moeder wilt pup niet meer

Waarschuw je moeder dat jullie zien dat haar gedrag niet normaal is en er over zitten te denken instanties in te gaan schakelen. Gewoon een beetje dreigen met gedwongen opname en dat soort dingen.

Ik zou inderdaad gaan praten met je moeder, wie dat doet is voor mij afhankelijk van, van wie ze het meest kan hebben. Mijn vader is degene die met mijn moeders moeder praat, gaat beter. Dus beslis daarmee.

Verder valt mijn mond open van sommige reacties. Meteen ervan uit gaan dat moeder de pup wat aan doet, dreigen met instanties en opname, vind ik héél verkeerd en ook heel erg om te lezen. Zo ga je niet met je moeder om...

En Anny, ook ik ben het niet met je eens. Je kunt nooit voorspellen dat je moeder ineens als een blad aan de boom omkeert.

gewoon een vraagje: delen jullie de woonkamer (jij en je moeder) of hebben jullie alles apart...

de rede van die vraag... als alles apart is en je moeder de pup niet "ziet"  tja om het dan zo cru te zeggen " dan heeft ze pech gehad" jullie wonen "apart" en betalen huur en je het ze ingelicht dat er een pupje komt....

als jullie de woonkamer, keuken, enz... delen tja.... ik ben het opdat gebied wel een beetje met Anny eens hoe goed heb je je moeder dan ingelicht over wat een pup allemaal inhoud heb je haar verteld dat een pup veel werk kost dat het plast (in huis), piept en blaft? want na goed ingelicht te zijn en dan na 3 dagen te zeggen dat het buiten moet?

nu mss moet je idd eens met je moeder aan tafel gaan zitten en vragen wat nu echt het probleem is mss is er idd wel een groter "probleem" dan de pup

 Hoe zou je het gedrag (in één woord) bestempelen van iemand die eerst een bench kado doet en dan  eist dat de pup vertrekt?

Ik maak er een meerkeuzevraag van:

A: Wispelturig

B: Twijfelend

C: Labiel

D: anders namelijk..........

Wat staat er in je huurcontract over huisdieren?

(je huurt tenslotte, ook al is het van je moeder)

Of hebben jullie niks op papier staan?

Ik ken de Nederlandse wetgeving niet, maar in Belgenland is het niet wettelijk een huurder het verbod op huisdieren op te leggen, ook al probeert men het wel. Een verhuurder mag in zijn contract plaatsen wat ie wil, als de wet bij koninklijk besluit iets anders zegt, dan wint de wet het altijd.

Enkel in geval van ernstige hinder kan een verhuurder beroep doen via de wet. Ik heb het dan over bv aanhoudend nachtlawaai door blaffen, zware beschadigingen en andere zaken waar een verantwoord baasje heel zeker niet zal laten gebeuren of escaleren.

 Hmmm dus iemand die wispelturig is, of wat er daar in huis dan ook gebeurd want je wéét niet wat er daar gebeurd, moet in opname? Hemel, dan mag ik mijn hele leven in opname. Good to know. (Edit: ik overdrijf hier uiteraard mee, ieder is wel eens wispelturig maar de mate en redelijkheid waarin hangt af van de situatie. En zolang ik die niet ken zeg ik, zo ga je niet met je moeder om)

Hoe ik het bestempel: Er is daar vast meer aan de hand. Hetzij met moeders zelf, hetzij met het gezin

maar ook ik zou andere woonruimte zoeken

Ik zou hoe dan ook de pup houden en andere woonruimte zoeken.

 De kans dat zoiets met een goed gesprek is op te lossen is dus niet zo groot. Een oplossing forceren met enige dreigementen daarentegen, heeft meer kans van slagen. Ja.. ik denk aan de pup en als daar een leugentje voor bestwil aan te pas moet komen, dan mot dat maar...

 Tsja dan zal ik wel weer de rare zijn, maar ik weiger mijn ouders respectloos te behandelen of zelfs te bedreigen voor mijn hond. Hoe gek ik ook op Lexie ben, ouders verdienen respect

Sentina we hoeven het ook niet eens te zijn.  

Een moeder die labiel is , neen daar kan je nooit op rekenen. Gelukkig zijn de meeste moeders niet zó.

En......TS gaat immers niet weg bij haar moeder. Daar ben ik van overtuigd. Vraag me niet waarom, ik voel het aan. 

Ik vind dit zo erg voor dat pupje, de mensen hun verdriet of ongemak komen altijd op een tweede plaats bij mij. Dat pupje gáát.....

Sorry Willemijn dat ik je reactie verbeterde.

Ik zou graag mijn reactie dat ik absoluut dan met de pup andere woonruimte zou zoeken willen uitleggen.

Toen ik nog bij mij ouders woonde kwam er een Berner Sennen, dit was goed overwogen.

Mijn ouders hadden haar aangeschaft maar het was eigenlijk mijn hond, ik stak er de meeste tijd in en ze was echt mijn mattie. Mijn vader is vroeger thuis opgegroeid met een hond, mijn moeder is niet met dieren opgegroeid. Hoewel ze zelf meebepaald had dat de hond er zou komen en zelf meegezocht heeft naar een hond die voor ons geschikt was. Liep ze uiteindelijk aan tegen de hondelucht, de haren, het in de weg liggen noem maar op. 2 jaar heeft ze dit volgehouden en toen was het zij eruit of de hond eruit. 

