dat is hoe ik bij Dobber te werk gegaan ben. Ze is nog steeds geen vriend van andere honden hoor, maar het gedrag is wel binnen de perken te houden. Wispa hoeft kinderen ook niet geweldig leuk te gaan vinden immers, als ze ze gedoogt is het al goed ;). Daar zou ik dan ook naar toe werken . 

Dat ze gaat blaffen als je neefje druk doet snap ik op zich wel, ik herken het ook van Mellow. Denk dat je haar op zo'n moment misschien het beste even vast kunt houden, dan houdt jij de controle (want Wispa kan niet zomaar op je neefje af springen) en is het voor je neefje misschien ook minder eng.

Als wij buiten zijn en er rennen of fietsen kindjes langs, dan wil ze ook wel eens blaffen. Maand of 3 terug een meisje wat vroeg of ze het hondje mocht aaien en waarom die hond zo'n ding op zijn rug had (haar tuig ). Toen bleef ze dus wel heel rustig. Kindje rustig, dan Mellow ook rustig. Ik heb haar niet laten aaien, daarvoor vind ik haar nog iets te onvoorspelbaar (en voor je het weet springt ze op en gooit ze zo'n kind omver).

Inmiddels is ze al wat meer gewend aan de kinderen. Vorig jaar durfde ze niet eens buiten te lopen met zon (want veel mensen buiten, veel spelende kinderen). Nu doet ze dat wel gewoon en zo heeft ze de afgelopen maanden dus ook aan kinderen kunnen wennen.

Ik heb Wispa nu inderdaad ook vast gehouden, en ben toen het wat rustiger was samen met haar naast mijn neefje gaan zitten. Af en toe snuffelde ze even aan zijn tenen, hihi. De afsluiting was goed, ze hebben haar geaaid en op commando laten zitten :)

Zoals je denk ik wel weet, Dobber, train ik graag zonder correcties. Zeker bij Wispa, die is een dusdanige stresskip dat ik haar opwinding niet wil voeden met die van mezelf, want als ik verbaal corrigeer (mijn stem verheffen, denk ik dan aan), word ik zelf onrustig en instabiel. Ik beperk haar wel fysiek, en zeg wel kordaat "klaar nou, dat doen we niet", maar zelf kalm en rustig blijven vind ik erg belangrijk bij Wispa. Misschien was dat ook wel wat je bedoelde?

Wat ik zou doen is, ten eerste natuurlijk proberen situaties te voorkomen waarin ze het gevoel heeft dingen te moeten regelen, maar dat lukt natuurlijk niet altijd.

ik zou haar laten merken dat je begrijpt dat ze om een of andere reden de controle wil hebben, (als het dat is, want het blijft natuurlijk gokken). Dit zou ik doen door op neutraal vriendelijke stem iets te zeggen, bijv. is goed Wispa, kom maar, wij gaan even wat anders doen, en dat je haar dan of ergens neerlegt waar ze haar rust heeft, eventueel eerst nog een commandotje of klein spelletje.

Het is dan de bedoeling dat ze leert dat jij de dingen oplost voor haar en zodra ze het regelgevoel krijgt ze bij jou terechtkan om haar rust te nemen.

Ik doe zelf Jenna bij druk bezoek alleen gedoseerd binnen, en als er bijv kinderen zijn blijf ik ertussen, wat natuurlijk best vermoeiend is als je ook nog gasten moet bedienen. Vandaar en voor haarzelf gaat ze dan gewoon na een tijdje op de gang met een kong of botje. Daar mag ook niemand haar gaan lastig vallen.

Edit: ik vergat nog te zeggen dat mochten de kinderen in jouw huis druk gaan lopen rennen en gillen, dat ik daar wel iets van zou zeggen, binnen ben je rustig, buiten mag je rennen.

Lees even mee uit interesse

 Ik vind een ferme 'nee' nu niet echt een zodanige correctie die recht tegenover een positieve opvoeding staat. Er zijn namelijk gewoon honden die écht duidelijkheid nodig hebben en 'nee' is gewoon superduidelijk voor een hond.

Daar hoef je je stem niet eens voor te verheffen, maar je moet wel dúidelijk zijn, zelfverzekerd. Een zelfverzekerde 'nee', en dan ook meteen kordaat handelen als je Wispa bijvoorbeeld vervolgens ergens weg moet halen kan een hele hoop duidelijkheid schaffen.

