hoe is de relatie tussen je hond en je da?

Nala en Simba hebben ook geen problemen met de da.
Laatst moest ik erheen omdat Simba last van zijn oor had.
Hij moest even piepen omdat zijn oor ontstoken was daarna was hij weer vrolijk.
Zelfs mijn katten hebben geen problemen zijn alle 4 niet vals.
Ik ga met de katten op fiets en heb dan een reismand achterop mer een spin vast.
Het enige wat dan een probleem is dat Katara het niet leuk op de fiets vind.
En met Nala en Simba ga ik nu vaak met de bus want het is maar een klein stukje lopen vanaf het station.

Luna vind haar eigen da echt prima! Hij is kei lief en geeft lekkere koekjes, maar de vrouw die we een keer hadden vond ze echt verschrikkelijk... Die duwde luna om om te onderzoeken (luna nog net geen jaar dus jonge hond) dus luun pakt haar hand vast zo van uitdagen om te spelen, 'MUILKORF ZE BEET ME!!!' Mijn hond lag serieus te shaken.... Maargoed ik moest zelf de muilkorf ook nog eens om doen en haar hoofd vasthouden, heb haar nog nooit zo angstig zien kijken! Daarna liepde vrouw we om de computer i te voeren doe ik de korf af en aai luna, dus luna strekt zich liggend uit roept die vrouw 'heeft ze dit vaker??? Epileptische aanval!!' Ik dacht echt van nou komkp wat is dit!! Ze was ook al helemaal niet met luna bezig, geen aai enz toen we binnenkwamen.. Sinds dien vind luna de da toch spannend. En ik vraag altijd of mijn gewone da er is en anders verzet ik de afspraak! Noooooit meer!

Wij hebben echt twee super dierenartsen. Toch helaas is onze teef bijna niet mee te krijgen, maar onze reu trekt me bijna dwars door de deur, zo graag gaat hij daar naar toe. En als hij de stem van zijn eigen DA hoort (vrouwelijke DA, met zo'n hoog stemmetje) dan begint hij te zingen, piepen en janken tegelijk.

zei lachend Faya,


hier maakt het niets uit of ze ergens op de koffie gaat of naar de dierenarts, altijd vrolijk en wat te enthousiast, als eerste op de weegschaal zitten, zeker een lekker plekje voor onder de kont, en als dat gebeurt is, ploft ze in haar bekende houding neer, plat op de buik en poten naar achteren van, waar zullen we het over hebben ?

.

ze gaat nog steeds vrolijk kwispelend mee naar binnen, ook de behandelkamer in, allemaal leuk, ook de dokter vind ze heel leuk

maar zo gauw ze op de tafel moet, paniek...

voor spuitjes ofzo, niet zo'n probleem. maar sinds ze behandeld moest worden in haar oog vond ze de tafel op niet leuk meer. helemaal nadat ze de keer daarna een thermometer in dr kont kreeg, dus het gaat allemaal goed, totdat ik dr op tafel moet zetten

bah, wat een raar mens!
nu zou ik wel verstaan moest ze rustig zelf een snuitje hebben omgedaan omdat Luna toch haar hand pakte (jij kent jouw hond maar een ander niet) maar om dan zo te gaan reageren dan vraag ik me echt af of ze wel weet wat ze doet.

Nope, mijn honden rillen als vibrators de hele tijd door,. (oeh slechte voorbeeld haha),..
Ze rillen zo hard dat ik zowat meedoe en van de stoel tril,. :P haha.

Maar dit ligt echt aan de omgeving, ze komen niet zovaak bij de DA (gelukkig maar), dus het blijft een vreemde plaats. Als ze de DA buiten praktijk om tegenkomen is alles prima, want mijn DA is wel superleuk met honden.

In 'onze' praktijk was ooit een dierenarts die al zowat begon te hyperventileren bij de aanblik van Puk haar reismandje...
Die kon gewoon ECHT NIET met haar omgaan. Mens onder de rode vlekken van de stress (volgens mij liep het zweet in straaltjes langs haar ruggengraat ), Puk helemaal over de zeik omdat zij reageerde alsof ik een wilde tijger had meegenomen in plaats van een kat van (toen nog) een kilo of 4...
En bij Deborah... zo mak als een lammetje. Dus ik kwam altijd bij Deborah met Puk, zij was niet bang, haalde haar gewoon uit haar mandje, sprak tegen haar.