Ik was door traumatische ervaring emotioneel niet in staat op mezelf te gaan wonen, de enige eis die ikzelf heb kunnen stellen waas dat dan een aantal dingen moesten beteren. Ze moest ergens buitenaf komen waar ze gerust de hele dag lekker buiten kon zijn. We vonden een vakantie boerderij. Daar is Tosca heen gegaan.

Ondanks de eis die ik stelde heb ik het mijn moeder nooit vergeven, die hond was alles voor me. En ik voelde me schuldig naar Tosca dat ik niet in staat was zelf met haar te vertrekken. Na zoveel jaren heeft het een plek ja dat wel maar dat schuldgevoel is nooit weggegaan en dat mijn moeder heb ik er nooit om kunnen vergeven. 

Niet dat ik geen contact meer heb maar een dier waar ik een band mee opbouw is alles voor me en dat wist ze. En als nu Sadi bij wijze van spreke op visite niet welkom zou zijn, zou ik niet meer gaan. Sadi hoort er bij. Aan de andere kant toen Beauty zo slecht was en ik zo bang was voor dat gat om in te vallen heb ik Sadi van mijn ouders gekregen.

Tosca heeft de nieuwe baas oudere man van een echtpaar plus hun jongere zoon die daar bij woonde geaccepteerd overal volgde ze de oude man. Totdat enkele jaren erna de oude man overleed. Toen Tosca last van haar poot kreeg mocht niemand maar dan ook niemand er aan komen, haar vertrouwen kapot 2x was ze in de steek gelaten.... Die mensen waren hartstikke goed voor haar die zoon ook maar t feit dat de tweede persoon aan wie ze zich opnieuw had durven hechten haar in de steek liet kon ze niet verwerken.

Afstand doen van een hond is niet alleen voor jezelf moeilijk maar brengt schade mee aan de hond ook al lijkt dat op het oog mee te vallen. Ze dragen het mee. 

" Ik zou graag mijn reactie dat ik absoluut da met de pup andere woonruimte zou zoeken willen uitleggen.
 
Toen ik nog bij mij ouders woonde kwam er een Berner Sennen, dit was goed overwogen.
Mijn ouders hadden haar aangeschaft maar het was eigenlijk mijn hond, ik stak er de meeste tijd in en ze was echt mijn mattie. Mijn vader is vroeger thuis opgegroeid met een hond, mijn moeder is niet met dieren opgegroeid. Hoewel ze zelf meebepaald had dat de hond er zou komen en zelf meegezocht heeft naar een hond die voor ons geschikt was. Liep ze uiteindelijk aan tegen de hondelucht, de haren, het in de weg liggen noem maar op. 2 jaar heeft ze dit volgehouden en toen was het zij eruit of de hond eruit. 
Ik was door traumatische ervaring emotioneel niet in staat op mezelf te gaan wonen, de enige eis die ikzelf heb kunnen stellen waas dat dan een aantal dingen moesten beteren. Ze moest ergens buitenaf komen waar ze gerust de hele dag lekker buiten kon zijn. We vonden een vakantie boerderij. Daar is Tosca heen gegaan.
Ondanks de eis die ik stelde heb ik het mijn moeder nooit vergeven, die hond was alles voor me. En ik voelde me schuldig naar Tosca dat ik niet in staat was zelf met haar te vertrekken. Na zoveel jaren heeft het een plek ja dat wel maar dat schuldgevoel is nooit weggegaan en dat mijn moeder heb ik er nooit om kunnen vergeven. 
Niet dat ik geen contact meer heb maar een dier waar ik een band mee opbouw is alles voor me en dat wist ze. En als nu Sadi bij wijze van spreke op visite niet welkom zou zijn, zou ik niet meer gaan. Sadi hoort er bij. Aan de andere kant toen Beauty zo slecht was en ik zo bang was voor dat gat om in te vallen heb ik Sadi van mijn ouders gekregen.
 
Tosca heeft de nieuwe baas oudere man van een echtpaar plus hun jongere zoon die daar bij woonde geaccepteerd overal volgde ze de oude man. Totdat enkele jaren erna de oude man overleed. Toen Tosca last van haar poot kreeg mocht niemand maar dan ook niemand er aan komen, haar vertrouwen kapot 2x was ze in de steek gelaten.... Die mensen waren hartstikke goed voor haar die zoon ook maar t feit dat de tweede persoon aan wie ze zich opnieuw had durven hechten haar in de steek liet kon ze niet verwerken.
 
Afstand doen van een hond is niet alleen voor jezelf moeilijk maar brengt schade mee aan de hond ook al lijkt dat op het oog mee te vallen. Ze dragen het mee. 
  "

Renate&Tjaard en Sadi de Berner - R.I.P.Beauty †

Indien ik ooit voortijdig zou sterven, en mijn dier moet onder de vleugels van een ander 'baasje' komen, dan hoop ik dat ik iemand ken en op het oog heb als jij.

Ik ken je helemaal niet, maar wat ik van je lees sinds ik hier op dit forum ben terecht gekomen doet mijn hartje zingen van blijdschap omwille van je échtheid en toegepaste  liefde naar het dier.

Jij bent een heel fijn mens.

Dankjewel je doet me blozen.

Ben benieuwd hoe het nu gaat.....

TS reageert niet meer??

Ja was mij ook opgevallen, ik hoop dat ze nog reageert.