Ik zie het verschil tussen Taika en Frøya hier; Taika is een hond die echt duidelijkheid nodig heeft, Frøya heeft dit minder.

Voor Taika is het dus juist ontzettend fijn wanneer wij eens een keertje 'nee' zeggen, dan weet ze waar ze aan toe is en dat wij dingen regelen, niet zij. Als we niet duidelijk zijn (in sommige ogen misschien zelfs wel als 'streng' gezien), dan gaat ze zelf haar regeltjes maken en zelf dingen regelen en dat is precies wat je niet wilt.

Met onze regeltjes en af en toe eens een 'nee' is het vertrouwen in ons ontzettend hoog. En met meer regeltjes en duidelijkheid is ze dus uiteindelijk veel vrijer en kan ze veel meer hond zijn en is ze veel ontspannender dan zonder 

Honden en kinderen.

In België worden per jaar een 100.000 mensen gebeten die medische verzorging nodig hebben. Er worden nog meer mensen gebeten. Maar enkel omdat ze medische zorg nodig hebben zijn daar statistieken over. Meer dan de helft van wie gebeten wordt zijn kinderen.

Hoe komt dit, waarom kinderen -> door het onvoorspelbaar gedrag (en pest gedrag).

En honden hebben een grandioze hekel aan alles wat onvoorspelbaar is. Hoe voorspelbaarder en rustiger (lees stressvrij) dat de hond zijn wereld is, hoe happy-er de hond.

Gezien waar je hond vandaan komt zijn kinderen niet echt opgevoed tot dierenliefhebbers. En het feit dat het zicht bijna weg is. Dat maakt het nog eens zo moeilijk.

En dat hard blaffen -> is puur omdat ze dit als bedreiging ziet. Een neus is een zeer belangrijk onderdeel van de hond. 

Maar kunnen zien of niet kunnen zien heeft een enorme impact op jouw hond. Er zal veel sneller iets aangevoeld worden als bedreigend omdat ze het niet kan zien. 

Belangrijk hier is om je hond hier heel goed in te begeleiden. Creëer een veilige wereld voor jouw hond. Zo zal de hond ook meer vertrouwen in je krijgen. En als je iets wil toevoegen doet dit dan miniem en heel geleidelijk aan.

Sommige honden zijn bij een krachtige nee teveel uit het veld geslagen en dat je daardoor meer schade aanbrengt bij de hond zelf.

Ik zou de hond ook aan de lijn houden en de hond leren dat dingen die weggaan oké zijn. Het kijken naar het voorwerp, rennende kinderen levert een beloning op.

Dit train ik hier op de hondenschool altijd met eendjes op wielen. Ik trek de eendjes voort en de eigenaar gaat de hond belonen als de hond rustig is. Eerst doe ik dit met een voorwerp en later op kinderen zodat je eerst leert wat qua timing goed is.

Zelf gebruik ik daar een beloningswoord gevolgd met een voertje. Het beloningswoordje die je daarvoor gebruikt moet wel betekenen dat je dat altijd een voertje geeft. Bij mij dit Yes. Goed zo zeg ik in mijn spreektaal teveel en daarvoor geef ik dus geen voer.

 Dat is toch wel lastig met een blinde hond...  (Je ontkomt dus niet aan verbale 'cues', vandaar dat ik denk dat een 'nee' prima zal werken) 

Ja Bambi deed dit ook! 

Pups vond ze ook vreselijk,  te druk en te speels en ook niet te stoppen. Honden die speelden ging zij ook omheen lopen/rennen, niet om mee te spelen om orde te proberen te krijgen. 

Baby's gingen goed(maar huilend al niet),  kruipen ging ook nog redelijk goed maar eenmaal lopend en rennen was erg. En als er dan ook nog werd gegild of met armen werd gezwaaid... als ze op de stoel zitten dan ging het goed.

Bambi was dan ook nooit een seconde alleen met kinderen. Met weekendje weg met mijn nichtjes en neefje dan was ze altijd bij mij of tijdens douchen onder toezicht van1 zusje (die wist precies hoe Bambi in elkaar zat).