Met Mellow maakt het niet uit, maar ik wilde ook met haar pertinent niet bij die eerste dierenarts, ik vond haar gewoon geen prettig persoon (en hoezee: ze werkt er niet meer! )

Voor Puk maakte ik dus alleen een afspraak bij Deborah, voor Mellow maakt het niet uit (en sinds die ene er niet meer werkt hoef ik ook niet aan te geven dat ik niet bij haar wil).

Sommige mensen hebben gewoon zoveel rust over zich, dat zelfs mijn kleine wilde tijgertje rustig werd

leuk om alle berichtjes te lezen en om te lezen hoe julie hondjes omgaan met een da bezoekje.

tessa vind het allemaal wel oké, ze krijgt koekjes en aandacht en heeft er geen slechte ervaringen mee.

sammie daar in tegen die vind het helemaal niet oke, sinds hij zijn ballen is verloren is hij er als de doods voor. (bang dat hij nog meer mannelijkheid verliest )

Romeo vindt iedereen leuk, dus ook de dierenarts. Gaat er kwispelend naar binnen ! Luca daarentegen had door de pitbullaanval ed. veel meer problemen met de dierenarts, welke dierenarts dan ook. Hij was bang ! Liep ook altijd met een grote boog de deur voorbij. Ik heb wel eens meegemaakt dat ik met Luca binnen was en hij op de onderzoekstafel stond, dat we met zijn drieen hem nog niet in bedwang konden houden ! De dierenarts, de assistente en ikzelf. Een herrie dat hij maakte en een verzet ! Toen ik na de behandeling in de wachtkamer kwam met hem, zei een mevrouw tegen me, die daar wachtte met haar hond : Ik zou zweren dat er een heel grote hond binnen zat ! En dan komt er een klein, maar dapper ventje naar buiten, een Jack Russelltje, klein van stuk,  maar oh zo temperamentvol. Ik denk nog vaak aan hem terug en zelfs de dierenarts moest altijd met hem lachen ! Mijn bikkeltje !

Taika vindt alles en iedereen leuk, dus ook echt geen problemen bij de DA. Vaak is ze zelfs zo enthousiast, dat je wel iemand moet hebben die (letterlijk ) sterk in z'n schoenen staat en weet hoe je met zo'n soort hond om moet gaan.

De allereerste DA die we hadden (we hadden helaas geen keuze waar we toen woonden) kon zelfs niet met Taika omgaan toen ze nog een pup was, en gooide er maar een verdoving in, anders kon ze niks doen
De DA die we na de 1e verhuizing hadden vond haar leuk, maar maakte de eerste keer de fout om haar superenthousiast binnen te roepen; dat hoet dus niet, ze is al enthousiast genoeg van zichzelf
De DA die we nu hebben werkt ook met grootvee, en het grappige is, ik zie zo'n groot verschil in de benadering! De grootte van onze dame maakt totaal geen indruk op haar en ze gaat er echt zo rustig mee om. Dat is voor Taika ook echt veel beter, omdat dat haar dan wat remt in haar enthousiasme en dat is dan gewoon makkelijker om mee te werken.

Morgen weer een bezoekje, dus dat wordt weer een leuke dag voor Taika, haha Zoveel te zien en te ruiken bij de DA. En je krijgt nog knuffels ook! Beter kan haast niet.

Max sleurt mij de praktijk in. Is helemaal happy in de wachtkamer..... TOTDAT hij de behandelkamer in moet...... Dan gaat hij in de ankers. en plat  Dus, dan wordt het een hels karwei om een 30 kilo hond in de behandelkamer te krijgen terwijl het ook positief moet blijven.......

Storm vind de da helemaal leuk! Al van pups af aan loop ik regelmatig binnen om hem te wegen, en hij krijgt er altijd koekjes!

Laatste keer dat ik ging wegen ging hij uit zichzelf op de weegschaal zitten, en keek me aan van "waar blijft mijn koekje?"

De behandelingen vind hij ook wel prima. Alleen de neusspray voor kennelhoest en een thermometer in zijn kont was het enige wat hij tot nu toe niet leuk vond, tot hij erna een koekje kreeg, toen was alles weer goed

Altijd feest dus!

Ook het 'bijten' had ze beter mogen inschatten, luna pakte haar hard, ik durf te wedden dat ze niet eens geduwd heeft op de hand zeg maar, doet ze nooit... Het was ook absoluut geen agresief gebaar, luna lag op haar zei dus en kwispelde nog, totdat de da schreeuwde... Het was echt totaal overbodig die muilkorf, ook al heeft ze inderdaad al het recht om die keus te maken!

dan bof ik, hier wordt de hond op de grond behandeld, te groot voor op de behandeltafel.


en er wordt geen koekjes gegeven, ze krijgt niets.