Bambi nam ik altijd bij me en ze wist al wel vrij snel dat ze er niet op mocht reageren.  Dus als het te druk werd dan keek ze mij gapend aan een dan zorgde ik er voor dat het of iets minder erg werd qua spelende kinderen of ik legde Bambi zo neer dat ze het niet goed zag of ik ontvluchtte de ruimte, want ook ik hou niet zo van gillende kinderen 

''Klaar nou,  dat doen we hier niet'' of een ''nee'' komt natuurlijk beetje op hetzelfde neer. Maar ook ik heb Bambi in het begin wel moeten corrigeren als ze begon met grommen of lip optrekken. Ik zei dan dus ''nee Bambi niet doen''en ging zelf tussen Bambi en het kind zitten en vertelde het kind waarom ze het hondje niet mocht aaien.

Uiteindelijk ging het best heel goed, alleen was ik altijd in de buurt en las Bambi bijna met mijn ogen dicht. En wist ik precies op welk gedrag en geluid Bambi reageerde en Bambi kwam dus idd mijn steun halen als ze het niet meer zo trok. En met rusten/slapen zat ik altijd naast haar.

Positief opvoeden is ook duidelijk aangeven wat wel en niet kan. Kaders stellen. Ik zou in zo'n geval de hond naar een plaats sturen waar hij moet blijven liggen en het kind uitleggen dat hij het hondje met rust moet laten. Vooral niets forceren maar de hond leren dat de baas zo'n situatie regelt en niet hij. Pas daarna kun je de hond proberen te leren dat kinderen leuk zijn. Maar als de hond en blind is en slechte  ervaringen heeft met kinderen zou ik niet teveel verwachten. Pak aan wat je wel kunt veranderen en dat is dat regelgedrag. 

 Blinde honden kunnen heel goed horen en als een hond rustig blijft terwijl de kinderen rennen dan kun je de hond gaan belonen.

Mijn ervaring is dat het vaak niet blijft bij een nee. Het is vaak zeggen: nu ophouden, stoppen, nee, foei etc. achterelkaar. Om dit te voorkomen leer ik liever hoe je het kan oplossen zonder verbale correctie.

Indien iemand prima weet dat 1x voldoende is dan is er niets mis mee.

Dat is ook mijn ervaring, Esther.

Wispa is geen "stuur naar d'r plaats-hond", Lieke. Mijn honden zijn wat dat betreft net katten. Commando's worden opgevolgd, maar alleen wanneer ze dat zelf willen of wanneer het ze nuttig lijkt.

Het nadeel is dat ik mijn neefjes alleen maar bij oma mee maak. En dat is een kleine ruimte, waar alles sowieso al vreemd is voor de honden. Niet de meest ideale plek om te oefenen, vrees ik. Ik zal ze eens hier thuis uitnodigen, dan kan ik Wispa in haar "kenneltje" achter het traphek leggen met een kluif.

Overigens denk ik niet dat Wispa in zo'n situatie mijn verbale correctie hoort.. Ze is dan dusdanig overprikkelt dat de enige manier om haar te laten stoppen is, haar echt fysiek te dwingen te stoppen (dus de badkamer in leiden, bijvoorbeeld).

Oh ja, en bedankt voor het meedenken allemaal! Keep it coming, ik ben heel nieuwsgierig hoe anderen hiermee om (zouden) gaan, en van alle tips kan ik de voor mij bruikbare toe gaan passen zodat het bij zowel mij als Wispa past :)

Ik heb altijd regels om het goed te laten verlopen. Vandaag ging er een kindje ook heel enthousiast naar Gruul om hem te aaien. Gruul vind dit ook niet leuk en bij de eerste toenadering zag ik het al aan hem.
Net zoals thuis heb ik gewoon bepaalde regels, Gruul mag niet geaaid worden. Ik zeg het liever iets te boos dat het kindje me niet mag, dan dat Gruul het kindje bijt. Nu heb ik weinig kinderen in mijn omgeving. En mijn buurmeisje heeft zo geslijmd bij Gruul dat hij piept als ze voor de deur staat, maar zei is dan ook echt een uitzondering.
Gruul moet genegeerd worden, niet aaien, niet aanraken en niet aankijken. (dat vind ik een geweldige regel van CM)

Het is natuurlijk moeilijker als je bij iemand op visite gaat. Dan moet je je aan elkaar aanpassen. In jou geval zou ik het denk ik 50/50 doen. Als je neefjes druk aan het spelen zijn dan Wispa even in een andere kamer. Zodra de kindjes rustig zijn, dan Wispa er weer bij en dan kunnen ze Wispa een aai geven of een snoepje, of net dat waar Wispa zich comfortabel bij voelt. Zodat de ervaring positief is. Spreek dit ook af zodat je beide weet waar je aan toe bent. Nu mogen de neefjes een half uur spelen, en nu even 15 minuten rustig met Wispa erbij. Dan mogen ze weer druk doen maar dan gaat Wispa even naar een andere kamer, met bot ofzo. Op deze manier kun je haar ook zeggen dat je het regelt. Jij zorgt ervoor (door ze even in een andere kamer te zetten) dat ze niet bang hoeft te zijn voor spelende kinderen. Ze vertrouwt dus op jou dat je het oplost. Wispa is blind en dus is de hele wereld anders voor haar.

Misschien dat je voor jezelf moet uitmaken of je wil dat Wispa zich comfortabel voelt met kinderen, of dat ze erop vertrouwt dat jij ervoor zorgt om haar uit die situatie te halen.
Ik denk zelf dat het misschien te veel is voor Wispa om aan kinderen te moeten wennen. Ik denk dat het beter is als ze haar rust heeft als er kinderen in de buurt zijn. Dus dat je beter kan werken aan het negeren van kinderen dan aan het laten wennen aan kinderen. Kinderen blijven onvoorspelbaar en Wispa kun je daar nooit 100% op voorbereiden.

Mag ik even helemaal off-topic gaan?

Ik vind het toch ook wel eens fijn om te lezen hoe iemand als 'niet' moeder zijnde en baasje van 3 natte neuzen, over andermans kinderen schrijft zonder ergernis en irritatie.

Dit is natuurlijk niet het eerste topic over hoe hond en kind niet altijd een top combinatie zijn. En vaak.. heel vaak zie ik dan schrijven als: 'dat kind, dat vervelende exemplaar, koters, onopgevoed wezen, pestkop enzovoort..

Het doet me echt deugd te lezen hoe kalm en (zo lijkt het) hoe onbevooroordeeld jij over zowel de honden als de kinderen schrijft.

Hierover wilde ik toch even een compliment naar je maken Paulien. Geeft mij toch wel een beeld van jou als zeer kalm en vriendelijk mens, niet alleen voor je eigen beestjes, maar voor je gehele omgeving.

Ik denk.. dat mede hierdoor, je op zoveel plaatsen vaak welkom bent met je honden.

Nu wil ik dit topic absoluut niet richting een discussie duwen die weer gaat uitdraaien op: ''wie houd er meer van honden dan van kinderen en andersom?!'' want daar moeten we echt eens mee ophouden op dit forum (sorry)

Ik wilde dit enkel een beetje uitleggen om je erover te complimenteren. Ik vind dat je het echt heel goed doet allemaal Paulien. Niet zo verwonderlijk dat jij 3 rugzak honden gelukkig weet te maken, dat kun jij prima aan!

Ik denk niet dat ik ooit over mijn neefjes zou zeggen dat het een stelletje klieren zijn, haha. Sowieso staan mensen voor mij over het algemeen "boven" honden, en al helemaal als het om kinderen én om familie gaat. Daarbij.. zowel Wispa als mijn neefje doen naar mijn mening niets verkeerd. Hij beweegt/praat en Wispa heeft daar zo haar ideeën bij. Ik ben overigens wel heel blij dat mijn tante het ook positief opvat, en mijn neefje even apart neemt en uitlegt wáárom Wispa doet zoals ze doet. In schril contrast met mijn moeder, die bij de eerste keer dat Wispa blafte meteen "haal die rothond hier weg" zei. Ik heb haar daar achteraf ook nog voor bedankt, voor haar begrip, en heb voorgesteld dat mijn neefje volgende keer maar even lekker met Cosmic moet knuffelen. Momenteel wil hij helemaal niet meer naar oma, zo geschrokken is hij, en da's best sneu.

Ik denk wel dat je een punt hebt, Eline. Dat een kind negeren een betere kans gaat hebben dan een kind leuk vinden. Mijn zus gaat in de komende paar weken bevallen en de eerste tijd ben ik veel daar om te helpen met koken, poetsen, mijn zus mentaal ondersteunen, kraamvisite ontvangen, etc. Nu ligt een pasgeboren baby doorgaans niet op de grond of zo, dus dat zal wel goed komen, maar ik neem wel een traphekje mee zodat ze een eigen, rustige kamer heeft.