Nu even serieus.. Bink vindt 't allemaal super leuk, tot we bij de deur zijn. Staart op de buik en rillen als een gek! In de wachtkamer gaat meneer onder het bankje zitten en moeten we hem eronder vandaan sleuren (wat natuurlijk een nogal komisch gezicht is voor de mensen met een wat minder stoer uitziende hond, die trots en vol moed de behandelkamer inloopt....). Eenmaal in de behandelkamer gaat meneer liggen en komt hij alléén overeind voor een snoepje.

Bink heeft slechte ervaringen met de da omdat hij eens een oorontsteking heeft gehad, en de da hem een muilkorf om moest doen. Maar het bandje van de muilkorf duwde tegen zijn oor aan, waardoor het hem nog meer pijn deed.. 'Stom wijf, hier kom ik dus niet voor! Ga maar weg met je koekje!' dacht Bink Dus de dierenarts bespaart nu koekjes aan Bink en heeft er weer een hater bij..

Hier inderdaad ook vaak op de grond. Ze kan wel op de behandeltafel, is wel eens gedaan, maar het is gewoon makkelijker op de grond.

Hier ook geen koekjes. Een aai over d'r bol kan ze krijgen (Nou ja, de vorige DA die we hadden vond haar zo ontzettend leuk dat ze de pot met koekjes naast haar zette en Taika van alles en nog wat aan trucjes die ze kon liet doen. En maar koekjes voeren voor elk goed uitgevoerd trucje, haha )

hier geen probleem.poppy rent op hem af en laat zich kroelen door mijn da en hij kan dan ook alles met haar doen.en jazzy vertrouwd alleen mijn da. zodra er een andere da is,gaat hij sneppen.maar ook jazz laat gewoon alles toe van mijn da.

Vroeger was Tjibbe gek op onze DA. Tot hij een keer een spuit heeft gekregen die pijn deed. Daarna heeft hij de DA één keer gebeten. DA neemt altijd extra tijd om Tjibbe's vertrouwen te winnen, maar helaas...het werkt niet. Als er een vrouwelijke DA is is hij superblij. En de dames achter de balie vind Tjibbe ook top.

Erger was onze oude hond, in haar puppentijd moest ze twee keer aan het achterpoten geopereerd worden van wege PL, gezien dat dat een van haar eerste ervaringen waren met de dierenarts was de liefde erna direct bekoeld. Toen zat onze DA nog in eigen woonplaats en konden we er lopend heen. Tessa ging maar wat graag mee wandelen, hoe langer hoe beter. Maar als we langs de supermarkt opliepen wist ze al weer hoelaat het was. Dan gingen kort erna echt de remmen erop en lopen weigerde ze. Dat was namelijk de route naar de dierenarts . 

Haha dat is hier ook, zo gauw we klaar zijn moet ik me echt schrap zetten dat ze niet de deur uitsprinten voor ik betaald heb . En het is zo sneu de assistentes en dierenarts zijn zo lief, geduldig en leuk met ze maar het mag allemaal niks baten. Zelfs ik ben heel erg stom daarna, Gaya kijkt me letterlijk een uur niet meer aan, Ze voelt zich letterlijk verraden 

Tybor vind het leuk bij de Da , als hij daar binnenkomt staat hij midden in een snoepwinkel, de heerlijkste luchtjes komen zijn neus in en het liefst wil hij daar ook wel iets van scoren. De assistentes die er rondlopen en achter de balie zitten wil hij het liefst met een lebber begroeten wat ook weer een lekker hapje op kan leveren.Dan zitten er ook nog twee naakthonden van de Da zelf die door Tybor aandachtig in de gaten worden gehouden,volgens mij vind hij ze er maar raar uitzien,jas verloren of zo?En binnengekomen bij de Da laat hij alles vrolijk over zich heen komen,met een stralende snoet en wapperende staart.Wetende dat hij als een klein kind verwent wordt met iets lekkers en wij met een lege knip weer naar buiten stappen.

Mijn vorige hond, Cavalier FRISO was panisch voor de dierenarts. Dit was al zo toen ik hem met 10 maanden kreeg. Het was iedere keer weer een drama. Hij wilde de straat niet in, de wachtkamer niet in en al helemaal de spreekkamer niet in. In de wachtkamer zat hij zielig trillend en hijgend, in de spreekkamer probeerde hij in mijn oksel weg te kruipen. Op het laatst maakte ik maar een afspraak na het inloopspreekuur, zodat we nauwelijks hoefden te wachten. Als ik hem na behandeling op de grond zette holde hij naar de deur van de spreekkamer. Zelfs een koekje nam hij niet van de DA aan.

En nu, PEPIJN: hij huppelt naar binnen, zegt iedereen en alles gedag, springt tegen de dierenarts op en ga zo maar door. Laatst moest ik hem voor een behandeling achterlaten en hij huppelde zonder om te kijken met de assistente mee...
Toen ik hem weer kwam halen begroette hij eerst alle mensen in de wachtkamer en toen mij... Gelukkig, hij is niet eenkennig.

Tja, Denzel schiet altijd in de stress in een "vreemde" omgeving dus de DA is meestal niet zo'n succes. Hij bijt of gromt niet maar wordt hè-le-maal hieper........alleen bij mannelijke dierenartsen gromt hij en de laatste keer bij een knie onderzoek moest hij een snuitje om. Geen succes dus.....

En Dixie, ja, die vond het allemaal wel best totdat ze een keer ontstoken anaal klieren had.......dat heeft haar flink zeer gedaan en sindsdien zit Dixie prima in de wachtkamer maar zodra de behandelkamer open gaat en ze haar naam hoort staat ze op en loopt ze naar de uitgang........laterrrrrrr......

Lady vindt een bezoekje aan de dierenarts niet zo geslaagd. "Typisch terrier" zegt de dierenarts er meestal van. Oortjes nakijken mag wel als het maar niet te lang duurt want dan wordt mevrouwtje kattig. Lady is diegene waarbij ik meestal zelf al zeg: Doe haar maar een snuitje om! (Wil natuurlijk ook niet dat de dierenarts eventueel een hoektand in der hand krijgt of zo). 

Bij Obi vorige keer deden ze zelf al een snuitje om maar die deed juist weer helemaal niets. Hij gedroeg zich voorbeeldig, ik was erg trots op mijn meneertje! Dat terwijl hij erg veel pijn had toen, en helemaal gecheckt moest worden. 

Wij hebben ook een hele lieve dierenarts ik denk dat dat al veel helpt.

Nala kreeg ook een keer een snuitje om omdat de da haar ging pijn doen (nagel aftrekken) en dat was ook nergens voor nodig maar wel te begrijpen dat de da dit uit voorzorg deed. mij maakt het eigentlijk niet uit of ze een snuitje wil omdoen of niet, zolang dat rustig gebeurt vind ik het ok.

gierige da

bij mijn vorige da kregen de honden altijd wat maar bij deze is het op goedgeluk en ze zien hem even graag.

Hha zodra we voor de deur staan gaat staartje tussen de benen en loopt hij niet meer mee. Eenmaal binnen blijft hij bij de deur. Zodra de deur van de behandelkamer open gaat schrikt hij zich een hoedje. Als hij aan de beurt is dan moeten we hem mee naar binnen tillen. Op tafel moeten we hem echt vasthouden en hij heeft stress... Eenmaal klaar en als hij van de tafel af is dan hangt zijn tongetje buiten

Erg zielig maar de da behandelt hem uitermate begripvol en met veel geduld. Ook voor ons want wij stressen hem ook als we daar zijn (neemt hij vast ook een beetje over van ons)

waarom stressen julie bij de da? ik ben altijd heel ontspannen en dat merk je aan mijn honden. als de da iets onaangenaam moet doen dan houd ik hun hoofd vast en ben ik met hun bezig om ze rustig/stil te houden.

Mijn man en ik vinden het beide erg zielig...dat neemt hij over. Toen hij gechipt werd en er kwam wat bloed.. Mijn man en ik waren stok stijf! Mijn man zei nog: meneer, hij bloedt, heeft u geen pleister of zo" hahahaha achteraf erg grappig maar als hij ook maar den keer gilt vinden we dat erg zielig.. Super gek ik weet het maar we hebben het niet in handen

En ook als hij op tafel moet dan houd mijn man hem vast tegen hem aan(vind de hond altijd prettig) en ik aai hem over zijn hoofd en praat tegen hem en probeer een snoepje aan te bieden maar vaak voelt hij ook dat wij het niet prettig vinden dat het zo moet en blijft hij niet eens stil met zijn hoofd. Gelukkig hoeven we er niet vaak heen